ทำงานในกรุงเทพฯ เพื่อนๆนำวิถีชีวิตแบบพอเพียงมาปรับใช้ในชีวิตประจำวันกันอย่างไรบ้าง

ปัจจุบันจะมีสิ่งต่างๆ เข้ามาล่อตาล่อใจผู้คน ชวนให้เสียเงินกับเรื่องไม่เป็นเรื่องตลอด
ตอนเริ่มทำงานใหม่ๆ ตอนนั้นแทบไม่มีเงินเก็บเลย อยากได้นู้นได้นี่ไปหมด อยู่กรุงเทพฯ ค่าใช้จ่าย ค่าครองชีพมันสูงจริงๆ
เงินเดือนออกก็ซื้อๆๆ สนุกกับกับจ่าย ไม่เคยคิดที่จะเก็บ กินข้าวทีมื้อเป็นร้อยขึ้น
คิดว่าชีวิตมันเกิดมาทั้งทีก็ต้องกินต้องใช้ให้มันคุ้มสิ สุดท้ายกลับมาดูเงินในบัญชี ใจมันก็หาย
ยังดีที่แค่ไม่มีเงินเก็บ ไม่ได้เป็นหนี้ใคร

ต่อมามันก็เกิดความคิดแวบขึ้นมาว่า ไม่ได้ละ ขืนเป็นอย่างนี้ต่อไป ถ้าทำงานไม่ไหว ป่วยขึ้นมากะทันหัน
จะทำอย่างไร ตอนแรกผมก็แค่จะหาวิธีการ เทคนิคการเก็บเงิน การลงทุนในหุ้น
สุดท้ายค้นไปค้นมาก็ไปเจอวิถีชีวิตแบบพอเพียงของในหลวง
คำว่าวิถีชีวิตแบบพอเพียงที่ผมได้ยินตั้งแต่เด็ก แต่ไม่เคยสนใจ ไม่เคยเอะใจให้ความสำคัญเลยสักครั้ง
เพราะความคิดในตอนนั้นผมเข้าใจผิดว่าเราอยู่กรุงเทพฯ ไม่มีที่ทาง จะให้มาปลูกผักเอง แบ่งพื้นที่ ผมทำไม่ได้หรอก
แต่จริงๆ แล้วมันอยู่ที่ตัวเราต่างหาก คำว่าพอเพียง จริงๆ แล้ว มันไม่ใช่แค่การปลูกผัก ผมเข้าใจผิดมาตลอด
จนตอนหลังพยายามนำมาปรับใช้จนเริ่มมีเงินเก็บขึ้นมาบ้าง เวลาจะใช้จ่ายอะไร คำว่าพอเพียงมันเตือนขึ้นมาในหัวผมตลอด
ชีวิตดีขึ้น ไม่หืดขึ้นคอเดือนชนเดือนเหมือนเมื่อก่อน เพราะเรารู้จักเลือกกิน เลือกใช้มากขึ้น
กินกับข้าวถูกลง ของไม่จำเป็นก็ตัดๆไป ไม่ซื้อ การเดินทางบางครั้งเดินหรือขี่จักรยานเพื่อเป็นการออกกำลังกายไปในตัว
รู้สึกภูมิใจ อุ่นใจทุกครั้งที่เห็นเงินเก็บ ต้องขอบคุณคำนี้ คำว่า "พอเพียง"