ก่อนหน้านั้นดิฉํนเคยตั้งกระทู้คำถามเรื่องว่าตัวเองควรไปพบจิตแพทย์ดีไหมก็ได้รับคำตอบว่าควรไป ดิฉันจึงไปพบหมอเพราะคิดว่าตัวเองมีความผิดปกติรวมถึงการที่เคยทำร้าย โดยส่วนตัวถูกพ่อแม่ทิ้งตั้งแต่ยังเล็กและให้ไปอยู่กับตนนู้นทีคนนี้ทีไม่เคยได้อยู่เป็นครอบครัว หลังจากผ่านมาเกือบ 20 กว่าปี ปัจจุบันดิฉันอยู่ในวัยทำงาน ทำงานที่ไหนก็ได้ไม่นานก็ต้องลาออกเปลี่ยนงานมาเรื่อยๆ เริ่มเข้าสู่ภาวะเครียดไม่มีเงินใช้จึงเป็นส่วนนึงให้มาพบแพทย์และรวมถึงเคยคิดทีจะฆ่าตัวตายก็มี ดิฉันได้นัดหมอและไปด้วยกันกับแม่ คุณหมอก็ได้ให้เล่าเรื่องที่มีปัญหา ดิฉันไม่มีความกล้าพอที่จะเล่า แม่ของดิฉันจึงได้เล่าแทนว่าตัวดิฉันมีปัญหาทางด้านอารมณ์เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ช่วงที่ร้ายก็พูดจาไม่ดีกับคุณแม่ แล้วเป็นที่คุณแม่คนเดียว คุณหมอจึงซักประวัติของดิฉันเรื่องอารมณ์ว่าเป็นกี่วันหาย ฉันก็ตอบไปตามความจริงว่าแล้วแต่อารมถ์ คุณหมอจึงให้แม่ของดิฉันออกไปด้านนอกและคุยกับดิฉันเป็นการส่วนตัวดิฉันก็เล่าเรื่องที่ผ่านมาให้คุณหมอฟัง คุณหมอถามว่าเวลามีปัญหาเล่าให้ใครฟังฉันก็บอกไม่มี เพื่อนสนิทก็ไม่มี มีแต่เพื่อนที่คุยกันเรื่องเปื่อยไม่มีมาคุยเรื่องส่วนตัว ตอนเด็กๆเวลาร้องไห้ใครปลอบฉันก็บอกไม่มีฉันจะเก็บเอาไว้คนเดียวไม่บอกใคร คุณหมอจึงเรียกแม่เข้ามาและวิเคาะห์ว่าจริงๆแล้วช่วงเวลาเด็กๆเวลาเด็กๆมีปัญหาก็จะมีพ่อแม่คอยปลอบพอโตขึ้นเวลามีปัญหาอะไรกลไกของเด็กก็จะเล่าให้แม่ฟัง แต่เด็กคนนี้โตมาผิดธรรมชาติเค้าไม่มีใครให้เล่าไม่มีใครปลอบ เค้าจริงสร้างกลไกที่ผิดธรรมชาติขึ้นมาและจะโทษพ่อกับแม่ของเค้าทำให้เวลาเค้าหงุดหงิดเค้าเลยลงที่คุณ แม่ฉันก็เห็นด้วยและบอกว่าใช่กับคนอื่นเค้าไม่เป็นเป็นแค่กับตัวแม่ที่โมโหและเหวี่ยงใส่ ถ้าเป็นพ่อแม่คนอื่นเค้าทิ้งลูกไปนานแล้วเค้าไม่มาทนแบบแม่หรอก คุณหมอก็บอกให้แม่ฉันใจเย็นๆค่อยๆปรับเค้าหาลูกมันเป็นกลไกการรักษาชนิดหนึ่งเค้าต้องการหาที่ระบายเค้าเลยมาลงที่พ่อแม่และเค้าก็โทษพ่อกับแม่มาโดยตลอดทำให้เค้าโกรธคุณขอให้คุณอดทนมากๆ กรณีตัวดิฉันต้องได้รับการรักษาอาจจะต้องให้อยู่กับแม่ซัก 3 ปี อยู่ด้วยกันกับเค้าและปรับทุกอย่างใหม่หมดเลย แม่ฉันก็บอกไม่ได้หรอกอีก 2 วันเค้าต้องไปเมืองนอกแล้ว หมอก็เลยถามว่าทำไมไม่เอาลูกไปอยู่เมืองนอกด้วยถ้าเอาเค้าไปหมอจำทำการส่งตัวคนไข้ แม่ฉันก็ปฎิเสธไม่ได้หรอกจะให้ไปไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ต้องใช้เวลา ลูกฉันก็โตแล้วคราวหน้ามาหาหมอก็มาคนเดียวละกัน มาหาหมอแล้วเดียวก็หาย หมอจึงบอกแม่ฉันว่าจริงๆการรักษามันต้องใช้เวลา แม่ฉํนก็บอกว่าเข้าใจ และหันมาพูดกับฉันว่านู๋ไปคนเดียวนะลูก คุณหมอก็เลยแย้งว่าเค้าอยู่คนเดียวมาตั้งแต่เล็ก เค้ามาได้อยู่แล้วละครับ จากนั้นก็จบการรักษาและนัดคุณหมอต่ออาทิตย์ และคุณหมอก็ให้ยามาทาน

ที่ฉันตั้งกระทู้นี้ไม่ได้ต้องการให้ใครมาว่า ว่าเรื่องแบบนี้ยังอุสาห์พิมเป็นเนื้อเรื่องได้นะเนี่ย แต่จริงๆฉันก็ไม่รู้จะไปปรึกษาใครเพื่อนสนิทที่คุยกันได้ก็ไม่มี พ่อแม่ที่ควรจะคุยด้วยก็ไม่มี ดิฉันอยากได้คำแนะนำ

http://pantip.com/topic/35879265 กระทู้ที่ดิฉันเคยตั้งไว้ไม่นานและอยากขอบคุณที่มาให้กำลังใจเพื่อให้ไปพบแพทย์คะ