ถ้าคนเราลืมเรื่องปวดใจในซีรีบรัมได้ก็คงดี

ถ้าย้อนกลับไปในตอนเราเด็กก็ดีเหมือนกันนะ ตื่นขึ้นมารับสายลมโชยอ่อนและแสงแดดอันเบาบางที่ส่องกระทบนัยตาเป็นประกาย วันนี้เราเจอเรื่องอะไรมา โดนแม่ว่า โดนพ่อตี เมื่อตกค่ำด้วยความเหนื่อยล้าจากการร้องไห้งอแง จนถึงเวลารวีประจักร์สู่ขอบนภา เรากลับลืมเรื่องราวในวันวานที่เคยทำให้เสียใจได้อย่างง่ายดาย
...หากวันนี้เมื่อเราโตขึ้นมาสมองได้รับการพัฒนาอย่างต่อเนื่องแม้แต่รายละเอียดเล็กน้อยที่แทบไม่มีความหมายเมื่อเทียบกับภาระที่รับไว้ เรากลับจำมันได้อย่างน่าประหลาดใจ แค่เรื่องราวของตัวเองก็ยากที่จะลืมแล้ว ยังจะมีเรื่องของคนรอบกายที่ไม่อาจมลายหายไปจากความทรงจำได้ ต่อให้เราเอาตัวไปหาธรรมชาติเพียงไหน จะไปทำใจให้สงบเท่าไหร่ เรื่องราวในหทัย ก็ไม่อาจลบเลือนเหมือนดาวที่สุกสกาวบนท้องทิฆัมพรในวันที่เมฆปิดบัง