การวิ่งแล้ว "ขาลอย"

อยากทราบเรื่องเกี่ยวกับ การวิ่งที่ทำให้เกิดอาการที่เรียกว่า "ขาลอย" ค่ะ

จชกท. ใช้การวิ่งเป็นกุญแจหลักตัวนึงสำหรับการออกกำลังกายเพื่อลดความอ้วน ซี่งมันก็ได้ผลเป็นที่พึงพอใจ แต่ก็ยังมีความรู้สึกว่านอกจากสัดส่วนทีลดลงแล้วยังมีอะไรหลายสิ่งที่ยังไม่รู้ ก็เลยชอบชอบฟัง ชอบอ่าน อะไรเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้

แล้วจขกท.ก็ไปได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับการวิ่งที่ทำให้ "ขาลอย" ซี่งจับใจความได้ว่าเป็นภาษาของนักวิ่ง ที่อธิบายลักษณะการวิ่งที่เขารู้สึกว่า "วิ่งแล้วไม่เหนื่อย ฟิน และเหมือนมองขาของคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเองขณะที่วิ่ง"

จขกท.เกิดความสนใจค่ะ แต่หาความรู้จากในเน็ตค่อนข้างยาก จากคนรอบตัวก็ยาก ทราบมาแต่ว่ามีบล็อคเกอร์ท่านนึงเคยเขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้สั้นๆว่าเป็นการฝึกนักวิ่ง โดยการรักษาความเร็วและความคิดไม่วอกแวก ดูคล้ายกับกายานุปัสสนาเลย

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้กายานุปัสสนาสติปัฏฐาน - การมีสติระลึกรู้กายเป็นฐาน ซึ่งกายในที่นี่หมายถึงประชุม หรือรวม นั่นคือธาตุ 4 ได้แก่ ดิน น้ำ ลม ไฟมาประชุมรวมกันเป็นร่างกาย ไม่มองกายด้วยความเป็นคน สัตว์ เรา เขา แต่มองแยกเป็น รูปธรรมหนึ่งๆ เห็นความเกิดดับ กายล้วนไม่เที่ยง เป็นทุกข์ และเป็นอนัตตา

อยากรบกวนสอบถามเพื่อนๆพี่ๆ
- คนที่เคยมีประสบการณ์ ฝึกยังไงถึงจะสามารถวิ่งขาลอยได้คะ
- เราสามารถใช้เทคนิคนี้ฝึกอานาปานสติไปด้วยได้ไหมคะ
- การวิ่งในระดับนั้น ถือเป็นการวิ่งสำหรับระดับนักวิ่ง คือเกินเลเวลแค่ลดหุ่นไปแล้วใช่หรือเปล่า
- เป็นไปได้ไหมคะว่าการทำสมาธิแบบกายานุปัสสนา กับ การวิ่งขาลอยนี้ มีผลมาจากการเกิดเอนโดรฟินหรือสารอะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้เกิดความสุข เลยทำให้เกิดสิ่งที่เรียกว่า ปิติ
- การเกิดปิติ จากอะไรก็แล้วแต่ ความรู้สึกเป็นยังไงคะ

เป็นคนวิ่งแบบงูๆปลาๆ รู้แค่นิดๆหน่อยๆและเน้นใช้เพื่อลดความอ้วน ตอนนี้สนใจขึ้นมา รบกวนทุกท่านด้วยนะคะ




ขอ EDIT เพิ่มส่วนนี้นะคะ

จากหลายคอมเม้นท์เหมือนการจะเกิดภาวะลอยได้คือหลังจากเกิดความเหนื่อยไปถึงระยะนึง คือเหมือนพอเหนื่อยจนปวดตัว ปวดขา ปวดแขน เลยจุดที่ปวดไปมากๆ มันจะถึงจุดที่เกิดภาวะลอยขึ้น แบบนี้อาจจะเป็นผลได้จากท่งอานา หรือวิทยาศาสตร์ก็ด้วย ถูกไหมคะ

ถ้างั้นแสดงว่า ตามหลักวิทยาศาสตร์เราวิ่งซ้ำวนไปวนมา จนเกิดความเหนื่อยสักพัก มันจะเข้าสู่ภาวะนี้ได้ (ไม่กล้าสรุปว่าตอนทำเราจะมีสติไม่มีสติ แฮ่)

แต่ถ้าเป็นตามหลักอานาปานสติ ถ้าสมาธิเราเข้าถึงเกณฑ์ ต่อให้ระยะทางไม่ได้ไกล แต่จิตเข้าถึงแล้ว หรืออาจจะทำสมาธิก่อนเดิน มันก็เกิดสภาวะนี้ได้ ถูกไหมคะ และเราก็ยังมีสติ เพราะมันคือการเจริญสติ กำหนดรู้ตัวรู้การกระทำ แต่แบบนี้จะเสี่ยงอุบัติเหตุไหมคะ เพราะเรารู้แต่รู้แค่ภายในตัวเรา คือรู้แต่จังหวะของเรา ไม่ได้รู้การมีอยู่ของสิ่งรอบข้าง