สวัสดีค่ะ เอเวอรี่บอดี! น้องพี่ในที่นี้หลายท่าน คงมีปัญหาค้างคาใจกับตัวเอง ว่าทำไมฉันร่ำเรียนภาษาอังกฤษมาก็ตั้งมากมาย ทำไมยังรุ้สึกว่าทักษะของตัวเองยังไม่เป็นที่พอใจเท่าที่ควร หลายคนคงเคยเสียตังไปกับค่าคอร์สต่างๆ เสียตังก็เพื่อสร้างความอุ่นใจ เเละความรุ้สึกเชื่อมั่นในตัวเองมากขึ้น ว่าเฮ้ยนี่ ตูเสียตังไปเเล้วนะ มันต้องได้มาซึ่งภาษาสิฟระ
ค่ะ การเสียตังคงเป็นเเรงผลักดันอย่างหนึ่ง เพื่อให้เรามีเเรงฮึด หรือ มีกฏกติกา ให้ตัวเอง ในการต้องตื่นไปเรียน ไปเข้าคอร์ส ทำตัวเองให้ดูมีความรับผิดชอบ เเละคิดว่า ทั้งหมด ทั้งมวลนั้นต้องได้มาซึ่งภาษาอังกฤษที่ดีขึ้น ไม่ได้จะบอกว่าการเสียตังเข้าเรียน ไม่ใช่สิ่งที่ถูกนะคะ มันถูกต้องค่ะ เเต่ถูกสำหรับคนบางกลุ่ม ไม่ใช่กับทุกกลุ่มค่ะ
พูดไปตั้งไกล ขอกลับมาพูดถึงตัวเองหน่อยเเล้วกันค่ะ ขอใช้ชื่อเเทนตัวเองว่า บี นะคะ ในอดีตบีเป็นคนที่ไม่เก่งภาษาอังกฤษเท่าไหร่ค่ะ ไม่ได้อยู่ในเกณฑ์ที่เเย่มากนะคะ เเต่เมื่อเทียบกับเพื่อนรอบๆข้างก็เเอบมีกดดันบ้างค่ะ ที่ตัวเองอยู่รั้งท้ายตลอด ><
เเต่ดีหน่อยตรงที่เราเป็นคนที่กรี๊ดบริทนี่ สเปียส์ ตั้งเเต่สมัยนางยัง Baby Baby one more time. จำได้คือ ไปปริ้นรูปนางมาจัดบอร์ด ซึ่งเป็นบอร์ดส่วนตัวค่ะ จัดเอง ชื่นชมเอง เเละติดมันไว้ในห้องนอนนี่เเหละค่ะ เนื่อเพลงของนางเนี่ยไม่ต้องพูดถึง บีฝึกร้องเกือบจะทุกเพลง เเละสมัยนั้นภูมิใจด้วยค่าว่าฉันร้องเพลงนางได้เป๊ะเว่อร์ เเต่นั่นเเหละค่ะ นั่นก็เป็นข้อดี เเละข้อได้เปรียบส่วนหนึ่งสำหรับบี เเละสำหรับคนที่จะเริ่มต้นพัฒนาภาษาอังกฤษ
จนกระทั่งบีเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ณ ตอนนั้นก็ยังไม่ได้รุ้สึกว่าภาษาอังกฤษมันสำคัญกับชีวิตเท่าไหร่ วิชาบังคับภาษาอังกฤษก็มี Eng 2 Eng 3 ไปจนถึง Eng 4 เรียนครบทั้งสามตัว เฉลี่ยเเล้วเเค่ C+ เท่านั่นค่ะ จำได้ว่าเวลาจะสอบทีก็มีเพื่อนสนิทมานั่งติวให้ ขอร้องมันบ้าง เลี้ยงตอบเเทนบ้าง คือยังไงฉันจะต้องมีคนสอน เพราะไม่มั่นใจในภาษาอังกฤษของตัวเองเลย ความรุ้สึกตอนนั้น ยังเเอบคิดว่าตัวเองยังทุ่มเทกับมันไม่มากพอ อาจเป็นเพราะมันไม่มีเเรงบันดาลใจ ยังมองไม่เห็นความคัญ เเละยังทะนงตัวด้วยค่าาา ถึงฉันพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ ฉันก็ยังใช้ชีวิต(ในไทย)ได้ ไม่เห็นจะเดือดร้อนเลย หุหุ
มีอยู่วันหนึ่งเพื่อนคนหนึ่งชวนไปลงคอรสเรียนภาษาอังกฤษ ที่เซนทรัลลาดพร้าว คอรสราคาหมื่นอัพค่ะ ตอนจ่ายตังก็คิดในใจ ฉันต้องทำได้ ภาษาอังกฤษฉันต้องดีขึ้น
เเละเเล้ว.. Inspiration ที่เเรงกล้ามันก็ค่อยๆเเผ่วลง เรียนบ้างไม่เรียนบ้าง วันไหนอยากเรียนก็ไปเรียน วันไหนมีนัดกับเพื่อนก็โดดตามประสาเด็กมหาลัย ด้วยความที่เราไม่มีวินัย เเละเราไม่ให้ความสำคัญกับสิ่งๆนั้นมากพอ เราก็จะไม่ทุ่มเทกับมันมากพอ ผลลัพธ์ก็ไม่ต้องพูดถึงค่ะ ไม่ได้มีอะไรพัฒนาขึ้นเล้ยค่ะ
พูดมาตั้งนานยังไม่ถึงฮาวทูสักทีนะคะ หลายคนคงอยากรุ้เเล้วสิ ว่าบีทำยังไง รอฟังกันพรุ่งนี้นะคะ ไปนอนละค่าา
วิธีเก่งภาษาอังกฤษ ฉบับไปเมืองนอก
ค่ะ การเสียตังคงเป็นเเรงผลักดันอย่างหนึ่ง เพื่อให้เรามีเเรงฮึด หรือ มีกฏกติกา ให้ตัวเอง ในการต้องตื่นไปเรียน ไปเข้าคอร์ส ทำตัวเองให้ดูมีความรับผิดชอบ เเละคิดว่า ทั้งหมด ทั้งมวลนั้นต้องได้มาซึ่งภาษาอังกฤษที่ดีขึ้น ไม่ได้จะบอกว่าการเสียตังเข้าเรียน ไม่ใช่สิ่งที่ถูกนะคะ มันถูกต้องค่ะ เเต่ถูกสำหรับคนบางกลุ่ม ไม่ใช่กับทุกกลุ่มค่ะ
พูดไปตั้งไกล ขอกลับมาพูดถึงตัวเองหน่อยเเล้วกันค่ะ ขอใช้ชื่อเเทนตัวเองว่า บี นะคะ ในอดีตบีเป็นคนที่ไม่เก่งภาษาอังกฤษเท่าไหร่ค่ะ ไม่ได้อยู่ในเกณฑ์ที่เเย่มากนะคะ เเต่เมื่อเทียบกับเพื่อนรอบๆข้างก็เเอบมีกดดันบ้างค่ะ ที่ตัวเองอยู่รั้งท้ายตลอด ><
เเต่ดีหน่อยตรงที่เราเป็นคนที่กรี๊ดบริทนี่ สเปียส์ ตั้งเเต่สมัยนางยัง Baby Baby one more time. จำได้คือ ไปปริ้นรูปนางมาจัดบอร์ด ซึ่งเป็นบอร์ดส่วนตัวค่ะ จัดเอง ชื่นชมเอง เเละติดมันไว้ในห้องนอนนี่เเหละค่ะ เนื่อเพลงของนางเนี่ยไม่ต้องพูดถึง บีฝึกร้องเกือบจะทุกเพลง เเละสมัยนั้นภูมิใจด้วยค่าว่าฉันร้องเพลงนางได้เป๊ะเว่อร์ เเต่นั่นเเหละค่ะ นั่นก็เป็นข้อดี เเละข้อได้เปรียบส่วนหนึ่งสำหรับบี เเละสำหรับคนที่จะเริ่มต้นพัฒนาภาษาอังกฤษ
จนกระทั่งบีเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ณ ตอนนั้นก็ยังไม่ได้รุ้สึกว่าภาษาอังกฤษมันสำคัญกับชีวิตเท่าไหร่ วิชาบังคับภาษาอังกฤษก็มี Eng 2 Eng 3 ไปจนถึง Eng 4 เรียนครบทั้งสามตัว เฉลี่ยเเล้วเเค่ C+ เท่านั่นค่ะ จำได้ว่าเวลาจะสอบทีก็มีเพื่อนสนิทมานั่งติวให้ ขอร้องมันบ้าง เลี้ยงตอบเเทนบ้าง คือยังไงฉันจะต้องมีคนสอน เพราะไม่มั่นใจในภาษาอังกฤษของตัวเองเลย ความรุ้สึกตอนนั้น ยังเเอบคิดว่าตัวเองยังทุ่มเทกับมันไม่มากพอ อาจเป็นเพราะมันไม่มีเเรงบันดาลใจ ยังมองไม่เห็นความคัญ เเละยังทะนงตัวด้วยค่าาา ถึงฉันพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ ฉันก็ยังใช้ชีวิต(ในไทย)ได้ ไม่เห็นจะเดือดร้อนเลย หุหุ
มีอยู่วันหนึ่งเพื่อนคนหนึ่งชวนไปลงคอรสเรียนภาษาอังกฤษ ที่เซนทรัลลาดพร้าว คอรสราคาหมื่นอัพค่ะ ตอนจ่ายตังก็คิดในใจ ฉันต้องทำได้ ภาษาอังกฤษฉันต้องดีขึ้น
เเละเเล้ว.. Inspiration ที่เเรงกล้ามันก็ค่อยๆเเผ่วลง เรียนบ้างไม่เรียนบ้าง วันไหนอยากเรียนก็ไปเรียน วันไหนมีนัดกับเพื่อนก็โดดตามประสาเด็กมหาลัย ด้วยความที่เราไม่มีวินัย เเละเราไม่ให้ความสำคัญกับสิ่งๆนั้นมากพอ เราก็จะไม่ทุ่มเทกับมันมากพอ ผลลัพธ์ก็ไม่ต้องพูดถึงค่ะ ไม่ได้มีอะไรพัฒนาขึ้นเล้ยค่ะ
พูดมาตั้งนานยังไม่ถึงฮาวทูสักทีนะคะ หลายคนคงอยากรุ้เเล้วสิ ว่าบีทำยังไง รอฟังกันพรุ่งนี้นะคะ ไปนอนละค่าา