.......... โอ้ว่าป่านฉะนี้นี่น้องเอ๋ย
พี่อยู่ไกลหัวใจกระไรเลย
เจ้าทรามเชยพี่รุมเร้าสิเหน่หา

ทั้งยามหลับยามตื่นมิวายเว้น
สุดลำเค็ญอยากพบประสบหน้า
จึงเขียนถ้อยคำกล่าวเจรจา
เป็นสื่อพาคำรักประจักษ์ทรวง

สไบกรุ่นกลิ่นร่ำพี่พร่ำเพ้อ
หลงละเมอรุมเร้าเฝ้าแหนหวง
แทบจะสิ้นชีวาทั้งแดดวง
ด้วยเป็นห่วงเมื่อห่างร้างไกลตา

นวลเนื้อแนบอิงแอบเคยชิดใกล้
ยามเจ้าสั่นระริกไหวคล้ายกังขา
คดเคี้ยวคลองบึงบัวสันตะวา
ชื่นอุราศรรักเข้าปักใจ

สายสมรพี่นอนหนาวอยู่นานแล้ว
โอ้น้องแก้วใจรอแทบไม่ไหว
รีบเร่งวันเร่งคืนได้กลับไป
แล้วขอให้ดรุณีเป็นศรีเรือน

หนาวเอยช่างหนาวใจ
พี่ห่างไกลถึงเมืองเหนือ
คำหวานมิชืดเชื้อ
เพราะไม่เหลือแก่ผู้ใด

แรกพบประสบหน้า
เจ้าก็พาให้หวามใจ
พักตร์ผ่องช่างอ่อนใส
หทัยเต้นไม่เป็นส่ำ

น้องน้อยเมื่อกาลก่อน
ละอออ่อนพี่ถลำ
ลิ้นปากแทบสิ้นคำ
เมื่อจดจำเป็นผู้ใด

กลิ่นร่ำกรุ่นกำจาย
ใจพี่หายทุกทีไป
เด็กน้อยยิ้มละไม
เปลี่ยนแล้วไซร้เป็นหญิงงาม

ผมดำเป็นมันขลับ
เนตรชายจับราวกับถาม
ดวงใจเต้นโครมคราม
ยามมีรักเป็นดังนี้

แก้มเรื่อนวลเนื้อน้อง
พี่ประคองเจ้าส่งศรี
บึงบัวจำได้ดี
ทิพย์นารีชะโลมใจ

รุนแรงนักแรกรัก
เพิ่งประจักษ์เป็นฉันใด
เร่งวันเร่งคืนให้
รีบกลับไปใจห่วงหา

คะนึงถึงวันก่อน
ใจพี่ร้อนเหลือคณา
หนึ่งวันไม่เห็นหน้า
ราวผ่านมาเป็นหนึ่งปี

ยอดรักสลักใจ
พี่บอกไว้เป็นสักขี
ไม่นานแล้วคนดี
วันที่พี่จะคืนเรือน

CR. รูป : คุณ phokar