(1)...ผมคิดว่ากาลเวลาทำให้นิสัยคนเปลี่ยน... ซึ่งมันอาจจะเปลี่ยนไปทางที่ดี หรือเปลี่ยนไปในทางที่ไม่ดี แต่มันก็เปลี่ยนไปแน่ๆ
(2)...ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ความผูกพันเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น... กาลเวลาทำให้เกิดความผูกพัน จากคนรู้จัก มาเป็นคนสนิท พอเกิดความใกล้ชิดจะทำให้กลายเป็นคนรัก จากรักธรรมดาเกิดจนรักมากขึ้น เมื่อรักมากขึ้นก็ทำให้เกิดความผูกพันแบบแยกจากกันไม่ได้...ซึ่งผมก็คิดว่ามันเป็นธรรมชาติของมนุษย์...
(3)...เมื่อรักมาก ก็เกลียดมาก... สิ่งนี้เกิดขึ้นกับผมอยู่บ่อยๆ ไม่ว่าผมรักใครมากๆ เวลาโกรธหรือโมโห ผมมักจะห้ามตัวเองไม่ค่อยได้ อาจเป็นเพราะรักมากไป จึงเกิดความโกรธมาก แค้นมาก ซึ่งตรงนี้ ผมก็ยังหาคำตอบไม่ได้ว่าทำไมต้องเป็นแบบนั้น ผมยังไม่เข้าใจ
(4)...ยิ่งเข้าใกล้มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งอึดอัด... ผมได้เรียนรู้อีกสิ่งหนึ่งความสัมพันธ์ในความรัก หากเปรียบคนรักเป็นพัดลม ใช่ !!! เวลาผมร้อน ผมก็ต้องเข้าไปใกล้ๆพัดลม พัดให้ตัวผมเย็นสบาย ซึ่งถ้าผมอยู่ห่างพัดลมมากเท่าไหร่ ผมก็จะรู้สึกว่ามันยังร้อนอยู่ แต่ว่าถ้าผมเข้าไปใกล้พัดลมมากแทบจะชิดติดกับพัดลม มันจะทำให้ผมหายใจไม่ค่อยออก เหมือนมีอะไรสาดเข้ามาเต็มหน้า มันอึดอัด ซึ่งผมกำลังจะบอกว่า ถ้าความสัมพันธ์เราอยู่ห่างพอประมาณเหมือนเรากำลังให้พัดลมพัดเราในความเย็นที่พอดี มันก็คงไม่อึดอัดจนเกินไป แต่คนส่วนใหญ่ มักจะลืมตัว ว่าตัวเองเข้ามากเกินไปแล้วนะ ซึ่งผมก็เป็นหนึ่งในนั้น ที่มักจะเข้ามากจนเกินไป ทำให้อีกฝ่ายนึงอึดอัด...
(5)...ถ้าคาดหวังมาก ก็ผิดหวังมาก... แน่นอนว่าถ้าทุกคนผิดหวังย่อมทำให้เกิดความเสียใจ แต่ก่อนจะผิดหวังก็เพราะเราคาดหวังเพื่อให้เป็นอย่างนั้นอย่างนี้ตามที่เราต้องการ อย่าลืม !!!!! ว่าคนทุกคนไม่ได้เกิดมาเป็นคนเดียวกัน ต่างคนต่างครอบครัว หากวันนี้พี่น้องยังทะเลาะกัน ต่างความคิดกันทั้งที่เกิดมาท้องเดียวกัน นับประสาอะไรกับคนที่เกิดมาต่างครอบครัวกัน เพราะฉะนั้น อย่าคาดหวังมากจนเกินไป ผมว่าความเสียใจมากน้อยนั้น ขึ้นอยู่กับว่าเราผิดหวังมากเท่าไร คาดหวังมาก โอกาสเสียใจก็มาก คาดหวังน้อยโอกาสเสียใจย่อมน้อย แต่ผมไม่ได้บอกว่าไม่ให้คาดหวัง แต่ในทุกความคาดหวังต้องเผื่อความเสียใจไว้บ้าง...
(6)...คนเรามีดีมีร้าย... คนทุกคนไม่ได้เกิดมาเป็นคนดี และไม่ได้เกิดมาเป็นคนไม่ดี มันเป็นธรรมชาติของคน แต่เราอย่าคิดว่าเค้าจะเป็นคนดีสำหรับใคร ในความดีก็ย่อมมีความไม่ดีอยู่ในนั้น และอย่าคิดว่าเค้าจะเป็นคนไม่ดีสำหรับใคร เพราะในความไม่ดีอีกมุมนึงเค้าก็อาจจะเป็นคนที่ดี ไม่มีใครดีเพอร์เฟคไปร้อยเปอร์เซน และไม่มีใครแย่ไปหมดซะทุกอย่าง แต่เมื่อคนเรารักกัน จะยอมรับในความคิดต่าง ในความไม่ดี จะยินดีในส่วนร้ายๆของใครอีกคนได้มากน้อยเท่าไหร่ ขึ้นอยู่กับแต่ละคน
(7)...คนเรามักกลัวความเสียใจ... ผมจะไม่พูดถึงใคร ผมจะพูดถึงตัวผมเอง ผมอาจเป็นคนเห็นแก่ตัวที่เวลาคบใคร ผมเองมักเป็นคนหนึ่งที่กลัวความเสียใจ เมื่อความกลัวเกิดขึ้น มันเลยเข้าไปยุ่งกับชีวิตของอีกคน สิ่งที่จะตามมาคือความหวาดระแวง ความหึง ความหวง และความอยากเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ ซึ่งผมก็กำลังปรับนิสัยตัวเองอยู่ จะว่าผมเป็นคนเห็นแก่ตัวก็ย่อมได้
...Joe...
สิ่งที่ผมได้เรียนรู้กับความรัก…
(2)...ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ความผูกพันเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น... กาลเวลาทำให้เกิดความผูกพัน จากคนรู้จัก มาเป็นคนสนิท พอเกิดความใกล้ชิดจะทำให้กลายเป็นคนรัก จากรักธรรมดาเกิดจนรักมากขึ้น เมื่อรักมากขึ้นก็ทำให้เกิดความผูกพันแบบแยกจากกันไม่ได้...ซึ่งผมก็คิดว่ามันเป็นธรรมชาติของมนุษย์...
(3)...เมื่อรักมาก ก็เกลียดมาก... สิ่งนี้เกิดขึ้นกับผมอยู่บ่อยๆ ไม่ว่าผมรักใครมากๆ เวลาโกรธหรือโมโห ผมมักจะห้ามตัวเองไม่ค่อยได้ อาจเป็นเพราะรักมากไป จึงเกิดความโกรธมาก แค้นมาก ซึ่งตรงนี้ ผมก็ยังหาคำตอบไม่ได้ว่าทำไมต้องเป็นแบบนั้น ผมยังไม่เข้าใจ
(4)...ยิ่งเข้าใกล้มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งอึดอัด... ผมได้เรียนรู้อีกสิ่งหนึ่งความสัมพันธ์ในความรัก หากเปรียบคนรักเป็นพัดลม ใช่ !!! เวลาผมร้อน ผมก็ต้องเข้าไปใกล้ๆพัดลม พัดให้ตัวผมเย็นสบาย ซึ่งถ้าผมอยู่ห่างพัดลมมากเท่าไหร่ ผมก็จะรู้สึกว่ามันยังร้อนอยู่ แต่ว่าถ้าผมเข้าไปใกล้พัดลมมากแทบจะชิดติดกับพัดลม มันจะทำให้ผมหายใจไม่ค่อยออก เหมือนมีอะไรสาดเข้ามาเต็มหน้า มันอึดอัด ซึ่งผมกำลังจะบอกว่า ถ้าความสัมพันธ์เราอยู่ห่างพอประมาณเหมือนเรากำลังให้พัดลมพัดเราในความเย็นที่พอดี มันก็คงไม่อึดอัดจนเกินไป แต่คนส่วนใหญ่ มักจะลืมตัว ว่าตัวเองเข้ามากเกินไปแล้วนะ ซึ่งผมก็เป็นหนึ่งในนั้น ที่มักจะเข้ามากจนเกินไป ทำให้อีกฝ่ายนึงอึดอัด...
(5)...ถ้าคาดหวังมาก ก็ผิดหวังมาก... แน่นอนว่าถ้าทุกคนผิดหวังย่อมทำให้เกิดความเสียใจ แต่ก่อนจะผิดหวังก็เพราะเราคาดหวังเพื่อให้เป็นอย่างนั้นอย่างนี้ตามที่เราต้องการ อย่าลืม !!!!! ว่าคนทุกคนไม่ได้เกิดมาเป็นคนเดียวกัน ต่างคนต่างครอบครัว หากวันนี้พี่น้องยังทะเลาะกัน ต่างความคิดกันทั้งที่เกิดมาท้องเดียวกัน นับประสาอะไรกับคนที่เกิดมาต่างครอบครัวกัน เพราะฉะนั้น อย่าคาดหวังมากจนเกินไป ผมว่าความเสียใจมากน้อยนั้น ขึ้นอยู่กับว่าเราผิดหวังมากเท่าไร คาดหวังมาก โอกาสเสียใจก็มาก คาดหวังน้อยโอกาสเสียใจย่อมน้อย แต่ผมไม่ได้บอกว่าไม่ให้คาดหวัง แต่ในทุกความคาดหวังต้องเผื่อความเสียใจไว้บ้าง...
(6)...คนเรามีดีมีร้าย... คนทุกคนไม่ได้เกิดมาเป็นคนดี และไม่ได้เกิดมาเป็นคนไม่ดี มันเป็นธรรมชาติของคน แต่เราอย่าคิดว่าเค้าจะเป็นคนดีสำหรับใคร ในความดีก็ย่อมมีความไม่ดีอยู่ในนั้น และอย่าคิดว่าเค้าจะเป็นคนไม่ดีสำหรับใคร เพราะในความไม่ดีอีกมุมนึงเค้าก็อาจจะเป็นคนที่ดี ไม่มีใครดีเพอร์เฟคไปร้อยเปอร์เซน และไม่มีใครแย่ไปหมดซะทุกอย่าง แต่เมื่อคนเรารักกัน จะยอมรับในความคิดต่าง ในความไม่ดี จะยินดีในส่วนร้ายๆของใครอีกคนได้มากน้อยเท่าไหร่ ขึ้นอยู่กับแต่ละคน
(7)...คนเรามักกลัวความเสียใจ... ผมจะไม่พูดถึงใคร ผมจะพูดถึงตัวผมเอง ผมอาจเป็นคนเห็นแก่ตัวที่เวลาคบใคร ผมเองมักเป็นคนหนึ่งที่กลัวความเสียใจ เมื่อความกลัวเกิดขึ้น มันเลยเข้าไปยุ่งกับชีวิตของอีกคน สิ่งที่จะตามมาคือความหวาดระแวง ความหึง ความหวง และความอยากเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ ซึ่งผมก็กำลังปรับนิสัยตัวเองอยู่ จะว่าผมเป็นคนเห็นแก่ตัวก็ย่อมได้
...Joe...