เราเป็นคนนึงที่รู้สึกแบบนั้น ปกติเราทำงานที่รังสิต บ้านเราก็อยู่แถวๆนั้นล่ะค่ะ เราเป็นคนที่รับภาระหน้าที่ในการใช้จ่ายในครอบครัว ครอบครัวเรามี 5 คน พ่อแม่พี่น้อง เราจ่ายค่าบ้าน ค่านำ้ค่าไฟ ค่าน้ำมันรถ ให้หนี้บัตรเงินสดที่พยายามจะโปะๆ ให้หมดเราจึงเซฟตัวเองโดยการใช้เงินวันละ 100 บาท ซึ่งพอนะค่ะ รวมค่ารถค่ากินแล้ว เราทำแบบนี้มาตลอด อยุ่แบบพอเพียง พอมีพอกิน เรื่องงาน เราทำงานเป็น Admin ทำทุกอย่างค่ะในที่ทำงาน แต่เราไม่ได้เป็นพนักงานขายโดยตรง อาจจะช่วยขายบ้าง ถ้ามีโอกาส เพราะจะมีพี่อีกคนเป็นพนักงานขายอยู่แล้ว แต่แล้วเมื่อหลายเดือนก่อน เราโดนเรียกไปคุยค่ะ นายใหญ่จะให้เราย้ายไปทำที่สาขาพระราม 3 ซึ่งเราก็ตอบได้เลยว่าไม่สะดวกค่ะ เพราะบ้านอยู่แถวนี้ เขาเลยบอกว่า งั้นคุณก็ต้องทำยอดขายให้ได้ 200,000 ต่อเดือน เราบอกได้แค่จะพยายามนะค่ะ นายบอกว่า คุณต้องทำให้ได้ ไม่ใช่แค่พยายาม แต่แล้วก็ไม่เป็นไปตามนั้นค่ะ ฉันทำยอดขายไม่ถึง ไม่มีลูกค้าใหม่ ช่วงนี้เศรษฐกิจเงียบมากและไม่ค่อยดี เดือนนึงไม่ถึงแสนด้วยซ้ำ คำสั่งสายฟ้าฟาด ในไม่กี่วันที่ผ่านมา นายใหญ่บอก ผจก.ว่าให้ฉันไปทำงานที่สาขา งามวงวาน บอกฉันวันอังคาร วันศุกร์ให้ไปเริ่มงานได้ โดยที่เงินเดือนก็ไม่ขึ้น ค่าเดินทางก็ไม่มี ซึ้งตอนนั้นก็ใกล้กลางเดือนแล้วค่ะ ฉันต้องเสียค่าเดินทางรถตู้60 บาทไปกลับ จากการที่60 บาทนั้นเป็นค่าอาหารกลางวัน ซึ่งไม่พอใช้ ฉันจึงเอาเงินของวันถัดไปมาใช้เพื่อเป็นค่ากินในแต่ล่ะวัน ฉันบอกเหตุผลกับผู้จัดการไปแล้ว ผจก.บอกว่าทุกคนก็มีค่าใช้จ่าย... นี่ฉันดูเหมือนคนเห็นแก่ตัวมากไปไหมค่ะ ? แล้วเหมือนโดนกลั่นแกล้งให้ออกจากงานหรือป่าว ?
เคยเหมือนโดดบีมออกจากงานไหม