ผม และ ภรรยา เติบโตมาจากบ้านที่มีพื้นฐานคล้ายๆกัน คือเราทั้งสองมาจากครอบครัวคนจีน ที่มีพ่อ แม่ ทำการค้าขาย
ดังนั้น มุมมองของการที่เราได้ถูกเลี้ยงมาอาจจะคล้ายๆกันในหลายๆอย่าง
พ่อแม่ ชาวจีนในสมัยนั้นส่วนมากกำลังอยู่ในรุ่นที่ 2 คืออยู่ในช่วงที่กำลังสร้างฐานต่อจากรุ่น ปู่ ย่า ที่มาจากเมืองจีน
พื้นฐานในการสอนลูกๆ คือจะให้ลูกๆขยัน ประหยัด และ อดทน
เท่าที่ผมจำความได้ ป๊า และ ม๊า ผมจะเปิดร้านทุกๆทัน ไม่เว้นวันเสาร์ อาทิตย์ วันที่จะมีหยุดยาวๆจริงๆคือช่วง ตรุษจีน
จนมาหลังๆ ท่านก็เริ่มผ่อนปรนลงมาบ้าง หยุด วันอาทิตย์ เพื่อมีเวลาพาลูกๆไปเที่ยวพักผ่อนบ้าง
เรื่องของเล่นของใช้ ไม่ค่อยได้มีเพราะ ท่านต้องประหยัด อดออม เพื่อสร้างฐานะ
โดยเฉพาะทางแฟนผม ต้องประหยัดกว่า เนื่องจากบ้านแฟนผมมีพี่น้องถึง 8 คน
ของใช้ต่างๆ เช่น เสื้อผ้า ชุดนักเรียน รองเท้าเรียน ของแฟนผมจึงเป็นของตกทอดมาจากพี่ ๆ เสียส่วนมาก
ถามว่าขาดไหม ก็คงมีบ้างตามประสาเด็กๆ ที่เคยเห็นเพื่อนๆ มีของเล่นใหม่ๆเล่น มีคอมพิวเตอร์ฯ แอปเปิ้ล 1 แอปปิ้ล 2
ไว้พิมพ์โค๊ตโปรแกรมเกมส์เล่นกัน หรือ ไว้เล่นเกมส์ พวก Karateka, Lode Runner
หรือ ตอนที่เพื่อนๆมี Nintendo เล่นเกมส์ รุ่นแรกๆ ตอนนั้นผมจำได้ว่าอยากได้มาก แต่พ่อผมไม่ซื้อให้ แอบเสียใจอยู่หลายวัน 555
มาถึงตอนนี้ ตอนที่ผมและภรรยามีลูกๆ แน่นอนสำหรับพ่อแม่ ทุกๆคนที่อยากเลี้ยงลูกๆให้ดีที่สุด
ถ้าเลือกได้ ผมเชื่อว่าพ่อแม่ทุกๆคน ไม่อยากให้ลูกเรา ขาดตกบกพร่อง ในสิ่งของต่างๆที่เราจะหาให้ได้
แต่เราจะบริหารอย่างไรเพื่อไม่ให้ลูกๆของเราตกเป็นเหยื่อของการรักลูกแบบผิดๆ
ลูกๆผมตอนนี้เรียนอยู่ มัธยม กันแล้ว บอกตรงๆว่าทุกวันนี้ยากที่จะหลีกเลี่ยงความต้องการในทางวัตถุสิ่งของ สำหรับเด็กๆรุ่นนี้
เฟสบุ๊ค ไลน์ โทรศัพท์ Smart Phone เป็นสิ่งของที่เด็กวัยรุ่นแทบทุกคนมีใช้กัน
ลูกๆผมเองก็มีใช้ แต่จะให้แค่ไหนถึงจะพอดี อันนี้เป็นเรื่องยากที่จะกำหนด เอาเป็นว่าแต่ละครอบครัวคงมีแนวทางไม่เหมือนกัน
ส่วนของบ้านผมเอง ผมและภรรยาเลือกที่จะให้ลูกๆเรียนรู้และอยู่ต่ำกว่าฐานะ
เพราะผมเชื่อว่า ความยากลำบากนิดๆ หรือ การไม่ได้อย่างใจ ในบางครั้ง สามารถเป็นตัวเพิ่มภูมิคุ้มกันให้กับลูกๆผมได้ในอนาคต
ผมเลือกที่จะให้ลูกๆลองสอบเข้า โรงเรียนมัธยมรัฐฯ ที่อยู่ใกล้บ้าน เพราะลูกๆจะได้เรียนรู้ชีวิตแบบที่ผมและภรรยาเคยผ่านมาแล้ว
เรียนรู้ที่จะอยู่กับเพื่อนๆที่หลากหลายทางฐานะ ให้เขาเรียนที่จะคบคนเพราะที่นิสัยและทัศนคติ มากกว่าคบเพราะฐานะทางสังคม
มือถือที่ลูกๆใช้ปัจจุบันจะเป็นรุ่นที่ผมและภรรยาเปลี่ยนรุ่นมาแล้วยกให้เขาใช้ ถามว่าอยากซื้อให้เขาใหม่ไหม
ผมอยากให้นะครับ แต่ด้วยที่ว่าผมอยากให้เขาเห็นคุณค่าของของที่จะใช้
จึงไม่อยากซื้อโทรศัพท์รุ่นใหม่ๆให้เขาในขณะที่เขายังไม่สามารถหารายได้ได้เอง
ถามว่าลูกๆอยากได้มือถือรุ่นใหม่ๆไหม ก็คงอยากได้ตามประสาเด็กวัยรุ่น แต่ก็ไม่ได้เรียกร้องอะไร อาจจะเพราะก็มีมือถืออยู่แล้ว
บางวัน ผมจงใจไปรับลูกๆที่โรงเรียนด้วยรถกะบะส่งของคันเก่าๆของผม เพื่อให้เขารู้ว่า นั่งรถคันไหนก็นั่งได้
ผมบอกลูกๆว่ารถเอาไปซ่อมเลยเอาคันนี้มารับ บอกว่ามีรถให้นั่งก็ดีถมไปแล้ว ดีกว่าเดิน ลูกๆก็หัวเราะ
เคยเข้าร่วมประชุม ผปค.กับทางโรงเรียน แล้วได้ยินกับหูเลยว่า ผปค.ของเด็กคนหนึ่ง ออกปากเลยว่าจะช่วยลูกเขาทำการบ้านและงานทุกๆอย่าง
เพราะลูกของเขาเรียนไม่เก่ง แต่เขาไม่ห่วง ขอให้ลูกเรียนจบ เขามีกิจการรองรับลูกของเขาแล้ว
ผมก็ได้แต่คิดในใจว่า ลูกของเขาจะคิดอย่างไร เด็กคงไม่มีความอยากจะต้องเรียน ต้องทำงานหนัก อีกต่อไป
เพราะพ่อแม่ เขามีเตรียมพร้อมไว้ให้เขาได้ทุกอย่างแล้ว ทำไมจะต้องตั้งใจเรียนให้เหนื่อย ด้วย
ผปค.หลายคน จัดมือถือรุ่นล่าสุดให้ลูกๆใช้ เป็นเรื่องธรรมดา บางครั้งถึงกับมีปัญหาเรื่องมือถือถูกขโมยหายบ่อยครั้งที่โรงเรียน
ผมก็ไม่รู้หรอกครับว่าที่ผมและภรรยาทำมันถูกต้องไหม ทั้งที่เราก็สามารถให้เขาได้โดยไม่เดือดร้อน
แต่เรากลับเลือกที่จะให้พวกลูกๆ อดทนรอคอย อดทนรับกับความผิดหวังบ้าง เพื่อเตรียมพวกเขาให้พร้อมเผชิญโลกภายนอกได้
ผมและภรรยา คิดเผื่อไว้เสมอว่า อยากเตรียมพร้อมลูกๆ เผื่อไว้ว่าวันใดที่ผมและภรรยา ไม่ได้อยู่ดูแลลูกๆได้แล้ว
พวกผมจะไม่ต้องห่วงว่าพวกเขาจะเอาตัวรอดในสังคมได้หรือไม่ นี่จึงเป็นเหตุผลที่เราเลือกที่จะไม่ได้ให้ทุกอย่างแก่ลูกๆของเรา
ความรัก (ลูก) คือการให้ แต่ไม่ได้หมายความว่าต้องให้ทุกอย่าง...
ดังนั้น มุมมองของการที่เราได้ถูกเลี้ยงมาอาจจะคล้ายๆกันในหลายๆอย่าง
พ่อแม่ ชาวจีนในสมัยนั้นส่วนมากกำลังอยู่ในรุ่นที่ 2 คืออยู่ในช่วงที่กำลังสร้างฐานต่อจากรุ่น ปู่ ย่า ที่มาจากเมืองจีน
พื้นฐานในการสอนลูกๆ คือจะให้ลูกๆขยัน ประหยัด และ อดทน
เท่าที่ผมจำความได้ ป๊า และ ม๊า ผมจะเปิดร้านทุกๆทัน ไม่เว้นวันเสาร์ อาทิตย์ วันที่จะมีหยุดยาวๆจริงๆคือช่วง ตรุษจีน
จนมาหลังๆ ท่านก็เริ่มผ่อนปรนลงมาบ้าง หยุด วันอาทิตย์ เพื่อมีเวลาพาลูกๆไปเที่ยวพักผ่อนบ้าง
เรื่องของเล่นของใช้ ไม่ค่อยได้มีเพราะ ท่านต้องประหยัด อดออม เพื่อสร้างฐานะ
โดยเฉพาะทางแฟนผม ต้องประหยัดกว่า เนื่องจากบ้านแฟนผมมีพี่น้องถึง 8 คน
ของใช้ต่างๆ เช่น เสื้อผ้า ชุดนักเรียน รองเท้าเรียน ของแฟนผมจึงเป็นของตกทอดมาจากพี่ ๆ เสียส่วนมาก
ถามว่าขาดไหม ก็คงมีบ้างตามประสาเด็กๆ ที่เคยเห็นเพื่อนๆ มีของเล่นใหม่ๆเล่น มีคอมพิวเตอร์ฯ แอปเปิ้ล 1 แอปปิ้ล 2
ไว้พิมพ์โค๊ตโปรแกรมเกมส์เล่นกัน หรือ ไว้เล่นเกมส์ พวก Karateka, Lode Runner
หรือ ตอนที่เพื่อนๆมี Nintendo เล่นเกมส์ รุ่นแรกๆ ตอนนั้นผมจำได้ว่าอยากได้มาก แต่พ่อผมไม่ซื้อให้ แอบเสียใจอยู่หลายวัน 555
มาถึงตอนนี้ ตอนที่ผมและภรรยามีลูกๆ แน่นอนสำหรับพ่อแม่ ทุกๆคนที่อยากเลี้ยงลูกๆให้ดีที่สุด
ถ้าเลือกได้ ผมเชื่อว่าพ่อแม่ทุกๆคน ไม่อยากให้ลูกเรา ขาดตกบกพร่อง ในสิ่งของต่างๆที่เราจะหาให้ได้
แต่เราจะบริหารอย่างไรเพื่อไม่ให้ลูกๆของเราตกเป็นเหยื่อของการรักลูกแบบผิดๆ
ลูกๆผมตอนนี้เรียนอยู่ มัธยม กันแล้ว บอกตรงๆว่าทุกวันนี้ยากที่จะหลีกเลี่ยงความต้องการในทางวัตถุสิ่งของ สำหรับเด็กๆรุ่นนี้
เฟสบุ๊ค ไลน์ โทรศัพท์ Smart Phone เป็นสิ่งของที่เด็กวัยรุ่นแทบทุกคนมีใช้กัน
ลูกๆผมเองก็มีใช้ แต่จะให้แค่ไหนถึงจะพอดี อันนี้เป็นเรื่องยากที่จะกำหนด เอาเป็นว่าแต่ละครอบครัวคงมีแนวทางไม่เหมือนกัน
ส่วนของบ้านผมเอง ผมและภรรยาเลือกที่จะให้ลูกๆเรียนรู้และอยู่ต่ำกว่าฐานะ
เพราะผมเชื่อว่า ความยากลำบากนิดๆ หรือ การไม่ได้อย่างใจ ในบางครั้ง สามารถเป็นตัวเพิ่มภูมิคุ้มกันให้กับลูกๆผมได้ในอนาคต
ผมเลือกที่จะให้ลูกๆลองสอบเข้า โรงเรียนมัธยมรัฐฯ ที่อยู่ใกล้บ้าน เพราะลูกๆจะได้เรียนรู้ชีวิตแบบที่ผมและภรรยาเคยผ่านมาแล้ว
เรียนรู้ที่จะอยู่กับเพื่อนๆที่หลากหลายทางฐานะ ให้เขาเรียนที่จะคบคนเพราะที่นิสัยและทัศนคติ มากกว่าคบเพราะฐานะทางสังคม
มือถือที่ลูกๆใช้ปัจจุบันจะเป็นรุ่นที่ผมและภรรยาเปลี่ยนรุ่นมาแล้วยกให้เขาใช้ ถามว่าอยากซื้อให้เขาใหม่ไหม
ผมอยากให้นะครับ แต่ด้วยที่ว่าผมอยากให้เขาเห็นคุณค่าของของที่จะใช้
จึงไม่อยากซื้อโทรศัพท์รุ่นใหม่ๆให้เขาในขณะที่เขายังไม่สามารถหารายได้ได้เอง
ถามว่าลูกๆอยากได้มือถือรุ่นใหม่ๆไหม ก็คงอยากได้ตามประสาเด็กวัยรุ่น แต่ก็ไม่ได้เรียกร้องอะไร อาจจะเพราะก็มีมือถืออยู่แล้ว
บางวัน ผมจงใจไปรับลูกๆที่โรงเรียนด้วยรถกะบะส่งของคันเก่าๆของผม เพื่อให้เขารู้ว่า นั่งรถคันไหนก็นั่งได้
ผมบอกลูกๆว่ารถเอาไปซ่อมเลยเอาคันนี้มารับ บอกว่ามีรถให้นั่งก็ดีถมไปแล้ว ดีกว่าเดิน ลูกๆก็หัวเราะ
เคยเข้าร่วมประชุม ผปค.กับทางโรงเรียน แล้วได้ยินกับหูเลยว่า ผปค.ของเด็กคนหนึ่ง ออกปากเลยว่าจะช่วยลูกเขาทำการบ้านและงานทุกๆอย่าง
เพราะลูกของเขาเรียนไม่เก่ง แต่เขาไม่ห่วง ขอให้ลูกเรียนจบ เขามีกิจการรองรับลูกของเขาแล้ว
ผมก็ได้แต่คิดในใจว่า ลูกของเขาจะคิดอย่างไร เด็กคงไม่มีความอยากจะต้องเรียน ต้องทำงานหนัก อีกต่อไป
เพราะพ่อแม่ เขามีเตรียมพร้อมไว้ให้เขาได้ทุกอย่างแล้ว ทำไมจะต้องตั้งใจเรียนให้เหนื่อย ด้วย
ผปค.หลายคน จัดมือถือรุ่นล่าสุดให้ลูกๆใช้ เป็นเรื่องธรรมดา บางครั้งถึงกับมีปัญหาเรื่องมือถือถูกขโมยหายบ่อยครั้งที่โรงเรียน
ผมก็ไม่รู้หรอกครับว่าที่ผมและภรรยาทำมันถูกต้องไหม ทั้งที่เราก็สามารถให้เขาได้โดยไม่เดือดร้อน
แต่เรากลับเลือกที่จะให้พวกลูกๆ อดทนรอคอย อดทนรับกับความผิดหวังบ้าง เพื่อเตรียมพวกเขาให้พร้อมเผชิญโลกภายนอกได้
ผมและภรรยา คิดเผื่อไว้เสมอว่า อยากเตรียมพร้อมลูกๆ เผื่อไว้ว่าวันใดที่ผมและภรรยา ไม่ได้อยู่ดูแลลูกๆได้แล้ว
พวกผมจะไม่ต้องห่วงว่าพวกเขาจะเอาตัวรอดในสังคมได้หรือไม่ นี่จึงเป็นเหตุผลที่เราเลือกที่จะไม่ได้ให้ทุกอย่างแก่ลูกๆของเรา