เหนื่อยกับการที่ต้องการให้คนอื่นยอมรับเรา

เราเป็นคนที่แคร์คนอื่นมากกว่าตัวเอง เป็นคนขี้กลัว กลัวคนอื่นว่า กลัวคนมองไม่ดี คิดสระตะเวลาจะทำอะไร บางครั้ง ยอมทำร้ายตัวเองเพื่ออะไรบางอย่าง ยกตัวอย่าง สมัยเรียนมหาลัยเคยลืมมือถือไว้ในห้องน้ำ รุ่นใหม่สมัยนั้นเลย ซึ่งรู้ตัวแล้วว่าลืม แต่ก็ไม่ไปเอา กะรอให้เลิกคลาสค่อยไป เนื่องจากอาจารย์ดุมากๆ ใครลุกออกจากห้องไม่ได้ ถ้าลุก จะโดนประจาน เรากลัวมากเลยยอมรอจนเรียนเสร็จ ซึ่งสุดท้าย เราก็โดนขโมยมือถือไป อันนี้แค่เหตุการณ์หนึ่งนะคะ
       เราจะดีใจที่เพื่อนสนิททักมาปรึกษานั่นนี่ เพราะรู้สึกเหมือนได้รับการยอมรับ บางที เรามักจะกลัวว่าเพื่อนเราจะโกรธหากพูดอะไรผิดไป ก็จะคุยดีๆกับเพื่อนไม่ให้ขุ่นใจกันค่ะ ซึ่งปัจจุบัน เพื่อนที่สนิทมากๆ เรียกได้ว่าที่สุดเลยค่ะ ได้fadeออกไป แต่เค้าไม่พูดออกมาตรงๆ จะแสดงออกมาให้เห็นมากกว่า เช่น ตอบlineช้าลง ทักไปหลายชั่วโมงกว่าจะตอบที ทั้งที่เราก็เห็นว่าเค้า on facebook อยู่ ละถ้าจะเปิดการสนทนา ก็ต้องเป็นเราถามเค้าก่อน ซึ่งเค้าก็ถามคำตอบคำ ไม่ได้ชวนคุยอะไรมากมาย ไม่เหมือนแต่ก่อนที่เราคุยกันสนุกนานกว่านี้ เราคุยกันทุกเรื่องและตลอดเวลา ต้องบอกก่อนว่าเรากับเค้ามีเรื่องบาดหมางกันในใจค่ะ ต้องบอกว่าในใจเพราะ เราไม่เคยคุยเรื่องปัญหากันค่ะ เป็นปัญหาใหญ่ๆมาก ที่จริงๆแล้วเพื่อนเราเป็นฝ่ายผิด คือเพื่อนทำร้ายเราลับหลังค่ะ เสียใจมากๆ แต่สุดท้ายแล้ว อย่างที่บอก เรารักเพื่อนค่ะ เราทำเป็นไม่รู้เรื่อง คุยกับเค้าอะไรไปตามปกติ ทั้งที่ในใจเราบางทีก็เจ็บปวดกับสิ่งที่เค้าทำ แต่เพราะเค้าเป็นเพื่อนเรา เราเลยพยามทำตัวเหมือนเดิมกับเค้า เพียงเเต่เค้านี่เเหละที่ไม่เหมือนเดิม มันอาจดูตลกนะคะ ว่าจะดีกับคนที่ทำร้ายเราทำไม เเต่เราก็เป็นเเบบนั้นจริงๆ ลึกๆเราต้องการให้เพื่อนยอมรับเราละกลับไปสนิทกันเหมือนเเต่ก่อน อยากให้มีอะไรก็มาปรึกษากัน ไม่อยากให้เพื่อนมองไม่ดี เเต่บางทีเราก็เหนื่อยกับการฝืนยิ้มเเละหัวเราะ ทั้งต่อหน้า เเละในchat
       ขอโทษนะคะ พิมซะยาวเลย เราเเค่อยากระบาย.. ปล.จขกทวัยทำงานเเล้วค่ะ