สวัสดีครับตอนนี้ผมอายุ16แล้ว ติดนิสัยชอบคิดมากหรืออาจเป็นโรคยํ้าคิดยํ้าทำ ซึ่งก่อนเป็นโรคนี้ผมก็เป็นเด็กธรรมดา ๆ คนหนึ่งอายุประมาณ8-9ขวบดื้อและพูดมากถามมากจนมีครั้งนึงแม่บอกรำคาญบวกกับตอน5ขวบโดนตีบ่อยอยู่กับย่าที่ต่างจังหวัดจนย้ายมา กทม. รู้สึกว่าอยู่กับแม่แล้วปลอดภัยพอโดนดุก็น้อยใจเอามาก ๆ และผมก็เป็นพวกอ่อนเล่นกีฬาอะไรก็แพ้ตลอดโดนดูถูกตลอด ร้องไห้บ่อยมากจนรู้สึกว่านี่แหละคือที่ของเรา....หลังจากวันที่โดนแม่ดุผมก็บอกกับตัวเองว่าเราจะไม่พูดอีกเราจะเงียบ...หลังจากนั้นผมก็เป็นคนชอบคุยคนเดียวในหัว อยู่ในนั้นจนรู้สึกชินคุยกับใครไม่ค่อยได้ ถามคำตอบคำพูดเรื่องหยอกเล่นเรื่อยเปื่อย(โม้)ไม่ได้เพราะคิดไม่ออก รู้ตัวอีกทีก็ไม่มีเพื่อนแล้ว รู้สึกว้าเหว่ไม่รู้จะไปทางไหน คิดมากเหมือนมีคนมานั่งบ่นอยู่ในหัวชอบเหม่อ มองแค่ก่อนหินก็เกิดเรื่องราวในหัวนับร้อยบรรทัด ข้อดีก็มีบ้างในเรื่องการเขียนเรื่องราวคำมันวิ่งมาเป็นสาย การเรียนก็ดีหน่อยเพราะไม่ค่อยวอกแวกเสียที่คิดช้า(ได้คำตอบช้า)ไปหน่อยเพราะชอบคิดซํ้าไปมา แต่ขอแบบใช้ชวิตอย่างสนุกเสียดีกว่าได้พูดได้คุยกับผู้คนได้สนุกสนาน-
เป็นคนคิดมาก(เกิน)แก้ยังไงดีครับ