ผมชื่อ “ก็อก” ครับ ปัจจุบันเป็นฟรีแลนซ์ออกแบบเครื่องจักร ตอนนี้อายุก็ 34 ปีแล้ว ปัจจุบัน..ยังโสด ที่โสดอยู่ทุกวันนี้ก็สบายดีนะ แต่ก็มีบางครั้งที่แอบเหงาๆอยู่เหมือนกัน เวลาเหงาๆ เวลาที่มวลอากาศรอบ ตัวมันเป็นหมอกเทาๆ เหมือนไฟในห้องมันหรี่ลง...
ผมมักจะเอาตัวเอง "กลับไปสู่อดีต"
เมื่อก่อนผมเคยมี .."ความรัก" ...เป็นความรักที่ผมจริงจังและเรียกได้ว่าใกล้เคียงกับคำว่าคู่ชีวิต(ในความเข้าใจของผม) มีทั้งหมด 4 ครั้งถ้วน แต่ละครั้งที่มันเกิดขึ้นมา มันทำให้ผมมีความสุขมาก หวั่นไหว อิ่มเอม เป็นคนสำคัญ...และทุกครั้งที่มันจากไป มันได้พรากหลายๆความรู้สึกของผมไป และทิ้งบางอย่างไว้ให้ผมระลึก ถึงมันในทุกๆครั้ง
วันนี้ที่ผมมาเขียนเรื่องราวต่างๆให้ได้อ่านกัน คงเพราะอารมณ์ที่มวลอากาศรอบตัวมันเป็นหมอกเทาๆอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ที่ผมจะ"กลับไปสู่อดีต" ผมก็อยากมีเพื่อนร่วมเดินทางย้อนกลับไปกับผม...วันนี้ผมจะออกแบบเครื่องจักรย้อนเวลาที่สร้างจากตัวอักษรและพาผู้อ่านได้ไปรู้ว่าทำไม.........
..............................ทำไม GDH ควรเอาชีวิตรักของผมไปทำเป็นหนัง...........................
>> ผมแบ่งความรักแต่ละครั้งเป็นตอนมีสี่ตอน แต่ละตอนแบ่งเป็นEp นะครับ...ป๊ะ ไปกันเลย <<
ตอน รักแรก
Ep.1 เธอชื่อ..อามินะห์
ณ.บริษัทแห่งหนึ่งในปทุมธานี..ผมก็ง่วนอยู่กับการซ่อมเครื่องจักรตามแผนซ่อมบำรุงประจำปี.....ใช่แว้ววว...ผมเป็นช่างซ่อมบำรุงครับ แต่วันนี้ผมซ่อมไปจะอ้วกไปเนื่องจากอาการตีกลับของแรงดันในร่างกายที่มีผลจากการดื่มเกินขนาดเมื่อคืนนี้ทำให้ตอนนี้เป็นช่วงบ่ายที่ทรมานพอสมควรเลยทีเดียว
"โก๋หน่อง"หัวหน้าผมมองผมด้วยสายตาสมเพชเล็กๆ แล้วบอกผมด้วยคำพูดห่วงใยไพเราะเสนาะหูว่า "ไอ้-่า!!! แด๊กได้ก็ต้องทำงานได้สิว่ะ..โท่ววว ไอ้อ่อนเอ้ย" แล้วแกก็หยิบประแจเบอร์สิบสี่มาแล้วผลักผมด้วยอุ้งเท้าเล็กๆที่น่ารัก พรางบอกผมด้วยวาจาอันอ่อนโยน "ไปห้องพยาบาลหายาแด๊กซะไอ้สัส -ไม่รู้ลิมิทตัวเองนะน่ะ"
ผมละจากที่เกิดเหตุลากสังขารอันอิดโรยเพราะปริมาณแอลกอฮอร์ที่ไหลเวียนในกระแสเลือดตรงดิ่งไปห้องพยาบาล ขณะที่เดินผ่านแผนกต่างๆก็มีสายตาของพนักงานชายหลายคู่มองมาและแซวมาว่า "นั่นแน่ๆแวะไปดูพยายาลคนใหม่เหรอ"..."กูแฮ้งจะไปหาพารามาแด๊ก" ผมตอบไปด้วยวาจาเป็นมิตรแล้วเพื่อนพนักงานก็จบการสนทนาด้วยคำว่า"สาสสสส"
เมื่อถึงห้องพยาบาล ผมเปิดประตูห้องพยาบาลเข้าไปด้วยสภาพชุดหมี(ชุดของช่างซ่อมบำรุง)ที่เลอะไปด้วยน้ำมัน ผมนั่งลงที่เก้าอี้และมองพยาบาลที่กำลังก้มจัดเอกสารในลิ้นชักอยู่พักนึงโดยที่เธอคงไม่รู้ว่าผมเดินเข้ามา ผมกระแอมในลำคอพร้อมทักเธอไปว่า "คุณๆ คุณพยาบาลครับโผมมมม..ขอพาราซักสองสามเม็ดโหน่ยยยคร้าบบบ" (ทำเสียงยียวนกวนส๊วนเตียนสุดๆ)
เธอเงยหน้าขึ้น เสยรวบผมไปข้างเดียว ยิ้มเล็กๆที่มุมปาก แล้วหันมามองผมผ่านแววตาอันสดใส โครงหน้าที่คมได้รูป ปากเล็กๆของเธอเอ่ยน้ำเสียงที่ค่อนขอดเชิงประชดประชันขึ้นว่า "ฉันไม่ได้ชื่อคุณพยาบาลนะคะ...ฉันชื่อว่า..."อามินะห์"..
............................พอเห็นหน้าเธอเต็มๆ...ผมนี่อึ้งไปเลย!!! ................................
โปรดติดตามตอนต่อไปนะครับผม / ก็อก
ชีวิตรักของผมที่GDHควรเอาไปทำเป็นภาพยนต์
เมื่อก่อนผมเคยมี .."ความรัก" ...เป็นความรักที่ผมจริงจังและเรียกได้ว่าใกล้เคียงกับคำว่าคู่ชีวิต(ในความเข้าใจของผม) มีทั้งหมด 4 ครั้งถ้วน แต่ละครั้งที่มันเกิดขึ้นมา มันทำให้ผมมีความสุขมาก หวั่นไหว อิ่มเอม เป็นคนสำคัญ...และทุกครั้งที่มันจากไป มันได้พรากหลายๆความรู้สึกของผมไป และทิ้งบางอย่างไว้ให้ผมระลึก ถึงมันในทุกๆครั้ง
วันนี้ที่ผมมาเขียนเรื่องราวต่างๆให้ได้อ่านกัน คงเพราะอารมณ์ที่มวลอากาศรอบตัวมันเป็นหมอกเทาๆอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ที่ผมจะ"กลับไปสู่อดีต" ผมก็อยากมีเพื่อนร่วมเดินทางย้อนกลับไปกับผม...วันนี้ผมจะออกแบบเครื่องจักรย้อนเวลาที่สร้างจากตัวอักษรและพาผู้อ่านได้ไปรู้ว่าทำไม.........
..............................ทำไม GDH ควรเอาชีวิตรักของผมไปทำเป็นหนัง...........................
ตอน รักแรก
Ep.1 เธอชื่อ..อามินะห์
ณ.บริษัทแห่งหนึ่งในปทุมธานี..ผมก็ง่วนอยู่กับการซ่อมเครื่องจักรตามแผนซ่อมบำรุงประจำปี.....ใช่แว้ววว...ผมเป็นช่างซ่อมบำรุงครับ แต่วันนี้ผมซ่อมไปจะอ้วกไปเนื่องจากอาการตีกลับของแรงดันในร่างกายที่มีผลจากการดื่มเกินขนาดเมื่อคืนนี้ทำให้ตอนนี้เป็นช่วงบ่ายที่ทรมานพอสมควรเลยทีเดียว
"โก๋หน่อง"หัวหน้าผมมองผมด้วยสายตาสมเพชเล็กๆ แล้วบอกผมด้วยคำพูดห่วงใยไพเราะเสนาะหูว่า "ไอ้-่า!!! แด๊กได้ก็ต้องทำงานได้สิว่ะ..โท่ววว ไอ้อ่อนเอ้ย" แล้วแกก็หยิบประแจเบอร์สิบสี่มาแล้วผลักผมด้วยอุ้งเท้าเล็กๆที่น่ารัก พรางบอกผมด้วยวาจาอันอ่อนโยน "ไปห้องพยาบาลหายาแด๊กซะไอ้สัส -ไม่รู้ลิมิทตัวเองนะน่ะ"
ผมละจากที่เกิดเหตุลากสังขารอันอิดโรยเพราะปริมาณแอลกอฮอร์ที่ไหลเวียนในกระแสเลือดตรงดิ่งไปห้องพยาบาล ขณะที่เดินผ่านแผนกต่างๆก็มีสายตาของพนักงานชายหลายคู่มองมาและแซวมาว่า "นั่นแน่ๆแวะไปดูพยายาลคนใหม่เหรอ"..."กูแฮ้งจะไปหาพารามาแด๊ก" ผมตอบไปด้วยวาจาเป็นมิตรแล้วเพื่อนพนักงานก็จบการสนทนาด้วยคำว่า"สาสสสส"
เมื่อถึงห้องพยาบาล ผมเปิดประตูห้องพยาบาลเข้าไปด้วยสภาพชุดหมี(ชุดของช่างซ่อมบำรุง)ที่เลอะไปด้วยน้ำมัน ผมนั่งลงที่เก้าอี้และมองพยาบาลที่กำลังก้มจัดเอกสารในลิ้นชักอยู่พักนึงโดยที่เธอคงไม่รู้ว่าผมเดินเข้ามา ผมกระแอมในลำคอพร้อมทักเธอไปว่า "คุณๆ คุณพยาบาลครับโผมมมม..ขอพาราซักสองสามเม็ดโหน่ยยยคร้าบบบ" (ทำเสียงยียวนกวนส๊วนเตียนสุดๆ)
เธอเงยหน้าขึ้น เสยรวบผมไปข้างเดียว ยิ้มเล็กๆที่มุมปาก แล้วหันมามองผมผ่านแววตาอันสดใส โครงหน้าที่คมได้รูป ปากเล็กๆของเธอเอ่ยน้ำเสียงที่ค่อนขอดเชิงประชดประชันขึ้นว่า "ฉันไม่ได้ชื่อคุณพยาบาลนะคะ...ฉันชื่อว่า..."อามินะห์"..
โปรดติดตามตอนต่อไปนะครับผม / ก็อก