ตลอดระยะเวลาสองเดือนของการอยู่ที่ฮาร์บิน ได้พบเจออะไรมากมาย ประเทศจีน ฮาร์บิน ฮากงต้า ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน พี่ ประสบการณ์ดีๆ ทุกอย่างมันดีตั้งแต่เริ่มเข้าหอ ลุงยามป้าแม่บ้านน่ารักมากๆ คุยอะไรไปก็รู้เรื่องหมด เพราะเขารู้อยู่แล้วว่าเราไม่ใช่คนจีน ที่พักที่ฮากงต้า อยู่ห้องละ4คนแบ่งเป็น2ห้องเล็ก ห้องน้ำ1ห้อง ห้องกลาง1ห้อง ในส่วนของห้องซักผ้านั้น เครื่องซักผ้าที่นี่ต้องไปแลกเหรียญที่ป้าแม่บ้านและค่อยเอามาหยอด วิธีใช้ก็คือ เปิดเครื่อง เอาผ้าใส่ และค่อยหยอดเหรียญทีหลัง เราทำผิดบ่อยมากก็โดนกินเงินกันไป 55555 พี่เจวพาจัดการหมด แม้แต่วันแรกที่ลงจากเครื่องพี่เจวก็ถามแล้วว่าจะโทรศัพท์ติดต่อที่บ้านไหม คอยดูแลตลอดเวลาอยู่ที่ฮาร์บิน ที่ฮากงต้ามีโรงอาหาร3แห่ง และฟู้ดคอร์ด1แห่ง ราคาก็แตกต่างกันออกไป เดินไม่ถึง10นาทีก็ถึง ตึกเรียนก็เช่นกัน ส่วนหลังมอก็จะมีอาหารข้างริมทาง หม่าล่าชวน ของทอด โรตีก็มี
ก่อนไปเรียน พี่เจวก็ได้พาไปเที่ยวที่ต่างๆ และอาหารข้างทางที่แสนจะอร่อย อิอิ
วันเริ่มเรียนวันแรก ตื่นเต้นมากไม่เคยได้เจอเพื่อนต่างชาติเยอะขนาดนี้ ส่วนใหญ่จะเป็นคนรัสเซียและเกาหลี เพื่อนในห้องน่ารักมาก ตอนนั้นเรายังไม่มีหนังสือก็ให้ยืมหนังสือเขาไปถ่ายเอกสาร ภายในฮากงต้ามีร้านกาแฟมากมายเลย เวลาเราว่างๆก็ไปนั่งเล่น อ่านหนังสือ เล่นเน็ตบ้าง
ช่วงที่อยู่ฮาร์บิน ได้มีโอกาสไปทะเลทราย คนละไม่เกิน700หยวน ถือว่าคุ้มมากๆ ถึงแม้จะเป็นการเดินทางที่เหนื่อย เจอทั้งทราย ลม ฝน แดด ในวันเดียวกัน แต่ได้มิตรภาพในการช่วยเหลือกันตอนลำบาก จูงมือกันฝ่าลมทราย ช่วยกันทำกับข้าวกลางทะเลทราย เรียกว่านอนกลางดิน กินกลางทรายจริงๆ 5555 ที่สำคัญ ได้มีเพื่อนคนจีนเพิ่มขึ้นอีกเยอะเลย อย่างน้อยก็เอาตรงนี้มาฝึกภาษา เพราะเพื่อนคนจีนเต็มใจที่จะช่วยอยู่แล้ว ไม่ว่าเราจะมีปัญหาเรื่องภาษามากแค่ไหน
หลังจากกลับทะเลทรายก็เรียนต่อ หลังจากเลิกเรียนก็ไปเที่ยวบ้าง ทางมอก็ได้จัดให้ไปปีนเขา
เดินห้าง แต่ที่บ่อยสุดคือถนนจงยาง เป็นแหล่งศูนย์รวมคนของที่นี่เลยก็ว่าได้ มีร้านขายไอติมอร่อยมาก ไม้ละ5หยวน ไปทุกครั้งก็ต้องกินตลอด อากาศที่นี่เอาแน่เอานอนไม่ได้เลย บางวันก็ร้อนจัด หนาวเย็นจัดก็มี แต่ที่ได้เจอคือพายุลูกเห็บ คือตกลงมาพร้อมฝนและเยอะมาก ขาวโพลนไปหมด ถ้าดูไม่ดีก็คิดว่าเป็นหิมะซะละ 55555
คนจีนก็ไม่ได้แย่เสมอไป ครั้งแรกที่ออกไปเที่ยวคนเดียวก็ไ่ม่รู้ทางเนาะ เลยตัดสินใจเข้าไปถามทางลุงคนหนึ่ง แกก็ไม่รู้จักที่ตรงนั้นหรอก แต่ก็ช่วยถามคนอื่นให้เราไปถึงจนได้ แต่ในสังคมมีคนดีก็ย่อมมีคนไม่ดี ยิ่งแท้กซี่นี่ตัวดีเลย มิตเตอร์ขึ้นว่า9 แต่คิดเรา10 คิดว่าจะได้แอ่มหรอ ไม่มีทาง เราเลยขอใบเสร็จเลยจ้า เขาเลยทอนเงินมาให้1 หยวน
ที่เที่ยวไม่ได้มีแค่ห้าง ไม่ได้มีแค่ถนนจงยาง มีเหล่าต้าไหว้ที่เป็นถนนค่อยข้างที่จะไปทางจีน ไม่ว่าจะเป็นตึกราบ้านช่อง เพราะเมืองฮาร์บินได้รับอิทธิพลจากรัสเซียมาก ตึกต่างๆเลยจะเป็นไปทางรัสเซียมากกว่าที่จะเป็นจีน ที่เหล่าต้าไหว้มีของขาย ที่นั่ง ที่นี่นั่งตอนเย็นๆก็ชิวไปอีกแบบ จากตรงนี้เดินเลาะไปเรื่อยๆก็เจอการใช้ชีวิตแบบคนจีนจริงๆ อาบน้ำที่แม่น้ำ ตกปลาบ้างแหละ นวดก็มีนะ การใช้ชีวิตของเราไม่ได้ต่างจากคนไทยเท่าไหร่เลย
ยังมีไท่หยางเต่า เป็นเกาะเกาะหนึ่งสามารถนั่งเรือข้ามฝากไปได้ ที่ตรงนั้นจะเป็นสวนสาธารณะ เดินเล่นพักผ่อน วันอาทิตย์คนเยอะมากๆ ที่นั่นยังมีให้เช่าจักรยานปั่น มีที่แสดงสัตว์หนาว เครื่องเล่นก็มี แต่เป็นแบบเด็กๆ ออกจากไท่หยางเต่ามา เข้าไปในเกาะอีกก็จะมี โอเปล่าเฮ้าส์ของที่นี่ สวยนะแปลกดีมีหนามๆเหมือนทุเรียน 5555
ในช่วงรอเริ่มคอร์สใหม่ ได้มีโอกาสไปปีนเขาคือ เม่าเฮ๋อซาน เป็นภูเขารูปหมวก ซึ่งข้างบนจะมีกระจกแก้วให้เดิน แต่กว่าจะเดินถึงนี่ทรหดมาก เพราะชัน และคนเยอะ ถ้าใครไม่ระวังก็มีโอกาสตกเขาได้ ทริปนี้เหมือนทริปรวมคนไทย ไปกันเกือบ20คน เพราะมิตรภาพที่อยู่ในต่างแดนไม่ว่าจะยังไงก็สำคัญอยู่ดี
เริ่มเข้าคอร์สเดือนกรกฏาคม คนเกาหลีเยอะมากๆ เดินไปไหนก็เจอแต่เกาหลี แม้กระทั่งในห้องเรียน มีทั้งหมด14คน คนไทย4 รัสเซีย1 ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่เคทาวน์มากๆ 555 สำหรับคนเกาหลีถ้าใครเจอดีก็ดีไป แต่ใครเจอแย่ก็ให้เป็นบทเรียนละกัน แต่เพื่อนในห้องดีมากๆ ปกติเราจะเป็นคนไม่กล้า ยิ่งเพื่อนเก่งจะยิ่งไม่กล้าพูดด้วย ในทุกวันจะมีการออกไปพูดหน้าห้อง ครั้งแรกที่ไปพูดนี่คือมือสั่นมาก แต่เพื่อนและเหล่าซือก็ช่วยให้กำลังใจ จะออกไปพูดอีกครั้งไม่กดดันเท่าครั้งแรก ระหว่าคอร์สของเดือนนี้ทางมอได้จัดให้ไปพิพิธภัณฑ์ของฮากงต้า เป็นประวัติต่างๆของที่นี่
และยังมีพาไปโรงเบียร์ฮาร์บิน
ร่วมไปถึงการเขียนพู่กันจีน
ก่อนจะกลับไทย เพื่อนเกาหลีก็ได้ชวนไปกินข้าว และต่อด้วยร้านกาแฟ รู้เรื่องเกาหลีเพิ่มขึ้น รวมไปถึงประวัติศาตร์บ้านเขาด้วย
ไม่รู้เพราะอะไรถึงได้หลงรักที่นี่ และ ยังต้องกลับไปอีกครั้งให้ได้ ไปเถอะแล้วคุณจะเปลี่ยนความคิดที่มีต่อประเทศจีนเปลี่ยนไปก็ได้
ถ้าเพื่อนสนใจที่จะไปที่ที่น่ารักแห่งนี้ ถามเราหลังไมค์ได้หรือว่าเฟสบุ๊ค J.harbin เรียนต่อจีน ได้เลยนะคะ (พี่เจวเป็นกันเองมากๆเหมือนคนในครอบครัวไม่ว่าปัญหาหนักแค่ไหน หรือต้องการคำปรึกษา พี่เจวเนี่ยแหละที่อยู่ข้างๆในเวลานั้น)
**เพราะว่ารัก สักวันจะกลับไปหา**
-agapey-
[CR] ฮาร์บิน..ไม่หนาวก็มาได้
ตลอดระยะเวลาสองเดือนของการอยู่ที่ฮาร์บิน ได้พบเจออะไรมากมาย ประเทศจีน ฮาร์บิน ฮากงต้า ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน พี่ ประสบการณ์ดีๆ ทุกอย่างมันดีตั้งแต่เริ่มเข้าหอ ลุงยามป้าแม่บ้านน่ารักมากๆ คุยอะไรไปก็รู้เรื่องหมด เพราะเขารู้อยู่แล้วว่าเราไม่ใช่คนจีน ที่พักที่ฮากงต้า อยู่ห้องละ4คนแบ่งเป็น2ห้องเล็ก ห้องน้ำ1ห้อง ห้องกลาง1ห้อง ในส่วนของห้องซักผ้านั้น เครื่องซักผ้าที่นี่ต้องไปแลกเหรียญที่ป้าแม่บ้านและค่อยเอามาหยอด วิธีใช้ก็คือ เปิดเครื่อง เอาผ้าใส่ และค่อยหยอดเหรียญทีหลัง เราทำผิดบ่อยมากก็โดนกินเงินกันไป 55555 พี่เจวพาจัดการหมด แม้แต่วันแรกที่ลงจากเครื่องพี่เจวก็ถามแล้วว่าจะโทรศัพท์ติดต่อที่บ้านไหม คอยดูแลตลอดเวลาอยู่ที่ฮาร์บิน ที่ฮากงต้ามีโรงอาหาร3แห่ง และฟู้ดคอร์ด1แห่ง ราคาก็แตกต่างกันออกไป เดินไม่ถึง10นาทีก็ถึง ตึกเรียนก็เช่นกัน ส่วนหลังมอก็จะมีอาหารข้างริมทาง หม่าล่าชวน ของทอด โรตีก็มี
ก่อนไปเรียน พี่เจวก็ได้พาไปเที่ยวที่ต่างๆ และอาหารข้างทางที่แสนจะอร่อย อิอิ
วันเริ่มเรียนวันแรก ตื่นเต้นมากไม่เคยได้เจอเพื่อนต่างชาติเยอะขนาดนี้ ส่วนใหญ่จะเป็นคนรัสเซียและเกาหลี เพื่อนในห้องน่ารักมาก ตอนนั้นเรายังไม่มีหนังสือก็ให้ยืมหนังสือเขาไปถ่ายเอกสาร ภายในฮากงต้ามีร้านกาแฟมากมายเลย เวลาเราว่างๆก็ไปนั่งเล่น อ่านหนังสือ เล่นเน็ตบ้าง
ช่วงที่อยู่ฮาร์บิน ได้มีโอกาสไปทะเลทราย คนละไม่เกิน700หยวน ถือว่าคุ้มมากๆ ถึงแม้จะเป็นการเดินทางที่เหนื่อย เจอทั้งทราย ลม ฝน แดด ในวันเดียวกัน แต่ได้มิตรภาพในการช่วยเหลือกันตอนลำบาก จูงมือกันฝ่าลมทราย ช่วยกันทำกับข้าวกลางทะเลทราย เรียกว่านอนกลางดิน กินกลางทรายจริงๆ 5555 ที่สำคัญ ได้มีเพื่อนคนจีนเพิ่มขึ้นอีกเยอะเลย อย่างน้อยก็เอาตรงนี้มาฝึกภาษา เพราะเพื่อนคนจีนเต็มใจที่จะช่วยอยู่แล้ว ไม่ว่าเราจะมีปัญหาเรื่องภาษามากแค่ไหน
หลังจากกลับทะเลทรายก็เรียนต่อ หลังจากเลิกเรียนก็ไปเที่ยวบ้าง ทางมอก็ได้จัดให้ไปปีนเขา
เดินห้าง แต่ที่บ่อยสุดคือถนนจงยาง เป็นแหล่งศูนย์รวมคนของที่นี่เลยก็ว่าได้ มีร้านขายไอติมอร่อยมาก ไม้ละ5หยวน ไปทุกครั้งก็ต้องกินตลอด อากาศที่นี่เอาแน่เอานอนไม่ได้เลย บางวันก็ร้อนจัด หนาวเย็นจัดก็มี แต่ที่ได้เจอคือพายุลูกเห็บ คือตกลงมาพร้อมฝนและเยอะมาก ขาวโพลนไปหมด ถ้าดูไม่ดีก็คิดว่าเป็นหิมะซะละ 55555
คนจีนก็ไม่ได้แย่เสมอไป ครั้งแรกที่ออกไปเที่ยวคนเดียวก็ไ่ม่รู้ทางเนาะ เลยตัดสินใจเข้าไปถามทางลุงคนหนึ่ง แกก็ไม่รู้จักที่ตรงนั้นหรอก แต่ก็ช่วยถามคนอื่นให้เราไปถึงจนได้ แต่ในสังคมมีคนดีก็ย่อมมีคนไม่ดี ยิ่งแท้กซี่นี่ตัวดีเลย มิตเตอร์ขึ้นว่า9 แต่คิดเรา10 คิดว่าจะได้แอ่มหรอ ไม่มีทาง เราเลยขอใบเสร็จเลยจ้า เขาเลยทอนเงินมาให้1 หยวน
ที่เที่ยวไม่ได้มีแค่ห้าง ไม่ได้มีแค่ถนนจงยาง มีเหล่าต้าไหว้ที่เป็นถนนค่อยข้างที่จะไปทางจีน ไม่ว่าจะเป็นตึกราบ้านช่อง เพราะเมืองฮาร์บินได้รับอิทธิพลจากรัสเซียมาก ตึกต่างๆเลยจะเป็นไปทางรัสเซียมากกว่าที่จะเป็นจีน ที่เหล่าต้าไหว้มีของขาย ที่นั่ง ที่นี่นั่งตอนเย็นๆก็ชิวไปอีกแบบ จากตรงนี้เดินเลาะไปเรื่อยๆก็เจอการใช้ชีวิตแบบคนจีนจริงๆ อาบน้ำที่แม่น้ำ ตกปลาบ้างแหละ นวดก็มีนะ การใช้ชีวิตของเราไม่ได้ต่างจากคนไทยเท่าไหร่เลย
ยังมีไท่หยางเต่า เป็นเกาะเกาะหนึ่งสามารถนั่งเรือข้ามฝากไปได้ ที่ตรงนั้นจะเป็นสวนสาธารณะ เดินเล่นพักผ่อน วันอาทิตย์คนเยอะมากๆ ที่นั่นยังมีให้เช่าจักรยานปั่น มีที่แสดงสัตว์หนาว เครื่องเล่นก็มี แต่เป็นแบบเด็กๆ ออกจากไท่หยางเต่ามา เข้าไปในเกาะอีกก็จะมี โอเปล่าเฮ้าส์ของที่นี่ สวยนะแปลกดีมีหนามๆเหมือนทุเรียน 5555
ในช่วงรอเริ่มคอร์สใหม่ ได้มีโอกาสไปปีนเขาคือ เม่าเฮ๋อซาน เป็นภูเขารูปหมวก ซึ่งข้างบนจะมีกระจกแก้วให้เดิน แต่กว่าจะเดินถึงนี่ทรหดมาก เพราะชัน และคนเยอะ ถ้าใครไม่ระวังก็มีโอกาสตกเขาได้ ทริปนี้เหมือนทริปรวมคนไทย ไปกันเกือบ20คน เพราะมิตรภาพที่อยู่ในต่างแดนไม่ว่าจะยังไงก็สำคัญอยู่ดี
เริ่มเข้าคอร์สเดือนกรกฏาคม คนเกาหลีเยอะมากๆ เดินไปไหนก็เจอแต่เกาหลี แม้กระทั่งในห้องเรียน มีทั้งหมด14คน คนไทย4 รัสเซีย1 ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่เคทาวน์มากๆ 555 สำหรับคนเกาหลีถ้าใครเจอดีก็ดีไป แต่ใครเจอแย่ก็ให้เป็นบทเรียนละกัน แต่เพื่อนในห้องดีมากๆ ปกติเราจะเป็นคนไม่กล้า ยิ่งเพื่อนเก่งจะยิ่งไม่กล้าพูดด้วย ในทุกวันจะมีการออกไปพูดหน้าห้อง ครั้งแรกที่ไปพูดนี่คือมือสั่นมาก แต่เพื่อนและเหล่าซือก็ช่วยให้กำลังใจ จะออกไปพูดอีกครั้งไม่กดดันเท่าครั้งแรก ระหว่าคอร์สของเดือนนี้ทางมอได้จัดให้ไปพิพิธภัณฑ์ของฮากงต้า เป็นประวัติต่างๆของที่นี่
และยังมีพาไปโรงเบียร์ฮาร์บิน
ร่วมไปถึงการเขียนพู่กันจีน
ก่อนจะกลับไทย เพื่อนเกาหลีก็ได้ชวนไปกินข้าว และต่อด้วยร้านกาแฟ รู้เรื่องเกาหลีเพิ่มขึ้น รวมไปถึงประวัติศาตร์บ้านเขาด้วย
ไม่รู้เพราะอะไรถึงได้หลงรักที่นี่ และ ยังต้องกลับไปอีกครั้งให้ได้ ไปเถอะแล้วคุณจะเปลี่ยนความคิดที่มีต่อประเทศจีนเปลี่ยนไปก็ได้
ถ้าเพื่อนสนใจที่จะไปที่ที่น่ารักแห่งนี้ ถามเราหลังไมค์ได้หรือว่าเฟสบุ๊ค J.harbin เรียนต่อจีน ได้เลยนะคะ (พี่เจวเป็นกันเองมากๆเหมือนคนในครอบครัวไม่ว่าปัญหาหนักแค่ไหน หรือต้องการคำปรึกษา พี่เจวเนี่ยแหละที่อยู่ข้างๆในเวลานั้น)
**เพราะว่ารัก สักวันจะกลับไปหา**
-agapey-