ทำไมความรู้สึกของคนเรามันถึงต่างกันได้ขนาดนี้ ? ผมจะหลุดจากความทรมาณนี้ได้อย่างไร ...

เป็นเรื่องของความรักนะครับ ! ผมหนักแน่น มั่นใจว่าผมรักเธอ เเต่ทำไมผมกลับไม่รู้สึกอะไรเลยว่าเธอนั้นรักผม มันเจ็บมากๆเลยนะครับ

ผมคบกับเเฟนมา 2 เกือบ 3 ปี ผมต้องอยู่กับคำพูดที่โหดร้ายมาโดยตลอด อยู่กับคนที่ไม่เคยแม้เเต่จะ บอกรักผม บอกคิดถึงผม แต่กับผม บอกรักเธอ บอกคิดถึงเธอทุกวัน ตอนนี้เราทำงานอยู่คนละจังหวัด ช่วงเรียนเราก็พักอยู่ด้วยกัน มันก็ปกติ

เธอเปนคนพูดจารุนเเรง ไม่สนใจใคร เเม้กระทั้งผม ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคำที่พูดออกมามันทำไห้ผมเจ็บขนาดไหน ผมเป็นคนที่ต้องการความรัก เพราะงั้นผมถึงได้อยากมีคู่ แต่ผมก็รู้ว่าเธอเปนคนนิ่ง ไม่หวาน ไม่โรเเมนติก แต่นี้มันนิ่งเกินไปหรือป่าว จนผมไม่รู้สึกอะไรเลย

ตอนนี้ที่ทำงาน พอเลิกงาน ผมก็อยากจะโทคุยกับเธอบ้าง เพราะอยู่กันไกล เเต่เธอกลับบอกมัน ว่าดึกเเล้ว จะนอนเเล้ว ผมเสียความตั้งใจมากๆครับ มันเป็นจนถึงขั้นที่ผมต้องถามเธอว่า วันนี้โทคุยกันมั้ย ? คำตอบที่ได้ก็เหมือนเดิม ดึกเเล้วจะนอนเเล้ว

ทุกๆวัน ตอนเช้า เข้างาน ผมทักไลน์ไปบอกทุกวันว่าผมมาถึงที่ทำงานเเล้วนะ พักเที่ยง ก็ถามว่ากินข้าวหรือยัง ตกเย็นก็ถามว่ากลับห้องหรือยัง พอไม่มีการตอบรับ ผมสมควรที่จะโทรใช่มั้ยครับ ใครจะรู้ว่าเป็นอยู่อย่างไร พอโท สิ่งที่ได้คืออะไรครับ ไม่รับบ้าง รับเเล้วคุยว่าทำไม เเล้วก็วาง

เวลาผมถามว่า เรายังรักกันอยู่ใช่มั้ย เธอบอกว่า รัก! เเต่สิ่งที่เห็น ทำไมเหมือนผมวิ่งตามเธออยู่ฝ่ายเดียว บางครั้งความรักก็ไม่ใช่การให้เสมอไป ทุกคนต้องอยากได้รับความรักกลับคืน ไม่ว่าจะเเสดงออกด้วยทางใด อย่างน้อยไห้ได้รู้สึกบ้างก็ยังดี

ผมพูดเลยนะครับ ผมไม่อยากจะเจ็บ ผมทรมาณมากเวลาที่คิดจะเลิกกับเธอ ผมกลัวมาก ว่าจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง ถ้าขาดกำลังใจ รู้นะครับว่าชีวิตคนเรามันไม่ได้มีเเค่คนรักอย่างเดียว มันยังมีพ่อเเม่ที่เป็นกำลังใจ นั่นผมรู้ดีที่สุดครับ เเต่มันก็ไม่เหมือนกันอยู่ดี

ผมควรจะทำยังไงกับความทรมาณของผมดีครับ ผมเจ็บมากจริงๆ

** โพสทั้งน้ำตา **