เมื่อก่อน(สมัยมัธยมปลาย)เราจะเป็นคนเฮฮามาก ไปไหนไปกันกับเพื่อนๆ กินข้าว ดูหนัง เดินห้าง ก็จะไปกับเพื่อนๆ มีอะไรปรึกษากันตลอด
อาจเป็นเพราะเวลาที่เราจะอยู่ด้วยกันมันน้อยลงไปทุกทีรึป่าวก็ไม่รู้ แต่พวกเรารักกันมาก จนกระทั่งวันนึง ทุกคนเรียนจบ ต่างก็ต้องแยกย้าย
ไปเข้ามหาลัยทำตามใจที่ตัวเองวาดฝัน เวลาที่เจอกันก็ไม่ค่อยตรงกัน คนนี้ว่าง คนนั้นไม่ว่าง บางครั้งถึงกับแคนเซิล นานๆจะเจอกันสักที
ผมก็เลยก้มหน้าก้มตาเรียนหนังสือไป ..
จนผมได้พบเพื่อนใหม่4คน แต่ก็รู้สึกไม่เหมือนกับเพื่อนมัธยมเลย เพราะเราจะคุยกันแต่โปรเจคที่ทำ คุยกันแต่เรื่องงาน งาน แล้วก็งาน กินข้าวด้วยกันกี่ครั้งนับได้เลย อยู่ด้วยกัน4คนมาจนกระทั่งปี3 ต้องเลือกสาขาวิชาเอกที่ตัวเองชอบ และแน่นอนความชอบของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ต่างคนก็ต้องเลือกที่ตัวเองชอบที่ตัวเองถนัด ทำให้เราต้องแยกย้ายกับเพื่อนอีกแล้ว นานๆจะมีวิชาที่เรียนตรงกันสักที ความสนิทสนมกันก็ไม่เหมือนเดิม
ชีวิตผมก็พอมีเพื่อนเข้ามาบ้างแต่ผมก็ไม่ชอบคนเยอะๆ ถามว่าคุยได้มั้ยคุยได้ แต่จะชอบอยู่คนเดียวมากกว่า ช่วงนั้นผมเลยตัดสินใจก้มหน้าก้มตาเรียนใช้ชีวิตคนเดียว เรียนคนเดียว กินข้าวในห้างคนเดียว ดูหนังคนเดียว เดินเล่นซื้อของคนเดียว และมีอยู่สิ่งนึงที่อยากจะลองมากเลยคือไปออกทริปคนเดียว แค่คิดก็ฟินแล้ว จนทำให้ผมรู้สึกเสพติดการอยู่คนเดียวมากกก เพราะว่าเราจะทำอะไรก็ทำ ไม่ต้องแคร์ความรู้สึกของใคร นั่งรถจะฟังเพลงอะไรก็ฟัง ไม่ต้องไปปั้นหน้าพูดคุยกับใคร บางครั้งคิดเรื่องคุยไม่ออก เดดแอร์อีก กลัวเขาอึดอัดอีก ไปไหนคนเดียวมันทำให้เรามีสมาธิกับสิ่งที่ตัวเองทำด้วยนะผมว่า มีเวลาทบทวนตัวเอง รู้สึกเหงาบ้างบางที เผลอบ้างบางคราว ทุกครั้งที่หลับตาก็ยังคิดถึงเธอ(แฮร่ไม่ใช่ละ)
แต่บางครั้งก็มานั่งคิดนะว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าป่าววะ555 เป็นไบโพรล่าป่าววะ แต่ก็ไม่น่าจะใช่ การที่เราอยู่คนเดียวมันจะทำให้คนที่เราเคยรู้จักมองเรายังไง คนอื่นจะมองว่าเราอินดี้หรือขี้เก๊กป่าววะ แล้วอนาคตเราจะเข้าสังคมที่ทำงานได้ป่าวบวกกับนิสัยที่เป็นคนขี้เกรงใจอยู่แล้ว บวกกับที่ตัวเองเป็นคนที่ขี้เกรียจพูดด้วยแล้ว กลัวเป็นคนเข้าสังคมไม่เป็นจังเลยอ่ะครับ
มีใคร #เสพติดการอยู่คนเดียว แบบผมบ้าง
เสพติดการอยู่คนเดียว
อาจเป็นเพราะเวลาที่เราจะอยู่ด้วยกันมันน้อยลงไปทุกทีรึป่าวก็ไม่รู้ แต่พวกเรารักกันมาก จนกระทั่งวันนึง ทุกคนเรียนจบ ต่างก็ต้องแยกย้าย
ไปเข้ามหาลัยทำตามใจที่ตัวเองวาดฝัน เวลาที่เจอกันก็ไม่ค่อยตรงกัน คนนี้ว่าง คนนั้นไม่ว่าง บางครั้งถึงกับแคนเซิล นานๆจะเจอกันสักที
ผมก็เลยก้มหน้าก้มตาเรียนหนังสือไป ..
จนผมได้พบเพื่อนใหม่4คน แต่ก็รู้สึกไม่เหมือนกับเพื่อนมัธยมเลย เพราะเราจะคุยกันแต่โปรเจคที่ทำ คุยกันแต่เรื่องงาน งาน แล้วก็งาน กินข้าวด้วยกันกี่ครั้งนับได้เลย อยู่ด้วยกัน4คนมาจนกระทั่งปี3 ต้องเลือกสาขาวิชาเอกที่ตัวเองชอบ และแน่นอนความชอบของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ต่างคนก็ต้องเลือกที่ตัวเองชอบที่ตัวเองถนัด ทำให้เราต้องแยกย้ายกับเพื่อนอีกแล้ว นานๆจะมีวิชาที่เรียนตรงกันสักที ความสนิทสนมกันก็ไม่เหมือนเดิม
ชีวิตผมก็พอมีเพื่อนเข้ามาบ้างแต่ผมก็ไม่ชอบคนเยอะๆ ถามว่าคุยได้มั้ยคุยได้ แต่จะชอบอยู่คนเดียวมากกว่า ช่วงนั้นผมเลยตัดสินใจก้มหน้าก้มตาเรียนใช้ชีวิตคนเดียว เรียนคนเดียว กินข้าวในห้างคนเดียว ดูหนังคนเดียว เดินเล่นซื้อของคนเดียว และมีอยู่สิ่งนึงที่อยากจะลองมากเลยคือไปออกทริปคนเดียว แค่คิดก็ฟินแล้ว จนทำให้ผมรู้สึกเสพติดการอยู่คนเดียวมากกก เพราะว่าเราจะทำอะไรก็ทำ ไม่ต้องแคร์ความรู้สึกของใคร นั่งรถจะฟังเพลงอะไรก็ฟัง ไม่ต้องไปปั้นหน้าพูดคุยกับใคร บางครั้งคิดเรื่องคุยไม่ออก เดดแอร์อีก กลัวเขาอึดอัดอีก ไปไหนคนเดียวมันทำให้เรามีสมาธิกับสิ่งที่ตัวเองทำด้วยนะผมว่า มีเวลาทบทวนตัวเอง รู้สึกเหงาบ้างบางที เผลอบ้างบางคราว ทุกครั้งที่หลับตาก็ยังคิดถึงเธอ(แฮร่ไม่ใช่ละ)
แต่บางครั้งก็มานั่งคิดนะว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าป่าววะ555 เป็นไบโพรล่าป่าววะ แต่ก็ไม่น่าจะใช่ การที่เราอยู่คนเดียวมันจะทำให้คนที่เราเคยรู้จักมองเรายังไง คนอื่นจะมองว่าเราอินดี้หรือขี้เก๊กป่าววะ แล้วอนาคตเราจะเข้าสังคมที่ทำงานได้ป่าวบวกกับนิสัยที่เป็นคนขี้เกรงใจอยู่แล้ว บวกกับที่ตัวเองเป็นคนที่ขี้เกรียจพูดด้วยแล้ว กลัวเป็นคนเข้าสังคมไม่เป็นจังเลยอ่ะครับ
มีใคร #เสพติดการอยู่คนเดียว แบบผมบ้าง