เห็นกระทู้นี้ถึงขั้นสมัครล็อคอินมาตอบ ทั้งๆที่ปกติอ่านเฉยๆ พี่ก็เด็กซิ่วครับ เมื่อนานมาแล้วสมัยที่การซิ่วยังไม่ได้รับการยอมรับมากเท่าขนาดนี้ด้วยซ้ำ(สมัยยังเป็นentrance) จบม.6พี่เข้าไปเรียนวิทยาฬ แล้วก็แบบน้องเลย เรื่องรับน้องเรื่องการเรียนทำให้ไม่มีเวลาเตรียมตัว เลยลาออกมาซิ่ว ได้รังสิต แต่พี่คิดว่าฝันของพี่มันยังไม่complete และพี่ยังสามารถทำมันได้ พี่เลยลาออกมาสอบใหม่ สุดท้ายพี่ก็ได้ศิริราชครับ รวมเวลาทั้งหมดสี่ปีกว่าจะติด(เรียกว่าเพื่อนจบตอนเราขึ้นปี1)

ความพอใจของแต่ละคนมันแตกต่างกันครับ จริงอยู่ที่ว่าเลือกซักอย่างให้มันจบๆไปก็ได้ แต่มันไม่ใช่สิ่งที่พี่อยากทำไปตลอดชีวิต พี่ก็ไม่รู้จะทำไปทำไม ยิ่งพี่เป็นเด็กต่างจังหวัดด้วย ส่วนมากเค้าก็เลือกซักที่ เรียนให้จบ ทำงานไปตามเรื่อง แต่ฝันพี่มันไม่ได้หยุดแค่นั้น พี่โดนกดดันจากรอบข้างเยอะครับ จากคนรู้จักว่ามันจบแล้วนะ พี่เพิ่งจะขึ้นปีหนึ่ง จากคนแถวบ้าน จากนู่นนี่ แต่พี่ไม่ได้สนใจ เค้าไม่ได้มาใช้ชีวิตกับเรา เค้าไม่ได้เป็นคนให้ตังเลี้ยงพ่อแม่เราหลังเกษียณ อย่างตอนนี้พี่จบเฉพาะทางแล้ว พูดกันตรงๆ พี่เรียนช้าไปสี่ปีก็จริง แต่ฐานะทางการเงิน ทางสังคม อะไรหลายๆอย่าง ต่างกันเยอะครับ

ให้น้องถามตัวเองก่อน ว่าน้องอยากเป็นหมอเพราะอะไร อยากเป็นหมอจริงๆไหม ถ้าไม่ได้เป็นหมอ น้องจะเสียใจไปตลอดชีวิตไหม เพราะตอนที่พี่เรียนอยู่ที่รังสิต มีเยอะมากที่จบเภสัช จบวิทยา จบสหเวช จบวิศวะ หรือแม้กระทั่งสายสังคม มาเรียนหมอใหม่ จากการถามเค้าพูดเป็นเสียงเดียวกันเลยว่าตามจริงก็อยากเป็นหมอ แต่ไม่อยากซิ่วไม่ก็อยากเรียนๆให้จบไปก่อน สุดท้ายก็ต้องมาสอบใหม่อยู่ดี เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองต้องการ ถ้าน้องถามตัวเองแล้วอยากเป็นจริงๆ ก็ซิ่วเถอะน้อง เพราะถ้าอยากเป็นจริงๆ ถึงน้องไปเรียนคณะอื่น น้องก็ต้องกลับมาเรียนหมออยู่ดี น้องเสียเวลาไปสามสี่ปี กับอีกห้าสิบปีในชีวิตน้อง(พี่พูดอย่างงี้เพราะอจบางท่าน 80กว่ายังมาทำงานอยู่เลย) มันเทียบกันไม่ได้เลยครับ

พี่เสียเวลาไปสี่ปี สามปีแรกอ่านบ้างไม่อ่านบ้าง พอปีที่สี่ตั้งใจแล้วมันก็ทำได้ ได้ศิริราชคนเดียวของโรงเรียนและจังหวัดในรอบหลายสิบปี ขออย่างเดียว ให้น้องรู้ตัวเองก่อนว่าอยากเป็นหมอจริงๆ และตั้งใจจริงๆ สุดท้ายน้องจะรู้ว่ามันคุ้มค่าครับ สู้ๆ