ชีวิตรักของผมที่GDHควรเอาไปทำเป็นภาพยนต์ ตอน รักแรก Ep.3

ขอบคุณท่านที่เข้ามาอ่านทุกท่านนะครับ ตอนสามมาแล้วครับผม

ตอน รักแรก   
Ep.3 ซองยา

"เค้าพึ่งเลิกกับแฟนมาเดือนนึง ตอนนี้เค้าโสดเฟ้ย เจ๊เข้ามาคุยกับน้องอามินะห์แล้วรอบนึง" เจ๊หน่อยพนักงานหญิงวัยกล้วยไม้กล่าว "จริงเหรอเจ๊...หง่อววว" ผมตอบแบบยียวนตามประสา แล้วประตูห้องพยาบาลก็เปิดออกอามินะห์เดินเข้ามาพร้อมคำถาม "อ้าวว พี่หน่อยไม่สบายหรอค่ะเป็นอะไรมาค่ะ" แล้วหันมาทางผม "ส่วนคุณ..นอนพักได้แล้วคะ ไหนว่าปวดหัวค่ะ"
"จ้าาาา นอนแล้วจ้า" แล้วผมก็เอาผ้าห่มคลุมหัวแกล้งนอนหลับ   

     ผ่านไปเกือบชั่วโมงผมครุ่นคิดเรื่องที่อีเจ๊หน่อยพูด ถ้าเค้าไม่มีแฟนล่ะ ถ้าเค้าโกหกเจ๊หน่อยล่ะ หรือเค้าจะโกหกเรา...ผมลุกขึ้นจากเตียง เจ๊หน่อยออกจากห้องไปซักพักแล้ว...ผมหันไปยิ้มให้อามินะห์ เธอยิ้มตอบกลับมา ผมตัดสินใจถามตรงๆ (คือเป็นคนไม่ชอบอ้อมค้อม)

     "เจ๊หน่อยบอกว่านะห์ยังไม่มีแฟนหนิ...โกหกผมล่ะสิเนี้ย โท่ววว"  ผมพูดพร้อมยิ้มแหยๆ "คือว่า...นะห์พึ่งอกหักมาค่ะเลยยังไม่อยากคุยกับใครเรื่องความรักแล้วหนุ่มโรงงานก็เจ้าชู้กันทั้งนั้นนะห์เลยต้องพูดโกหกเพื่อกันคนเจ้าชู้ออกไป ขอโทษนะ"  เธอตอบผมมาแบบตรงๆซึ่งมันตรง
สเปคมากเลย  "รู้ได้ไงว่าเจ้าชู้ทุกคน ยังไม่ลองคุยยังไม่ลองคบอย่าพึ่งตัดสินกันสิครับ"   ผมพูดหยั่งเชิง "แฮ่ๆๆ นั่นสินะคะ แต่ก็ยังไม่พร้อมจะมีใครอยู่ดีค่ะ อยู่ในช่วงทำใจ"  เธอพูดเสียงเศร้าๆ

     "บางทีผมอาจจะเป็นเพื่อนที่คอยให้กำลังใจนะห์ได้นะครับ"  ผมตอบ(แอ๊บเป็นพระเอกนิดหน่อยฮ่าๆๆ)  "เอ๋..นี่จะจีบหรือจะเป็นเพื่อนคะเนี้ย"  เธอพูดเชิงกวนๆ แต่ผมนี่ถึงกับใจเต้นระรัวยังกับรัวกลองเพลงสามช่าคาราบาว

"ถ้าผมจะจีบล่ะ" ได้ทีผมก็รุกต่อเลย.. เธอยิ้ม  "แบร่ๆๆ.."  เธอแล่บลิ้นเล็กๆแบบกวนๆแต่แอบอมยิ้มแล้วหลบสายตา..."เขียนชื่อ ตำแหน่งด้วยนะคะนะห์จะลงบันทึกประจำวัน"  เธอบอกพร้อมยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆให้ ผมกรอกข้อมูลเสร็จก็พลิกด้านหลังใส่ชื่อเล่นและเบอร์โทรของผมแล้วยื่นให้เธอ นะห์หยิบไปดูแล้วหัวเราะหึหึในลำคอพร้อมยื่นซองยาพารามาให้  "กินครั้งละสองเม็ดทุกสี่ชั่วโมงนะคะ"  เธอบอก  "ถ้าผมเกิดลืมวิธีกินยาล่ะครับจะทำไงดี ผมต้องปวดหัวจนตายแน่ๆเลย"  ผมอ้อนสุดกำลังเพราะคิดวิธีอื่นไม่ออกแล้ว..

...อามินะห์เงยหน้าขึ้นมองหน้าผม...
...ผมมองหน้าอามินะห์…
...เรามองหน้ากัน..เรายิ้มเล็กๆให้กัน...
เวลาเพียงครู่หนึ่งนั้น...มันช่างดูเหมือนนาน
...นานจนเหมือนเวลามันหยุดเดิน...
...มันนานจนเหมือนเราสองคน..เคยรู้จักกันมาตั้งชาตินึงแล้ว…

...อามินะห์ดึงซองยากลับไปแล้วเขียนบางอย่างลงบนซองยานั้น และยื่นกลับมาให้ผม "ออกไปได้แล้วค่ะ" เธอเสียงแข็งใส่ผม ผมอึ้งแล้วหยิบซองยารีบออกจากห้องเพราะกลัวเธอจะไม่พอใจอะไรซักอย่าง เมื่ออยู่หน้าห้องพยาบาลผมเอาซองยามาดู
"ชื่อเล่นและเบอร์โทรของเธออยู่บนนั้น" ณ ตอนนี้..ผมนี่...ยิ้มไม่หุบเลยครับ  ผมเปิดประตูห้องพยาบาลแล้วพูดกึ่งตะโกนออกไปว่า  "แล้วตอนเย็นจะโทรหานะครับ คุณพยาบาลคนสวย" นะห์ตอบกลับมาว่า "ไปทำงานได้แล้วค่ะ นะห์เขินนะเนี้ย" เธอยิ้มและหน้าแดงไปหมด

ผมเดินกลับไปที่เครื่องจักรที่กำลังซ่อม ผมยิ้มให้โก๋หน่อง โก๋หน่องถามด้วยภาษาผู้ดีที่มีการศึกษา  "ยิ้มเ-ี้ยอะไรว่ะ ไอ้-่า"  มันช่างเป็นคำพูดที่คุ้นหูซะเหลือเกิน  "อารมณ์ดีเพราะมีความสุข อิอิ"  ผมตอบโก๋หน่องด้วยอาการลิงโลด
"ถ้าโดนกูถีบสองตีนมันจะมีความสุขมากกว่านี้อีกนะ ลองมั้ย" โก๋หน่องถามแบบอารมณ์ขึ้นนิดๆ "มาๆๆ ผมจัดการเองครับ ป๋าาาา" ผมตอบและก้มซ่อมเครื่องจักรต่อ

.....บ่ายวันนั้นกลายเป็นช่วงเวลาที่ผมจดจำได้ทุกนาที...
....เพราะมันกลายเป็นจุดเริ่มต้น.....
...จุดเริ่มต้น..สิ่งที่เรียกว่า...
...........ความรัก.............

โปรดติดตามตอนต่อไปนะครับผม / ก็อก