เราเคยซิ่วมาครั้งนึงค่ะ เพราะถูกพ่อบังคับให้เรียนคณะที่ไม่ชอบ พอเราสอบใหม่ก็ติดในคณะอันดับ3ค่ะ ไม่ค่อยดีใจเท่าไหร่เพราะคิดว่าไม่น่าหลุดจากอันดับ2แน่ๆ แต่ดันหลุด แต่อันดับ3เราคิดว่าเรียนไหวค่ะจึงเลือกไว้ พอเข้ามาเรียนจริงๆอะไรหลายๆอย่างไม่เป็นแบบที่เราคิดเลยค่ะ ค่าเทอมแพงไม่ค่อยคุ้มกับที่เรียนเท่าไหร่ เพราะเดี๋ยวปี2-3ต้องมีจ่ายเพิ่มอีก สภาพแวดล้อมรอบมหาลัยก็ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ค่ะสำหรับเรา เพราะมันค่อยข้างกันดาร เรียนไปได้สักพักเราก็คิดว่าจะย้ายคณะไปเรียนอีกวิทยาเขตนึง ที่ไม่ไกลจากบ้านเราค่ะ
พอจบเทอม1 เทอม2เราก็กำลังอยู่ในระหว่างการย้ายเข้าอีกคณะนึงค่ะ ก็คือเราต้องเรียนและสอบวิชาของสาขานั้นให้ได้ตามที่เขากำหนดเราถึงจะเข้าแบบเต็มตัว แต่ปัญหามันเริ่มที่ตรงนี้ค่ะ พอดราย้ายมาเรียนที่วิทยาเขตนี้ เราลงทะเบียนเรียนแล้วแต่ว่าดันจ่ายค่าเทอมช้า (เพราะติดปัญหาเรื่องค่าเทอมแพงกว่าเพื่อนค่ะ ที่วิทยาเขตเห่าเหมาหน่วยกิตแพงกว่า เราไม่รู้จะติดต่อเรื่องนี้ยังไงเพราะคนที่คณะใหม่ก็ไม่ทราบ ทำให้จ่ายช้าค่ะ) ทำให้ที่ลงไว้หายหมดเลยค่ะ เราเลยต้องเขียนคำร้องลงทะเบียนอีกรอบ โดยที่ต้องให้อ.แต่ละวิชาที่เราลงเรียนเซ็นชื่อค่ะ แล้วต้องให้อ.ที่ปรึกษาเซ็นด้วย เราเลยต้องส่งใบไปให้ อ.ที่ปรึกษาที่คณะเก่าที่ต่างจังหวัดเซ็นค่ะ. ต่ตัวเราไปไม่ได้เพราะติดเรียน เลยฝากให้เพื่อนที่อยู่ที่นั่นช่วยทำเรื่องให้ แต่เพื่อนคลาดกับอ.ตลอดเลยค่ะเลยไม่ได้เซ็นสักที บวกกับที่เรากำลังจะสอบมิดเทอมแล้ว ถ้าไม่ได้จ่ายค่าเทอมเราคงไม่ได้สอบ เราเลยคิดว่าถ้ามันไม่ทันจริงๆเราจะซิ่วไปเรียนเอกชนค่ะ
ทั้งหมดที่เล่ามาเราแค่อยากมาระบายค่ะ เราละอายใจกับตัวเองที่ผิดพลาดซ้ำซ้อน ซิ่วแล้วซิ่วอีก  ทำให้พ่อผิดหวังอีกครั้ง เราเครียดมากค่ะ ไม่รู้จะเริ่มพูดกับพ่อยังไง เพราะเรื่องนี้มันเป็นความผิดของเรา  บวกกับที่พ่อของเราไม่ค่อยรับฟังเราเท่าไหร่ เราเลยไม่ค่อยได้คุยเรื่องส่วนตัวกับท่านบ่อยนัก ส่วนใหญ่จะระบายกับคุณย่า แต่ท่านก็รับฟังได้อย่างเดียว
ตอนนี้เรารู้สึกแย่มากๆ เราเคยมีเป้าหมายในชีวิตนะคะว่าอยากเรียนคณะที่เราชอบ แต่พ่อก็ไม่ให้ พอซิ่วมาก็ผิดพลาดอีก เป็นครั้งแรกที่เราผิดหวังกับตัวเองขนาดนี้ รู้สึกแย่จริงๆค่ะ
ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตอนนี้นะคะ