เรื่องนี้บางคนอาจจะมองว่าดูน่าสมเพช
แต่สำหรับสถานการณ์จริงของเรามันคือความรู้สึกที่แท้จริง
(ตอนเราเลิกกัน)
เราเลิกกะแฟนเราช่วงจะเข้ามหาลัย ช่วงนั้นทะเลาะบ่อยมากอยู่แต่! ทุกคนค่ะเราเป็นฝ่ายผู้หญิงเราไม่ค่อยจะเถียงรับฟังเค้าทุกครั้งจะเป็นฝ่ายที่ฟัง เวลาทะเลาะจะเป็นฝ่ายที่รับความผิดมาที่ตัวเอง เพื่อให้เรื่องทั้งหมดจบลงประมาณว่า "เราผิดเอง ขอโทดแล้วกันอย่ามาทะเลาะกันเลยนะ" ก็พยายามใจเย็นทุกครั้ง แต่! นานเข้าเหมือนเริ่มเคยตัว คือเราคบกันมาสามปีกว่าจะสี่ปีนะค่ะ เค้าเริ่มไม่สนคำพูดเรา ไม่ฟัง เริ่มเอาความผิดทุกอย่างมาป้ายให้เราผิดอยู่เสมอเพื่อให้ดูเหมือนเค้าไม่ผิด ไม่ดูแย่ แต่เข้าใจนะก็เรายอมตั้งแต่แรกมันก็จะเป็นแบบนี้ไปตลอด แต่ก็รักนะค่ะ รักและยอมรับทุกอย่างที่เป็นเค้า
แต่อยู่มาวันนึงเราก็ไม่ไหวบางทีเราก็อย่าได้รับการรับฟังบ้างเลยขอเลิก แต่ก็เลิกไม่ได้ในตอนแรก ก็เลยลองพยายามไม่คุย ไม่รับฟังเค้าบ้าง เพื่อจะได้รู้ว่าเรารู้สึกยังไงในตอนที่เค้าไม่รับฟังเราเลย ก็เป็นเรื่องใหญ่โตที่ทำให้เค้าร็สึกเศร้าและแย่จนต้อง "นั่งคุกเข่าขอคืนดีหน้าตึกเรียนต่อหน้าเพื่อนๆทั้งโรงเรียน"
แต่เราเดินหนีและจากไป ยอมรับนะค่ะว่าตอนนั้นรู้สึกว่าตัวเอง เลวมากเลย ทำไมเดินไปงั้นว่ะ! แต่เราทำไปแล้ว ต่อมาเรื่องระหว่างเราไม่ค่อยดีนักเกิดเป็นความแค้นที่เค้าเอาของทุกอย่างมาโยนทิ้งไว้หน้าบ้านจนแม่เราว่าเลย (ของที่ซื้อให้กันตอนคบ) จากนั้นเค้าก็ดูแย่เพราะเรา ไม่ยอมกินข้าว ไม่ยอมทำไร ไม่ออกจากห้อง ขอร้องให้เรากลับไป เราไปหาเค้านะหลังจากที่ไม่ได้เจอกันพักนึง ใช่เค้าดูแย่มากเลยดูเหมือนพ่อแม่เค้าจะดูเคืองเราไปเลยที่ทำกะลูกเค้าอย่างนี้ เราเข้าไปในห้องเค้า เค้าตื่นมาเมื่อได้ยินเสียงเราแล้วลุกขึ้นมากอดเราทันทีเลย "น้ำตาเราแทบไหล" ทำให้คน คนนึงเป็นอย่างนี้เลยหรอ เลยบอกเค้า "ออกจากห้องนะ ไปกินข้าวกันเนอะ" ทำให้ร็ว่าเค้ารักเรามากเหลือเกิน พ่อแม่ก็ขอให้คุยกันดีๆ ได้มั้ยคงไม่อยากให้ลูกเค้าเป็นแบบนี้อีก
หลังจากนั้นเราก็กลับมาคุยกะเค้า กลับคุยกันและพยายามคุยและเข้าใจข้อผิดพลาดที่เราพลาดกันมาก สัญญาว่าจะไม่เป็นแบบนี้อีก แต่คำสัญญาเป็นแค่ลมปากเค้าก็ทำแบบเหมือน แล้วพอเราไม่คุยก็ขอโทษ ว่าเราอยู่ตลอดเหมือนเดิมอย่างเคย ทำแล้วทำอีกจนวันนึงเราเงียบหายไป คือเราก็ไม่ได้อยากเป็นคนผิดตลอดถูกมะ ในทุกๆเรื่องที่ทำเหมือนเราไม่ดี ไม่มีความคิดสะอย่าง เราคิดนะว่า เห้ย! กู ผญ กูต้องว่าสิ กูต้องงอนสิ ต้องผิดกูถูกสิ กลับกลายเป็นตรงกันข้ามตลอดเรายอม เราเงียบจนเรื่องบานปลาย เราเคลียดมากเลยคนที่เราอยากจะคุยอยากจะพูดกลายเป็นว่าไม่รับฟังไรเลยว่าเราซ้ำไม่ให้กำลังใจ ทะเลาะกันเราผิดตลอด - แต่ก็เลิกคุยกันไปพักใหญ่เลยแล้วกลับมาคบกันอีก รอบนี้เราหายไปเลยไม่รับสาย ไม่คุย ไม่ยุ่ง ไม่สน (แล้วก็ตามเคย) ไม่ยอมกิน ไม่ยอมทำไรเลย ปล่อยตัวเองให้เกือบตายขังตัวเองอยู่ในห้อง ขอให้เรากลับไป (เราไม่กลับ) พูดนะไปทบทวนดู ว่าตัวเองทำไรไว้ กลายเป็นว่าเราก็ไม่คุยกะเค้าแล้วจนหายไปเลย (ได้ข่าวมาบ้างว่าไม่กิน ไม่คุย ไม่เอาไรเลย ดูเน่าไปเป็นปี) สงสารนะแต่เหมือนเค้าก็ยังไม่เข็ด "จนเค้าตัดใจ" โดยที่เราทั้งสองไม่เคยพูดบอกเลิก เป็นคำพูดอย่างจริงจังตัดความสัมพันที่คบกันมาเลย เหมือนหายกันไป แต่กว่าจะเลิกกันได้ก็เป็นปีใจมันไม่ไป
(ตอน เราพยายามกลับมาคืนดี)
หลายปีผ่านไปประมาณสามปีกว่าได้มั่ง ใช่! มันนานมากเรารู้ แต่ตลอดที่เราเรียนมหาลัยยอมรับนะว่ามีคุยกะหนุ่มๆ มันก็ต้องมีบ้างอยู่แล้ว แต่กลับกลายเป็นว่าใจเราไม่ไปไหนเลย กลายเป็นว่าเราคุยคบคนอื่นไปเล่นๆ ไม่ยอมจิงจังกะใครสะงั้น พอคนที่คุยเริ่มเยอะเราก็ออกห่างจนเค้ารู้ตัวว่าเราไม่โอเค เป็นอย่างนี้ตลอดจนเรียนจบ พอใกล้เรียนจบเค้ามาหาเรา เห้ย! นั้นสิใจเราก็หวั่นๆเป็นธรรมดา ขับรถมาหาข้ามจังหวัดมาเลยเหมือนเคลียดอยากคุยกะเรา เราก็โอเค "มาสิ" ตอนนั้นก็ไม่รู้จะทำไงเลยยอมให้มา (ตอนนั้นเรารู้นะว่าเค้ามาแฟนแล้ว) มาหาเราแต่ไม่ได้พูดไรมากเลย ดูหน้าก็รู้แล้วว่ามีปัญหาไรแน่ๆ เราก็ไม่ถามน่าเด่วจะเสียบรรยากาศไปสะหมด ก็คุยกันปกตินะเหมือนว่าจะรู้สึกดีที่มาหาเราเกือบมีไรกัน ยอมรับนะว่าเคลิ้มไปบ้าง ได้แค่มีสัมพันกันกันแบบ จูบ ไรประมาณ เราก็รู้สึกผิด เราก็รู้ว่าเค้ามีแฟนแล้วเราก็หยุดสถานะการตอนนั้นไว้บอกเค้าว่า "แกมีแฟนแล้วนะ มันไม่ดีหลอกที่เราจะทำเรื่องแบบนี้" (นางเอกไปอี๊กกู) คุยกันสักพักเราก็ให้เค้ากลับ มันดึกแล้วก็เป็นห่วงก็เลยพูดไปอย่างงั้น หลังจากนั้นก็คุยกันบ้าง แต่หายกันไปพักใหญ่ จนเราเรียนจบกลับมาหางานทำที่แถวบ้าน ก็เลยได้ติดต่อกันอีกครั้ง
- แล้วแผนการในหัวเราก็เริ่มขึ้น-
เราพยายามเข้าไปทำงานที่เดียวกะเค้าแต่อยู่คนละแผนก ก่อนหน้านี้ถามตัวเองหลายต่อหลายครั้งว่าทำไมต้องคนนี้ เราไปจากเค้าทิ้งให้เค้าเจ็บปวดทำไมถึงกลับมา แต่! พอเริ่มอยู่ใกล้ ใจเราจริงๆก็ไม่เคยไปไหนเลยนิว่ะ หรือเป็นเพราะความใกล้ชิดเราก็คิดนะ เข้าไปทำงานตั้งแต่วันแรกเป็นห่วงเรามากอยู่ซื้อขนมมาให้กินตลอดเลย ไว้ที่โต๊ะบ้างเดินมาให้ที่โรงอาหารที่ทำงานบ้างจนคนอื่นถามว่ารู้จักกันหรอเป็นไรกัน เราก็ยิ้มๆ แต่ข่าวก็ไวเหลือเกินจนคนทั้งที่ทำงานก็รู้ว่าเราเป็นแฟนเก่าเค้า (เค้ามีแฟนอยู่แล้ว ยังมิวายมีเจ้ที่ทำงานมาชอบมาหวงอีกแล้วเกลียดกูสะงั้น) เราก็คุยปกตินะเค้าสนใจ เอาใจใส่ถามไถ่เป็นห่วงตลอด จนเรารู้สึกว่าเห้ย! คือคนนี้มาตลอด ใจมันคิดอย่างนั้น เค้าเริ่มมีปัญหากะแฟนแต่ไม่ใช่เพราะเรานะจ๊ะ โนๆๆๆ เค้าบอกเลิกแฟนเค้าหลายรอบแต่ก็กลับไปคุยกันตลอด และเราได้มีโอกาศได้ "มีไรกัน" ผิดเลยกูที่เริ่มต้นแบบนี้ ตอนนั้นคือแบบอะไรเก่าๆ ความรู้สึกที่มีอยู่แล้วก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น แต่รู้อยู่ในใจว่าเค้ามีแฟนเลย เห้ยทำไรลงไป
ต่อมาความต้องการของเราทั้งสองไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น ก็มีไรกันมา จนเราเองกลายเป็นคนที่เยอะ เริ่มหวงไม่อยากเห็นเค้าพิมคุยกะคัย จนเค้าเริ่มคุยกะเราน้อยลง (เหมือนเป็นเวรเป็นกรรม) จนเค้าได้เลิกกะแฟนเค้าไป เราก็คุยกันเหมือนเดิมนะค่ะแต่เค้าเริ่มออกห่างไป แล้วก็แอบชอบคนที่ทำงานของเค้าเองอีก เราก็เริ่มหวงหนักเลยรู้นะว่าเราไม่ได้เป็นไรกัน แต่แบบก็ไม่ชอบ ใครจะไปชอบใช้มั้ยล่ะ ก็ตอนนี้เรารู้สึกกะเค้าไปแล้วนิ แต่ก็มีช่วงที่เราพยายามเอาตัวเองออกจากความรู้สึกนี้นะ แต่พอเราเริ่มไม่โว้ยวาายเริ่มพูดคุยกันน้อยลงเค้าก็ มาหาเราที่บ้านบ่อยขึ้น จนเราลาออกจากงานเพื่อหางานใหม่ เค้าเข้าบ้านออกบ้านเราบ่อย มาหาซื้อของมานั่งกินกันที่บ้านเราเล่นคอมกะเรา โทหาเราตอนเลิกงานว่า "กลับบ้านแล้วนะ แกอยู่ไหน ถึงเด่วบอกนะ" ได้อยู่พักนึงแล้วก็หายไป เราก็เริ่มที่จะหาไรอ้างให้เค้ามาช่วยที่บ้านเราหน่อยนั้นนี้ แต่ก็ได้ไม่นานก็หมดข้ออ้าง เราก็เริ่มนอยเค้าไม่มาหาเราไม่โทไม่อะไร เค้าบอกเราว่า "ไม่อยากต้องคอยรายงานใคร" เอ้า! เสียใจดิดูพูดเข้า เราก็กลายเป็นโทหาเค้า เออว่า "กลับยัง ถึงบ้านบอกนะ" บ่อยๆเข้าพูดอีก "อึดอัดว่ะ ไม่ชอบให้โทตาม" เข้าใจเราป่ะ วันนึงเราโทรอบบนี้รอบเดียว วันละรอบจิงๆ กลายเป็นว่าแค่โทไปก็มีปัญหา
.........จนเราท้อมาก..........
เราได้ทีโอกาศไปที่บ้านเค้าบ่อยมาก ไปเท่วค้างคืนแต่ไม่ได้ไปนอนที่บ้านเค้านะ นอนรีสอร์ทใกล้ๆบ้านเค้า ตอนแรกๆพ่อแม่เค้าไม่ให้มานอนค้างกะเรา เหมือนกลัวเรากลับไปทำลูกเค้าเจ็บปางตายอีก แต่หลังๆน่าจะรู้ว่าลูกเลิกกะแฟน ก็เลยปล่อยๆให้มานอนกะเราตลอด เราก็เริ่มไปมาหาสู้บ้านเค้าอย่างนี้ตลอดให้พ่อแม่เค้าเห็นน่าเห็นตาตลอด แบบว่าอยู่บ้านเค้าได้โดยที่ไม่มีเจ้าตัวอยู่ก็อยู่ได้อ่ะ ไม่มีปัญหาอะไรเลย เพราะหลังที่เราไปเราก็เริ่มคิดน้อยลงเรื่องความสัมพันที่เราพยายามอยากจะเป็น เพราะเรา "บังคับใจคัยไม่ได้" ถามเค้าว่า "เรามีโอกาศจะกลับมามั้ย" เค้าว่า "ไอมีมันมี แต่ตอนนี้เค้าก็ยังไม่พร้อมที่จะให้คัยมาคอยตามค่อยจิบเมื่อแต่ก่อน" (คือเข็ดกะแฟนเก่า) เศร้านะบางที่ร้องไห้คนเดียว คิดมาก จนเราเองเริ่มพูดเยอะท้วงถึงความรู้สึกอยากจะให้เค้าพูดออกมา จะทำยังไงให้ใจคนๆคนนึงกลับมาหาเราได้ล่ะร้องไปใหญ่เลยเรา เค้าว่า "เจ็บกะแกมาเยอะมากมันเป็นบทเรียนที่เจ็บปวดเกินจนทำให้เค้าเข้มแข็งแล้วตอนนี้จะมาพยายามให้รักได้ยังไง เคยคิดจะกลับไปนะ แต่ก็ไม่อยากให้แกต้องมาพยายามให้รู้สึกอย่างที่แกต้องการ" เราก็อึ้งไปพูดไรไม่ออกหลอกเราก็ทำเค้าเจ็บมาไม่แล และตอนนี้จะเอาไรกะเค้าอีก เออเนอะเหมือนตัวเองโง่ไปเลย
กลายเป็นว่าพยายามไม่คิด ร้องก็ร้องคนเดียวไม่ให้คัยรู้ดีกว่า ไปบ้านเค้าอยู่กะเค้าก็รับฟังเค้าเหมือนอย่างแต่ก่อน ให้กำลังใจไม่ว่าเค้าจะพูดปรึกษาเรื่อง ผญ คนไหนเราก็ได้แต่พูดว่า "ก็ปล่อยๆไปเด่วก็ลืมเอง ก็ปล่อยวาง" พูดไปก็กลั้นน้ำตา มันเจ็บนะที่เค้าเล่นโทสับคุยกะคนอื่น อยู่กะเรานอนกะเราแต่ก็แอบคุยกะคนอื่นเราได้แค่มองแล้วก็บอกว่า ไม่เป็นไรคิดมาก ในใจเราเป็นมากกว่าที่เราแสดงออก พยายามเป็นเพื่อนคอยรับฟัง คอยยิ้ม ทั้งๆที่เจ็บเหมือนรอโอกาศที่จะเป็นของเราบ้าง
....ไม่คุยเรื่องที่เค้าเคลียด อย่างเช่น ท้วงถึงความรู้สึกที่มีต่อเรา ค่อยโทหาเค้า
....พยายามยอมรับในเรื่องที่เค้าพูด เช่น เรื่องเค้ายังไม่ลืมคนเก่า เคยชอบคนที่ทำงานที่เดียวกัน (เจ็บดิ)
....เป็นเพื่อนค่อยทำให้เค้ายิ้มเวลาอยู่กะเรา ไม่มีเรื่องเคลียด ทำยังก็ได้ให้พออยู่กะเราเค้ารู้สึกสบายใจ
....พยายามยอมรับสถานะที่ตัวเองเป็นและปล่อยมันไปบ้าง (เพราะบางทีเค้าก็ไม่ได้คิดแบบเดียวกะเรา) รอโอกาศเผื่อจะมีให้เราสักวัน
....ไม่งี่เง่าถึงเราจะรู้สึกว่าเราเสียเปรียบเค้า ณ ตอนนี้
สุดท้ายแล้วความสัมพันแบบนี้จะนานแค่ไหนเรามั่นคงต่อความรู้สึกแบบนี้มาเกือบปีแล้ว เคยบอกเค้าว่า "จะยังไงก็จะอยู่ข้างแกเสมอจะไม่ไปไหนแล้ว" ดูโง่นะแต่มันก็ความรู้สึกของเราจริงๆที่อยากจะพูด
(เราไม่รู้จะทำไงต่อไปแล้วเหมือนกัน เคยอยากจะหายไปแต่ทำไม่ได้เลย มันทรมานนะ การรอ การทำให้เค้าอยู่กะเรา คือตอนนนี้ต้องเฉยๆไว้อย่างเดียวเลยทำให้ออกน่าไม่ได้กลัวทุกอย่างพังแล้วจะเจ็บเอง)
....................มีต่อ........................
เคยมั้ย? พยายามทำให้ "แฟนเก่า" กลับมา (ประสบการ์ณจริง)
แต่สำหรับสถานการณ์จริงของเรามันคือความรู้สึกที่แท้จริง
(ตอนเราเลิกกัน)
เราเลิกกะแฟนเราช่วงจะเข้ามหาลัย ช่วงนั้นทะเลาะบ่อยมากอยู่แต่! ทุกคนค่ะเราเป็นฝ่ายผู้หญิงเราไม่ค่อยจะเถียงรับฟังเค้าทุกครั้งจะเป็นฝ่ายที่ฟัง เวลาทะเลาะจะเป็นฝ่ายที่รับความผิดมาที่ตัวเอง เพื่อให้เรื่องทั้งหมดจบลงประมาณว่า "เราผิดเอง ขอโทดแล้วกันอย่ามาทะเลาะกันเลยนะ" ก็พยายามใจเย็นทุกครั้ง แต่! นานเข้าเหมือนเริ่มเคยตัว คือเราคบกันมาสามปีกว่าจะสี่ปีนะค่ะ เค้าเริ่มไม่สนคำพูดเรา ไม่ฟัง เริ่มเอาความผิดทุกอย่างมาป้ายให้เราผิดอยู่เสมอเพื่อให้ดูเหมือนเค้าไม่ผิด ไม่ดูแย่ แต่เข้าใจนะก็เรายอมตั้งแต่แรกมันก็จะเป็นแบบนี้ไปตลอด แต่ก็รักนะค่ะ รักและยอมรับทุกอย่างที่เป็นเค้า
แต่อยู่มาวันนึงเราก็ไม่ไหวบางทีเราก็อย่าได้รับการรับฟังบ้างเลยขอเลิก แต่ก็เลิกไม่ได้ในตอนแรก ก็เลยลองพยายามไม่คุย ไม่รับฟังเค้าบ้าง เพื่อจะได้รู้ว่าเรารู้สึกยังไงในตอนที่เค้าไม่รับฟังเราเลย ก็เป็นเรื่องใหญ่โตที่ทำให้เค้าร็สึกเศร้าและแย่จนต้อง "นั่งคุกเข่าขอคืนดีหน้าตึกเรียนต่อหน้าเพื่อนๆทั้งโรงเรียน"
แต่เราเดินหนีและจากไป ยอมรับนะค่ะว่าตอนนั้นรู้สึกว่าตัวเอง เลวมากเลย ทำไมเดินไปงั้นว่ะ! แต่เราทำไปแล้ว ต่อมาเรื่องระหว่างเราไม่ค่อยดีนักเกิดเป็นความแค้นที่เค้าเอาของทุกอย่างมาโยนทิ้งไว้หน้าบ้านจนแม่เราว่าเลย (ของที่ซื้อให้กันตอนคบ) จากนั้นเค้าก็ดูแย่เพราะเรา ไม่ยอมกินข้าว ไม่ยอมทำไร ไม่ออกจากห้อง ขอร้องให้เรากลับไป เราไปหาเค้านะหลังจากที่ไม่ได้เจอกันพักนึง ใช่เค้าดูแย่มากเลยดูเหมือนพ่อแม่เค้าจะดูเคืองเราไปเลยที่ทำกะลูกเค้าอย่างนี้ เราเข้าไปในห้องเค้า เค้าตื่นมาเมื่อได้ยินเสียงเราแล้วลุกขึ้นมากอดเราทันทีเลย "น้ำตาเราแทบไหล" ทำให้คน คนนึงเป็นอย่างนี้เลยหรอ เลยบอกเค้า "ออกจากห้องนะ ไปกินข้าวกันเนอะ" ทำให้ร็ว่าเค้ารักเรามากเหลือเกิน พ่อแม่ก็ขอให้คุยกันดีๆ ได้มั้ยคงไม่อยากให้ลูกเค้าเป็นแบบนี้อีก
หลังจากนั้นเราก็กลับมาคุยกะเค้า กลับคุยกันและพยายามคุยและเข้าใจข้อผิดพลาดที่เราพลาดกันมาก สัญญาว่าจะไม่เป็นแบบนี้อีก แต่คำสัญญาเป็นแค่ลมปากเค้าก็ทำแบบเหมือน แล้วพอเราไม่คุยก็ขอโทษ ว่าเราอยู่ตลอดเหมือนเดิมอย่างเคย ทำแล้วทำอีกจนวันนึงเราเงียบหายไป คือเราก็ไม่ได้อยากเป็นคนผิดตลอดถูกมะ ในทุกๆเรื่องที่ทำเหมือนเราไม่ดี ไม่มีความคิดสะอย่าง เราคิดนะว่า เห้ย! กู ผญ กูต้องว่าสิ กูต้องงอนสิ ต้องผิดกูถูกสิ กลับกลายเป็นตรงกันข้ามตลอดเรายอม เราเงียบจนเรื่องบานปลาย เราเคลียดมากเลยคนที่เราอยากจะคุยอยากจะพูดกลายเป็นว่าไม่รับฟังไรเลยว่าเราซ้ำไม่ให้กำลังใจ ทะเลาะกันเราผิดตลอด - แต่ก็เลิกคุยกันไปพักใหญ่เลยแล้วกลับมาคบกันอีก รอบนี้เราหายไปเลยไม่รับสาย ไม่คุย ไม่ยุ่ง ไม่สน (แล้วก็ตามเคย) ไม่ยอมกิน ไม่ยอมทำไรเลย ปล่อยตัวเองให้เกือบตายขังตัวเองอยู่ในห้อง ขอให้เรากลับไป (เราไม่กลับ) พูดนะไปทบทวนดู ว่าตัวเองทำไรไว้ กลายเป็นว่าเราก็ไม่คุยกะเค้าแล้วจนหายไปเลย (ได้ข่าวมาบ้างว่าไม่กิน ไม่คุย ไม่เอาไรเลย ดูเน่าไปเป็นปี) สงสารนะแต่เหมือนเค้าก็ยังไม่เข็ด "จนเค้าตัดใจ" โดยที่เราทั้งสองไม่เคยพูดบอกเลิก เป็นคำพูดอย่างจริงจังตัดความสัมพันที่คบกันมาเลย เหมือนหายกันไป แต่กว่าจะเลิกกันได้ก็เป็นปีใจมันไม่ไป
(ตอน เราพยายามกลับมาคืนดี)
หลายปีผ่านไปประมาณสามปีกว่าได้มั่ง ใช่! มันนานมากเรารู้ แต่ตลอดที่เราเรียนมหาลัยยอมรับนะว่ามีคุยกะหนุ่มๆ มันก็ต้องมีบ้างอยู่แล้ว แต่กลับกลายเป็นว่าใจเราไม่ไปไหนเลย กลายเป็นว่าเราคุยคบคนอื่นไปเล่นๆ ไม่ยอมจิงจังกะใครสะงั้น พอคนที่คุยเริ่มเยอะเราก็ออกห่างจนเค้ารู้ตัวว่าเราไม่โอเค เป็นอย่างนี้ตลอดจนเรียนจบ พอใกล้เรียนจบเค้ามาหาเรา เห้ย! นั้นสิใจเราก็หวั่นๆเป็นธรรมดา ขับรถมาหาข้ามจังหวัดมาเลยเหมือนเคลียดอยากคุยกะเรา เราก็โอเค "มาสิ" ตอนนั้นก็ไม่รู้จะทำไงเลยยอมให้มา (ตอนนั้นเรารู้นะว่าเค้ามาแฟนแล้ว) มาหาเราแต่ไม่ได้พูดไรมากเลย ดูหน้าก็รู้แล้วว่ามีปัญหาไรแน่ๆ เราก็ไม่ถามน่าเด่วจะเสียบรรยากาศไปสะหมด ก็คุยกันปกตินะเหมือนว่าจะรู้สึกดีที่มาหาเราเกือบมีไรกัน ยอมรับนะว่าเคลิ้มไปบ้าง ได้แค่มีสัมพันกันกันแบบ จูบ ไรประมาณ เราก็รู้สึกผิด เราก็รู้ว่าเค้ามีแฟนแล้วเราก็หยุดสถานะการตอนนั้นไว้บอกเค้าว่า "แกมีแฟนแล้วนะ มันไม่ดีหลอกที่เราจะทำเรื่องแบบนี้" (นางเอกไปอี๊กกู) คุยกันสักพักเราก็ให้เค้ากลับ มันดึกแล้วก็เป็นห่วงก็เลยพูดไปอย่างงั้น หลังจากนั้นก็คุยกันบ้าง แต่หายกันไปพักใหญ่ จนเราเรียนจบกลับมาหางานทำที่แถวบ้าน ก็เลยได้ติดต่อกันอีกครั้ง
- แล้วแผนการในหัวเราก็เริ่มขึ้น-
เราพยายามเข้าไปทำงานที่เดียวกะเค้าแต่อยู่คนละแผนก ก่อนหน้านี้ถามตัวเองหลายต่อหลายครั้งว่าทำไมต้องคนนี้ เราไปจากเค้าทิ้งให้เค้าเจ็บปวดทำไมถึงกลับมา แต่! พอเริ่มอยู่ใกล้ ใจเราจริงๆก็ไม่เคยไปไหนเลยนิว่ะ หรือเป็นเพราะความใกล้ชิดเราก็คิดนะ เข้าไปทำงานตั้งแต่วันแรกเป็นห่วงเรามากอยู่ซื้อขนมมาให้กินตลอดเลย ไว้ที่โต๊ะบ้างเดินมาให้ที่โรงอาหารที่ทำงานบ้างจนคนอื่นถามว่ารู้จักกันหรอเป็นไรกัน เราก็ยิ้มๆ แต่ข่าวก็ไวเหลือเกินจนคนทั้งที่ทำงานก็รู้ว่าเราเป็นแฟนเก่าเค้า (เค้ามีแฟนอยู่แล้ว ยังมิวายมีเจ้ที่ทำงานมาชอบมาหวงอีกแล้วเกลียดกูสะงั้น) เราก็คุยปกตินะเค้าสนใจ เอาใจใส่ถามไถ่เป็นห่วงตลอด จนเรารู้สึกว่าเห้ย! คือคนนี้มาตลอด ใจมันคิดอย่างนั้น เค้าเริ่มมีปัญหากะแฟนแต่ไม่ใช่เพราะเรานะจ๊ะ โนๆๆๆ เค้าบอกเลิกแฟนเค้าหลายรอบแต่ก็กลับไปคุยกันตลอด และเราได้มีโอกาศได้ "มีไรกัน" ผิดเลยกูที่เริ่มต้นแบบนี้ ตอนนั้นคือแบบอะไรเก่าๆ ความรู้สึกที่มีอยู่แล้วก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น แต่รู้อยู่ในใจว่าเค้ามีแฟนเลย เห้ยทำไรลงไป
ต่อมาความต้องการของเราทั้งสองไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น ก็มีไรกันมา จนเราเองกลายเป็นคนที่เยอะ เริ่มหวงไม่อยากเห็นเค้าพิมคุยกะคัย จนเค้าเริ่มคุยกะเราน้อยลง (เหมือนเป็นเวรเป็นกรรม) จนเค้าได้เลิกกะแฟนเค้าไป เราก็คุยกันเหมือนเดิมนะค่ะแต่เค้าเริ่มออกห่างไป แล้วก็แอบชอบคนที่ทำงานของเค้าเองอีก เราก็เริ่มหวงหนักเลยรู้นะว่าเราไม่ได้เป็นไรกัน แต่แบบก็ไม่ชอบ ใครจะไปชอบใช้มั้ยล่ะ ก็ตอนนี้เรารู้สึกกะเค้าไปแล้วนิ แต่ก็มีช่วงที่เราพยายามเอาตัวเองออกจากความรู้สึกนี้นะ แต่พอเราเริ่มไม่โว้ยวาายเริ่มพูดคุยกันน้อยลงเค้าก็ มาหาเราที่บ้านบ่อยขึ้น จนเราลาออกจากงานเพื่อหางานใหม่ เค้าเข้าบ้านออกบ้านเราบ่อย มาหาซื้อของมานั่งกินกันที่บ้านเราเล่นคอมกะเรา โทหาเราตอนเลิกงานว่า "กลับบ้านแล้วนะ แกอยู่ไหน ถึงเด่วบอกนะ" ได้อยู่พักนึงแล้วก็หายไป เราก็เริ่มที่จะหาไรอ้างให้เค้ามาช่วยที่บ้านเราหน่อยนั้นนี้ แต่ก็ได้ไม่นานก็หมดข้ออ้าง เราก็เริ่มนอยเค้าไม่มาหาเราไม่โทไม่อะไร เค้าบอกเราว่า "ไม่อยากต้องคอยรายงานใคร" เอ้า! เสียใจดิดูพูดเข้า เราก็กลายเป็นโทหาเค้า เออว่า "กลับยัง ถึงบ้านบอกนะ" บ่อยๆเข้าพูดอีก "อึดอัดว่ะ ไม่ชอบให้โทตาม" เข้าใจเราป่ะ วันนึงเราโทรอบบนี้รอบเดียว วันละรอบจิงๆ กลายเป็นว่าแค่โทไปก็มีปัญหา
.........จนเราท้อมาก..........
เราได้ทีโอกาศไปที่บ้านเค้าบ่อยมาก ไปเท่วค้างคืนแต่ไม่ได้ไปนอนที่บ้านเค้านะ นอนรีสอร์ทใกล้ๆบ้านเค้า ตอนแรกๆพ่อแม่เค้าไม่ให้มานอนค้างกะเรา เหมือนกลัวเรากลับไปทำลูกเค้าเจ็บปางตายอีก แต่หลังๆน่าจะรู้ว่าลูกเลิกกะแฟน ก็เลยปล่อยๆให้มานอนกะเราตลอด เราก็เริ่มไปมาหาสู้บ้านเค้าอย่างนี้ตลอดให้พ่อแม่เค้าเห็นน่าเห็นตาตลอด แบบว่าอยู่บ้านเค้าได้โดยที่ไม่มีเจ้าตัวอยู่ก็อยู่ได้อ่ะ ไม่มีปัญหาอะไรเลย เพราะหลังที่เราไปเราก็เริ่มคิดน้อยลงเรื่องความสัมพันที่เราพยายามอยากจะเป็น เพราะเรา "บังคับใจคัยไม่ได้" ถามเค้าว่า "เรามีโอกาศจะกลับมามั้ย" เค้าว่า "ไอมีมันมี แต่ตอนนี้เค้าก็ยังไม่พร้อมที่จะให้คัยมาคอยตามค่อยจิบเมื่อแต่ก่อน" (คือเข็ดกะแฟนเก่า) เศร้านะบางที่ร้องไห้คนเดียว คิดมาก จนเราเองเริ่มพูดเยอะท้วงถึงความรู้สึกอยากจะให้เค้าพูดออกมา จะทำยังไงให้ใจคนๆคนนึงกลับมาหาเราได้ล่ะร้องไปใหญ่เลยเรา เค้าว่า "เจ็บกะแกมาเยอะมากมันเป็นบทเรียนที่เจ็บปวดเกินจนทำให้เค้าเข้มแข็งแล้วตอนนี้จะมาพยายามให้รักได้ยังไง เคยคิดจะกลับไปนะ แต่ก็ไม่อยากให้แกต้องมาพยายามให้รู้สึกอย่างที่แกต้องการ" เราก็อึ้งไปพูดไรไม่ออกหลอกเราก็ทำเค้าเจ็บมาไม่แล และตอนนี้จะเอาไรกะเค้าอีก เออเนอะเหมือนตัวเองโง่ไปเลย
กลายเป็นว่าพยายามไม่คิด ร้องก็ร้องคนเดียวไม่ให้คัยรู้ดีกว่า ไปบ้านเค้าอยู่กะเค้าก็รับฟังเค้าเหมือนอย่างแต่ก่อน ให้กำลังใจไม่ว่าเค้าจะพูดปรึกษาเรื่อง ผญ คนไหนเราก็ได้แต่พูดว่า "ก็ปล่อยๆไปเด่วก็ลืมเอง ก็ปล่อยวาง" พูดไปก็กลั้นน้ำตา มันเจ็บนะที่เค้าเล่นโทสับคุยกะคนอื่น อยู่กะเรานอนกะเราแต่ก็แอบคุยกะคนอื่นเราได้แค่มองแล้วก็บอกว่า ไม่เป็นไรคิดมาก ในใจเราเป็นมากกว่าที่เราแสดงออก พยายามเป็นเพื่อนคอยรับฟัง คอยยิ้ม ทั้งๆที่เจ็บเหมือนรอโอกาศที่จะเป็นของเราบ้าง
....ไม่คุยเรื่องที่เค้าเคลียด อย่างเช่น ท้วงถึงความรู้สึกที่มีต่อเรา ค่อยโทหาเค้า
....พยายามยอมรับในเรื่องที่เค้าพูด เช่น เรื่องเค้ายังไม่ลืมคนเก่า เคยชอบคนที่ทำงานที่เดียวกัน (เจ็บดิ)
....เป็นเพื่อนค่อยทำให้เค้ายิ้มเวลาอยู่กะเรา ไม่มีเรื่องเคลียด ทำยังก็ได้ให้พออยู่กะเราเค้ารู้สึกสบายใจ
....พยายามยอมรับสถานะที่ตัวเองเป็นและปล่อยมันไปบ้าง (เพราะบางทีเค้าก็ไม่ได้คิดแบบเดียวกะเรา) รอโอกาศเผื่อจะมีให้เราสักวัน
....ไม่งี่เง่าถึงเราจะรู้สึกว่าเราเสียเปรียบเค้า ณ ตอนนี้
สุดท้ายแล้วความสัมพันแบบนี้จะนานแค่ไหนเรามั่นคงต่อความรู้สึกแบบนี้มาเกือบปีแล้ว เคยบอกเค้าว่า "จะยังไงก็จะอยู่ข้างแกเสมอจะไม่ไปไหนแล้ว" ดูโง่นะแต่มันก็ความรู้สึกของเราจริงๆที่อยากจะพูด
(เราไม่รู้จะทำไงต่อไปแล้วเหมือนกัน เคยอยากจะหายไปแต่ทำไม่ได้เลย มันทรมานนะ การรอ การทำให้เค้าอยู่กะเรา คือตอนนนี้ต้องเฉยๆไว้อย่างเดียวเลยทำให้ออกน่าไม่ได้กลัวทุกอย่างพังแล้วจะเจ็บเอง)
....................มีต่อ........................