สวัสดีค่ะ ผู้ที่เข้ามาอ่านและมาตอบคำถามเรา ตอนนี้เราอายุ 21 ปีเต็ม
เรากำลังสงสัยตัวเองว่าเราเป็นอะไร?
เรื่องมันมีอยู่ว่า
เมื่อก่อนเราเป็นคนอารมณ์ดี ใจดี คิดบวก ใครจะมาทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นเราไม่เคยโกธรใคร ยิ้มตลอดเวลา เราไม่เคยรู้สึกเสียใจจนถึงขั้นร้องไห้เลยก็ว่าได้ (คือเราเป็นคนใจแข็งอะค่ะ) ไม่ว่าใครจะตาย เราก็ไม่เคยร้องไห้เลยแม้จะเป็นคนที่รักมากก็ตาม (ฟังดูเหมือนเป็นคนที่แย่มากเลยใช่มั้ยคะ) แต่แล้วเราก็พึ่งมารู้สึกตัวตอนเราอายุได้ 16 ปี เราชอบจิตนาการ นั่งคิดคนเดียว อยู่ในโลกส่วนตัวที่สร้างมันขึ้นมาเอง จนเวลาผ่านไปอาการเหล่านี้เริ่มหนักขึ้นเลื่อยๆ เราเริ่มจะพูดคนเดียว บางทีก็เพ้อหัวเราะขึ้นมา จนคนอื่นๆมองสงสัยว่าเราเป็นอะไรขำทำไม เวลาใครถามเราก็อายๆไม่กล้าบอกหรอก 555 มันก็เริ่มรุนแรงขึ้น เราเป็นคนเก็บกด มีปัญหากับพ่อแม่บ่อยๆ เราเป็นคนชอบอธิบาย แต่บางครั้งพวกเค้าก็ไม่รับฟังเรา ตอนจบ ม6 กำลังวุ้นวายเรื่องเข้ามหาวิทยาลัย เราอยากเรียนรัฐศาสตร์ เพราะเราคิดว่านี้คือตัวตนของเรา เราสนใจด้านนี้มากกว่าด้านอื่นๆ แต่พ่อแม่เราไม่ยอม ก่อนวันสอบตรง1วัน พ่อเราด่าเราหนักมากเรื่องความคิดจะเข้าคณะนี้ พ่อเราบ่นเราตั้งแต่ 8โมงเช้า จนถึง บ่ายโมงกว่าๆ ความรู้สึกเราตอนนั้นเหมือนโลกทั้งใบกำลังจะแตก เราอยากร้องไห้มากที่โดนกดดันขนาดนั้น แต่เราก็ทำไม่ได้ ยิ่งเราร้องไห้ให้พวกเค้าเห็น เค้าจะยิ่งดุเรามากขึ้นเราจะกลายเป็นคนอ่อนแอทันที เราไม่ชอบเสียน้ำตาให้ใครเห็นด้วยสิ เราพยายามคิดแต่เรื่องสนุกๆตอนนั้น ทั้งหนังตลก กาตูนทอมแอนเจอรี่ตลกๆ จนเราข้ามนาทีนั้นมาได้ หลังจากวันนั้นเรารู้สึกเหมือนตัวเองไม่ใช่ตัวเอง เราปล่อยทุกอย่างทิ้ง อารมณ์ ความรู้สึก ทุกๆอย่าง ไม่สนใจอะไรเลย เราคิดแต่ว่าทุกๆวันมันจะเป็นวันสุดท้ายของเรา เราอยากขึ้นไปบนตึกสูงๆแล้วกระโดดลงมา อยากหายไปจากโลกนี้ เราอิจฉาคนอื่นที่เค้ามีพ่อแม่ค่อยรับฟังความทุกข์ของลูก เราอยากระบายกับใครสักคน ก็คนคนนั้นไม่มีเลย เราโครตอึดอัดอะ จนเวลาผ่านไป ย่างเข้าอายุ21ปี เราเจอกับเรื่องที่รับมันไม่ได้คือเรื่องย่าของเรา ย่าเราเกลียดเรามากตั้งแต่เกิด ปู่เราให้มรดกไว้ให้ก่อนเสีย ย่าเราก็มายึดเอาคืนไปหมด จนตอนนี้เราไม่เหลืออะไรแล้ว พ่อเราก็ช่วยเราไม่ได้ เพราะพ่อเรามีอีกครอบครัวนึง ซึ่งย่าเรายึดเอาของเราไปให้ลูกเมียน้อย ที่ใช้ชีวิตแสนสุข เราเครียดมากเลยตอนนั้น เรานอนไม่หลับ ร้องไห้ทุกวัน เราเดินๆอยู่น้ำตามันก็ไหลออกมา สมองเราคิดแต่เรื่องแบบนั้นตลอดเวลา ทั้งๆที่เราบังคับตัวเองแล้วอย่าคิดๆ แต่เราฝืนสมองเราไม่ได้จิงๆ เราต้องกินยานอนหลับทุกวัน เราคิดจนเส้นเลือกฝอยในหัวเราแตก ก็ดีที่ไม่ถึงตายเอ้อ เราเป็นแบบนี้มา2เดือนเต็ม เราเริ่มตัดใจไปเรื่อยๆ ความคิดตอนนั้นเราเปลี่ยนขึ้นมาก จากคนใจดี กลายเป็นคนใจร้ายจิตใจเลวทราม เราแค้นฝังใจกับพวกนั้นมาก ความคิดเรามันอันตราย เราไม่สามารถคุมอารมณ์ตัวเองได้อีกแล้ว เราสามารถทำร้ายคนอื่นถึงขั้นสาหัด โดยไม่เกรงกลัวอะไร คิดจะทำอะไรก็ทำไม่สนใครจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม แล้วก็ยังชอบพูดกับความคิดตัวเองด้วย สมองเราคิดแต่ปากเราตอบ เราสามารถคุยกับสมองเราได้เป็นเวลามากกว่า5ชั่วโมง เราไม่อยากคุยกับใครแล้ว เราอยากอยู่คนเดียวเงียบๆไม่ทำอะไรเลย เราชอบร้องไห้บ่อยๆกับเรื่องที่บาดลึกในใจเรา แต่บางครั้งเราก็หัวเราะขึ้นมาสะใจตอนคิดถึงวันแก้แค้น
ช่วยด้วยค่ะ หนูจำบำบัดจิตตัวเองได้อย่างไร
สงสัย?..ตัวเองกำลังจะเป็นบ้า!
เรากำลังสงสัยตัวเองว่าเราเป็นอะไร?
เรื่องมันมีอยู่ว่า
เมื่อก่อนเราเป็นคนอารมณ์ดี ใจดี คิดบวก ใครจะมาทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นเราไม่เคยโกธรใคร ยิ้มตลอดเวลา เราไม่เคยรู้สึกเสียใจจนถึงขั้นร้องไห้เลยก็ว่าได้ (คือเราเป็นคนใจแข็งอะค่ะ) ไม่ว่าใครจะตาย เราก็ไม่เคยร้องไห้เลยแม้จะเป็นคนที่รักมากก็ตาม (ฟังดูเหมือนเป็นคนที่แย่มากเลยใช่มั้ยคะ) แต่แล้วเราก็พึ่งมารู้สึกตัวตอนเราอายุได้ 16 ปี เราชอบจิตนาการ นั่งคิดคนเดียว อยู่ในโลกส่วนตัวที่สร้างมันขึ้นมาเอง จนเวลาผ่านไปอาการเหล่านี้เริ่มหนักขึ้นเลื่อยๆ เราเริ่มจะพูดคนเดียว บางทีก็เพ้อหัวเราะขึ้นมา จนคนอื่นๆมองสงสัยว่าเราเป็นอะไรขำทำไม เวลาใครถามเราก็อายๆไม่กล้าบอกหรอก 555 มันก็เริ่มรุนแรงขึ้น เราเป็นคนเก็บกด มีปัญหากับพ่อแม่บ่อยๆ เราเป็นคนชอบอธิบาย แต่บางครั้งพวกเค้าก็ไม่รับฟังเรา ตอนจบ ม6 กำลังวุ้นวายเรื่องเข้ามหาวิทยาลัย เราอยากเรียนรัฐศาสตร์ เพราะเราคิดว่านี้คือตัวตนของเรา เราสนใจด้านนี้มากกว่าด้านอื่นๆ แต่พ่อแม่เราไม่ยอม ก่อนวันสอบตรง1วัน พ่อเราด่าเราหนักมากเรื่องความคิดจะเข้าคณะนี้ พ่อเราบ่นเราตั้งแต่ 8โมงเช้า จนถึง บ่ายโมงกว่าๆ ความรู้สึกเราตอนนั้นเหมือนโลกทั้งใบกำลังจะแตก เราอยากร้องไห้มากที่โดนกดดันขนาดนั้น แต่เราก็ทำไม่ได้ ยิ่งเราร้องไห้ให้พวกเค้าเห็น เค้าจะยิ่งดุเรามากขึ้นเราจะกลายเป็นคนอ่อนแอทันที เราไม่ชอบเสียน้ำตาให้ใครเห็นด้วยสิ เราพยายามคิดแต่เรื่องสนุกๆตอนนั้น ทั้งหนังตลก กาตูนทอมแอนเจอรี่ตลกๆ จนเราข้ามนาทีนั้นมาได้ หลังจากวันนั้นเรารู้สึกเหมือนตัวเองไม่ใช่ตัวเอง เราปล่อยทุกอย่างทิ้ง อารมณ์ ความรู้สึก ทุกๆอย่าง ไม่สนใจอะไรเลย เราคิดแต่ว่าทุกๆวันมันจะเป็นวันสุดท้ายของเรา เราอยากขึ้นไปบนตึกสูงๆแล้วกระโดดลงมา อยากหายไปจากโลกนี้ เราอิจฉาคนอื่นที่เค้ามีพ่อแม่ค่อยรับฟังความทุกข์ของลูก เราอยากระบายกับใครสักคน ก็คนคนนั้นไม่มีเลย เราโครตอึดอัดอะ จนเวลาผ่านไป ย่างเข้าอายุ21ปี เราเจอกับเรื่องที่รับมันไม่ได้คือเรื่องย่าของเรา ย่าเราเกลียดเรามากตั้งแต่เกิด ปู่เราให้มรดกไว้ให้ก่อนเสีย ย่าเราก็มายึดเอาคืนไปหมด จนตอนนี้เราไม่เหลืออะไรแล้ว พ่อเราก็ช่วยเราไม่ได้ เพราะพ่อเรามีอีกครอบครัวนึง ซึ่งย่าเรายึดเอาของเราไปให้ลูกเมียน้อย ที่ใช้ชีวิตแสนสุข เราเครียดมากเลยตอนนั้น เรานอนไม่หลับ ร้องไห้ทุกวัน เราเดินๆอยู่น้ำตามันก็ไหลออกมา สมองเราคิดแต่เรื่องแบบนั้นตลอดเวลา ทั้งๆที่เราบังคับตัวเองแล้วอย่าคิดๆ แต่เราฝืนสมองเราไม่ได้จิงๆ เราต้องกินยานอนหลับทุกวัน เราคิดจนเส้นเลือกฝอยในหัวเราแตก ก็ดีที่ไม่ถึงตายเอ้อ เราเป็นแบบนี้มา2เดือนเต็ม เราเริ่มตัดใจไปเรื่อยๆ ความคิดตอนนั้นเราเปลี่ยนขึ้นมาก จากคนใจดี กลายเป็นคนใจร้ายจิตใจเลวทราม เราแค้นฝังใจกับพวกนั้นมาก ความคิดเรามันอันตราย เราไม่สามารถคุมอารมณ์ตัวเองได้อีกแล้ว เราสามารถทำร้ายคนอื่นถึงขั้นสาหัด โดยไม่เกรงกลัวอะไร คิดจะทำอะไรก็ทำไม่สนใครจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม แล้วก็ยังชอบพูดกับความคิดตัวเองด้วย สมองเราคิดแต่ปากเราตอบ เราสามารถคุยกับสมองเราได้เป็นเวลามากกว่า5ชั่วโมง เราไม่อยากคุยกับใครแล้ว เราอยากอยู่คนเดียวเงียบๆไม่ทำอะไรเลย เราชอบร้องไห้บ่อยๆกับเรื่องที่บาดลึกในใจเรา แต่บางครั้งเราก็หัวเราะขึ้นมาสะใจตอนคิดถึงวันแก้แค้น