๏ ประโคมคร่ำ ย่ำครวญ ๏
*****

๏ ประโคมครันพลันยะเยียบเพรียบครวญคร่ำ      ยิ่งคงย้ำเทวษว่าอาลัยแสน
ปี่กังวาลสะท้านดังทั้งดินแดน      กำสรวลแม้นพญาโศกวิโยคใจ

๏ มโหระทึก กึกก้องทำนองเนิ่น      ตะโพนเชิญพิร่ำว่าน้ำตาไหล
สุดเสียงสังข์ยังสดับรับอาลัย      ซึ้งทรวงในกระเส่าสั่นพรั่นอาวรณ์

๏ ผองปี่พาทย์ระนาดฆ้องพ้องศัพท์เสียง      เปิงมางเพรียงโศกาอุทาหรณ์
ช่วงฉิ่งฉับกรับส่งบ่งขั้นตอน      แสนสะท้อนทั้งคนึงถึงภูมินทร์

๏ พระองค์พลางย่างพระบาทนิราศแล้ว      สู่เมืองแก้วสวรรค์สม บรมมหิน-
ทราธิราชระบือนาม " องค์สยามินทร์ "      จากชาวดินไพร่ฟ้าข้าพระองค์ ฯ

๏ ทำนองเนิ่นเกินสดับนับเนื่องซ้ำ      พ้องเสียงพร่ำพลันพิไลให้รับส่ง
เพลงพรรณาบริบทพจน์จำนงค์      ยังยืนยงยะเยียบย้ำกำสรวลทรวง

๏ ชลธารในใจเทวษเนตรรินหลั่ง      คงคับคั่งท่วมท้นจนภพสรวง
ถึงสุดแดนแผ่นนภาสุดาดวง      จนจมห้วงจักรวาฬไพศาลมวล

๏ ดับฉัพพรรณราศรีสุริเยศ      วรรณวิเศษศศิมณ ฑลทั่วถ้วน
ทั้งรังสีชุติมาพารัญจวน      เกิดกำสรวลโสตสดับศัพท์ทำนอง

๏ คร่ำครวญสั่งยังวิโยคโศกนักหนา      แซกเสียงสา รพันสั่งเพรียบทั้งผอง
ท่วงศัพท์ท้นล้นทวีที่ทำนอง      ช่างกึกก้องกังวาลนานยั่งยืน ๚ะ๛

" ฮกกงจื้อ "