สวัสดีคะหนูเป็นคนเล่าเรื่องไม่เก่งเขียนก็ไม่เก่งแต่หนูอยากจะเล่าเรื่องนี้ ให้ทุกคนได้ฟังจริงๆจากใจเลยคะ
ย้อนกลับไปตอนหนูอายุ17ปี หนูได้ไปเข้ามหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังเรื่องมันไม่ได้เกิดตรงเข้ามหาลัยคะ มันเกิดขึ้นหลังจากที่หนูไปเช่าหอพักอยู่
เป็นหอพักที่แพงมากและก็ดูหรูมาก หนูวางเงินมัดจำไปทั้งหมด ค่าห้องล่วงหน้า2เดือน (เดือนละ15,000+15,000) +ค่าเช่าไวไฟ5,000 +ค่าซักผ้าม่าน5,000+ค่ามัดจำเฟอร์นิเจอร์ 10,000 ทั้งหมดนี้คือค่าประกันหอที่หนูจ่ายไปค่ะ โปรดอย่าตามหาว่าหนูเป็นใคร
สำหรับหนู หนูว่ามันแพงมากๆที่สุด หนูเลยตัดสินใจไปเช่าหออื่นอยู่หลังจากที่อยู่ได้ 1เดือน สาเหตุที่หนูไปอยู่ที่อื่นเพราะ ห้องแพงมากแล้วค่ามิเตอร์ไฟมาเดือนแรก5,000บาท ค่าไฟอะไรมันจะแพงขนาดนี้คะ
ก่อนหน้านี้มีรุ่นพี่ในคณะเตือนแล้วว่าอย่าไปอยู่หอนี้นะขี้โกงแล้วยังเอาเปรียบเด็กงก หนูตอนแรกก็ไม่เชื่อคะเพราะด้วยความที่เจ้าของหอเป็นคนที่น่าเชื่อถือ มีสามีเป็นตำรวจเป็นผู้กำกับ เรื่องมันแดงตอนที่หนูบอกป้าว่า "ป้าคะถ้าหนูจะออกหนูต้องทำยังไงบ้างคะ" หลังจากคำนั้นจากป้าที่เคยพูดดีกับเรากลายเป็นอีกคนเลยคะ ป้าแกบอกว่าให้หนูมาจ่ายค่าห้องล่วงหน้าเพิ่มอีกสองเดือนแล้วจะอยู่หรือไม่ก็ตามใจหนู หนูก็ไม่ยอมจ่ายคะเพราะด้วยความที่เราได้หอใหม่แล้ว แต่หอป้าด้วยความที่มันยังไม่ครบเดือนเต็มเพื่อนหนูเลยอาศัยอยุ่ไปก่อน อยู่ดีๆเช้าวันรุ่งขึ้นป้าแกขึ้นไปเปิดประตูห้องคะ แล้วค้นห้องแกบอกว่าจะมาดูว่ามีข้าวของเสียหายไหม ซึ่งจริงๆละมันยังไม่ถึงเดือนเต็มหนูจ่ายค่าเช่าตรงตลอดทำไมละเมิดกันแบบนี้
ด้วยความที่หนูนิสัยคนไทยหยวนได้ก็หยวนๆกันไป หนูไม่คิดจะเอาคืนแม้แต่เงินประกันที่จ่ายไปทั้งหมดทั้งๆที่ความจริงหนูอายุยังไม่บรรลุนิติภาวะ หากจะเซ็นสัญญาต้องมีผู้ปกครองไปเซ็นรับรอง ไม่งั้นสัญญาจะเป็นโมฆะ หนูเอาทนายไปฟ้องได้หนูก็ได้เงินคืนด้วยแต่หนูไม่ทำเพราะคิดว่าให้มันจบๆกันไป หนูเข้าใจคำว่า เอ็นดูเขาเอ็นเราขาดเลยคะ
หลังจากนั้นป้าแกก็ยังโทรมาเรื่อยๆว่าจะให้เรากลับไปอยู่ บอกว่าเราทำข้าวของเสียหายให้ไปชดใช้ ขู่สารพัดจนหนูทนไม่ได้คะ ด้วยความที่ขาดสติของหนูเอง หนูยอมรับนะคะว่าหนุผิด หนูไปโพสประจานหอพักลงในเฟสบุ๊ค คนแชร์เป็นหมื่นๆคนเพราะมีคนอื่นก็โดนเหมือนกัน/ม่ใช่หนูคนเดียว ป้าแกโมโหหนักเลยคะโทรมาด่าหนูสารพัดจนหนูร้องไห้หนุเครียดมากขู่ว่าจะอุ้มหนูบ้างจะมาทำร้ายหนูจะจ้างมือปืนมายิงหนู จะให้ทำไงคะก็หนูโพสลงไปแล้ว. หลังจากนั้นป้าแกบอกว่าจะฟ้องหมิ่นประมาทถ้าไม่ลงว่าขอโทษที่ไปว่าแกแบบนั้น ด้วยความกลัวหนูก็ลงขอโทษไปคะหนูคิดว่าเรื่องมันจบแล้วหนูยกเลิกการใช้งานบัญชีเฟสบุ๊คไปหลังจากตอนนั้น เวลาผ่านมาสามปีแล้วคะตอนนี้
เรื่องมันเงียบแล้วหนูนึกว่ามันจะจบไปแล้วแต่มันไม่ใช่แค่นั้นคะ มีหมายเรียกมาที่บ้านบอกว่าหนูโดนแจ้งความดำเนินคดีข้อหาหมิ่นประมาทในวันเกิดของหนูที่อายุครบ20พอดี ตามจองเวรจองกรรมหนูไม่เลิกลาจริงๆคะ แกรอให้หนูพ้นจากเยาวชนแล้วค่อยมาฟ้องฉลาดนะคะแต่ฉลาดกับเด็กก็ไม่ดีไหม หนูเป็นเด็กดีตั้งใจเรียนไม่เคยทำผิดมาก่อนจะฆ่าแกงใครก็ไม่เคยที่สำคัญหนุเป็นแค่เด็กผุ้หญิงตัวคนเดียว หนูยอมรับว่าหนูน้อยใจนะเจ็บใจเครียดจนเป็นโรคซึมเศร้าทุกวันนี้ต้องไปรักษาเพราะมีอาการหวาดกลัวตลอดเวลาว่าจะมีใครมาทำร้ายหนู จากคนที่เคยสดใส โลกนี้มีความสวยงาม หนูกลับตกอยู่ในโลกมืดๆ มองไปไหนก็อยากจะตาย
สาเหตุมาจาก หนูโดนคนแบบนี้ขูดเลือดขูดเนื้อ เขารู้ว่าบ้านหนุมีที่ดินเพราะที่บ้านหนูเป็นชาวสวน ตำรวจเรียกไปนัดเรียกบ่อยกี่ครั้งหนุไปตลอด หลายครั้งเขาจะพูดปลอกรอกให้เซ็นนู้นเซ็นนี้หนูรู้ว่าเขาต้องคิดทำไรแย่ๆใส่หนูกันอีกแน่ หนุไม่ยอมเซ็นสักอย่างเดียวคะ ตำรวจหลอกแม่หนุว่าให้เซ็นแค่ยืนยันว่ารูปนี้เป็นรุปลูกสาวแล้วออกสำเนาเป็นเอกสารมาพร้อมกับไถเงินแม่หนูไปประมาน15,000 หลอกให้แม่เซ็นใส่ร้ายลูกตัวเองว่าเป้นคนทำจริงๆ เขาเปลี่ยนสำนวนในหน้าแรกออกแล้วเก้บหน้าสองที่มีลายเซ็นไว้เอามาสลับกัน
ขึ้นศาลมาแล้วหนูแพ้คดีคะเพราะผู้พิพากษารู้จักกับป้าเจ้าของหอ เอกสารอะไรหนูก็ไม่เก็บไว้เพราะคิดว่าเรื่องมันคงไม่มีอะไรอีกอย่างมันก็นานจนหนูลืมรหัสเฟสบุ๊ค เลิกเล่นมันไปนานแล้ว หนูสู้ไม่ได้เลยคะ ป้าแกก็เดินมาพูดใส่นะ ว่า "ที่ดินที่บ้านเนี่ยฉันจะเอามาเป็นของฉันให้หมดเลย" คำนี้แหละคะที่หนูกลัวหนูกังวลจนทุกวันนี้ หนูแพ้คดีศาลตัดสินให้หนูเสียค่าปรับ 100,000 บาท
คิดดูนะคะว่าเด็กอายุแค่นี้หาเงินมาเสียค่าปรับทั้งที่งานการยังไม่มีทำ หนูต้องไปอยู่ห้องคุมขัง1วันหนูแทบจะเป็นบ้าเลยคะ มันเลยไปซ้ำอาการซึมเศร้าอีก โชคดีแฟนหนูยอมเป็นหนี้บัตรเครดิตเอาเงินมาประกันตัวหนูออกได้
แฟนหนูบอกว่ามันจบแล้ว เรื่องร้ายๆมันจบไปจากชีวิตหนูแล้ว
ทุกวันนี้หนูต้องไปคุมประพฤติรอลงอาญา ชีวิตหนูเกือบพังเพราะคนแบบนี้คนเดียว หนูเกือบจะไม่ได้เรียนมหาลัยต่อเพราะความประพฤติไม่ดี
หนูไม่ได้ขายยาไม่ได้ฆ่าใครตายทำไมหนูต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วยคะ มันยุติธรรมแล้วหรอ
ตอนนี้เขาจะฟ้องเอาเงินพ่อแม่ที่เป็นผู้ปกครองถึงตอนนั้นหนูจะทะเลาะกับพ่อแม่หนีไปอยู่หอก็จริงแต่นี่หนูกำลังเอาความเดือดร้อนมาให้ที่บ้าน ถ้าฟ้องแพ่งแล้วเขาชนะอีก เขาไม่กะเอาหนูจนล้มละลายทั้งบ้านเลยหรอคะ หนูอยากจะตายถ้าหนูตายคดีคงจบไม่ต้องให้พ่อแม่มาเดือดร้อนด้วยทรัพย์สินที่บ้านจะได้ไม่โดนยึดไม่โดนขายทอดตลาด ป้าเขาจะเรียกทีหลายล้านหนูหาเงินมาสู้ไม่ไหวหรอกคะ หนูแพ้แล้วแพ้แล้วจริงๆ
ตอนนี้หนูอยากจะตายมากหนูเครียดที่เพราะตัวเองทำให้คนอื่นต้องเป็นมีภาระ หนูไม่รู้จะพูดยังไงกับการที่เด็กอายุแค่นี้ต้องมาเจออะไรแบบนี้ หนูไม่ขอความเห็นใจอะไรเลยจริงๆ หนูไม่ขอแล้วความยุติธรรมมันไม่มีจริงบนโลกใบนี้
ถ้าพรุ่งนี้หนูไม่มีลมหายใจอยู่ หนูขอทิ้งเรื่องราวที่ทำร้ายชีวิตหนูไว้ตรงนี้แทนนะ
ทุกวันนี้ย้านมหาลัยหนีก็แล้ว เปลี่ยนชื่อเปลี่ยนตัวตนก็แล้ยังจะตามจองเวรหนูอีก หนูโชคร้ายที่เป็นเหยื่อของคนแบบนี้
ชีวิตพังอยากตายเพราะโดนโกง
ย้อนกลับไปตอนหนูอายุ17ปี หนูได้ไปเข้ามหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังเรื่องมันไม่ได้เกิดตรงเข้ามหาลัยคะ มันเกิดขึ้นหลังจากที่หนูไปเช่าหอพักอยู่
เป็นหอพักที่แพงมากและก็ดูหรูมาก หนูวางเงินมัดจำไปทั้งหมด ค่าห้องล่วงหน้า2เดือน (เดือนละ15,000+15,000) +ค่าเช่าไวไฟ5,000 +ค่าซักผ้าม่าน5,000+ค่ามัดจำเฟอร์นิเจอร์ 10,000 ทั้งหมดนี้คือค่าประกันหอที่หนูจ่ายไปค่ะ โปรดอย่าตามหาว่าหนูเป็นใคร
สำหรับหนู หนูว่ามันแพงมากๆที่สุด หนูเลยตัดสินใจไปเช่าหออื่นอยู่หลังจากที่อยู่ได้ 1เดือน สาเหตุที่หนูไปอยู่ที่อื่นเพราะ ห้องแพงมากแล้วค่ามิเตอร์ไฟมาเดือนแรก5,000บาท ค่าไฟอะไรมันจะแพงขนาดนี้คะ
ก่อนหน้านี้มีรุ่นพี่ในคณะเตือนแล้วว่าอย่าไปอยู่หอนี้นะขี้โกงแล้วยังเอาเปรียบเด็กงก หนูตอนแรกก็ไม่เชื่อคะเพราะด้วยความที่เจ้าของหอเป็นคนที่น่าเชื่อถือ มีสามีเป็นตำรวจเป็นผู้กำกับ เรื่องมันแดงตอนที่หนูบอกป้าว่า "ป้าคะถ้าหนูจะออกหนูต้องทำยังไงบ้างคะ" หลังจากคำนั้นจากป้าที่เคยพูดดีกับเรากลายเป็นอีกคนเลยคะ ป้าแกบอกว่าให้หนูมาจ่ายค่าห้องล่วงหน้าเพิ่มอีกสองเดือนแล้วจะอยู่หรือไม่ก็ตามใจหนู หนูก็ไม่ยอมจ่ายคะเพราะด้วยความที่เราได้หอใหม่แล้ว แต่หอป้าด้วยความที่มันยังไม่ครบเดือนเต็มเพื่อนหนูเลยอาศัยอยุ่ไปก่อน อยู่ดีๆเช้าวันรุ่งขึ้นป้าแกขึ้นไปเปิดประตูห้องคะ แล้วค้นห้องแกบอกว่าจะมาดูว่ามีข้าวของเสียหายไหม ซึ่งจริงๆละมันยังไม่ถึงเดือนเต็มหนูจ่ายค่าเช่าตรงตลอดทำไมละเมิดกันแบบนี้
ด้วยความที่หนูนิสัยคนไทยหยวนได้ก็หยวนๆกันไป หนูไม่คิดจะเอาคืนแม้แต่เงินประกันที่จ่ายไปทั้งหมดทั้งๆที่ความจริงหนูอายุยังไม่บรรลุนิติภาวะ หากจะเซ็นสัญญาต้องมีผู้ปกครองไปเซ็นรับรอง ไม่งั้นสัญญาจะเป็นโมฆะ หนูเอาทนายไปฟ้องได้หนูก็ได้เงินคืนด้วยแต่หนูไม่ทำเพราะคิดว่าให้มันจบๆกันไป หนูเข้าใจคำว่า เอ็นดูเขาเอ็นเราขาดเลยคะ
หลังจากนั้นป้าแกก็ยังโทรมาเรื่อยๆว่าจะให้เรากลับไปอยู่ บอกว่าเราทำข้าวของเสียหายให้ไปชดใช้ ขู่สารพัดจนหนูทนไม่ได้คะ ด้วยความที่ขาดสติของหนูเอง หนูยอมรับนะคะว่าหนุผิด หนูไปโพสประจานหอพักลงในเฟสบุ๊ค คนแชร์เป็นหมื่นๆคนเพราะมีคนอื่นก็โดนเหมือนกัน/ม่ใช่หนูคนเดียว ป้าแกโมโหหนักเลยคะโทรมาด่าหนูสารพัดจนหนูร้องไห้หนุเครียดมากขู่ว่าจะอุ้มหนูบ้างจะมาทำร้ายหนูจะจ้างมือปืนมายิงหนู จะให้ทำไงคะก็หนูโพสลงไปแล้ว. หลังจากนั้นป้าแกบอกว่าจะฟ้องหมิ่นประมาทถ้าไม่ลงว่าขอโทษที่ไปว่าแกแบบนั้น ด้วยความกลัวหนูก็ลงขอโทษไปคะหนูคิดว่าเรื่องมันจบแล้วหนูยกเลิกการใช้งานบัญชีเฟสบุ๊คไปหลังจากตอนนั้น เวลาผ่านมาสามปีแล้วคะตอนนี้
เรื่องมันเงียบแล้วหนูนึกว่ามันจะจบไปแล้วแต่มันไม่ใช่แค่นั้นคะ มีหมายเรียกมาที่บ้านบอกว่าหนูโดนแจ้งความดำเนินคดีข้อหาหมิ่นประมาทในวันเกิดของหนูที่อายุครบ20พอดี ตามจองเวรจองกรรมหนูไม่เลิกลาจริงๆคะ แกรอให้หนูพ้นจากเยาวชนแล้วค่อยมาฟ้องฉลาดนะคะแต่ฉลาดกับเด็กก็ไม่ดีไหม หนูเป็นเด็กดีตั้งใจเรียนไม่เคยทำผิดมาก่อนจะฆ่าแกงใครก็ไม่เคยที่สำคัญหนุเป็นแค่เด็กผุ้หญิงตัวคนเดียว หนูยอมรับว่าหนูน้อยใจนะเจ็บใจเครียดจนเป็นโรคซึมเศร้าทุกวันนี้ต้องไปรักษาเพราะมีอาการหวาดกลัวตลอดเวลาว่าจะมีใครมาทำร้ายหนู จากคนที่เคยสดใส โลกนี้มีความสวยงาม หนูกลับตกอยู่ในโลกมืดๆ มองไปไหนก็อยากจะตาย
สาเหตุมาจาก หนูโดนคนแบบนี้ขูดเลือดขูดเนื้อ เขารู้ว่าบ้านหนุมีที่ดินเพราะที่บ้านหนูเป็นชาวสวน ตำรวจเรียกไปนัดเรียกบ่อยกี่ครั้งหนุไปตลอด หลายครั้งเขาจะพูดปลอกรอกให้เซ็นนู้นเซ็นนี้หนูรู้ว่าเขาต้องคิดทำไรแย่ๆใส่หนูกันอีกแน่ หนุไม่ยอมเซ็นสักอย่างเดียวคะ ตำรวจหลอกแม่หนุว่าให้เซ็นแค่ยืนยันว่ารูปนี้เป็นรุปลูกสาวแล้วออกสำเนาเป็นเอกสารมาพร้อมกับไถเงินแม่หนูไปประมาน15,000 หลอกให้แม่เซ็นใส่ร้ายลูกตัวเองว่าเป้นคนทำจริงๆ เขาเปลี่ยนสำนวนในหน้าแรกออกแล้วเก้บหน้าสองที่มีลายเซ็นไว้เอามาสลับกัน
ขึ้นศาลมาแล้วหนูแพ้คดีคะเพราะผู้พิพากษารู้จักกับป้าเจ้าของหอ เอกสารอะไรหนูก็ไม่เก็บไว้เพราะคิดว่าเรื่องมันคงไม่มีอะไรอีกอย่างมันก็นานจนหนูลืมรหัสเฟสบุ๊ค เลิกเล่นมันไปนานแล้ว หนูสู้ไม่ได้เลยคะ ป้าแกก็เดินมาพูดใส่นะ ว่า "ที่ดินที่บ้านเนี่ยฉันจะเอามาเป็นของฉันให้หมดเลย" คำนี้แหละคะที่หนูกลัวหนูกังวลจนทุกวันนี้ หนูแพ้คดีศาลตัดสินให้หนูเสียค่าปรับ 100,000 บาท
คิดดูนะคะว่าเด็กอายุแค่นี้หาเงินมาเสียค่าปรับทั้งที่งานการยังไม่มีทำ หนูต้องไปอยู่ห้องคุมขัง1วันหนูแทบจะเป็นบ้าเลยคะ มันเลยไปซ้ำอาการซึมเศร้าอีก โชคดีแฟนหนูยอมเป็นหนี้บัตรเครดิตเอาเงินมาประกันตัวหนูออกได้
แฟนหนูบอกว่ามันจบแล้ว เรื่องร้ายๆมันจบไปจากชีวิตหนูแล้ว
ทุกวันนี้หนูต้องไปคุมประพฤติรอลงอาญา ชีวิตหนูเกือบพังเพราะคนแบบนี้คนเดียว หนูเกือบจะไม่ได้เรียนมหาลัยต่อเพราะความประพฤติไม่ดี
หนูไม่ได้ขายยาไม่ได้ฆ่าใครตายทำไมหนูต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วยคะ มันยุติธรรมแล้วหรอ
ตอนนี้เขาจะฟ้องเอาเงินพ่อแม่ที่เป็นผู้ปกครองถึงตอนนั้นหนูจะทะเลาะกับพ่อแม่หนีไปอยู่หอก็จริงแต่นี่หนูกำลังเอาความเดือดร้อนมาให้ที่บ้าน ถ้าฟ้องแพ่งแล้วเขาชนะอีก เขาไม่กะเอาหนูจนล้มละลายทั้งบ้านเลยหรอคะ หนูอยากจะตายถ้าหนูตายคดีคงจบไม่ต้องให้พ่อแม่มาเดือดร้อนด้วยทรัพย์สินที่บ้านจะได้ไม่โดนยึดไม่โดนขายทอดตลาด ป้าเขาจะเรียกทีหลายล้านหนูหาเงินมาสู้ไม่ไหวหรอกคะ หนูแพ้แล้วแพ้แล้วจริงๆ
ตอนนี้หนูอยากจะตายมากหนูเครียดที่เพราะตัวเองทำให้คนอื่นต้องเป็นมีภาระ หนูไม่รู้จะพูดยังไงกับการที่เด็กอายุแค่นี้ต้องมาเจออะไรแบบนี้ หนูไม่ขอความเห็นใจอะไรเลยจริงๆ หนูไม่ขอแล้วความยุติธรรมมันไม่มีจริงบนโลกใบนี้
ถ้าพรุ่งนี้หนูไม่มีลมหายใจอยู่ หนูขอทิ้งเรื่องราวที่ทำร้ายชีวิตหนูไว้ตรงนี้แทนนะ
ทุกวันนี้ย้านมหาลัยหนีก็แล้ว เปลี่ยนชื่อเปลี่ยนตัวตนก็แล้ยังจะตามจองเวรหนูอีก หนูโชคร้ายที่เป็นเหยื่อของคนแบบนี้