สวัสดีค่ะ
พอดีมีปัญหาเรื่องนิสัยตัวเองอยู่อย่างนึงที่ไม่รู้เรียกว่าไม่ดีหรือเป็นพวก anti-social รึเปล่า ตอนนี้เรากำลังต่อป.โทอยู่นะคะ อายุ20กลางๆ
คือต้องเล่าก่อนว่าสมัยเรียนป.ตรีเราชอบออกข้างนอกมากกกกก เลิกเรียนไม่กลับบ้าน กลับทีก็5ทุ่มเที่ยงคืนทุกวัน
แต่ไม่ค่อยได้ไปผับอะไรแบบนี้นะคะ ไม่ค่อยชอบ แค่อยู่เล่นกับเพื่อนแถวม.เฉยๆ แล้วทีนี่เรื่องมันเริ่มหลังเราเรียนจบ
พอเรียนจบเราก็ไปเรียนภาษาที่ต่างประเทศนิดๆหน่อยๆแปปเดียวก็กลับมาไทยแล้ว
แต่พอกลับมาไทย เราก็นิสัยดันเปลี่ยนอ่าา แบบไม่ค่อยอยากออกไปไหน อยากอยู่กับที่บ้านกับพ่อแม่มากกว่า กลายเป็นคนติดบ้านอ่ะค่ะ
เหมือนห่างจากพ่อแม่นาน แล้วท่านก็เริ่มอายุมากขึ้นเรื่อยๆ อะไรจะเกิดวันไหนก็ไม่รู้ เลยอยากอยู่ด้วยให้เยอะที่สุด
เวลาเพื่อนชวนเลยไม่ค่อยออก แต่ก็มีออกบ้างนะคะไม่ใช่ไม่ไปเลย เข้าใจว่าคนเราต้องมีสังคม
แรกๆเพื่อนก็บ่นๆ แต่ก็อธิบายไปว่าอยากอยู่กับที่บ้าน บลา บลา บลา เพื่อนก็เข้าใจไม่ได้ว่าไร มันเลยบอกถ้าว่างก็มาบ้าง ก็โอเค
ทีนี้พอมาต่อโทที่ต่างประเทศ เจอสังคมใหม่เพื่อนใหม่ แรกๆก็พยายามคุยกับคนนู้นคนนี้ทั้งๆที่ชอบกลับห้องตัวเองมากกว่า
อ๋อ แล้วก็มีออกไปเที่ยวกลางคืนบ้าง เพราะพวกต่างชาติก็ชอบไปสนิทกันตอนกินเหล้าอ่ะนะคะ เลยต้องไปบ้าง
พอทำแบบนั้นไปได้เดือนกว่าๆ มันก็เหนื่อยมากเกินไป แบบถึงลิมิตแล้วอ่าาา กลับห้องตี4-5 ทุกอาทิตย์เราทำไม่ไหว
หลังๆก็กลายเป็นกลับห้องบ่อยขึ้น หลังเลิกเรียนก็ขี้เกียจ อยากกลับไปพัก แล้วทีนี้ก็มีเพื่อนคนนึงชอบชวนไปข้างนอก
แบบเลิกเรียนก็ชอบชวนไปกินนู่นกินนี่ เราก็ปฏิเสธแบบดีๆว่า วันนี้เหนื่อยอยากพักแล้วก็ยังไม่อยากกินเท่าไหร่ อะไรประมาณนี้
เค้าก็ชวนๆๆๆต่อไม่ยอมเลิกทั้งๆที่เราปฏิเสธไปแล้วตั้งหลายที (อันนี้หมายถึงชวนในวันเดียวกันนะคะ)
สุดท้ายเราก็ขี้เกียจพูดละ เออไปก็ได้วะ อะไรประมาณนี้ แต่พอไปก็ไม่ออกอาการอะไรนะคะ ทำตัวเฮฮาปกติ
แล้วมันก็เป็นแบบนี้ซ้ำๆเข้าหลายๆครั้ง เราก็เริ่มรำคาญแบบจะอะไรนักหนา (ไม่ได้ไม่ไปทุกครั้งนะคะ แต่ครั้งที่ไม่อยากจริงๆจะปฏิเสธ)
กลายเป็นว่าตอนนี้เราไม่ค่อยอยากคุยกับเพื่อนคนนั้นไปเลย ทั้งๆที่เค้าก็นิสัยดี เราชอบเค้านะ แต่ความรำคาญมันค่อยๆมากขึ้นเรื่อยๆ
บางทีเซ็งจนไม่อ่านแชทที่เค้าทักมาเลย จะไม่ได้ต้องรู้ ไม่ต้องปฏิเสธให้เหนื่อยไรงี้ (อันนี้รู้ค่ะนิสัยไม่ดี แต่ปฏิเสธไปเค้าก็ไม่ฟังอ่าา T T)
นี่ก็พยายามข่มความรู้สึกตัวเองอยู่ว่าไม่ได้นะ อย่าเป็นแบบนี้.. แต่มันก็ห้ามยากอ่าาา
ประเด็นคือ อยากถามว่าแบบนี้เรียก anti-social ไหมคะ คือเราแค่อยากกลับห้องมีเวลาของตัวเองบ้าง ออกทุกวันก็เหนื่อย
เพราะวันไหนถ้าเราต้องออกไปข้างนอก กลับมาเราก็จะต้องมีสิ่งที่ต้องทำ กลายเป็นนอนดึกมากๆทุกวัน
สิ่งที่ทำก็ไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้นหรอกค่ะ แค่ชอบทำ ทำแล้วมีความสุข
มันแค่ประมาณฟังเพลง เล่นเน็ต นอนดูวีดีโอไปเรื่อยๆ วิธีคลายเครียดเราเฉยๆ
อ้อ เพื่อนเราแทบทุกคนบอกว่าเราเป็นคนเข้าถึงง่าย/คุยง่ายนะคะ แบบเฟรนลี่หน้ายิ้มๆ ไม่ได้หน้าดุหน้าเหวี่ยงนะคะ 555
รบกวนขอคำปรึกษาหน่อยนะคะ สงสัยจุดไหนถามได้ค่ะ ยินดีบอกรายละเอียดเพิ่ม.. ไม่รู้จะถามใคร.. ฮืออออ
ปล. ทำไมพิมพ์ไปพิมพ์มามันยาววววว อย่างนี้~~~ ตอนแรกว่าจะเล่าสั้นๆ 55555
ขอบคุณค่าาา ^^
---------------------------------
ขออีกคำถามค่ะ อยากรู้จากอีกฝั่งด้วย สำหรับคนที่ชอบชวนเพื่อนไปข้างนอกซ้ำๆทั้งๆที่เพื่อนก็ปฏิเสธแล้ว
ทำไมถึงยังชวนซ้ำๆอ่ะคะ อย่าด่าเรานะะ แค่สงสัยเฉยๆ เพราะเราเป็นอีกฝั่งนึง เลยอยากเข้าใจอีกด้านด้วย
แบบนี้เรียก anti-social หรือเปล่าคะ?
พอดีมีปัญหาเรื่องนิสัยตัวเองอยู่อย่างนึงที่ไม่รู้เรียกว่าไม่ดีหรือเป็นพวก anti-social รึเปล่า ตอนนี้เรากำลังต่อป.โทอยู่นะคะ อายุ20กลางๆ
คือต้องเล่าก่อนว่าสมัยเรียนป.ตรีเราชอบออกข้างนอกมากกกกก เลิกเรียนไม่กลับบ้าน กลับทีก็5ทุ่มเที่ยงคืนทุกวัน
แต่ไม่ค่อยได้ไปผับอะไรแบบนี้นะคะ ไม่ค่อยชอบ แค่อยู่เล่นกับเพื่อนแถวม.เฉยๆ แล้วทีนี่เรื่องมันเริ่มหลังเราเรียนจบ
พอเรียนจบเราก็ไปเรียนภาษาที่ต่างประเทศนิดๆหน่อยๆแปปเดียวก็กลับมาไทยแล้ว
แต่พอกลับมาไทย เราก็นิสัยดันเปลี่ยนอ่าา แบบไม่ค่อยอยากออกไปไหน อยากอยู่กับที่บ้านกับพ่อแม่มากกว่า กลายเป็นคนติดบ้านอ่ะค่ะ
เหมือนห่างจากพ่อแม่นาน แล้วท่านก็เริ่มอายุมากขึ้นเรื่อยๆ อะไรจะเกิดวันไหนก็ไม่รู้ เลยอยากอยู่ด้วยให้เยอะที่สุด
เวลาเพื่อนชวนเลยไม่ค่อยออก แต่ก็มีออกบ้างนะคะไม่ใช่ไม่ไปเลย เข้าใจว่าคนเราต้องมีสังคม
แรกๆเพื่อนก็บ่นๆ แต่ก็อธิบายไปว่าอยากอยู่กับที่บ้าน บลา บลา บลา เพื่อนก็เข้าใจไม่ได้ว่าไร มันเลยบอกถ้าว่างก็มาบ้าง ก็โอเค
ทีนี้พอมาต่อโทที่ต่างประเทศ เจอสังคมใหม่เพื่อนใหม่ แรกๆก็พยายามคุยกับคนนู้นคนนี้ทั้งๆที่ชอบกลับห้องตัวเองมากกว่า
อ๋อ แล้วก็มีออกไปเที่ยวกลางคืนบ้าง เพราะพวกต่างชาติก็ชอบไปสนิทกันตอนกินเหล้าอ่ะนะคะ เลยต้องไปบ้าง
พอทำแบบนั้นไปได้เดือนกว่าๆ มันก็เหนื่อยมากเกินไป แบบถึงลิมิตแล้วอ่าาา กลับห้องตี4-5 ทุกอาทิตย์เราทำไม่ไหว
หลังๆก็กลายเป็นกลับห้องบ่อยขึ้น หลังเลิกเรียนก็ขี้เกียจ อยากกลับไปพัก แล้วทีนี้ก็มีเพื่อนคนนึงชอบชวนไปข้างนอก
แบบเลิกเรียนก็ชอบชวนไปกินนู่นกินนี่ เราก็ปฏิเสธแบบดีๆว่า วันนี้เหนื่อยอยากพักแล้วก็ยังไม่อยากกินเท่าไหร่ อะไรประมาณนี้
เค้าก็ชวนๆๆๆต่อไม่ยอมเลิกทั้งๆที่เราปฏิเสธไปแล้วตั้งหลายที (อันนี้หมายถึงชวนในวันเดียวกันนะคะ)
สุดท้ายเราก็ขี้เกียจพูดละ เออไปก็ได้วะ อะไรประมาณนี้ แต่พอไปก็ไม่ออกอาการอะไรนะคะ ทำตัวเฮฮาปกติ
แล้วมันก็เป็นแบบนี้ซ้ำๆเข้าหลายๆครั้ง เราก็เริ่มรำคาญแบบจะอะไรนักหนา (ไม่ได้ไม่ไปทุกครั้งนะคะ แต่ครั้งที่ไม่อยากจริงๆจะปฏิเสธ)
กลายเป็นว่าตอนนี้เราไม่ค่อยอยากคุยกับเพื่อนคนนั้นไปเลย ทั้งๆที่เค้าก็นิสัยดี เราชอบเค้านะ แต่ความรำคาญมันค่อยๆมากขึ้นเรื่อยๆ
บางทีเซ็งจนไม่อ่านแชทที่เค้าทักมาเลย จะไม่ได้ต้องรู้ ไม่ต้องปฏิเสธให้เหนื่อยไรงี้ (อันนี้รู้ค่ะนิสัยไม่ดี แต่ปฏิเสธไปเค้าก็ไม่ฟังอ่าา T T)
นี่ก็พยายามข่มความรู้สึกตัวเองอยู่ว่าไม่ได้นะ อย่าเป็นแบบนี้.. แต่มันก็ห้ามยากอ่าาา
ประเด็นคือ อยากถามว่าแบบนี้เรียก anti-social ไหมคะ คือเราแค่อยากกลับห้องมีเวลาของตัวเองบ้าง ออกทุกวันก็เหนื่อย
เพราะวันไหนถ้าเราต้องออกไปข้างนอก กลับมาเราก็จะต้องมีสิ่งที่ต้องทำ กลายเป็นนอนดึกมากๆทุกวัน
สิ่งที่ทำก็ไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้นหรอกค่ะ แค่ชอบทำ ทำแล้วมีความสุข
มันแค่ประมาณฟังเพลง เล่นเน็ต นอนดูวีดีโอไปเรื่อยๆ วิธีคลายเครียดเราเฉยๆ
อ้อ เพื่อนเราแทบทุกคนบอกว่าเราเป็นคนเข้าถึงง่าย/คุยง่ายนะคะ แบบเฟรนลี่หน้ายิ้มๆ ไม่ได้หน้าดุหน้าเหวี่ยงนะคะ 555
รบกวนขอคำปรึกษาหน่อยนะคะ สงสัยจุดไหนถามได้ค่ะ ยินดีบอกรายละเอียดเพิ่ม.. ไม่รู้จะถามใคร.. ฮืออออ
ปล. ทำไมพิมพ์ไปพิมพ์มามันยาววววว อย่างนี้~~~ ตอนแรกว่าจะเล่าสั้นๆ 55555
ขอบคุณค่าาา ^^
---------------------------------
ขออีกคำถามค่ะ อยากรู้จากอีกฝั่งด้วย สำหรับคนที่ชอบชวนเพื่อนไปข้างนอกซ้ำๆทั้งๆที่เพื่อนก็ปฏิเสธแล้ว
ทำไมถึงยังชวนซ้ำๆอ่ะคะ อย่าด่าเรานะะ แค่สงสัยเฉยๆ เพราะเราเป็นอีกฝั่งนึง เลยอยากเข้าใจอีกด้านด้วย