ชีวิตเราแปลกไหม
มีพ่อมีแม่ แต่ท่านไม่ค่อยสั่งสอนอะไรเราเลย เราถามตัวเองมาตลอดชีวิตจนตอนนี้จะ 20แล้ว ว่าทำไมท่านถึงเป็นแบบนี้ (ไม่ใช่ท่านเฉยชาหรือปล่อยปะละเลยนะคะท่านดูแลและเลี้ยงเราอย่างดีค่ะ) แต่ท่านจะไม่ค่อยพูดสั่งสอนหรือพูดให้กำลังใจเรา เหมือนกับทุกอย่างให้เราคิดเองไปทุอย่างเลย (ท่านก็มีบอกบ้างถ้าเราทำอะไรที่ดูไม่โอเคมากเกินไป)แต่ก็น้อยมากที่ท่านบอก เทียบกับพ่อแม่ของเพื่อนของเมทที่เราได้คลุกคลีได้เห็นมา ตั้งแต่มาอยู่หอพ่อแม่ของเพื่อนนี่จะโทรมาพูดมาเล่ามาให้กำลังใจลูกบ่อยๆแทบจะทุกวัน แต่เราพ่อหรือแม่จะไม่โทรมาเลย(โทรมาล่าสุดเพื่อมาถามเบอร์ญาติ) ถ้าเราไม่โทรหาคือไม่ได้คุย และเหตุที่ทำให้เราเห็นได้ชัดเจนเลยคือ วันนี้เราโทรหาแม่(หลังจากที่ขาดการติดต่อมาอาทิตย์กว่า)ก็คุยถามข่าวทุกข์สุขท่านเป็นปกติ คุยไปมาไม่ถึง 2 นาทีท่านก็ขอวาง คำพูดประมาณ
เรา :แม่ทำอะไรอยู่
ท่าน : เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ แค่นี้แหล่ะ
เรา: แม่อย่าพึ่งวาง
แม่: แค่นี้แหล่ะลูก
แล้วสายตัดไป...
เรานี่นั่งหงอยเลย ขนาดแม่ยังไม่อยากคุยด้วย TT
เอาง่ายๆคือเราต้องการจะบอกว่าทำไมเราไม่มีที่พึ่งทางจิตใจเลย ไม่มีใครคอยให้คำปรึกษา แต่ละวันเราก็มีเรื่องทุกข์ เรื่องเรียนเรื่องนั่นนี่ที่อยู่ มีเรื่องท้อใจบ้าง มีเรื่องที่เราต้องการใครสักคนมาคอยปลอบ คอยให้กำลังใจ ทำไมชีวิตเราเป็นแบบนี้ ตั้งกระทู้นี้ไม่ได้ต้องการความสนใจใดใดค่ะ แค่อยากสอบถามความคิดเห็นว่าชีวิตเราที่เป็นแบบนี้แปลกไหมหรือมันเราแค่คิดมากไปเอง
ชีวิตเราที่เป็นแบบนี้แปลกไหมหรือมันเราแค่คิดมากไปเอง
มีพ่อมีแม่ แต่ท่านไม่ค่อยสั่งสอนอะไรเราเลย เราถามตัวเองมาตลอดชีวิตจนตอนนี้จะ 20แล้ว ว่าทำไมท่านถึงเป็นแบบนี้ (ไม่ใช่ท่านเฉยชาหรือปล่อยปะละเลยนะคะท่านดูแลและเลี้ยงเราอย่างดีค่ะ) แต่ท่านจะไม่ค่อยพูดสั่งสอนหรือพูดให้กำลังใจเรา เหมือนกับทุกอย่างให้เราคิดเองไปทุอย่างเลย (ท่านก็มีบอกบ้างถ้าเราทำอะไรที่ดูไม่โอเคมากเกินไป)แต่ก็น้อยมากที่ท่านบอก เทียบกับพ่อแม่ของเพื่อนของเมทที่เราได้คลุกคลีได้เห็นมา ตั้งแต่มาอยู่หอพ่อแม่ของเพื่อนนี่จะโทรมาพูดมาเล่ามาให้กำลังใจลูกบ่อยๆแทบจะทุกวัน แต่เราพ่อหรือแม่จะไม่โทรมาเลย(โทรมาล่าสุดเพื่อมาถามเบอร์ญาติ) ถ้าเราไม่โทรหาคือไม่ได้คุย และเหตุที่ทำให้เราเห็นได้ชัดเจนเลยคือ วันนี้เราโทรหาแม่(หลังจากที่ขาดการติดต่อมาอาทิตย์กว่า)ก็คุยถามข่าวทุกข์สุขท่านเป็นปกติ คุยไปมาไม่ถึง 2 นาทีท่านก็ขอวาง คำพูดประมาณ
เรา :แม่ทำอะไรอยู่
ท่าน : เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ แค่นี้แหล่ะ
เรา: แม่อย่าพึ่งวาง
แม่: แค่นี้แหล่ะลูก
แล้วสายตัดไป...
เรานี่นั่งหงอยเลย ขนาดแม่ยังไม่อยากคุยด้วย TT
เอาง่ายๆคือเราต้องการจะบอกว่าทำไมเราไม่มีที่พึ่งทางจิตใจเลย ไม่มีใครคอยให้คำปรึกษา แต่ละวันเราก็มีเรื่องทุกข์ เรื่องเรียนเรื่องนั่นนี่ที่อยู่ มีเรื่องท้อใจบ้าง มีเรื่องที่เราต้องการใครสักคนมาคอยปลอบ คอยให้กำลังใจ ทำไมชีวิตเราเป็นแบบนี้ ตั้งกระทู้นี้ไม่ได้ต้องการความสนใจใดใดค่ะ แค่อยากสอบถามความคิดเห็นว่าชีวิตเราที่เป็นแบบนี้แปลกไหมหรือมันเราแค่คิดมากไปเอง