สวัสดีค่ะ
รบกวนสอบถามแม่ๆ ค่ะ
ออกตัวก่อนว่าตนเองเป็นป้าของน้องนะคะ แต่เริ่มค่อนข้างกังวลกับพฤติกรรมหลานพอสมควร
เพราะกลัวว่าจะติดไปจนเค้าโต ซึ่งคงไม่ใช่สิ่งที่ดีเท่าไหร่
ตอนนี้เด็กน้อยที่บ้านอายุประมาณ 2-3 ขวบ เริ่มช่างพูดเลยค่ะ
แต่ก็เริ่มมีพฤติกรรม ไม่พูดความจริง หลีกหนีความผิด
ตนเอง จะพยายามไม่ลงโทษเค้าด้วยการตี เลยใช้วิธีซักถามซะเป็นส่วนมาก
จริงๆแล้วพฤติกรรมนี้มีมาซักระยะนึงแล้วนะคะ แต่พยายามที่จะแก้ปัญหาก็ไม่ได้ช่วยให้เด็กพูดความจริงมากขึ้น
เหตุการณ์วันนี้ น้องปาลูกอมลงพื้น จึงให้น้องเก็บขึ้นมา แต่พูดดีๆนะคะ
น้องเลือกไม่เก็บแล้วเดินหนี จึงใช้วิธีมองแล้วเงียบ แล้วน้องก็เดินหนีไป
หลังจากนั้นเด็กก็เดินกลับมาหา มาคุย จึงถามเกี่ยวกับลูกอมอีกครั้ง
พอเด็กรู้ว่า เอาจริง จึงเดินไปจัดการกับลูกอมอย่างลับๆ แล้วเดินมาคุยกับตนอีกครั้ง
จึงถามเรื่องลูกอมที่ปาทิ้ง น้องกลับบอกว่า ไม่มี(ก็นางกำจัดเป็นที่เรียบร้อยแล้วนี่)
ตนก็เลยเดินไปดู พบว่า ไม่มีจริงๆค่ะ หายไปเลย จึงถามเค้าว่า เอาลูกอมไปไว้ที่ไหนคะ(พูดดีมากเพื่อไม่ให้เค้ารู้สึกว่าตนเองทำผิด)
กลับเดินหนีอีกค่ะ ก็เลยทำเหมือนเดิมคือ ไม่พูดกับเค้า
หลังจากนั้นก็จบ ค่ะ สรุปกลายเป็นเด็กเดินไปหาคุณยาย ตัวเองแพ้ยกนี้ค่ะ
ก่อนหน้านี้เกิดเหตุการณ์ลักษณะนี้บ่อยๆนะคะ ที่เด็กรู้สึกว่าตัวเองทำผิด แต่ไม่ยอมรับความจริง
ถ้าเค้ารู้ว่าคนที่อยู่ด้วย เค้าเอาชนะไม่ได้ ก็จะพอตะล่อมเพื่อให้พูดความจริงได้ และจะบอกเค้าเสมอว่า ไม่เห็นต้องโกหกเลย หนูพูดความจริงก็ไม่มีใครว่าหนู
หรือบางทีทำผิด และต้องการให้เค้าขอโทษ ถ้าคุณยายอยู่ ร้องไห้ให้ตายก็ไม่ขอโทษ กว่าเด็กจะขอโทษ ต้องรวมกลุ่มกัน ลุง น้า ป้า ต้องใจแข็งสุดๆ ซึ่งยายก็ต้องยอม หลานร้องจนหมดแรงถึงขอโทษออกมาได้ สงสารก็สงสาร แต่ถ้าไม่แข็ง เด็กก็จะเคยมากๆ
แต่ จะมีวิธีอื่นอีกรึเปล่าคะ เพราะตัวเองก็ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ทำมันดีแล้วรึเปล่า ไม่อยากเป็นระบบแกมบังคับแบบนี้บ่อยๆเท่าไหร่ น่ะค่ะ
ใครมีประสบการณ์หรือวิธีอื่นๆ มาแชร์กันนะคะ
ขอบคุณสำหรับคำตอบล่วงหน้าค่ะ
ทำอย่างไร เมื่อลูกน้อยเริ่มปิดบังความจริง
รบกวนสอบถามแม่ๆ ค่ะ
ออกตัวก่อนว่าตนเองเป็นป้าของน้องนะคะ แต่เริ่มค่อนข้างกังวลกับพฤติกรรมหลานพอสมควร
เพราะกลัวว่าจะติดไปจนเค้าโต ซึ่งคงไม่ใช่สิ่งที่ดีเท่าไหร่
ตอนนี้เด็กน้อยที่บ้านอายุประมาณ 2-3 ขวบ เริ่มช่างพูดเลยค่ะ
แต่ก็เริ่มมีพฤติกรรม ไม่พูดความจริง หลีกหนีความผิด
ตนเอง จะพยายามไม่ลงโทษเค้าด้วยการตี เลยใช้วิธีซักถามซะเป็นส่วนมาก
จริงๆแล้วพฤติกรรมนี้มีมาซักระยะนึงแล้วนะคะ แต่พยายามที่จะแก้ปัญหาก็ไม่ได้ช่วยให้เด็กพูดความจริงมากขึ้น
เหตุการณ์วันนี้ น้องปาลูกอมลงพื้น จึงให้น้องเก็บขึ้นมา แต่พูดดีๆนะคะ
น้องเลือกไม่เก็บแล้วเดินหนี จึงใช้วิธีมองแล้วเงียบ แล้วน้องก็เดินหนีไป
หลังจากนั้นเด็กก็เดินกลับมาหา มาคุย จึงถามเกี่ยวกับลูกอมอีกครั้ง
พอเด็กรู้ว่า เอาจริง จึงเดินไปจัดการกับลูกอมอย่างลับๆ แล้วเดินมาคุยกับตนอีกครั้ง
จึงถามเรื่องลูกอมที่ปาทิ้ง น้องกลับบอกว่า ไม่มี(ก็นางกำจัดเป็นที่เรียบร้อยแล้วนี่)
ตนก็เลยเดินไปดู พบว่า ไม่มีจริงๆค่ะ หายไปเลย จึงถามเค้าว่า เอาลูกอมไปไว้ที่ไหนคะ(พูดดีมากเพื่อไม่ให้เค้ารู้สึกว่าตนเองทำผิด)
กลับเดินหนีอีกค่ะ ก็เลยทำเหมือนเดิมคือ ไม่พูดกับเค้า
หลังจากนั้นก็จบ ค่ะ สรุปกลายเป็นเด็กเดินไปหาคุณยาย ตัวเองแพ้ยกนี้ค่ะ
ก่อนหน้านี้เกิดเหตุการณ์ลักษณะนี้บ่อยๆนะคะ ที่เด็กรู้สึกว่าตัวเองทำผิด แต่ไม่ยอมรับความจริง
ถ้าเค้ารู้ว่าคนที่อยู่ด้วย เค้าเอาชนะไม่ได้ ก็จะพอตะล่อมเพื่อให้พูดความจริงได้ และจะบอกเค้าเสมอว่า ไม่เห็นต้องโกหกเลย หนูพูดความจริงก็ไม่มีใครว่าหนู
หรือบางทีทำผิด และต้องการให้เค้าขอโทษ ถ้าคุณยายอยู่ ร้องไห้ให้ตายก็ไม่ขอโทษ กว่าเด็กจะขอโทษ ต้องรวมกลุ่มกัน ลุง น้า ป้า ต้องใจแข็งสุดๆ ซึ่งยายก็ต้องยอม หลานร้องจนหมดแรงถึงขอโทษออกมาได้ สงสารก็สงสาร แต่ถ้าไม่แข็ง เด็กก็จะเคยมากๆ
แต่ จะมีวิธีอื่นอีกรึเปล่าคะ เพราะตัวเองก็ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ทำมันดีแล้วรึเปล่า ไม่อยากเป็นระบบแกมบังคับแบบนี้บ่อยๆเท่าไหร่ น่ะค่ะ
ใครมีประสบการณ์หรือวิธีอื่นๆ มาแชร์กันนะคะ
ขอบคุณสำหรับคำตอบล่วงหน้าค่ะ