เกริ่นก่อนว่าตัวผมเองไม่ใช่เด็กช่าง แต่ได้เจอกับสายนี้มาตั้งแต่สมัยวัยรุ่น
ทั้งเพื่อนที่จบ ม.ต้น แล้วแยกย้ายกันไป และรุ่นน้องหน้าใหม่ๆ ที่ได้มาเจอช่วงทำงาน
ปกติแล้วผมก็จะมองเด็กช่างอย่างคนทั่วๆ ไปแหละครับ เรียนก็งั้นๆ ชอบตีกัน ไม่ค่อยมีสาระอะไรเท่าไหร่ แต่ไปๆ มาๆ ผมก็ได้มาเป็นหนึ่งในแอดมินเพจของเพื่อนผมชื่อ "อาชีวะสาระดี" ไม่ต้องไปเสิร์ชนะครับ ไม่ได้อยากได้ลูกเพจเพิ่ม เดี๋ยวจะหาว่ามาขายของ ประเด็นหลักไม่ได้อยู่ตรงนี้ครับ
เรื่องจริงๆ ก็คือ พอได้มาคลุกวงในกับน้องพวกนี้จริงๆ รู้เลยว่าที่เห็นตามข่าว ว่าไม่ดี เนี่ย มีน้อยมากกกกกกกก น้องบางคนนั่งคุยกับผมแบบงงๆ ว่า เค้าตีกันทำไมอ่ะครับพี่ ของผมไม่เห็นมีเลย ผมก็เข้าใจได้นะเพราะข่าวดีๆ มันขายไม่ค่อยได้อยู่แล้วคนส่วนใหญ่ไม่ค่อยชอบ ก็เอาเรื่องแบบนี้แหละมาลง เดือดร้อนวิทยาลัยสายนี้ไปทั่ว เดือดร้อนยันประเทศด้วยว่าไม่ค่อยมีเด็กมาเรียน เพราะพ่อแม่กลัวลูกจะเสีย รัฐบาลประกาศไปเถอะครับว่าอยากได้แรงงานฝีมือ ภาพลักษณ์ไม่ดีจะมีใครมาเรียนล่ะครับ ปั๊ดโธ่!!! อยากจะเอาโพเดียมทุ่มใส่คนคิดลบจริงๆ ผมว่า มันต่างกันมาก ระหว่างภาพที่ข่าวเสนอ กับความเป็นจริงที่พวกเค้าเป็น นี่คือหน้าตาของน้องอาชีวะที่ผมไปเจอมาครับ
จริงๆ เค้าพวกนี้ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่พวกคุณคิดนะ
ลงไปคุยกับน้องๆ เยอะเข้าเราก็เลยคิดว่าเออ ถ้าเด็กใฝ่ดีมันมี เราหาเรื่องให้มันทำดีกว่า
หาไปหามาก็ได้ผู้ใหญ่ใจดีมีตังค์ให้ (ตามสูตรคนมีใจ แต่ไม่ค่อยมีมีตังค์) เนสกาแฟกระป๋องนี่เองครับ ย้ำเลยว่ากระป๋อง!!! คนจำผิดเดี๋ยวปีหน้าอดทำ
ครับก็คิดกันว่าอยากให้ทำค่ายอาสา เห็นเคยมีดราม่ากันว่าคนลงไปทำค่ายอาสาแล้วทำตัวไม่เหมาะสม ไม่ค่อยช่วยอะไร เราเลยคิดว่าน้องพวกนี้เรียนมาอยู่แล้ว มันน่าจะทำอะไรได้มากกว่า คิดได้ก็รับสมัครเลยครับ ตลกมากที่น้องกล้ามากับเราด้วย คือพวกนี้ตรงๆคืออยากมาก็มา อยากทำก็ทำ คือน้องต้องฝากชีวิตกับเราเลย มาแบบ นี่มันเพจอะไร หลอกกันรึเปล่าก็ไม่รู้ อยู่ดีๆ มาหาคนทำค่ายอาสา ใครมันจะบ้ามารักดีด้วย แต่มีว่ะ 555+ คัดมาได้ 10 คน แต่ละคนก็มีเป้าต่างๆ กัน นี่แหละครับที่ประทับใจมาก
ไอ้สองคนนี้มาใฝ่ดี เอามาโชว์ซะหน่อย คนอื่นก็มีนะครับ แต่เดี๋ยวรูปจะเยอะไป
น้องผมสองคนนี้โสดนะครับ จีบได้ แต่ไม่รู้ชอบผู้ชายรึเปล่า 555+
ผมแบ่งเป็นสองกลุ่มนะ คือรับสมัครจากอีสานกับตะวันออกมาทางเฟส กับอีกอันคือเด็กจากภาคใต้จากเทคนิคสุราษฏร์ คือเราจะลงไปทาปั๊มน้ำโซลาร์เซลให้ชาวบ้านเลย ไหนๆ เด็กมันก็เรียนช่างมาแล้ว จะให้มาทาสี ลงแปลงผักอย่างเดียวก็ใช่เรื่อง เดี๋ยวจะหาว่าน้องๆผมเรียนมาแล้วทำจริงไม่ได้
ผมคุยกับน้องระหว่างทางที่ไป มีหลายมุมเลยนะที่ผมไม่เคยรู้มาก่อน อย่างเหตุผลในการมาเรียนสายนี้
บางคนมาเรียนเพราะเรียนไม่เก่งเรียนสายสามัญกลัวจะไม่จบ
บางคนก็อยากเรียนอะไรที่หางานง่าย ได้งานแน่ อยากรีบไปช่วยที่บ้าน
และบางคนก็เพราะชัดเจนกับชีวิตมาก เลยไม่อยากมาเสียเวลานั่งเรียนวิชาที่ไม่ได้ใช้ ฝึกเลยดีกว่า
แต่ถ้ามองดีๆ ก็จะเห็นว่าส่วนใหญ่ เค้ามีเป้าหมายชัดเจนที่จะมาเรียนสายอาชีวะ พวกเค้ามองไปข้างหน้าแล้วว่าเค้าอยากได้อะไร ก็เลยมาเรียน ซึ่งอันนี้เป็นมุมมองส่วนตัวและแค่เฉพาะที่ผมเจอมานะครับ บางคนอาจคิดต่างบ้างก็เข้าใจ แต่ยังไงๆ น้องๆ ใฝ่ดี มีเยอะกว่าที่คิดแน่นอน
เรายกพวกกันลงไปใต้จุดหมายคือวัดทุ่งเซียด จังหวัดสุราษฏร์ครับ กิจกรรมนี้เราทำร่วมกับพี่ๆ จากบริษัทเนสท์เล่ (ไทย ) ครับ
น้องบางคนนี่ไม่เคยเลยครับลงใต้ ออกสองทุ่ม ถึงเช้า เริ่มลุยกันทันที
เริ่มจากวางแผนแบ่งงานก่อน เราขอเค้ามาเสริมจากเรื่องที่พี่ๆเนสท์เล่วางแผนไว้เดิม
ที่จะทำแปลงผักให้ชาวบ้าน เพราะที่นี่เค้าทำน้ำพริกขาย แต่ต้องซื้อวัตถุดิบ ถ้าปลูกเองได้ก็จะลดต้นทุนลงไป
เราเลยมาเสริมด้วยปั๊มน้ำโซลาร์ เซลล์ ให้รดน้ำง่ายขึ้น ให้ชาวบ้านเอาไปใช้จริงได้อย่างยั่งยืน
ตอนลงงานเนี่ย จริงจังมากนะครับ น้องๆ บางคนทำไฟได้ก็ไปช่วยปั๊มน้าโซล่าร์ เซลล์ คนไหนไม่ได้ก็ลงงาน ลงแปลงเกษตรช่วยพี่ๆเค้า
ทำไปคุยไปผมถึงพึ่งรู้ว่าน้องๆ พวกนี้มีเรียนแบบฝึกงานไปด้วยนะครับ ตอนฝึกงานได้เงินด้วย คุณคิดว่าเค้าเอาเงินไปทำอะไร?
น้องบอกผมว่าได้เงิน 8,000 ใช้เอง 3,000 ที่เหลือให้แม่ครับ ผมงงเหมือนกันนะคือเงินหาได้ปุ๊บให้แม่ก่อนเลย
ผมถามต่อว่าทำไมทำแบบนั้น น้องหน้านิ่งมากบอกมาง่ายๆ ว่า "ก็เค้าให้ผมมาเยอะแล้ว" ผมอึ้งเลย กับบางครั้งที่ผมยังเอาเงินไป
ใช้อะไรบางอย่างอยู่ บอกตรงๆ ว่าผมไม่เคยให้เงินพ่อแม่เยอะกว่าส่วนของตัวเองนะ เจอน้องพูดแบบนี้ผมจุกในคอเลย
ทีมโซลาร์ของเราครับ
เฮ้ย!! มันทำได้จริงๆ ว่ะ
ผมเชื่อนะว่าน้องๆ เรียนมามันทำได้ เพราะคุยกับอาจารย์มาหลายคนแล้วว่า อาชีวะเนี่ย มันไม่ได้วัดที่เกรดหรอก มันวัดทำได้หรือทำไม่ได้ โรงเรียนเลยต้องให้เด็กทำได้ ไม่งั้นที่ไหนเอาไปทำงานเด็กทำจริงไม่ได้โรงเรียนมีแบล็คลิสท์นะครับ แต่บางคนตอนแรกไม่เชื่อนะเพราะถ้ามองจริงๆ ตอนเราอายุ 16-17 นี่ยังทำอะไรไม่ค่อยเป็นเลย จะให้มาสร้างอะไรเองนี่ยากเหมือนกัน แต่พวกนี้นี่เหมือนช่าง มาถึงทำเลย ไม่มีการมานั่งงงๆ กัน ได้เรื่องได้ราวกันทุกคน
สุดท้ายบางทีเราคิดได้ แต่ทำไม่ได้ มันก็จะไม่เกิดขึ้นจริง
แต่เด็กช่างพวกนี้นี่แหละครับ ที่ทำให้ชาวบ้านมีอะไรให้ใช้ได้จริง แบบที่บางทีเราเองก็ทำไม่ได้เหมือนกัน
อยู่สามวันสองคืนกับน้องเนี่ย มีหลายอย่างที่มุมผมเปลี่ยนไป
คือเราคิดว่าเด็กช่างจะเก๋าๆ กระโชกโฮกฮากใช่มั้ย?
ความจริงไม่เลย พวกนี้ออกจะขี้อายด้วยซ้า บางคนนี่พูดน้อยมากนะ แต่พอถึงเวลาทำพวกเค้าทำๆๆ อย่างเดียวเลย
ทำเสร็จก็มานั่งนิ่งๆ เหมือนเดิมคือผิดจากที่คิดไว้เลย เฮฮามันก็ปกติแหละ แต่โหมดงานกับตลกนี่ต่างกันอย่างสิ้นเชิง
เราคิดว่าพวกเค้าจะคุมยากใช่มั้ย?
คือแล้วแต่คนเลย แต่ที่เจอมาเนี่ยคือ ถ้าเค้าเห็นชัดว่าเค้าทำเพื่ออะไรก็ได้ ไม่มีข้อต่อรองเลยนะ
ไม่มีการบอกว่าเหนื่อย ไม่ไหว ไม่ชอบทำ คือให้ทำอะไรทำหมด ดื้อคือบอกแล้วไม่ฟัง แต่ที่ผมเจอนี่คือเดินมาถามเองเลยว่าจะให้ช่วยอะไร
และบางคนก็มองเด็กสายช่างว่าไม่ค่อยเก่งใช่มั้ย?
ส่วนตัวล้วนๆ ของผมคือ ความเก่งมันมีหลายด้าน คนพวกนี้เป็นผู้สร้าง เค้าใช้มือทำงาน
เค้าเรียนรู้จากการลงมือทำ ไม่ได้แปลว่าการที่เรียนแตกต่างกันแล้วจะเก่งไม่เหมือนกัน
น้องๆอาชีวะนี่เก่งมากนะครับ และที่ผมเห็นคือ เค้าเรียนสิ่งที่ทำจริงทั้งนั้นเลย มาถึงทำแล้วทำได้เลย ไม่ต้องมาแคลคูลัสอะไรวุ่นวาย
ผมว่าโลกนี้ต้องการคน "ลงมือทำ" เพิ่มขึ้นให้เหมาะกับคน "คิด" นะ
เพราะเห็นแล้วว่าคนที่ "คิด" มีเยอะ แล้ว..คนทำ นี่แหละที่ต้องมีเพิ่ม
ถ้ามันเติมเต็มกันได้พอดี ผมว่าประเทศไทยนี่แหละ
ที่จะเดินไปข้างหน้าด้วยกัน
ขอบคุณผู้ใหญ่ใจดี “เนสกาแฟกระป๋อง” ที่สนับสนุนและเปิดโอกาสให้น้องๆ
ขอบคุณน้องทุกคน ที่ทำให้ผมได้เรียนรู้ในมุมที่ผมไม่เคยเห็น เกี่ยวกับพวกเค้า
และขอบคุณทุกๆ คนที่อ่าน และเปิดใจให้เข้าใจเด็กอาชีวะมากขึ้นครับ
หนึ่งในทีมงานอาชีวะสาระดี
ใครว่าอาชีวะสาระไม่มี งานนี้เปลี่ยนมุมมองเด็กช่างผมไปตลอดกาล
ทั้งเพื่อนที่จบ ม.ต้น แล้วแยกย้ายกันไป และรุ่นน้องหน้าใหม่ๆ ที่ได้มาเจอช่วงทำงาน
ปกติแล้วผมก็จะมองเด็กช่างอย่างคนทั่วๆ ไปแหละครับ เรียนก็งั้นๆ ชอบตีกัน ไม่ค่อยมีสาระอะไรเท่าไหร่ แต่ไปๆ มาๆ ผมก็ได้มาเป็นหนึ่งในแอดมินเพจของเพื่อนผมชื่อ "อาชีวะสาระดี" ไม่ต้องไปเสิร์ชนะครับ ไม่ได้อยากได้ลูกเพจเพิ่ม เดี๋ยวจะหาว่ามาขายของ ประเด็นหลักไม่ได้อยู่ตรงนี้ครับ
เรื่องจริงๆ ก็คือ พอได้มาคลุกวงในกับน้องพวกนี้จริงๆ รู้เลยว่าที่เห็นตามข่าว ว่าไม่ดี เนี่ย มีน้อยมากกกกกกกก น้องบางคนนั่งคุยกับผมแบบงงๆ ว่า เค้าตีกันทำไมอ่ะครับพี่ ของผมไม่เห็นมีเลย ผมก็เข้าใจได้นะเพราะข่าวดีๆ มันขายไม่ค่อยได้อยู่แล้วคนส่วนใหญ่ไม่ค่อยชอบ ก็เอาเรื่องแบบนี้แหละมาลง เดือดร้อนวิทยาลัยสายนี้ไปทั่ว เดือดร้อนยันประเทศด้วยว่าไม่ค่อยมีเด็กมาเรียน เพราะพ่อแม่กลัวลูกจะเสีย รัฐบาลประกาศไปเถอะครับว่าอยากได้แรงงานฝีมือ ภาพลักษณ์ไม่ดีจะมีใครมาเรียนล่ะครับ ปั๊ดโธ่!!! อยากจะเอาโพเดียมทุ่มใส่คนคิดลบจริงๆ ผมว่า มันต่างกันมาก ระหว่างภาพที่ข่าวเสนอ กับความเป็นจริงที่พวกเค้าเป็น นี่คือหน้าตาของน้องอาชีวะที่ผมไปเจอมาครับ
จริงๆ เค้าพวกนี้ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่พวกคุณคิดนะ
ลงไปคุยกับน้องๆ เยอะเข้าเราก็เลยคิดว่าเออ ถ้าเด็กใฝ่ดีมันมี เราหาเรื่องให้มันทำดีกว่า
หาไปหามาก็ได้ผู้ใหญ่ใจดีมีตังค์ให้ (ตามสูตรคนมีใจ แต่ไม่ค่อยมีมีตังค์) เนสกาแฟกระป๋องนี่เองครับ ย้ำเลยว่ากระป๋อง!!! คนจำผิดเดี๋ยวปีหน้าอดทำ
ครับก็คิดกันว่าอยากให้ทำค่ายอาสา เห็นเคยมีดราม่ากันว่าคนลงไปทำค่ายอาสาแล้วทำตัวไม่เหมาะสม ไม่ค่อยช่วยอะไร เราเลยคิดว่าน้องพวกนี้เรียนมาอยู่แล้ว มันน่าจะทำอะไรได้มากกว่า คิดได้ก็รับสมัครเลยครับ ตลกมากที่น้องกล้ามากับเราด้วย คือพวกนี้ตรงๆคืออยากมาก็มา อยากทำก็ทำ คือน้องต้องฝากชีวิตกับเราเลย มาแบบ นี่มันเพจอะไร หลอกกันรึเปล่าก็ไม่รู้ อยู่ดีๆ มาหาคนทำค่ายอาสา ใครมันจะบ้ามารักดีด้วย แต่มีว่ะ 555+ คัดมาได้ 10 คน แต่ละคนก็มีเป้าต่างๆ กัน นี่แหละครับที่ประทับใจมาก
ไอ้สองคนนี้มาใฝ่ดี เอามาโชว์ซะหน่อย คนอื่นก็มีนะครับ แต่เดี๋ยวรูปจะเยอะไป
น้องผมสองคนนี้โสดนะครับ จีบได้ แต่ไม่รู้ชอบผู้ชายรึเปล่า 555+
ผมแบ่งเป็นสองกลุ่มนะ คือรับสมัครจากอีสานกับตะวันออกมาทางเฟส กับอีกอันคือเด็กจากภาคใต้จากเทคนิคสุราษฏร์ คือเราจะลงไปทาปั๊มน้ำโซลาร์เซลให้ชาวบ้านเลย ไหนๆ เด็กมันก็เรียนช่างมาแล้ว จะให้มาทาสี ลงแปลงผักอย่างเดียวก็ใช่เรื่อง เดี๋ยวจะหาว่าน้องๆผมเรียนมาแล้วทำจริงไม่ได้
ผมคุยกับน้องระหว่างทางที่ไป มีหลายมุมเลยนะที่ผมไม่เคยรู้มาก่อน อย่างเหตุผลในการมาเรียนสายนี้
บางคนมาเรียนเพราะเรียนไม่เก่งเรียนสายสามัญกลัวจะไม่จบ
บางคนก็อยากเรียนอะไรที่หางานง่าย ได้งานแน่ อยากรีบไปช่วยที่บ้าน
และบางคนก็เพราะชัดเจนกับชีวิตมาก เลยไม่อยากมาเสียเวลานั่งเรียนวิชาที่ไม่ได้ใช้ ฝึกเลยดีกว่า
แต่ถ้ามองดีๆ ก็จะเห็นว่าส่วนใหญ่ เค้ามีเป้าหมายชัดเจนที่จะมาเรียนสายอาชีวะ พวกเค้ามองไปข้างหน้าแล้วว่าเค้าอยากได้อะไร ก็เลยมาเรียน ซึ่งอันนี้เป็นมุมมองส่วนตัวและแค่เฉพาะที่ผมเจอมานะครับ บางคนอาจคิดต่างบ้างก็เข้าใจ แต่ยังไงๆ น้องๆ ใฝ่ดี มีเยอะกว่าที่คิดแน่นอน
เรายกพวกกันลงไปใต้จุดหมายคือวัดทุ่งเซียด จังหวัดสุราษฏร์ครับ กิจกรรมนี้เราทำร่วมกับพี่ๆ จากบริษัทเนสท์เล่ (ไทย ) ครับ
น้องบางคนนี่ไม่เคยเลยครับลงใต้ ออกสองทุ่ม ถึงเช้า เริ่มลุยกันทันที
เริ่มจากวางแผนแบ่งงานก่อน เราขอเค้ามาเสริมจากเรื่องที่พี่ๆเนสท์เล่วางแผนไว้เดิม
ที่จะทำแปลงผักให้ชาวบ้าน เพราะที่นี่เค้าทำน้ำพริกขาย แต่ต้องซื้อวัตถุดิบ ถ้าปลูกเองได้ก็จะลดต้นทุนลงไป
เราเลยมาเสริมด้วยปั๊มน้ำโซลาร์ เซลล์ ให้รดน้ำง่ายขึ้น ให้ชาวบ้านเอาไปใช้จริงได้อย่างยั่งยืน
ตอนลงงานเนี่ย จริงจังมากนะครับ น้องๆ บางคนทำไฟได้ก็ไปช่วยปั๊มน้าโซล่าร์ เซลล์ คนไหนไม่ได้ก็ลงงาน ลงแปลงเกษตรช่วยพี่ๆเค้า
ทำไปคุยไปผมถึงพึ่งรู้ว่าน้องๆ พวกนี้มีเรียนแบบฝึกงานไปด้วยนะครับ ตอนฝึกงานได้เงินด้วย คุณคิดว่าเค้าเอาเงินไปทำอะไร?
น้องบอกผมว่าได้เงิน 8,000 ใช้เอง 3,000 ที่เหลือให้แม่ครับ ผมงงเหมือนกันนะคือเงินหาได้ปุ๊บให้แม่ก่อนเลย
ผมถามต่อว่าทำไมทำแบบนั้น น้องหน้านิ่งมากบอกมาง่ายๆ ว่า "ก็เค้าให้ผมมาเยอะแล้ว" ผมอึ้งเลย กับบางครั้งที่ผมยังเอาเงินไป
ใช้อะไรบางอย่างอยู่ บอกตรงๆ ว่าผมไม่เคยให้เงินพ่อแม่เยอะกว่าส่วนของตัวเองนะ เจอน้องพูดแบบนี้ผมจุกในคอเลย
ทีมโซลาร์ของเราครับ
เฮ้ย!! มันทำได้จริงๆ ว่ะ
ผมเชื่อนะว่าน้องๆ เรียนมามันทำได้ เพราะคุยกับอาจารย์มาหลายคนแล้วว่า อาชีวะเนี่ย มันไม่ได้วัดที่เกรดหรอก มันวัดทำได้หรือทำไม่ได้ โรงเรียนเลยต้องให้เด็กทำได้ ไม่งั้นที่ไหนเอาไปทำงานเด็กทำจริงไม่ได้โรงเรียนมีแบล็คลิสท์นะครับ แต่บางคนตอนแรกไม่เชื่อนะเพราะถ้ามองจริงๆ ตอนเราอายุ 16-17 นี่ยังทำอะไรไม่ค่อยเป็นเลย จะให้มาสร้างอะไรเองนี่ยากเหมือนกัน แต่พวกนี้นี่เหมือนช่าง มาถึงทำเลย ไม่มีการมานั่งงงๆ กัน ได้เรื่องได้ราวกันทุกคน
สุดท้ายบางทีเราคิดได้ แต่ทำไม่ได้ มันก็จะไม่เกิดขึ้นจริง
แต่เด็กช่างพวกนี้นี่แหละครับ ที่ทำให้ชาวบ้านมีอะไรให้ใช้ได้จริง แบบที่บางทีเราเองก็ทำไม่ได้เหมือนกัน
อยู่สามวันสองคืนกับน้องเนี่ย มีหลายอย่างที่มุมผมเปลี่ยนไป
คือเราคิดว่าเด็กช่างจะเก๋าๆ กระโชกโฮกฮากใช่มั้ย?
ความจริงไม่เลย พวกนี้ออกจะขี้อายด้วยซ้า บางคนนี่พูดน้อยมากนะ แต่พอถึงเวลาทำพวกเค้าทำๆๆ อย่างเดียวเลย
ทำเสร็จก็มานั่งนิ่งๆ เหมือนเดิมคือผิดจากที่คิดไว้เลย เฮฮามันก็ปกติแหละ แต่โหมดงานกับตลกนี่ต่างกันอย่างสิ้นเชิง
เราคิดว่าพวกเค้าจะคุมยากใช่มั้ย?
คือแล้วแต่คนเลย แต่ที่เจอมาเนี่ยคือ ถ้าเค้าเห็นชัดว่าเค้าทำเพื่ออะไรก็ได้ ไม่มีข้อต่อรองเลยนะ
ไม่มีการบอกว่าเหนื่อย ไม่ไหว ไม่ชอบทำ คือให้ทำอะไรทำหมด ดื้อคือบอกแล้วไม่ฟัง แต่ที่ผมเจอนี่คือเดินมาถามเองเลยว่าจะให้ช่วยอะไร
และบางคนก็มองเด็กสายช่างว่าไม่ค่อยเก่งใช่มั้ย?
ส่วนตัวล้วนๆ ของผมคือ ความเก่งมันมีหลายด้าน คนพวกนี้เป็นผู้สร้าง เค้าใช้มือทำงาน
เค้าเรียนรู้จากการลงมือทำ ไม่ได้แปลว่าการที่เรียนแตกต่างกันแล้วจะเก่งไม่เหมือนกัน
น้องๆอาชีวะนี่เก่งมากนะครับ และที่ผมเห็นคือ เค้าเรียนสิ่งที่ทำจริงทั้งนั้นเลย มาถึงทำแล้วทำได้เลย ไม่ต้องมาแคลคูลัสอะไรวุ่นวาย
ผมว่าโลกนี้ต้องการคน "ลงมือทำ" เพิ่มขึ้นให้เหมาะกับคน "คิด" นะ
เพราะเห็นแล้วว่าคนที่ "คิด" มีเยอะ แล้ว..คนทำ นี่แหละที่ต้องมีเพิ่ม
ถ้ามันเติมเต็มกันได้พอดี ผมว่าประเทศไทยนี่แหละ
ที่จะเดินไปข้างหน้าด้วยกัน
ขอบคุณผู้ใหญ่ใจดี “เนสกาแฟกระป๋อง” ที่สนับสนุนและเปิดโอกาสให้น้องๆ
ขอบคุณน้องทุกคน ที่ทำให้ผมได้เรียนรู้ในมุมที่ผมไม่เคยเห็น เกี่ยวกับพวกเค้า
และขอบคุณทุกๆ คนที่อ่าน และเปิดใจให้เข้าใจเด็กอาชีวะมากขึ้นครับ
หนึ่งในทีมงานอาชีวะสาระดี