นิทานเรื่อง หมาป่ากับลูกแกะ,

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีหมาป่าตัวหนึ่งกำลังหิวโซ มันเดินไปที่ลำธารเพื่อหาอะไรรองท้อง,
ทันใดนั้น หมาป่าก็เห็นลูกแกะตัวหนึ่งกำลังก้มกินน้ำอยู่ริมลำธาร หมาป่าคิดจะจับลูกแกะกินเป็นอาหาร,
แต่หมาป่ารู้ดีว่า ถ้ามันตะโกนบอกลูกแกะตรงๆ ลูกแกะก็คงจะหนีไป
หมาป่าจึงแกล้งทำเป็นโมโห และตะโกนว่า "เจ้าลูกแกะ! เจ้ากล้าดียังไง ถึงเดินลงไปกวนน้ำให้ขุ่นจนข้าดื่มน้ำไม่ได้แล้ว!",
ลูกแกะตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว และตอบว่า "ข้าไม่ได้ทำหรอกค่ะ ข้ากำลังกินน้ำอยู่ปลายลำธาร น้ำจะไปขุ่นได้อย่างไร?",
หมาป่าไม่ฟังเหตุผลของลูกแกะ มันพูดต่อว่า "ถึงแม้เจ้าจะไม่ได้ทำเรื่องนี้ แต่เมื่อหกเดือนก่อน ข้ารู้น่ะว่าเจ้าพูดถึงข้าเสียๆ หายๆ",
ลูกแกะยิ่งกลัวมากขึ้น มันพูดว่า "ข้าเพิ่งเกิดมาได้แค่สามเดือน ไม่เคยพูดถึงท่านมาก่อนเลย",
หมาป่าไม่สนใจคำพูดของลูกแกะ มันคำรามว่า "ช่างมันเถอะ พูดไปก็ไร้ประโยชน์ ข้าจะกินเจ้า!",
แล้วหมาป่าก็กระโจนเข้าตะครุบลูกแกะ กินมันเป็นอาหารอย่างเอร็ดอร่อย
คติเตือนใจ,
อันธพาลมักหาข้ออ้างให้กับการทำชั่วของตัวเองได้เสมอ
พวกอธรรมย่อมไม่ฟังเหตุผลของผู้ไร้ความผิด
เราควรระวังภัยจากคนชั่ว และพยายามหาวิธีป้องกันตัวเอง