ถ้าพิมผิด ต้องขอโทษด้วยนะคะ
ความรักของเราเกิดขึ้นเมื่อ 4 เดือนที่แล้ว เราเจอกันในแชทๆหนึ่ง เราคุยกับเขา จนเราแลกไอดีไลน์กัน ทำให้เรากับเขาได้คุยกันมากขึ้น
ตอนแรกเราจะไม่จริงจังเพราะรู้ดีว่ารักทางออนไลน์มันไม่มั่งคง แต่การที่เราคุยกับเขาทุกวัน มันทำให้เป็นความคุ้นชินไปสะได้ คุยกันได้ประมาณ1เดือน เขาของเราคบ เราว่าจะไม่คบ แต่ก็รู้กดีกับเขาไปแล้ว เราเลยลองเสี่ยงไปดู เราตกลงคบกับเขา มันก็มีอะไรเปลี่ยนนิดหน่อย เช่น การเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกกันบาง อะไรแบบนี้ ตอนนั้นเรามีความสุขมาก คิดไปต่างๆนานา เรากับเขาไม่เคยเจอกันนะ เราได้แต่พิมคุยกัน โทรหากัน เรากับเขาอยู่ไกลกันมาก เขาอยู่เหนือ เราอยู่กรุงเทพ เรากับเขาเคยทะเลาะกันอยู่ครั้งหนึ่ง เขาอ่านไม่ตอบ เราเลยโวยวายใส่เขาไป แต่ก็กลับมาคืนดีกัน เคยมีเหตุการณ์หนึ่ง ทำให้รู้ว่าเรา เขามาก ตอนนั้นเขาเข้ารพ. พอเรารู้เราเหมือนจะไปหาเขา แต่เราไปไม่ได้เพราะระยะทางที่มันขวางเราไว้ เราเครียดมาก เป็นห่วง อยากไปหา เราร้องไห้แทบทุกคืน มันเป็นอะไรที่แย่มากในตอนนั้น ตลอด2เดือนกว่ามันดีมาตลอดนะ จนเข้าเดือนที่3 มันเริ่มเปลี่ยน เขาเริ่มไม่มีเวลา อ่านไม่ตอบ ไม่โทรมาเหมือนปกติ เราก็แบบคงไม่มีหรอกมั้ง เราก็ลองให้โอกาสเขาดูว่าเขาจะกลับมาเหมือนเดิมไหม แต่ไม่เลย มันแย่กว่าเดิม ตอนนั้นเราเริ่มรักเขามากแล้ว รักจนเราเหนื่อย จนเพื่อนเราบอกให้พอเถอะ อย่าฝืนเลย เราก็เลยตัดสินใจว่าจะบอกเลิกเขา แต่เขาดันหายไปสักก่อน ไลน์ทักไปก็ไม่ตอบไม่อ่าน โทรศัพท์เขาก็บล็อกเบอร์ไว้ เราลองเอาเบอร์อื่นโทรไป เขารับนะ แต่เราไม่กล้าพูด มันพูดไม่ออก เราคาใจมากตอนนี้ว่าเขาทำแบบนี้ทำไม ทำไมไม่มาคุยให้มันจบๆไป อยากเลิกก็มาบอกดีๆๆ ไม่ใช่มาทำไมแบบ เป็นผชสะป่าว แต่ทำนี้นิสัยแบบนี้ เราอยากให้เขาได้มาเห็นโพสนี้ เขาจะได้เข้าใจความรู้สึกเราบ้าง
ปล.เขาไม่เล่นเฟสและขอบคุณทุกคนที่เขามาอ่าน
ประสบการณ์ความรัก
ความรักของเราเกิดขึ้นเมื่อ 4 เดือนที่แล้ว เราเจอกันในแชทๆหนึ่ง เราคุยกับเขา จนเราแลกไอดีไลน์กัน ทำให้เรากับเขาได้คุยกันมากขึ้น
ตอนแรกเราจะไม่จริงจังเพราะรู้ดีว่ารักทางออนไลน์มันไม่มั่งคง แต่การที่เราคุยกับเขาทุกวัน มันทำให้เป็นความคุ้นชินไปสะได้ คุยกันได้ประมาณ1เดือน เขาของเราคบ เราว่าจะไม่คบ แต่ก็รู้กดีกับเขาไปแล้ว เราเลยลองเสี่ยงไปดู เราตกลงคบกับเขา มันก็มีอะไรเปลี่ยนนิดหน่อย เช่น การเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกกันบาง อะไรแบบนี้ ตอนนั้นเรามีความสุขมาก คิดไปต่างๆนานา เรากับเขาไม่เคยเจอกันนะ เราได้แต่พิมคุยกัน โทรหากัน เรากับเขาอยู่ไกลกันมาก เขาอยู่เหนือ เราอยู่กรุงเทพ เรากับเขาเคยทะเลาะกันอยู่ครั้งหนึ่ง เขาอ่านไม่ตอบ เราเลยโวยวายใส่เขาไป แต่ก็กลับมาคืนดีกัน เคยมีเหตุการณ์หนึ่ง ทำให้รู้ว่าเรา เขามาก ตอนนั้นเขาเข้ารพ. พอเรารู้เราเหมือนจะไปหาเขา แต่เราไปไม่ได้เพราะระยะทางที่มันขวางเราไว้ เราเครียดมาก เป็นห่วง อยากไปหา เราร้องไห้แทบทุกคืน มันเป็นอะไรที่แย่มากในตอนนั้น ตลอด2เดือนกว่ามันดีมาตลอดนะ จนเข้าเดือนที่3 มันเริ่มเปลี่ยน เขาเริ่มไม่มีเวลา อ่านไม่ตอบ ไม่โทรมาเหมือนปกติ เราก็แบบคงไม่มีหรอกมั้ง เราก็ลองให้โอกาสเขาดูว่าเขาจะกลับมาเหมือนเดิมไหม แต่ไม่เลย มันแย่กว่าเดิม ตอนนั้นเราเริ่มรักเขามากแล้ว รักจนเราเหนื่อย จนเพื่อนเราบอกให้พอเถอะ อย่าฝืนเลย เราก็เลยตัดสินใจว่าจะบอกเลิกเขา แต่เขาดันหายไปสักก่อน ไลน์ทักไปก็ไม่ตอบไม่อ่าน โทรศัพท์เขาก็บล็อกเบอร์ไว้ เราลองเอาเบอร์อื่นโทรไป เขารับนะ แต่เราไม่กล้าพูด มันพูดไม่ออก เราคาใจมากตอนนี้ว่าเขาทำแบบนี้ทำไม ทำไมไม่มาคุยให้มันจบๆไป อยากเลิกก็มาบอกดีๆๆ ไม่ใช่มาทำไมแบบ เป็นผชสะป่าว แต่ทำนี้นิสัยแบบนี้ เราอยากให้เขาได้มาเห็นโพสนี้ เขาจะได้เข้าใจความรู้สึกเราบ้าง
ปล.เขาไม่เล่นเฟสและขอบคุณทุกคนที่เขามาอ่าน