"ขอบอกก่อนนะคะกระทู้นี้ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีอะไรแค่อยากระบายความรู้สึกของเด็กคนนึงที่นั่งร้องไห้อยู่หน้าคอมจนตาบวม"
**ผิดพลาดประการใดขอ อภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
14/10/59 1:23 น.
ตอนทุ่มกว่าๆแม่โทมาหาบอกว่าในหลวงเสียแล้วคือตอนนั้นนั่งทำงานอยู่กับเพื่อนก็ไม่ได้อะไรมากนะแค่รู้สึกใจหาย มันโหวงแปลกๆแต่เพราะอยู่กับเพื่อนมั้งเลยไม่กล้าที่จะร้องไห้ออกมา พอไปหาอะไรกินกับเพื่อนเสร็จ กลับมาห้องมาคุยกะเพื่อนในเฟส นั่งเลื่อนหน้าฟีดดูนู้นดูนี่ไปเรื่อยจนอยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลตั้งแต่สามทุ่ม ได้มั้งจนตอนนี้ ณ เวลาที่เขียนก็ยังหยุดไม่ได้ พยายามแล้วนะแต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ยิ่งได้อ่านยิ่งได้รุ้เรื่องราวของท่านมันยิ่งทำให้รู้สึกเสียใจที่เสียท่านไป แล้วระหว่างที่นั่งอ่านนั่งร้องไห้อยู่มันก็มีความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในสมอง คืออยากเข้าไปทำงานในวัง (แต่ไม่รู้หรอกนะว่ามันเข้าไปได้มั้ยเข้าไปยังไง) อยากเป็นข้าราชการ อยากรับใช้ท่านหรือเจ้าองค์อื่นๆอยากไปเป็นข้ารองพระบาทของพระองค์แต่ตอนนี้มันคงสายไปแล้วแหละ แต่เอาจริงๆคนธรรมดาอย่างเรามันไม่มีสิทธิอยู่แล้วแหละ แต่แค่คิดก็หน้าภูมิใจมากๆแล้วพอได้รู้ว่าตัวเองจะเป็นคนสองแผ่นดินมันใจหายเนอะ คือตลอดชีวิตที่ผ่านมาไม่เคยคิดเลยว่าจะเสียพระองค์ไป คิดว่าจะมีพระองค์อยู่ด้วยตลอดไป พอวันนี้มาถึงจริงๆมันเศร้ามากเศร้าอย่างบอกไม่ถูก คิดนะว่าขนาดท่านไม่ได้มีสายสัมพันธ์ทางสายเลือดอะไรกับเราเลยเรายังเสียใจกับการจากไปของท่านขนาดนี้แล้วนึกสิว่าถ้าวันนึงคนใกล้ตัวเราจากไปเราจะทำใจได้หรอวะ เราจะอยู่ต่อไปยังไง การจากไปของท่านครั้งนี้ทำให้คิดได้หลายอย่างอะ คิดว่าเราควรใช้ชีวิตที่เหลือกับคนที่เรารักให้เต็มที่ดุแลเขาให้ดีที่สุดทำให้เขาอยู่กับเราได้นานที่สุด และยังทำให้เรารู้สึกรัก และคารพในตัวท่านมากๆกว่าเมื่อก่อนถ้าเป็นเมื่อก่อนที่เรารักท่านคงเป็นเพราะถูกปลูกฝังมาแต่พอวันนี้ทำให้เราได้รู้ว่าเรารักมฃท่านมากรักจากจจริง และสุดท้ายนี้ความดี รอยยิ้ม ความทรงจำเกี่ยวกับท่านทุกอย่างจะอยู่กับเราตลอดไป …
…ด้วยรักและเคารพ…
บันทึก เรื่องเล่าของวันที่เศร้าที่สุดของคนไทย
**ผิดพลาดประการใดขอ อภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
14/10/59 1:23 น.
ตอนทุ่มกว่าๆแม่โทมาหาบอกว่าในหลวงเสียแล้วคือตอนนั้นนั่งทำงานอยู่กับเพื่อนก็ไม่ได้อะไรมากนะแค่รู้สึกใจหาย มันโหวงแปลกๆแต่เพราะอยู่กับเพื่อนมั้งเลยไม่กล้าที่จะร้องไห้ออกมา พอไปหาอะไรกินกับเพื่อนเสร็จ กลับมาห้องมาคุยกะเพื่อนในเฟส นั่งเลื่อนหน้าฟีดดูนู้นดูนี่ไปเรื่อยจนอยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลตั้งแต่สามทุ่ม ได้มั้งจนตอนนี้ ณ เวลาที่เขียนก็ยังหยุดไม่ได้ พยายามแล้วนะแต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ยิ่งได้อ่านยิ่งได้รุ้เรื่องราวของท่านมันยิ่งทำให้รู้สึกเสียใจที่เสียท่านไป แล้วระหว่างที่นั่งอ่านนั่งร้องไห้อยู่มันก็มีความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในสมอง คืออยากเข้าไปทำงานในวัง (แต่ไม่รู้หรอกนะว่ามันเข้าไปได้มั้ยเข้าไปยังไง) อยากเป็นข้าราชการ อยากรับใช้ท่านหรือเจ้าองค์อื่นๆอยากไปเป็นข้ารองพระบาทของพระองค์แต่ตอนนี้มันคงสายไปแล้วแหละ แต่เอาจริงๆคนธรรมดาอย่างเรามันไม่มีสิทธิอยู่แล้วแหละ แต่แค่คิดก็หน้าภูมิใจมากๆแล้วพอได้รู้ว่าตัวเองจะเป็นคนสองแผ่นดินมันใจหายเนอะ คือตลอดชีวิตที่ผ่านมาไม่เคยคิดเลยว่าจะเสียพระองค์ไป คิดว่าจะมีพระองค์อยู่ด้วยตลอดไป พอวันนี้มาถึงจริงๆมันเศร้ามากเศร้าอย่างบอกไม่ถูก คิดนะว่าขนาดท่านไม่ได้มีสายสัมพันธ์ทางสายเลือดอะไรกับเราเลยเรายังเสียใจกับการจากไปของท่านขนาดนี้แล้วนึกสิว่าถ้าวันนึงคนใกล้ตัวเราจากไปเราจะทำใจได้หรอวะ เราจะอยู่ต่อไปยังไง การจากไปของท่านครั้งนี้ทำให้คิดได้หลายอย่างอะ คิดว่าเราควรใช้ชีวิตที่เหลือกับคนที่เรารักให้เต็มที่ดุแลเขาให้ดีที่สุดทำให้เขาอยู่กับเราได้นานที่สุด และยังทำให้เรารู้สึกรัก และคารพในตัวท่านมากๆกว่าเมื่อก่อนถ้าเป็นเมื่อก่อนที่เรารักท่านคงเป็นเพราะถูกปลูกฝังมาแต่พอวันนี้ทำให้เราได้รู้ว่าเรารักมฃท่านมากรักจากจจริง และสุดท้ายนี้ความดี รอยยิ้ม ความทรงจำเกี่ยวกับท่านทุกอย่างจะอยู่กับเราตลอดไป …
…ด้วยรักและเคารพ…