มันมีเรื่องแปลก หรืออาจจะไม่แปลกของมนุษย์อยู่เรื่องนึง ..บังเอิญนึกถึงอยากจะเล่าสู่กันฟัง
เคยเป็นมั้ย? เคยถูกกระทำแบบนี้บ้างรึเปล่า? ...เวลาที่เราไม่ทุกข์ร้อน อยู่คนเดียวได้โดยที่ไม่จำเป็นต้องมีใครปลอบใจ เคียงข้าง หรืออะไรใดๆเลยก็ตาม เรามักจะละเลยคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตไป เพียงเพราะคิดว่า เขา เธอ ท่าน เหล่านั้นไม่เคยทอดทิ้งเราไปไหน ไม่ว่าจะหายไปนานเท่าไหร่.. หรือหลงลืมกันไปยังไง.. สุดท้าย..พอเราเดินวกกลับมา คนที่เค้าเคยอยู่ข้างๆเราตรงนั้น เค้าก็ยังคงอยู่ที่เดิม ไม่เคยจากกันไปไหน
เคยมั้ย?? เวลาที่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข บางทีเราแทบจะจำไม่ได้เลยว่า วันก่อนหน้านี้ที่เราร้องไห้ ใครกันที่ไปตามรอยยิ้มเรากลับมา...
เวลาที่ผิดหวังเสียใจ... คุณจำเพื่อนที่เคยเอามือโอบไหล่ปลอบใจคุณได้มั้ย? จำใบหน้าของพี่น้องคุณที่กระวนกระวายใจด้วยความเป็นห่วงเป็นใยคุณได้หรือเปล่า? จำได้มั้ยว่าพ่อเเม่ที่รักคุณเท่าแก้วตาดวงใจเค้ารู้สึกอะไรในตอนนั้น?
บางคนก็แปลก.. แปลกตรงที่ชอบคิดว่าคนนั้นไม่สนใจ คนนี้หายไปจากชีวิต แต่ไม่ยักกะคิดในมุมกลับกันว่า แล้วตัวเองล่ะ.. เคยสนใจคนอื่นบ้างหรือเปล่า? เคยลองไปเป็นเค้าบ้างมั้ย?
ในหนึ่งวันที่มี ๒๔ ชั่วโมง ๑,๑๔๐ นาที ๘๖,๔๐๐ วินาที...
เคยมั้ยสักนาที? ที่จะคิดถึงพ่อแม่ที่กำลังแก่เฒ่า
อย่าบอกว่าเอาเเต่ทำงานยุ่งมากจนไม่มีเวลานะ นั่นมันคือข้ออ้างไม่ใช่คำตอบ ..ฉันเคยละเลยบุพการีผู้มีพระคุณสูงสุดในชีวิตไป จนกระทั่งวันนึง วันที่คิดว่าตัวเองไม่เหลือใครแล้ว มันนเป็นวันที่เลวร้ายมาก เพราะมันเหมือนกับว่าเราลืมท่านไป แม่..ไม่เคยซ้ำเติมฉันไม่ว่าจะผิดกี่ครั้งยังไง ต่อให้มีคนมากมายที่ไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันทำ แต่..ไม่ใช่แม่แน่นอน เช่นเดียวกับพ่อที่ไม่เคยทำให้ฉันต้องอึดอัดใจตอบคำถามยากๆที่ไม่อยากจะตอบเลย เวลาที่รู้สึกเหนื่อย พ่อดูลูกออกเสมอทุกครั้ง ..และฉันยังจำกอดอุ่นๆของพ่อได้ดี มันเป็นสิ่งที่วิเศษสุดมากๆ
เคยมั้ยสักนาที? ที่จะคิดถึงมิตรที่คอยหวังดีกับคุณ
อย่าบอกนะว่าคุณลืมเพื่อนที่ปากหมาแต่ไม่เคยโกหกคุณไปแล้ว อย่าคิดว่าเพื่อนเป็นของตาย คุณจะทำอะไรกับเพื่อนก็ได้ จะคิดถึงเมื่อไหร่ก็ได้.. มันไม่ถูกต้องนะ!! เพราะต่อให้เพื่อนไม่มีวันทิ้งเรา แต่มันสมควรมั้ยที่เราจะปฎิบัติต่อเพื่อนอย่างไม่สนใจใยดี และให้ความสำคัยกับสิ่งอื่นใด..มากกว่าเพื่อน ฉันเป็นคนรักเพื่อนมาก ชีวิตตั้งเเต่โตมานอกจากครอบครัวก็เพื่อนนี่แหล่ะ เพื่อนที่เฮไหนเฮกัน ไปไหนไปกัน มีพวกมันมาครึ่งค่อนชีวิต จนกระทั่งวันนึงไปให้ความสำคัญกับคนอื่นที่เพิ่งเข้ามามีอิทธิพลในความรู้สึกได้ไม่นาน ฉันลืมเพื่อนที่เคยไปไหนมาไหนด้วยกัน .. ลืมว่าตอนอยู่กับพวกมันเคยร่วมทุกข์ร่วมสุขอะไรมา.. จนกระทั่งวันนึงที่เสียน้ำตา เสียใจ ...ใครกันที่หยิบยื่นกระดาษซับน้ำตาให้..ก็เพื่อนนั่นแหล่ะ!!
แล้วเคยมั้ยสักนาที? ที่จะคิดถึงใครอีกมากมายบนโลกนี้ที่ดีกับคุณ
ผู้ใหญ่ที่คอยเมตตาชี้แนะ... เพื่อนร่วมงานที่คอยช่วยเหลือ.. คนรักที่คอยใส่ใจถามไถ่.. อย่าลืมพวกเขา!! โชคดีเเค่ไหนที่ชีวิตนึงเรามีคนที่เพิ่งได้มารู้จักกันบนโลกใบนี้แล้วดีกับคุณเหลือเกิน ..ลืมได้อย่างไร??
ทุกวันนี้...
ตื่นเช้าฉันจะคุยไลน์ทักทายกับเเม่ ฉันไม่เคยรำคาญที่แม่ส่งข้อความบนพื้นรูปการ์ตูน ดอกไม้ ใน Concept สีประจำวันเชยๆเลย แต่ฉันอ่านข้อความนั้นทุกเช้า มันเป็นเหมือนพรดีๆ เรื่องมงคลที่แม่มอบให้
แล้วก็จะ Video Call คุยกับสตังค์กำลังใจตัวน้อยๆ ที่ชอบจุ๊บแก้มป้าหน้าจอมือถือ เเล้วก็ชอบให้เราทำท่าทางตลกๆใส่ แล้วหัวเราะอย่างมีความสุข (ถามจริงเหอะถ้าเราไปทำหน้าอย่างงี้กะผช. มันจะหัวเราะ หรือมันจะกลัวเรานะ ๕๕๕)
ส่วนพ่อเป็นคนพูดน้อย แต่ทุกครั้งที่จะทำอะไร ฉันก็จะโทรหาพ่อ บอกพ่อ ขอพรจากพ่อ แล้วก็บอกพ่อว่า "พ่อนุชคิดถึงนะ รักพ่อด้วย" เมื่อก่อนเคยรู้สึกอาย ทำไมบอกรักพ่อมันยากจัง ที่กะผู้ชายพูดดังๆยังเฉยๆ ๕๕๕ ตอนนี้สำนึกเเล้ว บอกรักพ่อสุขกว่าเป็นไหนๆ
ที่เหลือในครอบครัวอีก ๒ คน น้องสาวกับยาย อันนี้ถือฤกษ์สะดวก เพราะน้องสาวเป็นพยาบาลทำงานไม่ค่อยเป็นเวลา สะดวกรับ สะดวกทักค่อยคุยกัน มาหนักตรงยายนี่แหล่ะ ๕๕๕ (ขอขำก่อนละกัน เพราะนึกถึงเวลาคุยกับยายทีไรมันก็ตลกแก่ใจทุกที) ยายหูไม่ดี ฉะนั้นคุยกันทีเกิน ๘๕ เดซิเบลแน่นอน แถมดังขนาดนั้นยังคุยกันคนละเรื่องอีกด้วย
ผู้ใหญ่ที่คอยเมตตา มีเวลาก็ทักทายถามไถ่สารทุกข์สุขดิบไปตามแต่โอกาสและจังหวะ ฉันไม่ชอบให้สัมพันธ์ดีที่มีมันขาดไป คนเดียว..จากมากมายบนโลกที่ดีกับเรามันก็มีค่าแล้ว
ต่อให้ยุ่งแค่ไหน เวลาเพื่อน ครอบครัว คนที่คอยใส่ใจหวังดีต่อเราแชทมา ไลน์มา โทรมา .. เปิดอ่านทักกลับ รับโทรศัพท์แล้วก็คุยซะ เพราะอะไรน่ะหรอ?? เพราะว่าทุกคนคือคนที่มีค่าที่สุดในชีวิต
การที่คุณลืมให้ความสำคัญกับคนที่ดีกับคุณ..มันสมควรมั้ย?
การที่คุณละเลยไม่อ่านข้อความที่เค้าส่งมา..มันสมควรมั้ย?
การที่คุณไม่รับสายหรือไม่โทรกลับหาพวกเค้า..พวกเค้าจะรู้สึกอย่างไร? ง่ายๆคิดเอา "ใจเขาใจเรานะ"
ฉันเคยละเลยตาที่รักฉันตั้งแต่เล็กจนโต จนกระทั่งวันนึงตาจากไป ฉันทำได้เพียงร้องไห้คุกเข่าขอขมาหน้าศพ ..มันใช่มั๊ย??
ฉันเคยละเลยเพื่อน จนกระทั่งวันนึงมารู้ว่าเพื่อนไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้ว ..มันใช่มั๊ย??
ทุกอย่างอย่าให้สูญเสียถึงรู้ค่า เพราะโอกาสมันไม่ได้มีครั้งเดียวในชีวิต แต่มันก็ไม่มีจังหวะจะเกิดบ่อยๆตามที่ใจเราต้องการหรอก
เพื่อน มิตร ครอบครัว ..คนที่รักและหวังดีต่อให้วันนี้เราอย่าลืมเขาต่อให้เราจะกำลังสุขแค่ไหนก็อย่าลืม
-----------------------------------------------------------
อย่าเอาเเต่สุขจนลืมความทุกข์ที่ผ่านมา...
อย่าเอาเเต่คิดว่าเรื่องเดิมๆที่เคยเกิดขึ้นมันคือของตาย...
อย่าลืมคนดีๆที่เคียงข้างคุณมาตลอดไม่ว่าจะยามสุขหรือยามทุกข์
เคยเป็นมั้ย? เคยถูกกระทำแบบนี้บ้างรึเปล่า? ...เวลาที่เราไม่ทุกข์ร้อน อยู่คนเดียวได้โดยที่ไม่จำเป็นต้องมีใครปลอบใจ เคียงข้าง หรืออะไรใดๆเลยก็ตาม เรามักจะละเลยคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตไป เพียงเพราะคิดว่า เขา เธอ ท่าน เหล่านั้นไม่เคยทอดทิ้งเราไปไหน ไม่ว่าจะหายไปนานเท่าไหร่.. หรือหลงลืมกันไปยังไง.. สุดท้าย..พอเราเดินวกกลับมา คนที่เค้าเคยอยู่ข้างๆเราตรงนั้น เค้าก็ยังคงอยู่ที่เดิม ไม่เคยจากกันไปไหน
เคยมั้ย?? เวลาที่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข บางทีเราแทบจะจำไม่ได้เลยว่า วันก่อนหน้านี้ที่เราร้องไห้ ใครกันที่ไปตามรอยยิ้มเรากลับมา...
เวลาที่ผิดหวังเสียใจ... คุณจำเพื่อนที่เคยเอามือโอบไหล่ปลอบใจคุณได้มั้ย? จำใบหน้าของพี่น้องคุณที่กระวนกระวายใจด้วยความเป็นห่วงเป็นใยคุณได้หรือเปล่า? จำได้มั้ยว่าพ่อเเม่ที่รักคุณเท่าแก้วตาดวงใจเค้ารู้สึกอะไรในตอนนั้น?
บางคนก็แปลก.. แปลกตรงที่ชอบคิดว่าคนนั้นไม่สนใจ คนนี้หายไปจากชีวิต แต่ไม่ยักกะคิดในมุมกลับกันว่า แล้วตัวเองล่ะ.. เคยสนใจคนอื่นบ้างหรือเปล่า? เคยลองไปเป็นเค้าบ้างมั้ย?
ในหนึ่งวันที่มี ๒๔ ชั่วโมง ๑,๑๔๐ นาที ๘๖,๔๐๐ วินาที...
เคยมั้ยสักนาที? ที่จะคิดถึงพ่อแม่ที่กำลังแก่เฒ่า
อย่าบอกว่าเอาเเต่ทำงานยุ่งมากจนไม่มีเวลานะ นั่นมันคือข้ออ้างไม่ใช่คำตอบ ..ฉันเคยละเลยบุพการีผู้มีพระคุณสูงสุดในชีวิตไป จนกระทั่งวันนึง วันที่คิดว่าตัวเองไม่เหลือใครแล้ว มันนเป็นวันที่เลวร้ายมาก เพราะมันเหมือนกับว่าเราลืมท่านไป แม่..ไม่เคยซ้ำเติมฉันไม่ว่าจะผิดกี่ครั้งยังไง ต่อให้มีคนมากมายที่ไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันทำ แต่..ไม่ใช่แม่แน่นอน เช่นเดียวกับพ่อที่ไม่เคยทำให้ฉันต้องอึดอัดใจตอบคำถามยากๆที่ไม่อยากจะตอบเลย เวลาที่รู้สึกเหนื่อย พ่อดูลูกออกเสมอทุกครั้ง ..และฉันยังจำกอดอุ่นๆของพ่อได้ดี มันเป็นสิ่งที่วิเศษสุดมากๆ
เคยมั้ยสักนาที? ที่จะคิดถึงมิตรที่คอยหวังดีกับคุณ
อย่าบอกนะว่าคุณลืมเพื่อนที่ปากหมาแต่ไม่เคยโกหกคุณไปแล้ว อย่าคิดว่าเพื่อนเป็นของตาย คุณจะทำอะไรกับเพื่อนก็ได้ จะคิดถึงเมื่อไหร่ก็ได้.. มันไม่ถูกต้องนะ!! เพราะต่อให้เพื่อนไม่มีวันทิ้งเรา แต่มันสมควรมั้ยที่เราจะปฎิบัติต่อเพื่อนอย่างไม่สนใจใยดี และให้ความสำคัยกับสิ่งอื่นใด..มากกว่าเพื่อน ฉันเป็นคนรักเพื่อนมาก ชีวิตตั้งเเต่โตมานอกจากครอบครัวก็เพื่อนนี่แหล่ะ เพื่อนที่เฮไหนเฮกัน ไปไหนไปกัน มีพวกมันมาครึ่งค่อนชีวิต จนกระทั่งวันนึงไปให้ความสำคัญกับคนอื่นที่เพิ่งเข้ามามีอิทธิพลในความรู้สึกได้ไม่นาน ฉันลืมเพื่อนที่เคยไปไหนมาไหนด้วยกัน .. ลืมว่าตอนอยู่กับพวกมันเคยร่วมทุกข์ร่วมสุขอะไรมา.. จนกระทั่งวันนึงที่เสียน้ำตา เสียใจ ...ใครกันที่หยิบยื่นกระดาษซับน้ำตาให้..ก็เพื่อนนั่นแหล่ะ!!
แล้วเคยมั้ยสักนาที? ที่จะคิดถึงใครอีกมากมายบนโลกนี้ที่ดีกับคุณ
ผู้ใหญ่ที่คอยเมตตาชี้แนะ... เพื่อนร่วมงานที่คอยช่วยเหลือ.. คนรักที่คอยใส่ใจถามไถ่.. อย่าลืมพวกเขา!! โชคดีเเค่ไหนที่ชีวิตนึงเรามีคนที่เพิ่งได้มารู้จักกันบนโลกใบนี้แล้วดีกับคุณเหลือเกิน ..ลืมได้อย่างไร??
ทุกวันนี้...
ตื่นเช้าฉันจะคุยไลน์ทักทายกับเเม่ ฉันไม่เคยรำคาญที่แม่ส่งข้อความบนพื้นรูปการ์ตูน ดอกไม้ ใน Concept สีประจำวันเชยๆเลย แต่ฉันอ่านข้อความนั้นทุกเช้า มันเป็นเหมือนพรดีๆ เรื่องมงคลที่แม่มอบให้
แล้วก็จะ Video Call คุยกับสตังค์กำลังใจตัวน้อยๆ ที่ชอบจุ๊บแก้มป้าหน้าจอมือถือ เเล้วก็ชอบให้เราทำท่าทางตลกๆใส่ แล้วหัวเราะอย่างมีความสุข (ถามจริงเหอะถ้าเราไปทำหน้าอย่างงี้กะผช. มันจะหัวเราะ หรือมันจะกลัวเรานะ ๕๕๕)
ส่วนพ่อเป็นคนพูดน้อย แต่ทุกครั้งที่จะทำอะไร ฉันก็จะโทรหาพ่อ บอกพ่อ ขอพรจากพ่อ แล้วก็บอกพ่อว่า "พ่อนุชคิดถึงนะ รักพ่อด้วย" เมื่อก่อนเคยรู้สึกอาย ทำไมบอกรักพ่อมันยากจัง ที่กะผู้ชายพูดดังๆยังเฉยๆ ๕๕๕ ตอนนี้สำนึกเเล้ว บอกรักพ่อสุขกว่าเป็นไหนๆ
ที่เหลือในครอบครัวอีก ๒ คน น้องสาวกับยาย อันนี้ถือฤกษ์สะดวก เพราะน้องสาวเป็นพยาบาลทำงานไม่ค่อยเป็นเวลา สะดวกรับ สะดวกทักค่อยคุยกัน มาหนักตรงยายนี่แหล่ะ ๕๕๕ (ขอขำก่อนละกัน เพราะนึกถึงเวลาคุยกับยายทีไรมันก็ตลกแก่ใจทุกที) ยายหูไม่ดี ฉะนั้นคุยกันทีเกิน ๘๕ เดซิเบลแน่นอน แถมดังขนาดนั้นยังคุยกันคนละเรื่องอีกด้วย
ผู้ใหญ่ที่คอยเมตตา มีเวลาก็ทักทายถามไถ่สารทุกข์สุขดิบไปตามแต่โอกาสและจังหวะ ฉันไม่ชอบให้สัมพันธ์ดีที่มีมันขาดไป คนเดียว..จากมากมายบนโลกที่ดีกับเรามันก็มีค่าแล้ว
ต่อให้ยุ่งแค่ไหน เวลาเพื่อน ครอบครัว คนที่คอยใส่ใจหวังดีต่อเราแชทมา ไลน์มา โทรมา .. เปิดอ่านทักกลับ รับโทรศัพท์แล้วก็คุยซะ เพราะอะไรน่ะหรอ?? เพราะว่าทุกคนคือคนที่มีค่าที่สุดในชีวิต
การที่คุณลืมให้ความสำคัญกับคนที่ดีกับคุณ..มันสมควรมั้ย?
การที่คุณละเลยไม่อ่านข้อความที่เค้าส่งมา..มันสมควรมั้ย?
การที่คุณไม่รับสายหรือไม่โทรกลับหาพวกเค้า..พวกเค้าจะรู้สึกอย่างไร? ง่ายๆคิดเอา "ใจเขาใจเรานะ"
ฉันเคยละเลยตาที่รักฉันตั้งแต่เล็กจนโต จนกระทั่งวันนึงตาจากไป ฉันทำได้เพียงร้องไห้คุกเข่าขอขมาหน้าศพ ..มันใช่มั๊ย??
ฉันเคยละเลยเพื่อน จนกระทั่งวันนึงมารู้ว่าเพื่อนไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้ว ..มันใช่มั๊ย??
ทุกอย่างอย่าให้สูญเสียถึงรู้ค่า เพราะโอกาสมันไม่ได้มีครั้งเดียวในชีวิต แต่มันก็ไม่มีจังหวะจะเกิดบ่อยๆตามที่ใจเราต้องการหรอก
เพื่อน มิตร ครอบครัว ..คนที่รักและหวังดีต่อให้วันนี้เราอย่าลืมเขาต่อให้เราจะกำลังสุขแค่ไหนก็อย่าลืม
-----------------------------------------------------------
อย่าเอาเเต่สุขจนลืมความทุกข์ที่ผ่านมา...
อย่าเอาเเต่คิดว่าเรื่องเดิมๆที่เคยเกิดขึ้นมันคือของตาย...