คิดถึงบ้าน

ออกจาก กรุงเทพ มหานคร
หวนย้อน พักถิ่น เราอาศัย
แสงสี เมืองหลวง ศิวิไล
แต่ใจ ทำได้ เพียงชินชา
......
ชีวิต หมุนเวียน อยู่อย่างนี้
ไม่มี สิ่งต่าง จากเดิมหนา
พบลูก ครอบครัว สุดสัปดาห์
พร้อมหน้า ไม่นาน ก็คืนกรุง
......
คิดถึง กับข้าว ที่เคยกิน
แผ่นดิน รวงข้าว ในท้องทุ่ง
กลิ่นโคลน สาบควาย ที่คละคลุ้ง
สายรุ้ง หลากสี หลังฝนพรำ
......
ไอหมอก ที่ปก คลุมไปทั่ว
มืดมัว ยามเช้า หลังมืดค่ำ
แสงไฟ ก่อฟืน เขม่าดำ
คนคล้ำ ผิงอุ่น ไออัคคี
.....
เมื่อฟืน เป็นถ่าน ด้วยไฟแรง
แก้มแดง นำข้าว ขึ้นไปจี่
ทาไข่ ที่ปรุง เหลืองพอดี
พี่นี้ จำได้  ตลอดมา
......
สายสาย หน้าหนาว ว่าวมาเล่น
พ่อเข็น ลูกดึง ไปข้างหน้า
ติดลม ผูกไว้ ที่คบคา
ร้องร่า ดีใจ ไปด้วยกัน
......
นึกถึง แล้วก็ น้ำตาคลอ
เฝ้ารอ วันที่ ถึงฝั่งฝัน
ชีวิต ยากจะ กำหนดมัน
คืนวัน ล่วงไป ไม่หวนคืน
......
เหงาเหงา จึงได้ แต่งกลอนเล่น
ด้วยเป็น อารมย์ สุดแข็งขืน
ก่อนหลับ นิทรา ยามค่ำคืน
เช้าตื่น ถึงบ้าน ที่แนบเนาว์