อยากเขียนกระทู้ฝากไปถึงผู้หญิงคนนึงที่ผมรัก.

สวัสดีครับ ก่อนอื่นผมเองตัดสินใจว่าจะเขียนดีไม่เขียนดีแต่ผมเอง อยากเขียนเอาไว้เผื่อผมไม่ได้มีโอกาสเขียนถึงผู้หญิงคนนี้ได้อีกผมจะเล่าเรื่องราวความเป็นมาคร่าวๆนะครับ
ผมเป็นผู้ชายธรรมดาคนนึง อายุ 24 ปี ซึ่งตอนที่ผมเจอเค้านั้น ผมได้เจอทางเฟซบุ๊คก่อนที่จะเจอกันตัวจริง ก็คุยกันจีบกันไปซักพัก ก็นัดกันไปทำบุญ ซึ่งวันนั้นเราได้ไปกันที่วัดท่าไม้
                 เป็นครั้งแรกที่ได้เจอกัน ได้เวียนเทียนด้วยกัน ตอนนั้นเค้าน่ารักครับ แต่ผมเองก็ชอบเค้าแต่ไม่ได้อะไรมากซักพักก็เหมือนคบกัน แต่ตอนนั้นผมเองไม่ได้ชัดเจนกับเค้าเรื่องสถานะ ตอนนั้นผมเองเป็นคนเจ้าชู้มากประมาณว่า ตัวเลือกเยอะ คนเข้าหาเยอะ ทำให้เค้าเสียใจบ่อยครั้ง เสียความรู้สึกบ่อยครั้ง แต่เค้าเองก็ไม่เคยจะหยุดทำดีกับผม บางทีไปไหนด้วยกัน ผมไม่มีเงิน เค้าก็ควักจ่ายโดยไม่คิดอะไรเลยอยู่ห่างกันไกล ผมมีรถผมเคยไปหาเค้า 2-3 ครั้ง เธออยู่ลาดพร้าว ส่วนตัวผมเองอยู่ที่มหาชัยครับเธอไม่มีรถ แต่เธอเป็น ผญ.คนเดียวที่ไม่เคยให้ผมไปรับเลย นั่งรถตู้ นั่งแท็กซี่เพื่อมาหาผมที่มหาชัย  ผมเป็นคนที่เห็นแก่ตัวเอามากๆเลย ผมแย่มากครับ บางทีเค้ามาหาผมบางทีก็ทำไม่สนใจเค้าเลยเป็นคนที่จิตใจดำมาก แต่ทุกครั้งที่เค้ามาหาผมไม่สามารถพาเข้านอนที่บ้านได้ เนื่องจากผมเองนั้นมีเชื้อสายมอญ ไม่เคยได้พาหญิงสาวไหนเข้าบ้านหากไม่แต่งงาน ก็จะต้องไปเปิดอพาร์ตเมนต์เพื่อนอนซึ่งเค้าเอง จะอ้อนเสมอให้อยู่เป็นเพื่อนเธอจนถึงเช้า ไม่เกี่ยวกับเรื่องอย่างว่านะครับ เธอต้องการแค่กอดจนตื่นนอนแค่นั้น เช็คเอาท์ก็ไปส่งเธอขึ้นรถตู้ เป็นแบบนี้เรื่อยๆ  ผ่านจากเดือนจนเป็นปี และเราก็ได้ไปเที่ยวกันในหลายๆที่ โดยที่ผมขับรถพาเธอไป ทั้งพัทยา เขาคิชกูฏ  โดยเราได้เดินขึ้นจุดสูงสุดผ้าแดงด้วยกัน โดยวันที่ไป บรรยากาศดีมากครับเป็นใจมากในการแสวงบุญ
                 และที่ผมประทับใจคือ เค้าพาไปที่ผมอยากไปคือ วัดคำชะโนด โดยเรานั่งเครื่องลงที่ จังหวัดอุดรโดยเธอให้ที่บ้านของเธอมารับซึ่ง นั่นคือ พ่อแม่ของเธอ และลูกสาวแสนน่ารักของเธอ พาผมไปเที่ยวขับรถพาไป พาไปเจอพ่อแม่และลูก
*(คือเธอมีลูกแล้วแต่เธอได้แยกทางจากแฟนของเธอแล้ว เธอเป็นคนที่รักลูกและพ่อแม่เธอมาก ดูแลทำงานส่งเงือนให้ตลอด
ไม่เคยขาดตกบกพร่อง ไม่เคยปกปิดเรื่องลูกนี่คือสเน่ห์ของเธอครับสำหรับผม)
                 เราทั้งคู่จะเป็นตัวของตัวเองมาก เราจึงอยู่กันได้นาน โดยส่วนมากเค้าจะยอมเราครับ ทำให้ความสัมพันธ์ยาวนานรับรองว่าเรื่องทะเลาะกัน มีแน่นอน แต่เราทะเลาะกันแต่เรื่องเดิมๆครับ คือความเจ้าชู้ของผมนั่นเองผมแก้ไม่หาย คือตัวผมก็ไม่ได้ขี่เหล่ครับ พอดูได้ มีคนคุยเรื่อยๆ ทำตัวหมาหยอกไก่ไปเรื่อยแต่แล้ว มาวันนึงผมกลับ นั่งคิดและทบทวนได้ว่า ทำไมผมเห็นแก่ตัวได้ขนาดนี้ ทำร้ายความรู้สึกเธอ ทำให้เธอเสียใจ
ทั้งที่เธอ เธอเป็นผู้หญิงที่ทุ่มเทให้ผม จนวันนึงผมได้ขอเธอเป็นแฟนแบบจริงจัง เธอดีใจมากที่ผมขอเธอเป็นแฟนแล้วเราก็เป็นแฟนกันแบบสมบูรณ์แบบ แต่แล้วผมก็ยังไม่วายทำตัวเหมือนเดิม สันดานผมมันแย่มากๆเธอเสียใจอีกรอบ เสียความรู้สึกอีกหน แล้วก็ทะเลาะกันโดยที่เฟซบุ๊คผมเองไม่เคยเปิดเผยถึงตัวเธอเลยแต่จริงๆแล้ว ผมเองก็มีเหตุผลส่วนตัวของผม คือเราไม่อยากให้ใครมายุ่งมารู้จักแฟนของเรา อาจจะดูเห็นแก่ตัวมากๆแต่มันคือความคิดของผมที่ว่า โลกโซเชี่ยวนี่แหละจะทำให้ชีวิตคู่เราพัง แต่เราก็ทะเลาะกันเรื่องเฟซบุ๊คของผมเหมือนเดิม แล้วตอนนี้เธอสวยขึ้น มีหน้าที่การงานดีขึ้น มีแบรนด์เสริความงามของตัวเอง ด้วยความตั้งใจของเธอด้วยความกตัญญูของเธอ และเหมือนในตอนนี้เธอได้พบกับใครคนอื่นแล้ว และทำให้ผมเองรู้ตัวเอง ว่าผมเองรักเค้า วันที่เค้าหายไปผมเองรู้สึกใจหาย ผมเองได้แต่ขอโทษเค้ากับเรื่องราวที่ผ่านมา โอกาสคงไม่มีอีกแล้ว ผมรู้ตัวเมื่อสายไปแล้ว ผมเองไม่เคยทุ่มเททำอะไรเพื่อเธอเลยได้แต่ทำร้ายและทำลายความรักของเธอที่มีแต่ผม ใช้คำขอโทษเปลืองกว่าใช้กระดาษทิชชู่เสียอีก ไม่รู้ยังจะพอมีใครทนอ่านมาถึงตรงนี้นะครับ
**ฝากถึงคนที่คุณเจอคนที่เค้ารักคุณ ทำเพื่อคุณ รักษาเค้าไว้ดีๆนะครับ ไม่ต้องคิดเผื่อเลือกแล้ว เดี๋ยวจะมาคิดได้เมื่อตอนสายไปเหมือนผมครับ
  และนี่คือเธอ ผู้หญิงคนนั้นครับ.



ที่เขียนมาคือ เผื่อเธอคนนั้นเค้าอาจจะได้เข้ามาดูกระทู้นี้ ว่าผมเองสำนึกผิดและคิดทบทวนจนรู้หัวใจของตัวผมเองคือเธอ ผมรักเธอ
ถ้าหากกระทู้นี้ได้แชร์ออกไปจนถึงเธอ ก็คงจะดี คงต้องรบกวนและฝากเพื่อนๆชาวพันทิป ทุกท่านแชร์ไปให้ถึงเธอนะครับ