ตัวชี้วัดความสำเร็จของผู้ใหญ่คือการสอบบรรจุราชการ ???

ออกตัวก่อนนะครับ ไม่ได้ว่าอาชีพไหนไม่ดี ทุกอาชีพมีเกียรติ ผมให้เกียรติทุกอาชีพ

ตัวผมเองทำงานเป็นที่ปรึกษาการเงิน แน่นอนว่าก็อยู่กับเอกชนน่ะแหละ
ออกแนวฟรีแลนส์บ้าง พอถึงเทศกาลส่งท้ายฯ เรากลับบ้านไปหาญาติฝั่งพ่อ
(ผมอยู่บ้านญาติฝั่งแม่ เพราะพ่อและแม่เสียนานมาก ผมจะไปบ้านญาตฝั่งพ่อปีละครั้ง)
ตัวผมเองอายุ 25 ปีครับ แนะนำตัวคร่าวๆ รายละเอียดเยอะเดี๋ยวไม่เกี่ยวกับกระทู้อีก 555

โอเคเข้าเรื่องกันเลย ช่วงส่งท้ายเราๆ ท่านๆ ก็กลับบ้านช่อง ภูมิลำเนากันปกติครับ
ลูกหลานก็พร้อมหน้า  และก็เข้าสู่ช่วงการสนทนา ล่ะฮะท่านผู้ชม
"....งานเป็นไงมั่ง..."
"... ทำงานไหน..."
"... เงินเดือนเท่าไหร่..."

คือบรรดาลูกพี่ลูกน้อง ผมเนี่ย จะประมาณว่า แพทย์/พยาบาล/ตำรวจ ทั้งหมดเลย อ้อ มีนิติกร อยู่คนนึง
ก็คุยสารทุกข์สุขดิบกันทั่วไป จนมาถึงคิวผมกับคำถามที่เกี่ยวกับกระทู้
" ทำไมไม่สอบตำรวจล่ะ แบบว่าราชการอ่ะ มันมั่นคงนะ "

ผมปฏิเสธไปทำนองว่า "คงไม่ล่ะครับ ผมรักในงานนี้นะสนุกดี ได้เจอคนเยอะแยะ มีความสุข  "
ตอบคำถามไปมา การตั้งคำถามเริ่มกดดัน เหมือนคะนั้นคะยอให้เราลาออกจากงานนี้
แล้วไปสอบบรรจุราชการให้จงได้ เหมือนมีการประชดประชัน
จนผมเริ่มรู้สึกว่า ไม่ใช่ละมั้ง ขอตัวเดินออกมาเข้าห้องน้ำ และสักพักก็ลากลับ

ผมไม่เข้าใจว่าทำไมผู้หลักผู้ใหญ่ชอบ(กดดัน)ให้ไปสอบบรรจุจัง
ไม่ใช่ว่าไม่ดีนะครับ มันก็ดีที่มั่นคง แต่ด้วยตัวเราไม่อยากทำงานแนวนั้น
แล้วเราก็หางานสไตล์เราเจอ เราเลี้ยงตัวเองได้ เราสามารถซื้อรถได้โดยไม่รบกวนเงินใคร

ความสำเร็จมันวัดจากการสอบบรรจุได้แค่นั้นเหรอ?
_____________________________________
Edit: บรรทัดอายุครับ