แก่ตัวไป แล้วยังไงต่อ

ใช้ชีวิต(เกย์แอบ)มาหลายปี ผ่านความสุขและทุกข์มาเยอะ สมัยอายุยังน้อยแม้ไม่ได้หน้าตาหล่อ แต่ก็มีความเชื่อมั่นว่าเราดูดี มีคนมาสนใจเยอะ ร่างกายก็สมบูรณ์แข็งแรง หลังจากยอมรับความรู้สึกตัวเอง ก็ได้เปิดใจเรียนรู้และสนุกกับชีวิตอย่างไร้ขีดจำกัด แต่พอเวลาผ่านไป แม้จะมีประสบการณ์ มีภูมิคุ้มกันที่สามารถทำให้การใช้ชีวิตอย่างมีสาระและมีความสุขมากขึ้น แต่ก็มีจุดหนึ่งที่สะท้อนใจที่เวลามองย้อนไปในอดีตแล้วรู้สึกว่า ทำไมเวลาผ่านไปเร็วมาก ทุกวันนี้ส่องกระจกก็จะเห็นใบหน้าที่ร่วงโรยแบบคนวัยพ่อวัยลุง ความชราเริ่มเกาะกิน แม้จะสุขภาพดีแต่ร่างก็ถดถอย เกิดแรงกดดันตัวเองอีกแล้วว่า อะไรที่ยังไม่ได้ทำก็ต้องรีบทำแล้วสินะ

สัจจธรรมแห่งชีวิต ไม่มีใครพิชิตสังขารได้ เข้าใจดี แต่บางทีก็ทำใจยาก ฮ่าๆๆๆ

ชีวิตที่ผ่านมาไม่มีเหงา ไม่ว้าเหว่ สภาพแวดล้อมในทุ่งกว้างลาเวนเดอร์ หน้าที่การงานดีและมั่นคงเมื่อเทียบกับหลายๆคนในวัยเดียวกัน ถึงแม้ประสบการณ์ที่ผ่านมานั้นมีหลากหลายมากมายและทำให้มีมุมมองของชีวิตเรากว้างเกือบจะ 360 องศา จนทำให้รู้ว่าจะจัดการชีวิตอย่างไรให้มีความทุกข์น้อยที่สุด แต่บางโมเม้นต์ก็อดเสียดายเวลาที่ผ่านมาไม่ได้ อยากกลับไปฟู่ฟ่าเริงร่าได้อย่างเมื่อก่อนมันก็เขินๆประดักประเดิด เพราะขาดความเชื่อมั่นในการเข้าสังคม(เกย์) สาเหตุจากวัยเลขสี่ปลายๆ หุ่นไม่เฟิร์ม ตามแฟชั่นไม่ทัน หน้าตาแก่ลง(ไม่อยากทำศัลยกรรม) ฯลฯ มีบ้างนานๆครั้งที่ไปเที่ยวผับบาร์ในถิ่นเดิมกับเพื่อนสนิท แต่มันยิ่งตอกย้ำให้เจ็บปวดว่า เออ เราแก่เกินไปที่จะเที่ยวอะไรแบบนี้ทั้งที่ยังรู้สึกว่ายังสนุกกับมันอยู่ จากคนรายรอบจากที่เป็นรุ่นๆเดียวกัน ปัจจุบันก็กลายเป็นคนรุ่นลูกรุ่นหลานซะเกือบหมด เหมือนเฒ่าหัวงูไปซะงั้น


สมัครเข้ามาพันทิปก็แค่อยากเขียนระบายเท่านั้นหน่ะครับ


ปล. แอบอิจฉาคนรุ่นใหม่ที่มีเทคโนโลยีการสื่อสารอย่างไร้พรหมแดน มีสังคมที่เปิดกว้างมากขึ้น พบปะกันได้ง่ายขึ้น ทำให้ชีวิตมีสีสันดีจัง