บันทึกช่วยจำ ตอน เราสองคน

สวัสดีครับ   


          วันเวลาที่ผ่านมา  แล้วผ่านไป  ความทรงจำมากมายเข้ามาทับถม  อดีต  ปัจจุบัน และอนาคต   บ้างครั้งก็ทำให้ผมหลงลืมความทรงจำบางช่วงบางตอนของชีวิตไป  ด้วยภาระ  หน้าที่  ปัญหาอุปสรรค์มากมายในชีวิตบางทีก็แกล้งลืมอดีตในช่วงที่แย้ๆไปซะดื้อๆซะงั้น   แต่มีความทรงจำหนึ่งที่ผมไม่อยากลืม   จึงขออนุญาต  ฝากความทรงจำไว้ในที่แห่งนี้  เพื่อหวังว่าวันข้างหน้า  จะได้ไม่หลงลืม  ช่วงเวลาดีๆที่เรามีกันและกัน  ที่เราผ่านปัญหาต่างๆมาด้วยกันจนถึงทุกวันนี้ได้อย่างไร  ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาเขามาในความทรงจำของเราสองคน   


แรกพบเมื่อเราเจอกัน  
ร่างเล็กจิ๋ว   ตัวนุ่มนิ่ม  หน้าตากวนๆ  เสียงร้องบาดอารมณ์   ครั้งแรกที่ได้พบก็รู้เลยว่า  หนูนี่แหละลูกของพ่อ   จากวันเป็นเดือน  จากเดือนเป็นปี พ่อได้เรียนรู้ว่า  หนูอยู่เหนือกฎเกณฑ์ใดๆที่พ่อหวังไว้   กินยาก   นอนยาก   เสียงร้องทำลายโซนประสาท  สิ่งเดียวที่พ่อทำได้เวลานั้นก็คือ......
พาหนูไปเที่ยวเรือไวกิ้งนะสิ   พ่อเข้าใจว่าหนูชอบ  เพราะทุกครั้งที่พ่อแกว่งเปลแรงๆ   หนูก็จะหยุดร้องทุกที  บางครั้งอาจมีอ๊วกบ้างเป็นบางครั้ง  ........  แต่มันก็ทำให้หนูหยุดร้องได้นะ