สวัสดีคะ ชื่อนุ๊กคะ
พอดีว่าอาการที่เป็นอยู่จะเข่าข่ายเป็นอะไรหรือเปล่าคะแล้วต้องทำยังไง คือเวลาจะทำอะไรที่เร่งรีบ จะรนมือไม้จะสั่นไปหมด เฉพาะเวลายุกะญาติผู้ใหญ่ หรือแม่ จะรู้สึกกลัวกลัวแบบว่าจะออกมาไม่ดี และก็เวลาโมโหแบบขีดสุดจะเปนแบบร้องไห้ออกมา บางทีก็คิดนะคะว่าจะทำยังไงดี
คือบวกกับการเลี้ยงดูของแม่ด้วยที่ทำให้เปนแบบนี้หรือเปล่าที่วางกรอบตั้งกรอบให้เรามากเกินไป ไม่ยอมให้ออกไปเผชิญโลกภายนอก ปรกติทั่วไปถ้าเป็นพ่อแม่สมัยก่อนจะด่าและสอนในประโยคเดียวกันอันนี้นุ๊กเข้าใจนะคะ แต่คือเวลาด่าเค้าจะชอบด่าเค้าชอบด่าเราแบบเปรียบเทียบแบบเสียๆหายๆซะมากกว่าชอบว่าเราเหมือนผู้หญิงหาเงินบ้างทั้งทั้งที่เราอยู่แต่ในบ้านไม่ได้ออกไปไหนเลย จนเราได้ออกมาทำงานข้างนอกซึ่งที่ทำงานก็อยู่ใกล้บ้าน ก็ได้งานเซเว่น พอเราได้ไปทำคืองานมันหนักละก็เพื่อนที่ทำงานต่างก็เห็นแก่ตัวไม่ช่วยซึ่งเราแบบไม่เคยผ่านการทำงานมาก่อนเรารู้สึกอึดอัดก็เลยลาออกมาไม่ทำต่อถามว่าทนไหมก็ทนมาได้7-8เดือนกว่าคิดแบบว่าดีกว่าเราต้องอยู่บ้านให้แม่บ่นก็เลยทนทำอะคะจนรู้สึกไม่ไหวเลยลาออก พอลาออกมาได้สองสามวันก็ไปสมัครโรงงานทิ้งไว้เค้าก็เรียกตัวเลยก็เลยได้ไปทำพอได้ทำก็รู้สึกโอเครกับงานนี้นะคะแต่เพื่อนร่วมงานจะปากแบบขี้ซุบซิบนินทาชอบพูดให้คนอื่นเสียหายแต่ไม่ดูตัวเอง หัวหน้าก็เช่นกันใช้ตำเเหน่งตัวบังคับคือกูยุนี่นานละนะต้องรับฟังคำสั่งกูคือดีอย่างเราจะได้ยุโซนที่ไม่ได้นั่งใกล้หัวหน้างานเราก็รู้สึกสบายใจนิดนึงแต่ก็ไม่เว้นเพื่อนร่วมงานที่ทำแผนกเดียวกัน แต่ละวันจะซุบซิบกันจับกลุ่มคุยกันเรื่องผุชายผุหญิงบ้าง ไอ้เราก็ทำงานของเราไม่ได้สนใจจนอยู่มาวันหนึ่งคือเราก็ทำปรกติของเราคือลืมบอกว่าโรงงานเราจะทำเกี่ยวกับอะไหล่รถยนต์ แผนกเราก็จะทำใส้กรองรถมอไซรถเก๋งแผนกเราจะมี5แผนกในแต่ละวันก็จะสลับกันว่าวันนี้คนนี้ทำอะไรคนนั้นนั้นอะไร วันนั้นเราอยู่หลังเตาก็จะมีหน้าที่เก็บใส้กรองที่ผ่านความรอนละก็เรียงใส่ชั้นไว้ละก็พันฟิมเราก็ทำหน้าที่เราปรกติเพราะเราก็เริ่มชินเริ่มเข้าใจเราก็พันฟิมอะไรเรียบร้อยทำตามขั้นตอนที่บอกทุกอย่างแต่กลับโดนหัวหน้าด่าทำไม่เรียบร้อยโน่นนี่นั่น และก่อนจะเรียงงานไม่มีชั้นต้องไปเอาชั้นอยู่หลังโรงงานซึ่งต้องมีอย่างน้อย2คนต้องช่วยกันขึ้นรถรากแต่ก็ไม่มีใครไปด้วยเรารู้สึกเเบบว่าโอเครไม่เปนไรไปเอาคนเดียวก็ได้ พอเราไปเอาเราก็วานให้แผนกแถวนั้นช่วยเค้ามาช่วยเรายกเค้าก็ถามทำไมไม่มีคนมาช่วยไม่มาเปนเพื่อนเราก็บอกบอกเค้าไปแล้วแต่เค้าไม่มากันพอไปเอาเสร็จก็ลากมาที่ตรงตัวเองทำอยู่เราก็เรียงเสร็จจะพันฟิมแต่งานตัวนี้มันสูงเพราะต้องพันหลายรอบและต้องมีคนช่วยถือแต่เราเรียกใครกลับไม่มีคนสนใจ จนผุชายแผนกข้างๆเค้าเห็นก็ต่างมาถือช่วยแล้วตะโกนใส่เพื่อนในแผนกเราว่าน้ำใจอะมีไหมแต่ก็ไม่มีใครสนใจกลุ่มเพื่อนผุชายถึงกับส่ายหัวเราก็ทนบอกไม่พูดอะไรจนมาโดนหัวหน้างานว่าให้เราเลยเขียนใบลาออกตั้งแต่วันนั้นเลยคือเราก็ทนนะทำได้6เดือนเต็มที่ทำที่นั่นซึ่งต่างกับคนอื่นๆที่ทำได้วันสองวันก็ออก
จนแม่เราได้เปิดร้านขายของเราก็เลยได้มาทำแทนแม่ขายแทนแม่เวลาไปไหนมาไหนก็ไม่มีเปิดร้านทุกวันถ้าพี่สาวหยุดก็จะสลับเราก็จะออกไปซื้อของกับแม่ไปไหนต้องไปกับแม่ และคือแบบเวลาเราจะทานข้าวเค้าก็จะชอบบ่นเราในเวลาทานข้าวตลอด จนเรารู้สึกเราไม่กล้าที่จะปรึกษากลัวเวลาถ้าเราปรึกษาจะด่าจะบ่นเราเราเลยเลือกที่จะเกบมันไว้ในใจไม่บอกใคร บางทีเราก็รู้สึกอยากจะระบายมันออกมาเราก็ระบายไม่ได้ กลายเป็นคนเก็บกด ไม่สู้คน อายที่จะสบตาคน ไม่มั่นใจในตัวเอง เพราะเวลาเราจะทำอะไรจะคอยติเตียนเรายุตลอดบ่นเราตลอด แม้กระทั่งเวลาเราพูดก็นั่งจับผิดเรา แต่ก่อนเราชอบทอมก็ว่าเราวิปะหลิดผิดเพศ แต่เราไม่สนใจเราก็คบเพราะมันไม่เสียหายบวกกะเปนผุหญิงเหมือนน่าจะเข้าใจเราได้ดีกว่าผุชาย จนวันหนึ่งเรารู้สึกเหมือนมันจะตันเพราะแม่กีดกั้นมากเราเลยตัดสินใจไม่ชอบทอมแล้วมาคบผู้ชายแต่ชอบฝรั่ง ก็ตัดสินใจลองคุยดูเพื่อที่เราจะได้ฝึกภาษาไปด้วย เราก็ตัดสินใจลองคุยดูก็เลยชอบมาตลอด พี่สาวก็เป็นคนนึงที่จะทะเลาะกันบ่อยไม่เคยไม่มีวันไหนที่จะไม่ทะเลาะกันเลยคือบางทีเราก็คิดนะทำไมมันถึงอยากจะเอาชนะเราทุกอย่างเลย คำพูดการกระทำบางทีเหมือนไม่ใช่พี่น้องกันชอบจิกใช้เรานิดหน่อยๆก็ว่าเราบ้า ปัญญาอ่อนบ้างเราก็ไม่ได้สนใจอะไร คิดแต่ว่าพี่สาวเรา ทุกอย่างเราซื้อมาเราไม่เคยหวงเราแบ่งให้ตลอดแต่กับพี่เค้าจะหวงเราทุกอย่างคือเราก็น้อยนะบางทีอยากจะปรึกษากับพี่สาวเรากลับไม่อยากปรึกษาเพราะเคยมีเหตุการณ์นึงตอนเรากลับบ้านไม่รู้มันไปพูดอะไรให้เราก็ไม่รู้ทำให้น้องทางญาติที่เราสนิทที่สุดกลับเกลียดเราไม่อยากคุยกับเราคือทำไมชีวิตเราต้องมาเจออะไรแบบนี้ เฮ้อออออ
แบบนี้เสี่ยงจะเป็นโรคซึมเศร้ารึเปล่าคะเพราะคนรอบข้างรึเปล่า
พอดีว่าอาการที่เป็นอยู่จะเข่าข่ายเป็นอะไรหรือเปล่าคะแล้วต้องทำยังไง คือเวลาจะทำอะไรที่เร่งรีบ จะรนมือไม้จะสั่นไปหมด เฉพาะเวลายุกะญาติผู้ใหญ่ หรือแม่ จะรู้สึกกลัวกลัวแบบว่าจะออกมาไม่ดี และก็เวลาโมโหแบบขีดสุดจะเปนแบบร้องไห้ออกมา บางทีก็คิดนะคะว่าจะทำยังไงดี
คือบวกกับการเลี้ยงดูของแม่ด้วยที่ทำให้เปนแบบนี้หรือเปล่าที่วางกรอบตั้งกรอบให้เรามากเกินไป ไม่ยอมให้ออกไปเผชิญโลกภายนอก ปรกติทั่วไปถ้าเป็นพ่อแม่สมัยก่อนจะด่าและสอนในประโยคเดียวกันอันนี้นุ๊กเข้าใจนะคะ แต่คือเวลาด่าเค้าจะชอบด่าเค้าชอบด่าเราแบบเปรียบเทียบแบบเสียๆหายๆซะมากกว่าชอบว่าเราเหมือนผู้หญิงหาเงินบ้างทั้งทั้งที่เราอยู่แต่ในบ้านไม่ได้ออกไปไหนเลย จนเราได้ออกมาทำงานข้างนอกซึ่งที่ทำงานก็อยู่ใกล้บ้าน ก็ได้งานเซเว่น พอเราได้ไปทำคืองานมันหนักละก็เพื่อนที่ทำงานต่างก็เห็นแก่ตัวไม่ช่วยซึ่งเราแบบไม่เคยผ่านการทำงานมาก่อนเรารู้สึกอึดอัดก็เลยลาออกมาไม่ทำต่อถามว่าทนไหมก็ทนมาได้7-8เดือนกว่าคิดแบบว่าดีกว่าเราต้องอยู่บ้านให้แม่บ่นก็เลยทนทำอะคะจนรู้สึกไม่ไหวเลยลาออก พอลาออกมาได้สองสามวันก็ไปสมัครโรงงานทิ้งไว้เค้าก็เรียกตัวเลยก็เลยได้ไปทำพอได้ทำก็รู้สึกโอเครกับงานนี้นะคะแต่เพื่อนร่วมงานจะปากแบบขี้ซุบซิบนินทาชอบพูดให้คนอื่นเสียหายแต่ไม่ดูตัวเอง หัวหน้าก็เช่นกันใช้ตำเเหน่งตัวบังคับคือกูยุนี่นานละนะต้องรับฟังคำสั่งกูคือดีอย่างเราจะได้ยุโซนที่ไม่ได้นั่งใกล้หัวหน้างานเราก็รู้สึกสบายใจนิดนึงแต่ก็ไม่เว้นเพื่อนร่วมงานที่ทำแผนกเดียวกัน แต่ละวันจะซุบซิบกันจับกลุ่มคุยกันเรื่องผุชายผุหญิงบ้าง ไอ้เราก็ทำงานของเราไม่ได้สนใจจนอยู่มาวันหนึ่งคือเราก็ทำปรกติของเราคือลืมบอกว่าโรงงานเราจะทำเกี่ยวกับอะไหล่รถยนต์ แผนกเราก็จะทำใส้กรองรถมอไซรถเก๋งแผนกเราจะมี5แผนกในแต่ละวันก็จะสลับกันว่าวันนี้คนนี้ทำอะไรคนนั้นนั้นอะไร วันนั้นเราอยู่หลังเตาก็จะมีหน้าที่เก็บใส้กรองที่ผ่านความรอนละก็เรียงใส่ชั้นไว้ละก็พันฟิมเราก็ทำหน้าที่เราปรกติเพราะเราก็เริ่มชินเริ่มเข้าใจเราก็พันฟิมอะไรเรียบร้อยทำตามขั้นตอนที่บอกทุกอย่างแต่กลับโดนหัวหน้าด่าทำไม่เรียบร้อยโน่นนี่นั่น และก่อนจะเรียงงานไม่มีชั้นต้องไปเอาชั้นอยู่หลังโรงงานซึ่งต้องมีอย่างน้อย2คนต้องช่วยกันขึ้นรถรากแต่ก็ไม่มีใครไปด้วยเรารู้สึกเเบบว่าโอเครไม่เปนไรไปเอาคนเดียวก็ได้ พอเราไปเอาเราก็วานให้แผนกแถวนั้นช่วยเค้ามาช่วยเรายกเค้าก็ถามทำไมไม่มีคนมาช่วยไม่มาเปนเพื่อนเราก็บอกบอกเค้าไปแล้วแต่เค้าไม่มากันพอไปเอาเสร็จก็ลากมาที่ตรงตัวเองทำอยู่เราก็เรียงเสร็จจะพันฟิมแต่งานตัวนี้มันสูงเพราะต้องพันหลายรอบและต้องมีคนช่วยถือแต่เราเรียกใครกลับไม่มีคนสนใจ จนผุชายแผนกข้างๆเค้าเห็นก็ต่างมาถือช่วยแล้วตะโกนใส่เพื่อนในแผนกเราว่าน้ำใจอะมีไหมแต่ก็ไม่มีใครสนใจกลุ่มเพื่อนผุชายถึงกับส่ายหัวเราก็ทนบอกไม่พูดอะไรจนมาโดนหัวหน้างานว่าให้เราเลยเขียนใบลาออกตั้งแต่วันนั้นเลยคือเราก็ทนนะทำได้6เดือนเต็มที่ทำที่นั่นซึ่งต่างกับคนอื่นๆที่ทำได้วันสองวันก็ออก
จนแม่เราได้เปิดร้านขายของเราก็เลยได้มาทำแทนแม่ขายแทนแม่เวลาไปไหนมาไหนก็ไม่มีเปิดร้านทุกวันถ้าพี่สาวหยุดก็จะสลับเราก็จะออกไปซื้อของกับแม่ไปไหนต้องไปกับแม่ และคือแบบเวลาเราจะทานข้าวเค้าก็จะชอบบ่นเราในเวลาทานข้าวตลอด จนเรารู้สึกเราไม่กล้าที่จะปรึกษากลัวเวลาถ้าเราปรึกษาจะด่าจะบ่นเราเราเลยเลือกที่จะเกบมันไว้ในใจไม่บอกใคร บางทีเราก็รู้สึกอยากจะระบายมันออกมาเราก็ระบายไม่ได้ กลายเป็นคนเก็บกด ไม่สู้คน อายที่จะสบตาคน ไม่มั่นใจในตัวเอง เพราะเวลาเราจะทำอะไรจะคอยติเตียนเรายุตลอดบ่นเราตลอด แม้กระทั่งเวลาเราพูดก็นั่งจับผิดเรา แต่ก่อนเราชอบทอมก็ว่าเราวิปะหลิดผิดเพศ แต่เราไม่สนใจเราก็คบเพราะมันไม่เสียหายบวกกะเปนผุหญิงเหมือนน่าจะเข้าใจเราได้ดีกว่าผุชาย จนวันหนึ่งเรารู้สึกเหมือนมันจะตันเพราะแม่กีดกั้นมากเราเลยตัดสินใจไม่ชอบทอมแล้วมาคบผู้ชายแต่ชอบฝรั่ง ก็ตัดสินใจลองคุยดูเพื่อที่เราจะได้ฝึกภาษาไปด้วย เราก็ตัดสินใจลองคุยดูก็เลยชอบมาตลอด พี่สาวก็เป็นคนนึงที่จะทะเลาะกันบ่อยไม่เคยไม่มีวันไหนที่จะไม่ทะเลาะกันเลยคือบางทีเราก็คิดนะทำไมมันถึงอยากจะเอาชนะเราทุกอย่างเลย คำพูดการกระทำบางทีเหมือนไม่ใช่พี่น้องกันชอบจิกใช้เรานิดหน่อยๆก็ว่าเราบ้า ปัญญาอ่อนบ้างเราก็ไม่ได้สนใจอะไร คิดแต่ว่าพี่สาวเรา ทุกอย่างเราซื้อมาเราไม่เคยหวงเราแบ่งให้ตลอดแต่กับพี่เค้าจะหวงเราทุกอย่างคือเราก็น้อยนะบางทีอยากจะปรึกษากับพี่สาวเรากลับไม่อยากปรึกษาเพราะเคยมีเหตุการณ์นึงตอนเรากลับบ้านไม่รู้มันไปพูดอะไรให้เราก็ไม่รู้ทำให้น้องทางญาติที่เราสนิทที่สุดกลับเกลียดเราไม่อยากคุยกับเราคือทำไมชีวิตเราต้องมาเจออะไรแบบนี้ เฮ้อออออ