บทคัดย่อ

ตลอดประวัติศาสตร์ของประเทศไทย นับตั้งแต่ยุคที่ยังรู้จักกันในนาม “สยาม” ประเทศต้องเผชิญกับความยากจน ความอดอยากในหมู่เด็ก และความเหลื่อมล้ำทางสังคม ปัญหาเหล่านี้ไม่ได้เกิดจากการขาดแคลนทรัพยากรธรรมชาติ แต่เกิดจากการละเลยของรัฐ ความไม่เท่าเทียมเชิงโครงสร้าง และการขาดนโยบายด้านมนุษยธรรมที่ยั่งยืน โดยเฉพาะในระบบการศึกษาและการดูแลเด็ก ความเหลื่อมล้ำนี้ส่งผลให้เกิดการใช้แรงงานเด็ก การค้าประเวณีเด็ก และวัฏจักรความยากจนที่ส่งต่อข้ามรุ่น

ในปี พ.ศ. 2531 ภรณ์ทิพย์ นาคหิรัญกนก นางงามไทยผู้คว้ามงกุฎมิสยูนิเวิร์ส ได้เปิดเผยต่อเวทีโลกถึงความจริงอันเจ็บปวดว่าเด็กไทยจำนวนมากยังคงอดอยากและเสียชีวิตจากความยากจน การเปิดโปงครั้งนั้นจุดกระแสความสนใจจากประชาคมโลกต่อปัญหาที่ถูกซ่อนไว้ยาวนาน อย่างไรก็ตาม แม้จะเกิดกระแสเรียกร้อง แต่การเปลี่ยนแปลงเชิงนโยบายยังล่าช้า เช่น รัฐธรรมนูญ พ.ศ. 2534 ยังคงรับรองสิทธิการศึกษาเพียง 6 ปี และในปี พ.ศ. 2538 พบว่าแรงงานไทยกว่า 79.1% ยังมีระดับการศึกษาประถมหรือต่ำกว่า

บทคัดย่อนี้เสนอว่าความหิวโหยและการขาดการศึกษาของเด็กไทยเป็นผลจากความล้มเหลวของผู้นำและการละเลยทางมนุษยธรรม มิใช่จากภัยธรรมชาติ พร้อมชี้ให้เห็นถึงความจำเป็นของการปฏิรูปอย่างเป็นระบบเพื่อสร้างความเท่าเทียมอย่างยั่งยืน