ท้อมากครับ ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ผมอาจะพิมไม่รู้เรื่องนะครับ เพราะตอนนี้เศร้ามาก แต่อยากเล่าครับ
ผมอยู่ ม.6 ครับ ก่อนหน้านี้เคยมีเพื่อนเยอะแยะ เป็นคนไม่ถึงกับชอบเข้าสังคมครับ แต่ก็สามารถอยู่ในสังคมได้อย่างสนุกสนาน แต่ตอนนี้มันกลับกันแล้วครับ
เรื่องมันเริ่มขึ้นตั้งแต่ ม.5 มันมีหลายสาเหตุครับ (ที่ผมไม่อยากเล่าเพราะกลัวเพื่อนมาเห็น) ที่ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองมีปมขึ้นเรื่อยๆ จนเริ่มซึมเศร้า มันหนักขึ้นเรื่อยๆครับ หลายๆโรคเริ่มเข้ามา มันเยอะมากครับ กลัวการเข้าสังคม ซึมเศร้า ขาดความมั่นใจ อีกหลายๆโรค ผมพยายามปกปิดอาการมาตลอดครับ ไม่ว่าจะกับเพื่อน กับ ครอบครัว แต่จะมีใครรู้มั้ยว่า ทุกวันเวลาผมเดินไปที่ไหนเห็นเด็กวัยรุ่นคนอื่นคุยกันสนุกสนาน มันจะรู้สึกเจ็บใจ รู้สึกเศร้าขึ้นมาตลอด
สาเหตุที่ทำให้ผมเป็นอย่างนี้เพราะ เพื่อน ครับ เค้าทำร้ายจิตใจผม รุนแรงมากอยู่ครั้งนึงแต่ผมไม่บอกเค้าว่าผมรู้สึกแย่ ผมเก็บคำพูดนั้นมาอยู่ในใจผมจนวันนี้
ครอบครัวผมก็มีปัญหาครับ ทุกคนในบ้านเครียดกัน เพราะผมไม่ตั้งใจเรียนครับ ซึ่งคะแนนผมอยู่ในเกณปานกลางแต่ที่บ้านผมเค้าอยากให้ผมเรียนได้ดีมากกว่านี้ิ และคิดว่าผมแย่มาก ผมสงสัยครับว่าผมแย่ขนาดนั้นเลยหรอ ทั้งที่ผมเห็นเพื่อนคนอื่นหลายคนเค้าเหลวไหลกว่านี้ตั้งเยอะ เค้าเที่ยวเล่นกันสนุกสนาน เค้ามีความสุข พ่อแม่เค้าก็ไม่ได้ว่าอะไร ทำไมละคับเพราะผมไม่ได้ไปเที่ยวเล่นชีวิตมีความสุขหรอครับ ถึงดูแย่
โคตรทุเรศเลยใช่มั้ย
ตอนนี้ผมไม่อยากคบกับใครทั้งนั้นแล้วครับ พวกเพื่อนทุกคน ผมเกลียดสังคม เกลียดทุกอย่าง และที่สุดคือเกลียดตัวเองครับ ผมเกลียดตัวเองที่ผมเก็บอาการอยู่คนเดียวแล้วทำตัวเป็นเด็กมีปมทั้งที่มันไม่ใช่ผม ก่อนหน้านี้ผมยังร่าเริงอยู่แท้ๆ
เห็นเค้าบอกให้ให้อภัยคนที่ทำไม่ดีกับเราแล้วเราจะมีความสุขขึ้น มันไม่ใช่เลยครับ พอผมให้อภัยในใจผมมันก็มีความรู้สึกต่ำต้อยที่ยอมแพ้ให้ไอคนพวกนั้น มันไม่สนใจผมด้วยซ้ำว่าผมจะเป็นยังไง
ผมรู้สึกว่ามันถึงทางตันแล้ว มันหมดหวัง
ชีวิตเด็กม.6คนนึงจำเป็นต้องเครียดขนาดนี้หรอครับ
เข้ามหาลัยมันจะดีขึ้นมั้ยผมกลัว กลัว จริงๆผมอยากหนีออกสังคมตอนนี้แล้ว
ไม่ต้องตอบก็ได้ครับ ผมมันตัวประหลาด ไม่มีใครอยากช่วยผมหรอก
ขอบคุณที่อ่านครับ แค่อยากระบาย
ชีวิตแย่ๆอยากมาเล่าให้ฟัง
ผมอยู่ ม.6 ครับ ก่อนหน้านี้เคยมีเพื่อนเยอะแยะ เป็นคนไม่ถึงกับชอบเข้าสังคมครับ แต่ก็สามารถอยู่ในสังคมได้อย่างสนุกสนาน แต่ตอนนี้มันกลับกันแล้วครับ
เรื่องมันเริ่มขึ้นตั้งแต่ ม.5 มันมีหลายสาเหตุครับ (ที่ผมไม่อยากเล่าเพราะกลัวเพื่อนมาเห็น) ที่ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองมีปมขึ้นเรื่อยๆ จนเริ่มซึมเศร้า มันหนักขึ้นเรื่อยๆครับ หลายๆโรคเริ่มเข้ามา มันเยอะมากครับ กลัวการเข้าสังคม ซึมเศร้า ขาดความมั่นใจ อีกหลายๆโรค ผมพยายามปกปิดอาการมาตลอดครับ ไม่ว่าจะกับเพื่อน กับ ครอบครัว แต่จะมีใครรู้มั้ยว่า ทุกวันเวลาผมเดินไปที่ไหนเห็นเด็กวัยรุ่นคนอื่นคุยกันสนุกสนาน มันจะรู้สึกเจ็บใจ รู้สึกเศร้าขึ้นมาตลอด
สาเหตุที่ทำให้ผมเป็นอย่างนี้เพราะ เพื่อน ครับ เค้าทำร้ายจิตใจผม รุนแรงมากอยู่ครั้งนึงแต่ผมไม่บอกเค้าว่าผมรู้สึกแย่ ผมเก็บคำพูดนั้นมาอยู่ในใจผมจนวันนี้
ครอบครัวผมก็มีปัญหาครับ ทุกคนในบ้านเครียดกัน เพราะผมไม่ตั้งใจเรียนครับ ซึ่งคะแนนผมอยู่ในเกณปานกลางแต่ที่บ้านผมเค้าอยากให้ผมเรียนได้ดีมากกว่านี้ิ และคิดว่าผมแย่มาก ผมสงสัยครับว่าผมแย่ขนาดนั้นเลยหรอ ทั้งที่ผมเห็นเพื่อนคนอื่นหลายคนเค้าเหลวไหลกว่านี้ตั้งเยอะ เค้าเที่ยวเล่นกันสนุกสนาน เค้ามีความสุข พ่อแม่เค้าก็ไม่ได้ว่าอะไร ทำไมละคับเพราะผมไม่ได้ไปเที่ยวเล่นชีวิตมีความสุขหรอครับ ถึงดูแย่
ตอนนี้ผมไม่อยากคบกับใครทั้งนั้นแล้วครับ พวกเพื่อนทุกคน ผมเกลียดสังคม เกลียดทุกอย่าง และที่สุดคือเกลียดตัวเองครับ ผมเกลียดตัวเองที่ผมเก็บอาการอยู่คนเดียวแล้วทำตัวเป็นเด็กมีปมทั้งที่มันไม่ใช่ผม ก่อนหน้านี้ผมยังร่าเริงอยู่แท้ๆ
เห็นเค้าบอกให้ให้อภัยคนที่ทำไม่ดีกับเราแล้วเราจะมีความสุขขึ้น มันไม่ใช่เลยครับ พอผมให้อภัยในใจผมมันก็มีความรู้สึกต่ำต้อยที่ยอมแพ้ให้ไอคนพวกนั้น มันไม่สนใจผมด้วยซ้ำว่าผมจะเป็นยังไง
ผมรู้สึกว่ามันถึงทางตันแล้ว มันหมดหวัง
ชีวิตเด็กม.6คนนึงจำเป็นต้องเครียดขนาดนี้หรอครับ
เข้ามหาลัยมันจะดีขึ้นมั้ยผมกลัว กลัว จริงๆผมอยากหนีออกสังคมตอนนี้แล้ว
ไม่ต้องตอบก็ได้ครับ ผมมันตัวประหลาด ไม่มีใครอยากช่วยผมหรอก
ขอบคุณที่อ่านครับ แค่อยากระบาย