ขอแสดงความคิดเห็นประเด็น แรงงานชาวเมียนมาเรียกร้องสิทธิ5 ประการ

สำหรับหัวข้อแรงงานชาวเมียนมาที่เรียกร้องสิทธิ 5 ประการ ได้แก่
1.ขอให้เปิดจดทะเบียนแรงงานข้ามชาติ และผู้ติดตามรอบใหม่ อ้างยังมีแรงงานต่างด้าว ที่ผิดกฎหมายและลักลอบทำงานในไทย ประมาณ 1-2 ล้านคน   โดยให้รัฐบาลเมียนมาจัดส่ง ทีมเจ้าหน้าที่และจัดตั้งศูนย์พิสูจน์สัญชาติแรงงานพม่า ร่วมกับทางการไทย เพื่อให้สามารถออกเอกสารรับรอง สถานะและสัญชาติเป็นไปอย่างรวดเร็ว โดยออกเป็นหนังสือแสดงตัวบุคคล ซึ่งไม่ใช่หนังสือเดินทาง (พาสปอร์ต) ก่อน และออกเป็นพาสปอร์ตภายหลัง ทั้งกลุ่มแรงงานเมียนมา ที่จดทะเบียนใหม่ และกลุ่มที่ขึ้นทะเบียนไว้แล้ว แต่อยู่ระหว่างรอพิสูจน์สัญชาติ

2.ขอให้ไทยบังคับใช้กฎหมาย ให้นายจ้างไทยจ่ายค่าจ้าง ตามข้อกำหนดค่าจ้างขั้นต่ำวันละ 300 บาท เนื่องจากขณะนี้นายจ้างบางส่วน ทั้งในกรุงเทพฯ สมุทรสาคร และจังหวัดต่างๆ ยังจ่ายค่าจ้างต่ำกว่าวันละ 300 บาท

3.ขอสิทธิแรงงานเมียนมา ที่มีบัตรสีชมพู สามารถเดินทางไป ยังจังหวัดต่างๆ ได้ โดยไม่จำกัดการเดินทาง อยู่ในจังหวัดที่ทำงานเท่านั้น

4.ขอให้ลงนาม MOU  ระหว่างทางการไทยกับเมียนมา ในการนำเข้าแรงงาน มาทำงานในไทย โดยผ่านระบบรัฐต่อรัฐ ไม่มีกระบวนการนายหน้า เข้ามาเกี่ยวข้อง เพื่อไม่ให้เกิดการแสวงหา ผลประโยชน์

5.ขอให้ทางการไทยดูแล บุตรหลานแรงงานเมียนมา ให้ได้รับการศึกษาและสาธารณสุข รวมทั้งสามารถเทียบโอน วุฒิการศึกษาระหว่างไทยกับเมียนมาได้
(ขอขอบคุณข้อมูลจาก http://www.amadaworld.com)

ในฐานะคนไทยคนหนึ่งเราขอแสดงความคิดเห็นในประเด็นนี้บ้าง

มันไม่ผิดที่คุณเรียกร้องสิทธิ แต่คุณไม่ควรลืมว่าที่นี่ประเทศไทย สิทธิบางข้อนั้นคนไทยยังพอรับฟังได้ ในเรื่องที่เราเป็นมนุษย์ด้วยกัน เราเห็นใจคุณ แต่คุณก็ควรเห็นใจเราบ้าง สำหรับคำขอ 5 ข้อนั้น มันมากเกินไปจริงๆ ไม่ได้มากโดยจำนวนข้อ แต่มากเกินไปในทางเนื้อหา
คุณลองคิดดูหากเราไม่ควบคุมคุณ คนไทยเราจะอยู่กันอย่างไร ลำพังคนไทยอย่างเดียวก็ล้นประเทศ หากคุณเข้ามาอยู่กันเพิ่มอีก จากการที่เรายอมรับข้อเสนอของคุณ มันเกิดขึ้นแน่ๆ เพราะขนาดไม่มีข้อเสนอนี้ยังอยู่กันที่ไทยเยอะขนาดนี้ ถ้าข้อเสนอนี้ถูกยอมรับคงไม่ต่างจากยื่นปลาย่างให้แมว แล้วคนไทยคงไร้ที่อยู่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
แต่ถึงขนาดควบคุมแล้วคงต้องโทษที่ที่ผ่านมาเราทำไม่ดีพอ เราเห็นใจในเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน จนลืมผลเสียที่จะเกิดขึ้นไป แม้ผลเสียนั้นจะเกิดกับประเทศและชีวิตตัวเองก็ตาม ทั้งปัญหาเรื่องทรัพยากรไม่เพียงพอ ทั้งปัญหาคนไทยด้วยกันเดือดร้อน
บอกตามตรง ตอนที่เราได้เห็นบางที่เรานึกว่าไม่ใช่ที่ในเมืองไทย เพราะมีแต่ชาวเมียนมา เราไม่ได้เหยียดหรือว่าอะไร แต่คุณเข้าใจไหม อารมณ์คงเหมือนกับหากวันหนึ่งคุณเห็นประเทศเมียนมาบ้านเกิดเมืองนอนของคุณ เต็มไปด้วยคนไทย มากขึ้นเรื่อยๆ จนล้นจังหวัดและรอวันที่จะล้นประเทศ แล้วยังไง ประเทศนี้ของเรานะ แล้วตัวเราล่ะ คนรอบข้าง ลูกหลานของเราล่ะ อนาคตของประเทศชาติ เราจะอยู่กันอย่างไร ลองคิดในมุมกลับกันดู เผื่อคุณจะเข้าใจความรู้สึกเราบ้าง

มีความคิดที่มันแวบขึ้นมาในหัวนะว่าหากคุณกลับประเทศคุณไปมันจะง่ายกว่าไหม ปัญหาทุกอย่างจบ แต่หากเราทำแบบนั้น ไม่สิ แค่เราคิดว่าอยากให้คุณกลับประเทศไป จะได้ไม่มีปัญหา เราในตอนนี้คงเป็นคนไร้มนุษยธรรมสำหรับคุณชาวเมียนมาทั้งหลายไปเรียบร้อยแล้ว เราขอขอโทษจากใจจริงๆ เราไม่เคยคิดอยากจะเป็นคนที่เห็นแก่ตัวกับเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเลย ไม่คิดอยากเลยจริงๆ
แต่เราขอโทษจริงๆที่เราไม่อยากจะมีมนุษยธรรมไปมากกว่านี้อีกแล้ว ปัญหานี้เกิดขึ้นเพราะเรามีมนุษยธรรม เราให้คุณเข้ามาอยู่ได้ตามใจชอบ เราเห็นใจคุณ เราทำพลาดอย่างมากที่ควบคุมดูแลจุดนี้ได้แย่ เราจำกัดสถานภาพแต่ไม่จำกัดจำนวน
คุณเข้ามาอยู่เพราะงานมีเงินดีกว่าที่ประเทศของคุณ คุณเข้ามาตั้งถิ่นฐานจนมีอิธิพลมาก
จนตอนนี้จะมากเกินไปเสียแล้ว

ทำไมคุณไม่กลับคุณไม่กลับประเทศคุณล่ะคะ เราไม่เข้าใจ  คุณอองซาน ซูจีคะ ทำไมคุณไม่ช่วยประชาชนของคุณด้วยตนเอง หากคุณอยากช่วยเหลือประชาชนของคุณอย่างที่คุณพูดอย่างปรารถนาดี
คุณควรใช้นโยบายบนประเทศของคุณ ให้พวกเขาได้อยู่ที่ประเทศบ้านเกิดได้อย่างสงบสุข
ทำไมคุณไม่คิดที่จะรับชาวเมียนมากลับไป ช่วยเหลือเขาด้วยตัวคุณเอง พยายามด้วยความสามารถของคุณ ไม่ใช่ยืนอยู่ตรงจุดนั้น แล้วมองดูรัฐบาลไทยจัดการปัญหาที่หากเราช่วยด้วยความเห็นใจ เราจะมารู้ตัวทีหลังว่าเรากำลังเฉือนเนื้อคอตัวเองอยู่ตอนที่กำลังจะขาดใจตายเสียแล้ว

คุณควรใช้ความเห็นใจของชาวเมียนมาด้วยกันช่วยเหลือชาวเมียนมา
ไม่ใช่มาใช้ความเห็นใจของคนไทยฆ่าคนไทยเองแบบนี้

ท้ายที่สุดสำหรับคนที่คิดว่าคนไทยไม่มีชาวเมียนมาก็อยู่ไม่ได้

เราขอพูดนะ อุปสรรคที่ใหญ่หลวงที่สุดที่ทำให้เราผ่านปัญหานี้ไปไม่ได้ คือการที่เราดูถูกคนไทยด้วยกันเองนี่แหละ ไม่ใช่แค่กับเรื่องนี้ พอมีปัญหาทีไร ทุกเรื่องเราดูถูกกันเอง เราไม่มีความสามัคคี เราสงสัยจริงๆว่าทุกวันพ่อเราพูดว่าเราสามัคคีกัน เราร้องเพลงสรรเสริญพ่อหลวง เราดูรักกันดีเหลือเกิน แต่พอเวลาผ่านไป เราก็กลับมาดูถูกกันเองเหมือนเดิม เป็นอะไรกันคะ เราขอถามย้ำแค่คำๆนี้เลย เราคนไทยรักกันจริงหรือเปล่า หรือเห็นความรักและสามัคคีกันเป็นหน้าที่ที่ต้องทำเฉยๆ ทุกครั้งที่เราบอก "พ่อ" ว่าเราสามัคคีกัน ละอายใจบ้างมั้ยคะ เราบอกพ่อ เราทำให้พ่อเห็นว่ามันเป็นแบบนั้นใน "วันพ่อ" รวมถึงวันที่เราบอกตัวเองในวันที่พ่อไม่อยู่แล้วว่าเราจะรักและสามัคคีกันแต่ทำไมคะ ทำไม พอเวลาผ่านไปเราก็ดูถูกกันเหมือนเดิม หยุดเถอะค่ะ เราขอเป็นเสียงหนึ่งที่ขอร้อง อย่าเป็น "คนไทยลืมง่าย" แบบที่ใครๆเขาพูดกัน อะไรที่สำคัญจิกจำมันไว้ในหัวใจ อย่าลืม โปรดอย่าลืมเลยค่ะ เราเชื่อว่าทุกคนรักพ่อหลวง เราจะสามัคคีกันอย่างที่เราบอกพ่อมาตลอด เราจะพัฒนาประเทศนี้ให้ไปต่อ ให้เป็นประเทศไทยต่อไป หากเชื้อสายไทยไม่สิ้นประเทศไทยที่พ่อของเรา รวมถึงกษัตริย์ทุกพระองค์ในอดีตปกป้องและแลกมาด้วยชีวิตก็จะไม่ถึงวันสูญสิ้น เราคิดแบบนี้ถูกใช่มั้ยคะ มันจะเป็นความจริงใช่มั้ยคะ คนไทยคะบอกเราหน่อย
หากเราร่วมมือกัน เราก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมคนไทยจะอยู่กันไม่ได้ทั้งๆที่เราอยู่รอดบนแผ่นดินเกิดของตัวเองมาได้ตั้งแต่บรรพบุรษ

เรื่องเกี่ยวกับพ่อเป็นเรื่องที่สะเทือนใจเรามากจริงๆ หากเราล่วงเกินทำให้ใครไม่พอใจ เราขอโทษค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่อ่านแล้วรับฟังเรา หวังว่าจะเป็นกระทู้ได้ช่วยเหลือกัน ไม่มากก็น้อย