SOTUS the series (กึ่งวิเคราะห์) : ระหว่าง "ลูกแกะ " และ " หมาป่า "

กาลครั้งหนึ่ง ... ไม่นานนัก น่าจะซัก 3 เดือนได้ บรรยากาศคึกคักสดใสของการเปิดเทอมกลายเป็นความดึงเครียด หนุ่มน้อยวัยใสเพิ่งก้าวพ้นจากมัธยมได้มาไม่ทันพ้นไตรมาสก็ก่อประเด็นสะเทือนเลือนลั่นหอประชุมที่กำลัง " ลงเชียร์ " อย่างเข้มข้น เหล่าพี่ปีสาม หรือที่เราเรียกว่าพี่ระเบียบ เฮดว้ากทผู้กำลังปฏิบัติหน้าที่อันได้รับการสืบทอดกันมายาวนานตามธรรมเนียมจากรุ่นสู่รุ่น ณ ตอนนี้อยู่ในสภาวะที่ลำบาก ... อาทิตย์ก็ไม่นึกว่าจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ .... การต่อต้านก็คงมีมาอยู่แล้ว หากใครจะนึก " ปีหนึ่ง " เพียงแค่คนเดียวจะส่งผลมหาศาลราวกับเด็ดดอกไม้แล้วสะเทือนถึงดวงดาว


" ปีหนึ่ง" ไม่ต่างอะไรจาก "ลูกแกะ" ตัวน้อย ๆ พวกเขาสดใส ตื่นเต้น และ อยากจะทดลองชีวิตใหม่  ต่างคนต่างที่ ต่างคนต่างถิ่น ต่างนิสัย วิธีการบ่มเพาะต้นกล้าของเราชาวิศวะให้อยู่รอดได้นั้น ... คือการประชุมเชียร์ และ ระบบ "โซตัส" ที่จะประสานให้เด็ก ๆ รู้จักความหมายของพี่ เพื่อน ความสมัครสมาน ความกล้าหาญ และ ความเป็นหนึ่งเดียว โดยผู้ที่จะรับหน้าที่นั้นคือ "ปีสาม" ในฐานะ " หมาป่า " ที่ได้รับการฝึกฝนมาถ่ายทอดประสบการณ์รวมถึงวิธีการมาแล้วอย่างดี แต่สิ่งที่ได้เรียนรู้มานั้น เมื่อลงสนามตามจริงกลับมี factor ที่ไม่คาดคิดโผล่ขึ้นมา นั่นคือ "ลูกแกะ" ตัวหนึ่ง ที่ไม่กลัว ไม่เกรง ต่ออำนาจ หรือ ระบบใด ๆ ลูกแกะที่โดดเด้งโดดเด่นออกมาจากลูกแกะตัวอื่น ๆ ภาษิตจีนว่า " เมื่อมีเหตุผลก้าวไกลได้พันลี้ หากปราศจากเหตุผลแค่หน้าบ้านตัวเองก็เอาตัวไม่รอดแล้ว "



ด้วยรูปลักษณ์ภายนอกที่สะอ้านสะอาดตา ดู "คุณชาย" เนี้ยบหัวจรดเท้าลุคโอปป้าเกาหลี ก็ทำให้รุ่นพี่ผู้ชายหมั่นไส้เอาพอแรง แล้วยิ่ง " ปวดหัว " มากขึ้นไปอีก เมื่องัดข้อเอากับเจ้าแกะดำตัวนี้ก็ยากพอตัว ยาก ... ตรงที่เจ้า 0062 ไม่เคยใช้กำลัง ยาก ... ตรงที่เจ้า 0062 รับผิดชอบการกระทำของตัวเองเสมอ ยาก ... ตรงที่ทุกบททดสอบทุกความท้าทาย เจ้าแกะนั้นดันมี "คำตอบ" อยู่เสมออีกด้วย ดังนั้นแทนที่ทุกอย่างจะผ่านพ้นไปอย่างสมูธราบรื่นอย่างที่เคยเป็น "ห้องเชียร์" จึงกลายเป็นสมรภูมิการฟาดฟันของ "แกะดำ" กับ "หมาป่า" ตัวร้ายไปเสียนี่

ทุกครั้งที่ลงเชียร์จึงกลายเป็นว่า "หัวหน้า" กลุ่มหมาป่าต้องคอยลอบมองสอดส่องลูกแกะเจ้าปัญหา ... วันนี้มันจะทำอะไร ? "แกะดำ" ที่เปรียบเสมือน "หัวหน้า" ของฝูงแกะทั้งมวล ต้องคอยเตรียมใจวันนี้จะเจออะไร แล้วจะพลิกแพลงสถานการณ์อย่างไรให้ผ่านพ้นการประชุมเชียร์ไปอีกวัน แต่จากการสอดส่องและเตรียมใจ กลับกลายเป็นการเรียนรู้กันและกัน จนกระทั่ง "ความคิดชนิดหนึ่ง" ก่อเกิดขึ้นในใจของทั้งสองฝ่าย หรือ จริง ๆ แล้วการกดดันในห้องเชียร์มันจะเป็นแค่ยอดภูเขาน้ำแข็ง รุ่นพี่คงมีเหตุผลอะไรบางอย่าง หรือ สิ่งที่ไอ้เด็กคนนั้นทำมันจะไม่ใช่การทำตัวเด่นดันเป็นฮีโร่ดีแต่ปาก ถ้าเกิดว่า ... เป็นนิสัยของเด็กนั่นจริง ๆ ล่ะ



หมาป่าในห้องเชียร์ ... จริง ๆ ไม่ใช่หมาป่าอย่างที่เคยเข้าใจ .... หมาป่าตัวนั้น จริง ๆ ก็คือ "ลูกแกะน้อย" ใต้หนังหมาป่าต่างหากเล่า รุ่นพี่ ... ที่จริง ๆ ใจอ่อนกับน้ำตาผู้หญิง ไม่ชอบอะไรที่เป็นพิธีรีตองมากมาย ง่าย ๆ สบาย ๆ ใจร้อน โกรธง่าย ... แล้วก็หายเร็วชะมัด ที่สำคัญ "ใจดี" มาก ๆ เสียด้วย ใจดีจนกระทั่ง "หมาป่า" ตัวจริงอย่างเขาไม่อยากสะบัดหนังลูกแกะทิ้ง เพราะนึกรู้ว่าอะไร ๆ มันน่าจะต้องเปลี่ยนไป เพราะนึกได้ว่าสิ่งที่วนเวียนอยู่ในใจตอนนี้มันไม่ปกติเอาเลยทีเดียว

อาทิตย์ชักตงิด ๆ ใจ " เด็กนั่น " มันชักจะยังไง ๆ ปัญหานึงคือมันดัน "รู้" อะไรที่เราดันไม่อยากให้รู้ แต่ที่สำคัญ คือ ตัวเองก็แสดงออกไปอย่างไม่รู้ตัวว่าเจ้าแกะ ... แกะ ไหม แกะแหละ .... มันชักจะพิเศษกว่าคนอื่น เสียงที่ไม่เคยใช้กับใคร ความรู้สึกหงุดหงิดที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับน้องคนไหน เพียงแค่ได้ยินว่า " อาจจะ " ซิ่วไปแค่นั้นก็กลายเป็นเรื่องราวใหญ่โต จะไปง่าย ๆ แบบนี้น่ะหรือ จะไปง่าย ๆ แบบนี้ได้ยังไง

ทีนี้ทั้งลูกแกะใต้หนังหมาป่า และ เจ้าหมาป่าใต้หนังลูกแกะ ก็สับสนวุ่นวายชีวิตไปกันใหญ่ .... จนกระทั่ง ... " ความจริง " สุกงอม และ เปิดเผย ทั้งสายสิญจน์ ทั้งเกียร์ ทั้งการ์ด สร้างความสับสนให้คนเป็นพี่ ไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกอย่างไรกับเรื่องนี้ดี ถ้าเป็นอย่างที่คิดจะต้องทำยังไง แต่ถ้าไม่เป็นอย่างที่คิดก็คงรับไม่ไหว



" เวลามันไม่คอยท่า " ถ้าไม่บอกวันนี้จะเสียเขาไปตลอดกาล ... ทนได้รึเปล่า เหมือนน็อตบอก " ชอบก็คือชอบ " เหมือนกับที่เฮียตั้มบอก " อยากทำอะไรให้รีบทำ " เมื่อทบทวนไปทบทวนมา ก็ไม่ใช่เจ้าลูกแกะตัวนั้นหรอกหรือที่ทำให้เขาเป็นบ้าเป็นหลังได้ขนาดนี้ ก็มีแต่มันคนเดียว มันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเขาทุกแง่ทุกมุม ... และ เจ้าลูกแกะตัวนั้นก็ยื่นมือออกมาแล้วด้วย มือที่ยื่นออกมานั้นมันก็มีขอบเขตใช่ไหม ถ้าเกาะประตูแล้วไม่มีทีท่าว่าจะเปิดให้เข้าไป คนอย่างหมอนั่นคงไม่ทู่ซี้



คงไม่เคยคิดเหมือนกันว่าตัวเองจะมานั่งเขินอะไรแบบนี้ .... แต่ในขณะที่กำลังเขินอยู่ ดวงตาแพรวพรายกับรอยยิ้มหวานเจี๊ยบ ๆ ของคนข้าง ๆ ก็พาให้ต้องเมินหน้าหนี หึ หึ พี่อาทิตย์นี่ลูกแกะจริง ๆ เสียด้วยสินะ หึ หึ