ทำไมต้องมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นด้วย
เรากับแฟนคบกันมาสองปีกว่า เรารักกันดีจนถึงวันนี้ที่เกิดเรื่องแบบนี้เราก็ยังรักกันอยู่
ที่ผ่านมาแฟนเรามีปัญหากับที่บ้านเค้ามาตลอด เหตุผลก็มาจากแม่ของแฟนเรารักลูกไม่เท่ากัน แฟนเราเป็นลูกชัง ซึ่งปัญหานี้ที่บ้านของเราเองก็รับรู้มาตลอดเพราะอยู่ในละแวกเดียวกันมานาน
ทางบ้านของเราเองเป็นสังคมคนจีนครอบครัวใหญ่ เราอยู่มาแบบไม่ได้ลำบากอะไร แม่เราค่อนข้างเป็นห่วงเรื่องครอบครัวของแฟนเราว่าถ้าหากเราแต่งงานอยู่กินกันแล้วจะมีปัญหาตามมา เพราะทุกวันแฟนเราจะโดนแม่เค้ารวมถึงพี่น้องเค้าด่าว่าแบบไร้เหตุผล แม้จะมีบ้านแยกออกมาแต่ก็ห่างกับบ้านแม่เค้าแค่ไม่กี่ก้าวเดิน (ไม่ได้อยู่ในรั้วเดียวกันนะคะ แต่อยู่ใกล้ๆกัน) ที่ดินที่สร้างบ้านก็เป็นชื่อแม่เค้า ถึงแม้บ้านจะเป็นชื่อแฟนเราก็ตาม แฟนเราบอกว่ามันไม่มั่นคงเลย เพราะไม่รู้ว่าเค้าจะมาเอาที่คืนไปเมื่อไหร่ แม่เค้ามาด่าที่บ้านเป็นประจำ มีงานอะไรจะมาใช้สอยก็เรียกแต่แฟนเราไป งานหนักๆลูกคนอื่นไม่เคยแตะ แฟนเราทำทุกอย่าง แต่ก็ยังโดนด่า เงินที่ทำงานกับที่บ้านมาลงแรงไปเท่าไหร่ไม่เคยได้ แต่กับลูกอีกสองคนอยู่สุขสบายอยากได้อะไรก็ตามสั่งงานการไม่ต้องทำ แฟนเราบอกว่าเป็นลูกคนกลาง หัวกุดท้ายเน่า แม่แฟนเราเวลาด่าก็ด่าไปทั่วหมด รวมถึงเราเองด้วยที่จะต้องโดนเค้าด่า เพราะว่าเค้าไม่รักใครๆก็ตามที่อยู่กับแฟนเรา ไม่ว่าจะเพื่อน แฟน คนรอบข้าง ต้องโดนหางเลขไปทุกคน
แล้วเรื่องมันก็เกิดขึ้น วันศุกร์ที่ผ่านมา แฟนเราบอกว่าด้วยสถานการณ์ของตัวเค้ากับที่บ้านเค้า เค้าไม่พร้อมที่จะดูแลใคร เค้ารักเรามาก แต่ไม่อยากดึงเราลงมาลำบากกับเค้า อยากให้เราไปเจอชีวิตที่ดีกว่า ขอให้เราเดินออกมา แล้วแฟนเราก็ปิดกั้นเราแทบทุกอย่าง ไม่ให้เราไปหาที่บ้าน เพื่อจะให้เราตัดใจจากเค้า เราขอร้องแฟนเราว่าขอให้เราตัดสินใจเอง เราอยากอยู่ข้างๆ ก้าวไปด้วยกัน มีปัญหาก็ร่วมกันแก้ไข ฝ่าฟันและสร้างครอบครัวไปด้วยกัน มีเราสองคน ต่อไปก็มีลูกน้อย อยู่กันได้อบอุ่น แฟนเราบอกว่าเค้าไม่สามารถให้ความสุขกับใครได้ เพราะเค้าเองยังเอาตัวไม่รอด ทุกวันนี้ทำงานหามรุ่งหามค่ำต้องทำงานประจำกลับมาก็ต้องทำงานที่บ้านต่อไม่ได้หลับไม่ได้นอนไม่ได้กิน
เราเป็นห่วงเค้ามาก อยากอยู่คอยช่วย แม้จะช่วยอะไรไม่ค่อยได้ก็ขอเป็นกำลังใจหาข้าวหาน้ำให้กินก็ยังดี แฟนเรามีงานประจำมีเงินเดือน เหตุผลที่มันไม่เหลือก็เพราะว่ามีอุปสรรคทำให้เราไม่เป็นไปตามแผน ก็เพราะที่บ้านเค้าอีกนั่นแหละ
เราวางแผนกันไว้ว่าจะซื้อรถกระบะหนึ่งคันเพื่อมาประกอบอาชีพเสริมนอกเหนือจากงานประจำของเราสองคน เราจะรับของทะเลส่งขาย เพื่อสร้างเงินเก็บด้วยกัน แต่พอแฟนเราออกรถมายังไม่ถึงเดือน เพิ่งเริ่มผ่อนรถเพิ่งเริ่มจะทำธุรกิจกัน ทางบ้านเค้าก็มีปัญหาเรียกให้แฟนเรากลับไปช่วยงานทำบ่อเลี้ยงปลา
ชีวิตเราสองคนพลิกจากหน้ามือเป็นหลังเท้า จากที่แฟนเราเคยมีเวลาว่างพักผ่อนหลังจากเลิกงานมาก็ต้องรีบไปเข้าบ่อ วันเสาร์อาทิตย์ที่เคยวางแผนกันว่าจะรับของทะเลไปขายก็ต้องพับเก็บ ทีนี้เงินที่จะเอามาช่วยเสริมด้านการผ่อนรถก็ไม่มี เงินเดือนแฟนเราหลังจากผ่อนรถไปแล้วก็เหลือไม่มาก แผนที่จะเก็บเงินซ่อมบ้านก็พังไป แฟนเราเหนื่อยมากทำงานไม่ได้พักแถมยังโดนด่าจนหมดกำลังใจ เราบอกว่าทำไมต้องทนทำ ออกมาทำแบบที่พวกเราวางแผนกันไว้แบบเดิมได้ไหม แฟนเราบอกว่า ยังไงนั่นก็พ่อแม่เค้า พระคุณล้นหัวต้องตอบแทน แม้เค้าจะไม่รักไม่สนใจ แต่แฟนเราก็ยังเต็มใจทำ
วันนึงต้องกินข้าวสามมื้อ ไหนจะค่าน้ำค่าไฟ ค่าซื้อของเข้าบ้าน ออกรถมาแล้วด้วย แต่ไม่ได้ทำอาชีพเสริม มาทำงานตามที่บ้านใช้ก็ไม่ได้เงินอีก เงินก็หมด กำลังใจก็หมด หกเดือนผ่านไปแบบติดๆขัดๆ เราพยายามจะช่วยเท่าที่เราจะทำได้แต่แฟนเราไม่ค่อยยอมให้ช่วยเพราะกลัวว่าพ่อแม่เราจะมองเค้าไม่ดี
เหตุผลทางด้านสิ่งแวดล้อม การเงิน ครอบครัว การงาน เวลา ทุกอย่างทำให้แฟนเราตัดสินใจบอกเลิกเรา เพราะไม่อยากเห็นเราไปลำบากกับเค้า อยากเห็นเรามีความสุข อยู่สุขสบายไม่ต้องมาโดนใครด่าว่าดูถูก แต่เราไม่เข้าใจ ว่าทำไมเค้าไม่ให้เราตัดสินใจเอง ว่าเราจะอยู่กับเค้าหรือไม่ เราบอกว่าเราจะรอ ถ้าวันไหนเค้าพร้อม ขอให้กลับมา เราสองคนต้องเลิกกันทั้งๆที่เรายังรักกันอยู่ มันทรมานมาก คนเคยกอดกัน หอมแก้มกัน กินด้วยกัน นอนด้วยกัน ทำทุกๆอย่างด้วยกัน ทุกอย่างมาโดนตัดฉับด้วยคำว่าไม่อยากให้เรามาลำบาก เพราะทุกเดือนที่แฟนเราช็อตเงิน เราก็ช่วยมาตลอด แฟนเราบอกว่าเค้าเป็นผู้ชาย เค้าอายที่ดูแลเราไม่ได้
เรารักแฟนเราและอยากอยู่ข้างๆ แต่แฟนเรากลับไม่อยากให้เราอยู่ ทั้งๆที่ก็รักเราเหมือนกัน ทำไมคะทำไมทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้ ตอนนี้เราหมดกำลังใจในการใช้ชีวิตมากๆ แฟนไม่ให้เราไปหา เค้าบอกว่าจะคอยมาหาเราบ่อยๆเอง ถ้าเราไปหาเค้าที่บ้านเค้าจะหนีไป แต่เราอยากไปหาเค้า บ้านนั้นเราก็เคยไปอยู่กันมา แฟนเราไม่ให้เราไปนอนกอดเค้าอีก เพราะกลัวเราจะตัดใจจากเค้าไม่ได้ แต่เราไม่อยากตัดใจ เราไม่อยากทนมองเห็นแฟนนั่งจมทุกข์อยู่คนเดียว ขอไปอยู่ข้างๆก็ยังดี
เราจะทำยังไงดีคะ ไม่ว่าเราจะพูดยังไงก็แฟนเราก็ไม่เปลี่ยนใจ เค้าบอกว่าเค้าขอทุกข์อยู่คนเดียวให้เราตัดใจและเดินออกไปหาสิ่งที่ดีกว่า แต่เราไม่อยากทำแบบนั้น ไม่รู้จะหันหน้าไปทางไหนแล้วค่ะ เสียใจมากจริงๆ พิมพ์ไปร้องไห้ไปตลอด ข้าวปลาไม่อยากกินเลย
ทำไมชีวิตรักและอนาคตต้องมาพังลงเพราะทางบ้านของแฟน
เรากับแฟนคบกันมาสองปีกว่า เรารักกันดีจนถึงวันนี้ที่เกิดเรื่องแบบนี้เราก็ยังรักกันอยู่
ที่ผ่านมาแฟนเรามีปัญหากับที่บ้านเค้ามาตลอด เหตุผลก็มาจากแม่ของแฟนเรารักลูกไม่เท่ากัน แฟนเราเป็นลูกชัง ซึ่งปัญหานี้ที่บ้านของเราเองก็รับรู้มาตลอดเพราะอยู่ในละแวกเดียวกันมานาน
ทางบ้านของเราเองเป็นสังคมคนจีนครอบครัวใหญ่ เราอยู่มาแบบไม่ได้ลำบากอะไร แม่เราค่อนข้างเป็นห่วงเรื่องครอบครัวของแฟนเราว่าถ้าหากเราแต่งงานอยู่กินกันแล้วจะมีปัญหาตามมา เพราะทุกวันแฟนเราจะโดนแม่เค้ารวมถึงพี่น้องเค้าด่าว่าแบบไร้เหตุผล แม้จะมีบ้านแยกออกมาแต่ก็ห่างกับบ้านแม่เค้าแค่ไม่กี่ก้าวเดิน (ไม่ได้อยู่ในรั้วเดียวกันนะคะ แต่อยู่ใกล้ๆกัน) ที่ดินที่สร้างบ้านก็เป็นชื่อแม่เค้า ถึงแม้บ้านจะเป็นชื่อแฟนเราก็ตาม แฟนเราบอกว่ามันไม่มั่นคงเลย เพราะไม่รู้ว่าเค้าจะมาเอาที่คืนไปเมื่อไหร่ แม่เค้ามาด่าที่บ้านเป็นประจำ มีงานอะไรจะมาใช้สอยก็เรียกแต่แฟนเราไป งานหนักๆลูกคนอื่นไม่เคยแตะ แฟนเราทำทุกอย่าง แต่ก็ยังโดนด่า เงินที่ทำงานกับที่บ้านมาลงแรงไปเท่าไหร่ไม่เคยได้ แต่กับลูกอีกสองคนอยู่สุขสบายอยากได้อะไรก็ตามสั่งงานการไม่ต้องทำ แฟนเราบอกว่าเป็นลูกคนกลาง หัวกุดท้ายเน่า แม่แฟนเราเวลาด่าก็ด่าไปทั่วหมด รวมถึงเราเองด้วยที่จะต้องโดนเค้าด่า เพราะว่าเค้าไม่รักใครๆก็ตามที่อยู่กับแฟนเรา ไม่ว่าจะเพื่อน แฟน คนรอบข้าง ต้องโดนหางเลขไปทุกคน
แล้วเรื่องมันก็เกิดขึ้น วันศุกร์ที่ผ่านมา แฟนเราบอกว่าด้วยสถานการณ์ของตัวเค้ากับที่บ้านเค้า เค้าไม่พร้อมที่จะดูแลใคร เค้ารักเรามาก แต่ไม่อยากดึงเราลงมาลำบากกับเค้า อยากให้เราไปเจอชีวิตที่ดีกว่า ขอให้เราเดินออกมา แล้วแฟนเราก็ปิดกั้นเราแทบทุกอย่าง ไม่ให้เราไปหาที่บ้าน เพื่อจะให้เราตัดใจจากเค้า เราขอร้องแฟนเราว่าขอให้เราตัดสินใจเอง เราอยากอยู่ข้างๆ ก้าวไปด้วยกัน มีปัญหาก็ร่วมกันแก้ไข ฝ่าฟันและสร้างครอบครัวไปด้วยกัน มีเราสองคน ต่อไปก็มีลูกน้อย อยู่กันได้อบอุ่น แฟนเราบอกว่าเค้าไม่สามารถให้ความสุขกับใครได้ เพราะเค้าเองยังเอาตัวไม่รอด ทุกวันนี้ทำงานหามรุ่งหามค่ำต้องทำงานประจำกลับมาก็ต้องทำงานที่บ้านต่อไม่ได้หลับไม่ได้นอนไม่ได้กิน
เราเป็นห่วงเค้ามาก อยากอยู่คอยช่วย แม้จะช่วยอะไรไม่ค่อยได้ก็ขอเป็นกำลังใจหาข้าวหาน้ำให้กินก็ยังดี แฟนเรามีงานประจำมีเงินเดือน เหตุผลที่มันไม่เหลือก็เพราะว่ามีอุปสรรคทำให้เราไม่เป็นไปตามแผน ก็เพราะที่บ้านเค้าอีกนั่นแหละ
เราวางแผนกันไว้ว่าจะซื้อรถกระบะหนึ่งคันเพื่อมาประกอบอาชีพเสริมนอกเหนือจากงานประจำของเราสองคน เราจะรับของทะเลส่งขาย เพื่อสร้างเงินเก็บด้วยกัน แต่พอแฟนเราออกรถมายังไม่ถึงเดือน เพิ่งเริ่มผ่อนรถเพิ่งเริ่มจะทำธุรกิจกัน ทางบ้านเค้าก็มีปัญหาเรียกให้แฟนเรากลับไปช่วยงานทำบ่อเลี้ยงปลา
ชีวิตเราสองคนพลิกจากหน้ามือเป็นหลังเท้า จากที่แฟนเราเคยมีเวลาว่างพักผ่อนหลังจากเลิกงานมาก็ต้องรีบไปเข้าบ่อ วันเสาร์อาทิตย์ที่เคยวางแผนกันว่าจะรับของทะเลไปขายก็ต้องพับเก็บ ทีนี้เงินที่จะเอามาช่วยเสริมด้านการผ่อนรถก็ไม่มี เงินเดือนแฟนเราหลังจากผ่อนรถไปแล้วก็เหลือไม่มาก แผนที่จะเก็บเงินซ่อมบ้านก็พังไป แฟนเราเหนื่อยมากทำงานไม่ได้พักแถมยังโดนด่าจนหมดกำลังใจ เราบอกว่าทำไมต้องทนทำ ออกมาทำแบบที่พวกเราวางแผนกันไว้แบบเดิมได้ไหม แฟนเราบอกว่า ยังไงนั่นก็พ่อแม่เค้า พระคุณล้นหัวต้องตอบแทน แม้เค้าจะไม่รักไม่สนใจ แต่แฟนเราก็ยังเต็มใจทำ
วันนึงต้องกินข้าวสามมื้อ ไหนจะค่าน้ำค่าไฟ ค่าซื้อของเข้าบ้าน ออกรถมาแล้วด้วย แต่ไม่ได้ทำอาชีพเสริม มาทำงานตามที่บ้านใช้ก็ไม่ได้เงินอีก เงินก็หมด กำลังใจก็หมด หกเดือนผ่านไปแบบติดๆขัดๆ เราพยายามจะช่วยเท่าที่เราจะทำได้แต่แฟนเราไม่ค่อยยอมให้ช่วยเพราะกลัวว่าพ่อแม่เราจะมองเค้าไม่ดี
เหตุผลทางด้านสิ่งแวดล้อม การเงิน ครอบครัว การงาน เวลา ทุกอย่างทำให้แฟนเราตัดสินใจบอกเลิกเรา เพราะไม่อยากเห็นเราไปลำบากกับเค้า อยากเห็นเรามีความสุข อยู่สุขสบายไม่ต้องมาโดนใครด่าว่าดูถูก แต่เราไม่เข้าใจ ว่าทำไมเค้าไม่ให้เราตัดสินใจเอง ว่าเราจะอยู่กับเค้าหรือไม่ เราบอกว่าเราจะรอ ถ้าวันไหนเค้าพร้อม ขอให้กลับมา เราสองคนต้องเลิกกันทั้งๆที่เรายังรักกันอยู่ มันทรมานมาก คนเคยกอดกัน หอมแก้มกัน กินด้วยกัน นอนด้วยกัน ทำทุกๆอย่างด้วยกัน ทุกอย่างมาโดนตัดฉับด้วยคำว่าไม่อยากให้เรามาลำบาก เพราะทุกเดือนที่แฟนเราช็อตเงิน เราก็ช่วยมาตลอด แฟนเราบอกว่าเค้าเป็นผู้ชาย เค้าอายที่ดูแลเราไม่ได้
เรารักแฟนเราและอยากอยู่ข้างๆ แต่แฟนเรากลับไม่อยากให้เราอยู่ ทั้งๆที่ก็รักเราเหมือนกัน ทำไมคะทำไมทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้ ตอนนี้เราหมดกำลังใจในการใช้ชีวิตมากๆ แฟนไม่ให้เราไปหา เค้าบอกว่าจะคอยมาหาเราบ่อยๆเอง ถ้าเราไปหาเค้าที่บ้านเค้าจะหนีไป แต่เราอยากไปหาเค้า บ้านนั้นเราก็เคยไปอยู่กันมา แฟนเราไม่ให้เราไปนอนกอดเค้าอีก เพราะกลัวเราจะตัดใจจากเค้าไม่ได้ แต่เราไม่อยากตัดใจ เราไม่อยากทนมองเห็นแฟนนั่งจมทุกข์อยู่คนเดียว ขอไปอยู่ข้างๆก็ยังดี
เราจะทำยังไงดีคะ ไม่ว่าเราจะพูดยังไงก็แฟนเราก็ไม่เปลี่ยนใจ เค้าบอกว่าเค้าขอทุกข์อยู่คนเดียวให้เราตัดใจและเดินออกไปหาสิ่งที่ดีกว่า แต่เราไม่อยากทำแบบนั้น ไม่รู้จะหันหน้าไปทางไหนแล้วค่ะ เสียใจมากจริงๆ พิมพ์ไปร้องไห้ไปตลอด ข้าวปลาไม่อยากกินเลย