สวัสดีค่ะ เพื่อนพันทิป ดิฉันอยากจะถามเพื่อนๆว่าเพื่อนแท้ของใครหลายๆคน เป็นยังไงกันบ้างค่ะ ?? แล้วเพื่อนในอุดมคติของเพื่อนๆพันทิปเป็นไงหรอค่ะ ??
>> แต่.......สำหรับดิฉัน😟 คงมีแค่เพื่อนในอุดมคิตค่ะ เพราะฉันได้ตัดเพื่อนออกจากชีวิตไปแล้ว 😭😭 <<
#ไม่รู้ว่าที่ทำนั้นถูกต้องหรือเปล่า ที่เราเลือกที่จะอยู่คนเดียว !!!
》》》เรื่องของเรามีอยู่ว่า.... ในตอนเขาเรียนม.ต้นตอนนั้นเราไม่รู้จักใครเลย (คนไม่มีเพื่อนค่ะ) แล้วก็มีเพื่อนห้องเดียวกันกลุ่มหนึ่งมาชวนเราเข้าแก๊ง เราเห็นเขานิสัยดีก็เลยลองคบดู แก๊งเรามักมีปัญหาบ่อยครั้งกับพวกเด็หลังค่ะ เพราะเราจะเรียนแต่พวกนั้นชอบรบกวนสมาธิ เราคบกับเพื่อนกลุ่มนี้จนมาถึงช่วงสอบปลายภาค พอผลสอบออกมาปรากฏว่าเราได้เกรดมาที่สุดในแก๊งทำให้เพื่อคนนึงในแก๊งไม่พอใจค่ะ เขาพยายามกันเราออกจากแก๊ง เราเลยออกมาแต่เพื่อนในแก๊งก็มาตามกลับไปตอนนั้นพวกเขาบอกเราว่าอย่าสนใจเลย มันก็เป็นแบบนั้นละ ด้วยรวามที่เราให้เพื่อนเต็ม100อยู่ด้วยก็เลยกลับไป เราคบกันมาเรื่อยๆเวลาผ่านไปๆเพื่อในห้องก็เริ่มลาออกไผที่ละคนสองคน จนกระทั่งอยู่ม.3ค่ะ ไม่อยากจะเชื่อ!! ว่าเราจะได้รวมแก๊งกับพวกเด็กหลังห้อง เพราะอะไรรู้ไหมค่ะ?? เพราะเด็กในห้องเราหรือกันแค่19คนแล้วค่ะ เด็กหลังห้องพวกนั้นดลยมาขอเข้าแก๊งกับพวกเรา เราก็ไม่ได้คิดอะไรมากค่ะ จนม.3เทอม2 เพื่อนเราดูเปลี่ยนไปที่ผ่านมาเพื่อนเราเคยช่วยกันทำงานแต่นี้กลายเป็นเราที่ทำอยู่คนเดียว เวลาสอบก็ลอกข้อสอบเรา จนทำให้เราอดคิดไม่ได้ว่าที่ผ่านมาเพื่อนคบเราเพราะผลประโยชน์หรือเปล่า เวลาที่เราบอกข้อสอบผิดเพื่อนก็จะด่าเราว่าเรา แต่ถ้าบอกถูกแม้แต่คำขอบคุณเพื้อนยังไม่เคยพูดกับเรา แต่เราก็ให้อภัยเพื่อนนะค่ะ จนขึ้นม.ปลาย ทุกอย่างดูเปลี่ยนไปมากกว่าเก่าจากที่ตอนม.3ว่าเปลี่ยนแล้วตอนนี้แย่กว่าอีกค่ะ คือ เพื่อนทำหมือนเราไม่มีตัวตน แต่พอมีงานกลุ่มหรือช่วงใกล้สอบเพื่อนจะมาสนใจเรา มาชวนเราทำนั่นนี่นู้น ยิ่งตอนที่จะต้องลงสมัครเลือกตั้งคณะกรรมการนักเรียนเพื่อนหลายคนมาชวนเราไปรวมอยู่ในพรรคด้วย เราถึงเพื่อนสนิทเราด้วยค่ะ แต่เรารู้ว่าที่เขามาชวนเพราะเรามีประโยชน์เขาไม่เห็นร่าเราจริงๆ เราเลยปฏิเสธทุกคน แล้วเพื่อนสนิทเราก็ไปบอกครูค่ะว่าเราไม่ยอมลงสมัคร ทำให้ครูต้องเรียกนักเรียนม.4ทั้งหมดมาคุย สุดท้ายเราก็ต้องยอมลงสมัครค่ะเพราะเราไม่อยากให้ใครต้องมาเดือดร้อนเพราะเรา สุดท้ายผลการเลือกตั้งทำให้เราได้เป็นคณะกรรมการนักเรียนจริงๆ เราทำงานกับเพื่อนช่วงแลกๆมันก็ดีค่ะแต่พอมาหลังๆเราก็ทำอยู่คนเดียวเหมือนเดิม พอทำออกมาดีเพื้อนก็บอกว่าเพื้อนทำค่ะแต่ถ้าอันไหนที่โดนว่าเพื่อนก็จะบอกว่าเราทำ ทั้งที่ทั้งหมดนั้นเราทำแต่เราไม่เคยบอกไม้เคยเถียงนะค่ะ เราไม่อยากให้เกิดปัญหาเราเลยเลือกที่จะเงียบ ครั้งหนึ่งเราคิดจะลาออกจะกรรมการนักเรียน ครั้งนั้นครูเรัยกประชุมด่วนกะบเรื่องของเราทำให้เราได้พูดในการกระทำของเพื้อนเราแต่ก็เหมือนเราโกหกค่ะ เพราะดูเหมือนครูไม่เชื่อในสิ่งที่เราพูด ตอนนั้นเราคิดว่าไม่เป็นไรยังไงเราก็จะได้ออกแล้วทถกอย่างไม่ใช่อย่างที่คิดค่ะ เราไม่มีสิทธิลาออก ตอนนั่นมันแย่มากๆค่ะ เราก็ได้แต่เก็บความรู้สึกเอาไว้ จนขึ้นม.5 เราก็ยังเป็นกรรมการนักเรียนอยู่แต่สิ่งที่เพิ่มขึ้นมาคือการเป็นประธานสีค่ะ เราไม่ได้อยากเป็นแต่รู้พี่เลือกเราแล้วฝากความหวังไว้ที่เรา (อะไรเนี่ยไม่มีสิทธิที่จะได้ตัดสินใจเองเลยใช่ไหม) เริ่มทำงาน...และได้มอบหม่ยหน้าที่ให้ทุกคนรับผิดชอบส่วนเราจะดูแลงานทั้งหมด เราให้เพื่อนสนิทเราสอนหลีดค่ะ เราหาหลีดให้เพื่อนมีหน้าที่แค่สอน ช่วงแลกๆเราไปช่วยทุกวันค่ะแต่เพื่อนว่าเรา บอกว่าเราไปกดดันน้อง ทำให้เราไม่อยากไป แก็ต้องไปค่ะไปให้กำลังใจกัน แต่เพื่อนก็ทำให้เรายิ้งไม่อยากไปช่วยขึ่นไปอีกคือแสดงความคิดเห็นไปเราเห็นจุกบกพร่องเราบอก เขากลับไม่รับฟังแล้วก็ว่าเรากลับมาค่ะ เราเลยตัดสินใจไม่ไปดูหลีดอีกเลยเร่ปล่อยให้เพื่อนดูแลเลยค่ะ จนวันนึงเกิดปัญหาขึ้นน้องๆที่เป็นหลีดพร้อมใจกันลาออกด้วยเหตุผลที่ว่าเราไม่ไปดูแลหลีด ตอนนั้นเราไม่รู้จะทำยังไงก็เลยบอกว่าถ้าไม่อยากเป็นพี่ก็บังคับไมได้แล้วเราก็เดินออกมา เราให้เพื่อนเคลียทุกอย่างเองค่ะ เพราะในเวลาที่เราช่วยเหลือเขา เขากลับมองว่าเราเป็นตัวปัญหาแต่พอมีปัญหาเขากลับโยนมาที่เรา ทำให้เรารู้เลยว่าเพื่อนที่เราคบมาตลอด5ปี #เห็นคุณค่าเราแค่ตอนที่มีปัญหา #ตอนที่เรามีประโยชน์ #และเขาคบเราเพราะผบประโยชน์ ทำให้เรารู้ว่าเพื่อนที่เรารักมากนั้นไม่ได้รักและจริงใจกับเราเลย #วันนี้ดิฉันเลยตัดสินใจที่จะเลิกคบกลับพวกเขา ถึงแม้ว่าถ้าเลิกคบกลับพวกเขาแล้วฉันจะไม่มีเพื่อนก็ตาม ฉันบอกตัวเองเสมอไม่มีเพื่อนเราก็ต้องอยู่ให้ได้
#ดิฉันไม่รู้ว่าทำถูกไหมที่ตัดสินใจแบบนั้น #มันเป็นคำถามที่รบกวนใจฉันมาในตอนนี้
(ไม่ใช่ไม่รักพวกเขา ฉันรักพวกเขามากแต่พวกเขาไม่เคยรักฉันเลย)
ทำถูกหรือเปล่า ?? ตัดสินเลิกคบเพื้อนที่คบมา5ปี !!
>> แต่.......สำหรับดิฉัน😟 คงมีแค่เพื่อนในอุดมคิตค่ะ เพราะฉันได้ตัดเพื่อนออกจากชีวิตไปแล้ว 😭😭 <<
#ไม่รู้ว่าที่ทำนั้นถูกต้องหรือเปล่า ที่เราเลือกที่จะอยู่คนเดียว !!!
》》》เรื่องของเรามีอยู่ว่า.... ในตอนเขาเรียนม.ต้นตอนนั้นเราไม่รู้จักใครเลย (คนไม่มีเพื่อนค่ะ) แล้วก็มีเพื่อนห้องเดียวกันกลุ่มหนึ่งมาชวนเราเข้าแก๊ง เราเห็นเขานิสัยดีก็เลยลองคบดู แก๊งเรามักมีปัญหาบ่อยครั้งกับพวกเด็หลังค่ะ เพราะเราจะเรียนแต่พวกนั้นชอบรบกวนสมาธิ เราคบกับเพื่อนกลุ่มนี้จนมาถึงช่วงสอบปลายภาค พอผลสอบออกมาปรากฏว่าเราได้เกรดมาที่สุดในแก๊งทำให้เพื่อคนนึงในแก๊งไม่พอใจค่ะ เขาพยายามกันเราออกจากแก๊ง เราเลยออกมาแต่เพื่อนในแก๊งก็มาตามกลับไปตอนนั้นพวกเขาบอกเราว่าอย่าสนใจเลย มันก็เป็นแบบนั้นละ ด้วยรวามที่เราให้เพื่อนเต็ม100อยู่ด้วยก็เลยกลับไป เราคบกันมาเรื่อยๆเวลาผ่านไปๆเพื่อในห้องก็เริ่มลาออกไผที่ละคนสองคน จนกระทั่งอยู่ม.3ค่ะ ไม่อยากจะเชื่อ!! ว่าเราจะได้รวมแก๊งกับพวกเด็กหลังห้อง เพราะอะไรรู้ไหมค่ะ?? เพราะเด็กในห้องเราหรือกันแค่19คนแล้วค่ะ เด็กหลังห้องพวกนั้นดลยมาขอเข้าแก๊งกับพวกเรา เราก็ไม่ได้คิดอะไรมากค่ะ จนม.3เทอม2 เพื่อนเราดูเปลี่ยนไปที่ผ่านมาเพื่อนเราเคยช่วยกันทำงานแต่นี้กลายเป็นเราที่ทำอยู่คนเดียว เวลาสอบก็ลอกข้อสอบเรา จนทำให้เราอดคิดไม่ได้ว่าที่ผ่านมาเพื่อนคบเราเพราะผลประโยชน์หรือเปล่า เวลาที่เราบอกข้อสอบผิดเพื่อนก็จะด่าเราว่าเรา แต่ถ้าบอกถูกแม้แต่คำขอบคุณเพื้อนยังไม่เคยพูดกับเรา แต่เราก็ให้อภัยเพื่อนนะค่ะ จนขึ้นม.ปลาย ทุกอย่างดูเปลี่ยนไปมากกว่าเก่าจากที่ตอนม.3ว่าเปลี่ยนแล้วตอนนี้แย่กว่าอีกค่ะ คือ เพื่อนทำหมือนเราไม่มีตัวตน แต่พอมีงานกลุ่มหรือช่วงใกล้สอบเพื่อนจะมาสนใจเรา มาชวนเราทำนั่นนี่นู้น ยิ่งตอนที่จะต้องลงสมัครเลือกตั้งคณะกรรมการนักเรียนเพื่อนหลายคนมาชวนเราไปรวมอยู่ในพรรคด้วย เราถึงเพื่อนสนิทเราด้วยค่ะ แต่เรารู้ว่าที่เขามาชวนเพราะเรามีประโยชน์เขาไม่เห็นร่าเราจริงๆ เราเลยปฏิเสธทุกคน แล้วเพื่อนสนิทเราก็ไปบอกครูค่ะว่าเราไม่ยอมลงสมัคร ทำให้ครูต้องเรียกนักเรียนม.4ทั้งหมดมาคุย สุดท้ายเราก็ต้องยอมลงสมัครค่ะเพราะเราไม่อยากให้ใครต้องมาเดือดร้อนเพราะเรา สุดท้ายผลการเลือกตั้งทำให้เราได้เป็นคณะกรรมการนักเรียนจริงๆ เราทำงานกับเพื่อนช่วงแลกๆมันก็ดีค่ะแต่พอมาหลังๆเราก็ทำอยู่คนเดียวเหมือนเดิม พอทำออกมาดีเพื้อนก็บอกว่าเพื้อนทำค่ะแต่ถ้าอันไหนที่โดนว่าเพื่อนก็จะบอกว่าเราทำ ทั้งที่ทั้งหมดนั้นเราทำแต่เราไม่เคยบอกไม้เคยเถียงนะค่ะ เราไม่อยากให้เกิดปัญหาเราเลยเลือกที่จะเงียบ ครั้งหนึ่งเราคิดจะลาออกจะกรรมการนักเรียน ครั้งนั้นครูเรัยกประชุมด่วนกะบเรื่องของเราทำให้เราได้พูดในการกระทำของเพื้อนเราแต่ก็เหมือนเราโกหกค่ะ เพราะดูเหมือนครูไม่เชื่อในสิ่งที่เราพูด ตอนนั้นเราคิดว่าไม่เป็นไรยังไงเราก็จะได้ออกแล้วทถกอย่างไม่ใช่อย่างที่คิดค่ะ เราไม่มีสิทธิลาออก ตอนนั่นมันแย่มากๆค่ะ เราก็ได้แต่เก็บความรู้สึกเอาไว้ จนขึ้นม.5 เราก็ยังเป็นกรรมการนักเรียนอยู่แต่สิ่งที่เพิ่มขึ้นมาคือการเป็นประธานสีค่ะ เราไม่ได้อยากเป็นแต่รู้พี่เลือกเราแล้วฝากความหวังไว้ที่เรา (อะไรเนี่ยไม่มีสิทธิที่จะได้ตัดสินใจเองเลยใช่ไหม) เริ่มทำงาน...และได้มอบหม่ยหน้าที่ให้ทุกคนรับผิดชอบส่วนเราจะดูแลงานทั้งหมด เราให้เพื่อนสนิทเราสอนหลีดค่ะ เราหาหลีดให้เพื่อนมีหน้าที่แค่สอน ช่วงแลกๆเราไปช่วยทุกวันค่ะแต่เพื่อนว่าเรา บอกว่าเราไปกดดันน้อง ทำให้เราไม่อยากไป แก็ต้องไปค่ะไปให้กำลังใจกัน แต่เพื่อนก็ทำให้เรายิ้งไม่อยากไปช่วยขึ่นไปอีกคือแสดงความคิดเห็นไปเราเห็นจุกบกพร่องเราบอก เขากลับไม่รับฟังแล้วก็ว่าเรากลับมาค่ะ เราเลยตัดสินใจไม่ไปดูหลีดอีกเลยเร่ปล่อยให้เพื่อนดูแลเลยค่ะ จนวันนึงเกิดปัญหาขึ้นน้องๆที่เป็นหลีดพร้อมใจกันลาออกด้วยเหตุผลที่ว่าเราไม่ไปดูแลหลีด ตอนนั้นเราไม่รู้จะทำยังไงก็เลยบอกว่าถ้าไม่อยากเป็นพี่ก็บังคับไมได้แล้วเราก็เดินออกมา เราให้เพื่อนเคลียทุกอย่างเองค่ะ เพราะในเวลาที่เราช่วยเหลือเขา เขากลับมองว่าเราเป็นตัวปัญหาแต่พอมีปัญหาเขากลับโยนมาที่เรา ทำให้เรารู้เลยว่าเพื่อนที่เราคบมาตลอด5ปี #เห็นคุณค่าเราแค่ตอนที่มีปัญหา #ตอนที่เรามีประโยชน์ #และเขาคบเราเพราะผบประโยชน์ ทำให้เรารู้ว่าเพื่อนที่เรารักมากนั้นไม่ได้รักและจริงใจกับเราเลย #วันนี้ดิฉันเลยตัดสินใจที่จะเลิกคบกลับพวกเขา ถึงแม้ว่าถ้าเลิกคบกลับพวกเขาแล้วฉันจะไม่มีเพื่อนก็ตาม ฉันบอกตัวเองเสมอไม่มีเพื่อนเราก็ต้องอยู่ให้ได้
#ดิฉันไม่รู้ว่าทำถูกไหมที่ตัดสินใจแบบนั้น #มันเป็นคำถามที่รบกวนใจฉันมาในตอนนี้
(ไม่ใช่ไม่รักพวกเขา ฉันรักพวกเขามากแต่พวกเขาไม่เคยรักฉันเลย)