เคยไหม? เหมือนรอให้เขากลับมาแต่ก็ไม่อยากกลับไป

คือเราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร สับสนไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงมีใครเคยเป็นแบบนี้บ้างไหมหรือช่วยบอกหน่อยว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร?????

มันมีอยู่ว่าเราคบกับแฟนมาปีนึงแล้วก็จบกันไปแบบไม่ดีต่างคนต่างเกลียดกัน เขามีคนใหม่ที่เหมือนเค้าจะรักมากหลงมาก เราไม่คิดว่าเราจะได้เขาคืนเราก็ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยอ่ะใช่เราก็มีเราไม่คิดว่าเค้าจะกลับมา ในความทีเค้าก็มีเราก็อยากหาคนมาแทนจะได้ลืมได้สักที เรามีคนคุยเว้ยคุยทุกวันมันไม่ได้รู้สึกกับคนนั้นนะแต่มันก็ไม่เหงาอ่ะ แต่พอมาวันนึงก็มีคนมากดกริ่งหน้าบ้านตอนดึกๆ ซึ่งคนที่มากดเวลานี้ก็มีคนเดียวคือแฟน(เก่า)เราเอง ทุกครั้งที่มาง้อเขาก็จะกดแล้วเราก็ออกมาเจอกันดีกันทุกครั้งมันมีความสุขมากเวลาได้ยินเสียงนี้ เค้ามากด2วันเราออกไปก็ขับรถหนี พอวันที่3 ก็มาอีกตอนนี้คือเราคลอกับอีกคนอยู่แต่ก็วางโทรศัพท์ไว้แล้วก็ออกไปใจก็ลุ้นให้ใช่ พอใจมันก็สั่น ชาไปหมด ใจตอนนั้นคือเค้ามาทำไร เราไปด่าไรเขาป่ะว่ะ 555จะมาตบกูป่ะเนี่ย แต่ไม่เค้าบอกว่ามาขอโทษทุกอย่างที่ผ่านมา ทุกอย่างที่ทำไม่ได้ จะไปเรียนที่อื่นแล้ว คงไกลกันแล้วแหละ จากที่คิดมาตลอดว่าไม่ให้อภัย แต่กลับลืมความโกรธไปหมดเลย ก็คุยกันไปแบบมีประตูเหล็กขั้นอยู่ เพราะเราไม่เปิดให้เค้า ไม่รู้ทำไมเราร้องไห้ทั้งคู่ พอเค้ากลับไปเราก็มาคุยโทรศัพท์ต่อ แถไปเรื่อย พอผ่านมาอีกวันเวลาเดิมเค้าก็มาตอนนั้นเราก็กำลังทะเลาะกับอีกคนที่คุยแต่พอได้ยินเสียงกริ่งหน้าบ้านเรารีบหายโกรธอีที่ทะเลาะแล้วรีบวางโทรศัพท์ไว้ออกไปหน้าหน้าบ้านจ้า(ไม่ได้วางสาย) เขามาขอให้เรากลับไปที่บ้านเขาด้วย อยากคุยด้วย2 คน เค้าร้องไห้ ทำทุกอย่าง อีกูก็ใจง่ายออกไปกับเค้าความ คือไม่ได้วางสายที่ค้างไว้และไม่เอาโทรสับไปด้วย55 ไม่รู้ทำไมเรากลัวแฟนเก่าเห็นมั้ง นั้นแหละ พอไป รร. ก็ไม่กล้าบอกเพื่อนหรอกกลัวเพื่อนว่า แต่เลิกเรียนเค้าไปหาที่ รร. เพื่อนนี่งงกันเป็นแถว คือเลิกกันไป 2 เดือนแล้วมาได้ไงเพื่อนก็ไม่โอเคหรอกแต่ก็ไม่มีคนพูดอะไร แค่เขาก็ทำทุกอย่างจนเพื่อนเราโอเค เราคิดนานนะกว่าจะกลับไปคบดีไหมกลับไปก็เลิกเหมือนเดิม กลับไปก็จบแบบเดิม แต่เพื่อนคนนนึงบอกว่า "ถ้าเรากลับไปมันก็อาจตะจบแบบเดิม แต่ถ้าเราไม่กลับไปเราอาจจะพลาดโอกาสที่ดีก็ได้ " เราก็กลับไปแหละไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรเราปฏิเสธใจตัวเองไม่ได้ด้วยเราไม่ชอบจัดใจตัวเอง เรามันคนชอบซื้อความสุขถึงแม้จะรู้ว่ามันต้องแลกด้วยความเจ็บปวดที่จะตามมาก็เถอะ

เวลาช่วงที่กลับคือมีความสุขมากก แทบจะสุขกว่า1ปีที่คบกันมา แต่!!!อย่างว่าแหละความสุขมันอยู่กับเราไม่นานหรอก เขาต้องไปเรียนมหาลัยเราต้องห่างกันมากกกกกกกก ก่อนเค้าจะไปเราตกลงกัน จะโทรหากันทุกวัน จะคลอกันตลอด ไม่งี่เง่า ไม่บอกเลิก ไม่มีคนอื่น เราจะไปเรียนด้วยกัน (เรื่องไปเรียนด้วยกันเค้าพูดกับเราซ้ำๆๆเพราะกลัวเราไม่ตามไป) พอถึงวันที่เค้าไปเรียนจริงๆ เราก็รู้ดีว่าต้องห่างเราเคยพูดกับเพื่อนไว้ว่าการกลับมาคืนดีครั้งนี้เราเผื่อใจแล้ว เพราะถ้าต้องเลิกกันอีกครั้งจริงๆเราคงทำใจไม่ยากหรอกเพราะเราห่างกันแปปๆก็ลืม

สุดท้ายเหมือนทุกอย่างที่เคยพูดไว้มันเป็นจริงหมดเลย พอเค้าเริ่มไปอยู่ไกล แรกๆเค้าก็เหมือนจะติดเกมเค้าบอกเหงา อยู่ไกลอยู่เดียวใครก็ไม่รู้จักเราก็ปล่อยให้เค้าทำสิ่งที่มีความสุขที่สุด จนเราเองไม่มีความสุขเราคิดถึง เราอยากคุย กลับมาจากโรงเรียนอยากได้ยินเสียงอยากได้กำลังใจ แต่มันเหมือนกลับกันเค้าเริ่มไม่สนใจเริ่มคุยกันน้อยด้วยความที่เราเอาแต่ใจก็นอย เรียกร้อง ทำทุกอย่างแต่ไม่มีผลเรายิ่มทะเลาะกันจนอีปากไวไปบอกเลิกเขา แล้วมันก็กลับมาลูปเดิมแบบตอนนั้น คือเลิกกันแต่เราก็ทนรอไม่ไม่ไหว เราไปง้อเค้า ยอมขาดเรียน แอบพ่อไป5555  นั้นแหละไปง้อเค้าวันนั้นคือก่อนถึงวันเกิดเค้าด้วยเราเตรียมของขวัญไปทำเองทุกอย่าง และก็อยากให้เค้าได้เป่าเค้กกับเราเพราะเค้าบอกว่ายังไม่เคยมีวันเกิดปีไหนที่รู้สึกดีเลย เพราะตอนนั้นเราสำคัญตัวคิดว่าแค่ทะเลาะกัน ยังไม่เลิกกัน เค้าเจอเราต้องดีใจแน่ๆ แต่พอเจอกันเราถือเค้กให้เค้าหนักเขาเจอเราตกใจปนงงมาก แต่เจ็บไปกว่านั้นไม่มีแม้แต่ยิ้มสักนิดให้เราเลย (เซอร์ฯที่หอเพื่อนเขา) เราก็ใจแป้วดิ้ แล้วอีนิสัยแย่เรามันก็ออกคือฟอร์มจัด ชอบเอาชนะ ไงละเค้าไม่ดีใจก็กลัวหน้าแตกสิ้ ต่างไม่สนไม่ใจคุย พอมีจังหวะนึงเราอยู่กัน 2 คน เราเข้าไปกอดเค้าข้างหลัง เขาไม่กอดตอบไม่พูด เหมือนรำคาญ เราเลยปล่อย ตั้งแต่นั้นแหละเราก็คุยกันอีกเลย เช้าวันต้อไปเขาไปส่งเราที่บขส. กับเพื่อน เราไม่คุยกันเลย ในใจเราตอนนั้นโกรธและเกลียดเขามาก(มีเรื่องที่ไม่ได้เล่าแต่ไม่เล่าน่าจะดีกว่า)คือทำไมวันเจ็บว้ะ รอบนี้มันเจ็บกว่ารอบก่อน ทั้งๆที่เตรียมใจไว้ทำไมเจ็บ มันแย่กว่ารอบที่แล้ว

เราแย่หนักมาก คิดถึงเค้ามากแต่ครั้งนี้เราไม่ส่อง เราปิดกั้นทุกอย่าง แต่เราไม่คิดว่าเราจะลืมนะไม่คิดสักนิดหวังให้เค้ากลับมาอีกรอบ ยังรอ ไม่อยากมีใครเพราะกลัวมีแล้วจะทำ แบบรอบแรกที่เทคนที่คุยอยู่แล้วกลับไปหาเขา

แต่ก็ดันเผลอไปคุยกับคนอื่นอีกจนได้สิ้เราแต่ใจตอนนั้นมันก็ช้ำแย่มาก คิดว่าคุยอาจจะลืมมันคงดีต่อใจ แต่พอยิ่งคุยไปก็ยิ่งฝืนแต่เค้าก็ดีกับเราจะเลิกคุยไงละ แต่อย่างว่าก็ไม่ใช่ยังไงก็ไม่ใช่ เราลบรูปทุกคนในโทรศัพท์แต่เราไม่เคยลบรูปเรากับแฟนเก่าเลย แม้จะเลิกกัน แม้จะไม่คิดจะไปเปิดดูแต่เราไม่ลบ เรารอเค้าเผื่อเค้าจะกลับมาเปิดดู ยิ่งเวลาผ่านไปเรายิ่งคิดได้ จากเกลียดมากก็คิดว่าถ้าวันนั้นไม่ไปบอกเลิกเค้าคงไม่ไปไหน ถ้าวันนั้นยอมง้ออาจจะดีกว่านี้ ยิ่งคิดจะเอาชนะเท่าไรยิ่งแพ้ ยิ่งคิดถึงมากกกว่าเดิมทั้งที่น่าจะลืมไปแล้ว นี่ 4เดือนกว่าแล้ว ไม่ลืมแถมจำ ถามว่าคิดถึงไหมคิดถึงตลอดแต่มันไม่ได้มากมาย อยากเจอไหม อยากเจอ อยากกอด อยากมีเค้าอยู่ในชีวิต  ยิ่งคิดจะตัดเหมือนยิ่งขยับหาเขาเข้าเรื่อยๆ เราติดมหาลัยเดียวกับเคเา ยืนยันจะไปเรียนที่นั้น ไม่รู้ทำไมทั้งที่รู้ไปแล้วก็คงไม่ได้เค้าแถมไม่รุ้ว่าไปจะทนได้รึป่าวที่เค้าอยู่คนใหม่เค้า 55 แต่ยังไงก็มันแค่อยากอยู่ใกล้ๆ ถ้ามันจะได้กลับไปคบกันอีกก็กลัวว่าจะต้องกลับไปลูปเดิมอีก ต้องเลิกกันอีก คือรอไหมก็รอแต่ไม่อยากกลับไปมันคืออะไร

#เราทำทุกอย่างเพื่อจะเอาชนะเขาแต่ยิ่งทำเรายิ่งแพ้และตัวเราเองแหละที่ไม่มีความสุขเลยเราแพ้แล้วเต็มๆ
#สิ่งที่กำลังทำตอนนี้มันคืออะไร หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เลย

#เราควรทำไงต่อ
#เราอยากเริ่มใหม่นะ
#หรือเราอยากเริ่มใหม่กับเค้า
#เราคิดว่าตอนนี้เรามีความสุขนะ
#ถ้ามีเค้ามันตะสุขกว่าไหม
#อยากว่าถึงเราจะเป็นความสุขของแกไม่ได้ แต่ขออยู่ข้างๆตอนแกไม่มีความสุขได้ไหม (อยากจะเป็นเหตุผลที่เค้าอยากอยู่ใกล้ๆแกมั้ง)
#อีสัสกูอยากลืมมมม

ปล1. เล่ารวบสุดแล้ว ถ้าละเอียดคงถูกเกลียดกันไปข้างนึง
ปล2.มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายเป็นคำพูดก็ยากแล้วยิ่งเอามาพิมไม่ผิดที่ใครจะอ่านไม่รู้เรื่อง555