ไม่รู้ว่าตอนนั้นคิดบ้าอะไรครับ เป็นช่วงสอบปลายภาคใกล้เสร็จ สงสัยอ่านหนังสือจนเบลอ
เลยกดจองตั๋วเครื่องบินไปกลับเกาหลีภายในระยะเวลาตัดสินใจไม่ถึง 5 นาที
ส่วนตัวแล้วไม่ได้อินอะไรกับซีรีส์ นักร้อง ดารา เกาหลีเลย
เหตุผลโง่ๆที่จะไปเกาหลีก็คงแค่ว่า
'อยากฉลองคริสต์มาสแบบหนาวๆสักเดือน'
ขอที่ตั๋วเครื่องบินถูกๆ ค่าครองชีพไม่แพงเกิน วีซ่าไม่ต้องขอ .. สุดท้ายเลยมาลงเอยที่นี่
แต่จะให้ขอตังค์พ่อมาเที่ยวโง่ๆทั้งเดือนก็คงโดนด่าก็เลยตัดสินใจมาหางานทำ (เยี่ยงแรงงานต่างด้าว)
งานที่มาทำคือ
‘สอนภาษาอังกฤษให้คนเกาหลี’
ที่ทำงานคือร้านอาหารคาเฟ่เล็กๆที่ปูซาน ชื่อว่า Lzone
เป็นคาเฟ่ภาษา ที่ทุกๆวันจะมีคนเกาหลีตั้งแต่วัยเด็กน้อย จนถึงรุ่นพ่อรุ่นแม่มานั่งคุยด้วย
โดยหน้าที่คือต้องนั่งคุยกับคนเกาหลีวันละหกชั่วโมง(non stop)
และแจกใบปลิวอีกหนึ่งชั่วโมง(หนาวโคตร)
เพื่อนร่วมงานคือคนจากทั่วโลก มีทั้งยุโรป เอเชีย อเมริกา ทุกคนมาจากต่างวัฒนธรรมแต่มีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันคือ
“เป็นติ่งเกาหลี” (ซึ่งผมไม่อินฮืออออ)
ที่นี่เราจะได้พบกับสาวอังกฤษที่สามารถลุกขึ้นมาเต้นคัฟเวอร์เกิร์ลเจเนเรชั่นได้
หนุ่มเม็กซิโกที่พูดจีนและเกาหลีไฟแลบ
สาวลิธัวเนียที่เป็นโอตาคุและตกดึกจะวิ่งเข้านอแรบัง(คาราโอเกะ)คนเดียว
สาวบรูไนที่วันๆนั่งกดทินเดอร์หาโอปป้าและไม่เคยกลับมานอนที่บ้านเลย
ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่แปลกใหม่ (โคตรๆๆๆๆๆๆๆๆ)
ตลอดเวลาที่ผ่านมาต้องคุยกับคนแปลกหน้าทั้งวันทั้งคืน
ต้องนอนรวมกับคนที่ไม่รู้จัก20กว่าคน(ประหนึ่งแรงงานเถื่อน)
ซึ่งแต่ละคนต่างอายุ ต่างระดับการศึกษา ต่างเชื้อชาติ
ต้องพยายามสร้างเพื่อนใหม่ในทุกๆวัน
ต้องคุยกับคนเกาหลีที่ไม่ได้เป็นแบบในซีรีส์เสมอไป (จริงๆนะ)
แต่ก็นั่นแหละ ได้แนวคิดอะไรใหม่ๆมาเยอะมากจากการทำงาน 'คุยกับคน’ ทั้งเดือน
หนึ่งเดือนที่ผ่านมานั้นทำให้รู้เลยว่า
'ประเทศนี้มีอะไรดีมากกว่าแค่กิมจิ เคป็อป สกินฟู้ด และโซจูจริงๆ...'
1เดือนในเกาหลี .. สอนภาษาแลกที่พักฟรี อาหารฟรี
ไม่รู้ว่าตอนนั้นคิดบ้าอะไรครับ เป็นช่วงสอบปลายภาคใกล้เสร็จ สงสัยอ่านหนังสือจนเบลอ
เลยกดจองตั๋วเครื่องบินไปกลับเกาหลีภายในระยะเวลาตัดสินใจไม่ถึง 5 นาที
ส่วนตัวแล้วไม่ได้อินอะไรกับซีรีส์ นักร้อง ดารา เกาหลีเลย
เหตุผลโง่ๆที่จะไปเกาหลีก็คงแค่ว่า
'อยากฉลองคริสต์มาสแบบหนาวๆสักเดือน'
ขอที่ตั๋วเครื่องบินถูกๆ ค่าครองชีพไม่แพงเกิน วีซ่าไม่ต้องขอ .. สุดท้ายเลยมาลงเอยที่นี่
แต่จะให้ขอตังค์พ่อมาเที่ยวโง่ๆทั้งเดือนก็คงโดนด่าก็เลยตัดสินใจมาหางานทำ (เยี่ยงแรงงานต่างด้าว)
งานที่มาทำคือ
‘สอนภาษาอังกฤษให้คนเกาหลี’
ที่ทำงานคือร้านอาหารคาเฟ่เล็กๆที่ปูซาน ชื่อว่า Lzone
เป็นคาเฟ่ภาษา ที่ทุกๆวันจะมีคนเกาหลีตั้งแต่วัยเด็กน้อย จนถึงรุ่นพ่อรุ่นแม่มานั่งคุยด้วย
โดยหน้าที่คือต้องนั่งคุยกับคนเกาหลีวันละหกชั่วโมง(non stop)
และแจกใบปลิวอีกหนึ่งชั่วโมง(หนาวโคตร)
เพื่อนร่วมงานคือคนจากทั่วโลก มีทั้งยุโรป เอเชีย อเมริกา ทุกคนมาจากต่างวัฒนธรรมแต่มีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันคือ
“เป็นติ่งเกาหลี” (ซึ่งผมไม่อินฮืออออ)
ที่นี่เราจะได้พบกับสาวอังกฤษที่สามารถลุกขึ้นมาเต้นคัฟเวอร์เกิร์ลเจเนเรชั่นได้
หนุ่มเม็กซิโกที่พูดจีนและเกาหลีไฟแลบ
สาวลิธัวเนียที่เป็นโอตาคุและตกดึกจะวิ่งเข้านอแรบัง(คาราโอเกะ)คนเดียว
สาวบรูไนที่วันๆนั่งกดทินเดอร์หาโอปป้าและไม่เคยกลับมานอนที่บ้านเลย
ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่แปลกใหม่ (โคตรๆๆๆๆๆๆๆๆ)
ตลอดเวลาที่ผ่านมาต้องคุยกับคนแปลกหน้าทั้งวันทั้งคืน
ต้องนอนรวมกับคนที่ไม่รู้จัก20กว่าคน(ประหนึ่งแรงงานเถื่อน)
ซึ่งแต่ละคนต่างอายุ ต่างระดับการศึกษา ต่างเชื้อชาติ
ต้องพยายามสร้างเพื่อนใหม่ในทุกๆวัน
ต้องคุยกับคนเกาหลีที่ไม่ได้เป็นแบบในซีรีส์เสมอไป (จริงๆนะ)
แต่ก็นั่นแหละ ได้แนวคิดอะไรใหม่ๆมาเยอะมากจากการทำงาน 'คุยกับคน’ ทั้งเดือน
หนึ่งเดือนที่ผ่านมานั้นทำให้รู้เลยว่า
'ประเทศนี้มีอะไรดีมากกว่าแค่กิมจิ เคป็อป สกินฟู้ด และโซจูจริงๆ...'