ย้อนกลับไปสักหนึ่งเดือน ปัญหาที่ผมเจอเรื่องแรก ลูกชายวัย 2.6 เดือน ซื้อของเล่นให้เท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ
ผมเป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยวแต่ทำงานที่บ้านไปไหนกับลูกตลอด วันหนึ่งต้องเข้าเซเว่นอย่างน้อย 2 ครั้งต่อวัน ลูกผมแกจะมองว่าเซเว่นเป็นร้านขายของเล่นครับ  เอาเป็นว่าแค่เห็นเซเว่นก็ดีต่อใจแล้ว แรกๆก็ไข่เซอร์ไพร์ ที่ราคาเซอร์ไพร์อิพ่อมากกว่า  หลังๆมาไปนู้นเลย... รถไฟ  ไปเล่นชิ้นใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
      
       จนมาวันหนึ่งที่ลูกซื้อขนมรูปเต่าทองในเซเว่น (อันนี้จะเป็นขนมช๊อคโกแลต3-4ชิ้นและมีตัวเต่าทองของเล่นหนึ่งตัว) กลับบ้านมาแกจะมีตัวเก่าๆที่เคยซื้อมาแล้ว ลูกก็เอามาส่งให้ผมเล่น จากปกติที่ผมทำงานหน้าคอมเกือบทั้งวัน ผมจะไม่ค่อยว่างมาเล่นกับลูก แต่วันนั้นไม่รู้ทำไม ก็ลองเอามันมาเล่นๆแบบเด็กๆเล่นกัน เต่าทองต่อสู้กัน วิ่งหนีกัน พูดคุยกัน ก็สนุกดีครับ
    
         หลังจากวันนั้นเองที่ผมเริ่มสังเกตได้ว่า จริงๆแล้วลูกไม่ได้เบื่อของเล่นง่ายนะ ตัวผมเองมากกว่าที่ยังจัดสรรเวลาที่จะมาเล่นกับลูกได้ไม่ดีพอ เพราะมัวแต่ทำงาน ของเล่นเก่าๆ ของเล่นแพงๆ ของเล่นเสริมพัฒนาการ จากที่ซื้อมาเล่นได้แปปเดียว เดี๋ยวนี้คือแทบทุกชิ้นกลับมาเล่นได้ แล้วก็ไม่เบื่อง่ายเหมือนเดิม ทุกอย่างของลูกดีขึ้น อารมณ์ดีขึ้น เวลาไปเซเว่นเดี๋ยวนี้แกแทบไม่ร้องอยากได้อะไรมากมายเหมือนเมื่อก่อนเลย
    
         ถ้าใครเป็นคล้ายๆกันก็ลองทบทวนดูนะครับ เมื่อก่อนผมจะหวังไว้สูงกับการซื้อของเล่นแต่ละชิ้น ว่ามันจะทำให้ลูกนั่งเล่นมันได้นานๆ ทำให้เราพอมีเวลามากขึ้น เดี๋ยวนี้จะแบ่งเวลาแทนเอา ทำงาน2-3 ชม. พักมาสอนมาเล่นกับลูกสักครึ่ง ชม. ก็ดีขึ้นมาเยอะเลยครับ
    
          ยังมีอีกสองเรื่องคือ ชอบนอนดึก กับ ติดของไดโนเสาร์ตัวหนึ่งมาก ไปไหนต้องถือไปตลอด แต่แก้หายไปหมดแล้ว ไว้ว่างๆจะมาแชร์วิธีเพิ่มให้ฟังกันนะครับ