พ่อครับ แม่ครับผมทนไม่ไหวแล้ว ผมไม่ไหวกับทุกเรื่องแล้ว ผมไม่ไหวที่จะอยู่ต่อแล้ว ตลอดเวลาที่อยู่กับพ่อกับแม่ผมมีความสุขนะแต่ไม่เคยเต็มที่เลย ผมไม่เคยจะได้ทำอะไรที่เป็นตัวเอง เวลาต้องคิดตัดสินใจผมก็อยากตัดสินใจเองผมไม่ต้องการให้แม่มาช่วยเลือกให้ ผมอยากเดินทางของผมเอง ตอนที่เพิ่งรู้ว่าผมเป็นโรคซึมเศร้าแม่ยังไม่อยากจะพาผมไปหาหมอเลย แม่มีแต่บอกไม่ดีอย่างนั้นไม่ดีอย่างนี้ ถ้าไม่ได้ญาติช่วยกล่อมแม่ผมคงไม่ได้ไป ทุกอย่างเหมือนจะดีขึ้นนับจากนั้น แต่ความจริงแล้วไม่เลย ทุกอย่างมันเหมือนเดิม แม่ไม่อยากให้ผมไปเรียนมหาลัยที่ไกลบ้าน แต่แม่เคยมองดูไหมว่าทำไมลูกถึงอยากจะไปไกลบ้าน ผมรู้สึกอึดอัดเวลาจะไปไหนก็ไม่ได้ไป ต้องห่วงภาพลักษณ์ของครอบครัว ครอบครัวผมมีหน้ามีตาในสังคมนิดหน่อยครับ เวลาจะทำอะไรก็ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง เดี๋ยวทำพ่อแม่ขายหน้า แม่พูดบ่อยครับ
ผมหงุดหงิดมากเวลาที่ครอบครัว เพื่อนหรือเวลาไปปรึกษาใครซักคนแล้วได้แต่คำพูดทำนอง
"มีคนลำบากกว่าตั้งเยอะแยะลองนึกถึงคนที่ไม่มีบ้าน หรือไม่มีเงินจะเรียนดูสิ เค้าอยากเรียนแทบตายยังไม่ได้เรียนแล้วนี่เรามีโอกาสได้เรียน เค้ายังสู้ชีวิตเลย"
ใช่ครับ...แล้วไง แค่ผมได้เรียนอยากกินอะไรก็ได้กินนี่ทำให้ผมไม่มีสิทธิ์ที่จะเศร้า ที่จะรู้สึกท้อ ผมต้องได้ดีกว่าเค้าไปทุกอย่างเลยหรอครับ ผมคงไม่มีสิทธิ์ที่จะคิดอะไรที่ไม่ดีแล้วต้องทำทุกอย่างให้มันดี
ทุกครั้งที่ผมได้พูดระบายความเครียดกับคนรอบข้าง ผมมักจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระคนอื่นเค้า ผมรู้สึกไม่ปลอดภัย ผมไม่รู้จะพูดยังไงให้เค้าเข้าใจ เพราะขนาดผมเองยังไม่เข้าใจตัวเองเลย ผมไม่อยากที่จะเป็นภาระของใครแล้ว ไม่อยากให้คนรอบข้างอึดอัด ไม่ได้อยากได้สิทธิพิเศษ ไม่อยากได้รับการดูแลเป็นพิเศษ
ทุกอย่างคงเป็นเพราะผมเอง เพราะผมคงคิดมากไปเอง ผมรู้สึกได้ถึงความรู้สึกผิดหวังในตัวผมจากแม่จากคนรอบข้าง การเรียนผมก็พอใช้ได้ก็ไม่เคยต่ำกว่า 3.00 แต่แม่ไม่เคยชมผมเลย ผมอยากได้ยินคำพูดว่า 'ไม่เป็นไร เอาใหม่นะ' หรือ 'โห เก่งแล้วๆ' แม่ชอบพูดเสมอว่าขอแค่ลูกเป็นคนดีก็พอไม่ต้องเรียนเก่งมากหรอก แต่การกระทำมันสวนทางกับคำพูดทุกครั้ง
พี่ผมเองก็เหมือนจะสนิทกันแต่ความจริงก็ไม่เท่าไหร่คงเพราะอายุที่ห่างกันมาก ผมเคยปรึกษาพี่ได้ทุกเรื่องแต่ตอนนี้ไม่แล้ว ผมไม่เชื่อใจพี่อีกแล้วตั้ง
แต่ที่พี่พูดว่า "แค่ ม.6 จะเครียดอะไรนักหนา ข้างหน้ายังมีอะไรให้เครียดกว่านี้ตั้งเยอะ" ครับ ผมคงแค่ ม.6 เลยไม่สิทธิ์ที่จะรู้สึกกังวลหรือเครียดอะไร ผมไม่ควรที่จะเครียดสินะ
จริงๆ ทุกอย่างมันก็เหมือนจะดีขึ้นแล้วแหละครับ แต่หลังจากสอบเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมาแม่โทรมาหาแล้วถามเรื่องการสอบ ผมรู้สึกได้ถึงน้ำเสียงที่แสดงความผิดหวังหรือเบื่อหน่ายในตัวผมเองอย่างชัดเจน มันเลยทำให้ความรู้สึกดิ่งลงมาอีก
ผมเบื่อจะที่อยู่ต่อแล้ว ผมรู้ว่าเรื่องของผมคงไม่ได้หนักมากหรอกสำหรับคนอื่น ผมรัว่ามีคนที่มีชีวิตที่แย่กว่าผมตั้งเยอะแยะ
ผมขอโทษที่ไม่เคยเป็นอะไรดีๆ ในชีวิตใครได้เลย ผมขอโทษสำหรับทุกอย่าง
ที่บอกมาแค่ส่วนน้อย จริงๆ ยังมีอีกหลายเรื่องแต่ขอแค่นี้นะครับ
ปล.ผมขอแค่พื้นที่ระบายนะครับ อย่าว่าผมเลย
แม่ครับ...ผมไม่ไหวแล้วครับ ผมไม่อยากอยู่แล้ว
ผมหงุดหงิดมากเวลาที่ครอบครัว เพื่อนหรือเวลาไปปรึกษาใครซักคนแล้วได้แต่คำพูดทำนอง
"มีคนลำบากกว่าตั้งเยอะแยะลองนึกถึงคนที่ไม่มีบ้าน หรือไม่มีเงินจะเรียนดูสิ เค้าอยากเรียนแทบตายยังไม่ได้เรียนแล้วนี่เรามีโอกาสได้เรียน เค้ายังสู้ชีวิตเลย"
ใช่ครับ...แล้วไง แค่ผมได้เรียนอยากกินอะไรก็ได้กินนี่ทำให้ผมไม่มีสิทธิ์ที่จะเศร้า ที่จะรู้สึกท้อ ผมต้องได้ดีกว่าเค้าไปทุกอย่างเลยหรอครับ ผมคงไม่มีสิทธิ์ที่จะคิดอะไรที่ไม่ดีแล้วต้องทำทุกอย่างให้มันดี
ทุกครั้งที่ผมได้พูดระบายความเครียดกับคนรอบข้าง ผมมักจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระคนอื่นเค้า ผมรู้สึกไม่ปลอดภัย ผมไม่รู้จะพูดยังไงให้เค้าเข้าใจ เพราะขนาดผมเองยังไม่เข้าใจตัวเองเลย ผมไม่อยากที่จะเป็นภาระของใครแล้ว ไม่อยากให้คนรอบข้างอึดอัด ไม่ได้อยากได้สิทธิพิเศษ ไม่อยากได้รับการดูแลเป็นพิเศษ
ทุกอย่างคงเป็นเพราะผมเอง เพราะผมคงคิดมากไปเอง ผมรู้สึกได้ถึงความรู้สึกผิดหวังในตัวผมจากแม่จากคนรอบข้าง การเรียนผมก็พอใช้ได้ก็ไม่เคยต่ำกว่า 3.00 แต่แม่ไม่เคยชมผมเลย ผมอยากได้ยินคำพูดว่า 'ไม่เป็นไร เอาใหม่นะ' หรือ 'โห เก่งแล้วๆ' แม่ชอบพูดเสมอว่าขอแค่ลูกเป็นคนดีก็พอไม่ต้องเรียนเก่งมากหรอก แต่การกระทำมันสวนทางกับคำพูดทุกครั้ง
พี่ผมเองก็เหมือนจะสนิทกันแต่ความจริงก็ไม่เท่าไหร่คงเพราะอายุที่ห่างกันมาก ผมเคยปรึกษาพี่ได้ทุกเรื่องแต่ตอนนี้ไม่แล้ว ผมไม่เชื่อใจพี่อีกแล้วตั้ง
แต่ที่พี่พูดว่า "แค่ ม.6 จะเครียดอะไรนักหนา ข้างหน้ายังมีอะไรให้เครียดกว่านี้ตั้งเยอะ" ครับ ผมคงแค่ ม.6 เลยไม่สิทธิ์ที่จะรู้สึกกังวลหรือเครียดอะไร ผมไม่ควรที่จะเครียดสินะ
จริงๆ ทุกอย่างมันก็เหมือนจะดีขึ้นแล้วแหละครับ แต่หลังจากสอบเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมาแม่โทรมาหาแล้วถามเรื่องการสอบ ผมรู้สึกได้ถึงน้ำเสียงที่แสดงความผิดหวังหรือเบื่อหน่ายในตัวผมเองอย่างชัดเจน มันเลยทำให้ความรู้สึกดิ่งลงมาอีก
ผมเบื่อจะที่อยู่ต่อแล้ว ผมรู้ว่าเรื่องของผมคงไม่ได้หนักมากหรอกสำหรับคนอื่น ผมรัว่ามีคนที่มีชีวิตที่แย่กว่าผมตั้งเยอะแยะ
ผมขอโทษที่ไม่เคยเป็นอะไรดีๆ ในชีวิตใครได้เลย ผมขอโทษสำหรับทุกอย่าง
ที่บอกมาแค่ส่วนน้อย จริงๆ ยังมีอีกหลายเรื่องแต่ขอแค่นี้นะครับ
ปล.ผมขอแค่พื้นที่ระบายนะครับ อย่าว่าผมเลย