[Spoil] Domestic na Kanojo #114 - ตัดสินใจ

เอาภาพนี้มาแปะแทนเพราะตอนนี้ไม่มีภาพเปิดครับ











- เปิดตอนมาต่อจากตอนที่แล้วที่คนน้องมาหาอัลตามที่นัดกันไว้เมื่อตอนกลางวัน

- อัลพอเห็นว่าคนน้องมาตามนัดก็ลุกขึ้นไปกุมมือคนน้องไว้ สีหน้าท่าทางดีใจอย่างไม่ปิดบัง

- ฝ่ายคนน้องก็หน้าแดงมองมือของอัลที่กุมมือตัวเองไว้ด้วยสายตาเลื่อนลอย ขณะที่พูดขอโทษอัลถึงเรื่องที่เคยใช้ประโยชน์จากความรักของอัลชดเชยช่องว่างในใจตัวเอง และบอกกับอัลว่าตอนที่อัลตะโกนสารภาพรักตัวเองเมื่อตอนกลางวันนั้น ถึงจะรู้สึกอายอยู่บ้าง แต่นั่นก็ถือเป็นครั้งแรกที่มีคนมาบอกรักกันแบบนั้น

- คนน้อง "ชั้น...ดีใจมากเลยนะ..."


- ตัดมาทางฝั่งพระเอกที่ไปหายัยเอ๋อที่ห้องชมรมตามที่นัดกันไว้เมื่อตอนกลางวันเช่นกัน

- และสิ่งที่พระเอกได้พบก็คือ...ยัยเอ๋อในสภาพไม่มีเสื้อผ้าติดตัวแม้แต่ชิ้นเดียวยืนอยู่ในห้อง

- พระเอกช็อคตาค้าง ส่วนยัยเอ๋อพอเห็นว่าพระเอกมาก็ส่งเสียงร้องอย่างดีใจแล้วโผเข้ามาซบอกพระเอกทั้งสภาพนั้น ทำเอาพระเอกใจเต้นโครมครามแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

- พระเอกพยายามตั้งสติ ค่อยๆ ถามยัยเอ๋อว่านึกยังไงถึงแก้ผ้ารออยู่ในห้องแบบนี้ฮึ ยัยเอ๋อก็บอกว่าถ้าไม่ทำถึงขนาดนี้ ก็ไม่มีทางคว้าใจพระเอกมาได้นี่นา

- ยัยเอ๋อ (วางมือลงบนอกของพระเอก) "ก็ในนี้น่ะ...มีคนอื่นอยู่ไม่ใช่เหรอ?"

- ได้ฟังยัยเอ๋อพูดแทงใจดำแบบนั้นพระเอกก็ถึงกับสะอึก ยัยเอ๋อก็บอกว่าถึงจะไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่ก็พอดูออกว่าพระเอกมีคนอื่นอยู่ในใจแน่ๆ เพราะตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันหรือไปเที่ยวด้วยกัน ไม่ว่าจะเวลาพูดคุย ควงแขน จับมือกะหนุงกะหนิงกัน หัวใจของพระเอกก็เหมือนอยู่ที่อื่นตลอด ไม่ได้อยู่ที่ตัวเองเลย

- จนกระทั่งวันนี้ตอนที่อยู่ด้วยกันสองต่อสองในห้องชมรม (ที่พระเอกเผลอใจไปเมื่อเมื่อ 2 ตอนก่อน) นั่นเป็นครั้งแรกที่ยัยเอ๋อรู้สึกว่าพระเอกเริ่มหันมามองตัวเองบ้างแล้ว แม้จะแค่นิดเดียวก็ตาม ดังนั้นยัยเอ๋อถึงดีใจมาก ตั้งใจว่าไม่ว่ายังไงก็จะไม่ยอมปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดมือเด็ดขาด ถึงได้ยอมทำถึงขั้นแก้ผ้ารอพระเอกอยู่ในห้องแบบนี้ เพื่อแสดงให้เห็นว่าตัวเองนั้นจริงจังเรื่องพระเอกแค่ไหน

- ว่าถึงตรงนี้ ยัยเอ๋อก็เอนตัวเข้ามาหาพระเอกช้าๆ พลางเลื่อนมือไปปลดกระดุมเสื้อพระเอกออกทีละเม็ด แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย้ายวนเหมือนจะละลายว่ามาเป็นแฟนชั้น มีแต่ชั้นคนเดียวในใจเถอะนะ พลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนแทบจะจูบกัน

- เจอลูกอ้อนบวกลูกยั่วระดับ MAX เข้าไปแบบนั้น พระเอกก็เริ่มออกอาการระทวยตามแรงเสน่หา จนเกือบปล่อยให้ยัยเอ๋อจูบเอาอยู่แล้ว

- แต่จังหวะนั้นเอง พระเอกกับยัยเอ๋อก็พลาดไปชนกระเป๋าของคนน้องที่วางอยู่บนเก้าอี้จนหล่นลงมาของกระจายเต็มพื้น

- เสียงกระเป๋าหล่นทำให้พระเอกชะงักหันไปมองตาม แล้วก็ต้องเบิกตาค้างอย่างตะลึง

- เพราะในกองข้าวของของคนน้องที่ตกอยู่บนพื้นนั้น...มีกิ๊บติดผมที่พระเอกเคยซื้อให้เป็นของขวัญ (ที่คนน้องเคยบอกประชดๆ ว่าโยนทิ้งไปแล้วเมื่อตอน 109)




- พริบตานั้นเองที่ภาพต่างๆ มากหลายวิ่งผ่านเข้ามาในหัวของพระเอก ภาพคนน้องตอนยิ้มแย้ม ภาพคนน้องตอนหัวเราะ ภาพคนน้องตอนร้องไห้ ภาพคนน้องตอนกำลังงอนใส่เมื่อถูกพระเอกแกล้งหยอกใส่

- ทั้งหมดนั้นเองที่ทำให้พระเอกรู้ตัวในที่สุด ว่าตอนนี้คนที่ตัวเองรักที่สุดอย่างแท้จริงคือใคร




- คิดได้ดังนั้น พระเอกก็ลุกพรวดขึ้น คว้าไหล่ของยัยเอ๋อไว้แล้วบอกขอโทษที่ตัวเองเป็นคนรักของยัยเอ๋อไม่ได้ ตัวเขามีสิ่งที่ไม่อยากสูญเสีย มีคนที่ยังไงก็ปล่อยมือไปไม่ได้อยู่ แต่กลับกลัวจนไม่กล้ายอมรับ ได้แต่อ้างโน่นอ้างนี่เฉไฉไปเรื่อยไม่ยอมรับความจริง ว่าจบก็แล่นพรวดออกจากห้องไป

- หลังออกจากห้องมาได้ พระเอกก็วิ่งพล่านตามหาคนน้องไปทั่ว ขณะที่ในใจก็พลุ่งพล่านด้วยความรู้สึกอันมากหลายที่ปะทุขึ้นมาพร้อมกัน

- พระเอก "เรามันโง่สิ้นดี...ทั้งขี้ขลาด ทั้งเอาแต่ใจตัวเอง ทั้งบื้อจนโงหัวไม่ขึ้น ดีแต่กลัวว่าจะทำผิดพลาดซ้ำสอง เลยแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าตัวเองหวั่นไหวขนาดไหน"

- พระเอก "ทั้งที่ความจริง...ก็รู้ตัวมานานแล้วแท้ๆ"

- พระเอก "ว่าเรารู้สึกยังไงกับรุย"


- และพร้อมๆ กับห้วงความคิดสุดท้ายที่ดังขึ้นในหัว พระเอกก็วิ่งมายืนอยู่ต่อหน้าคนน้อง...ที่กำลังเดินกลับจากสนามโรงเรียนในที่สุด










ก็ตามนี้ละครับสำหรับตอนนี้

ความจริงตั้งใจจะจั่วหัวกระทู้ตอนนี้ว่า 25 Minutes อยู่เหมือนกัน เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้มันตรงกับเนื้อท่อนแรกของเพลง 25 Minutes จนน่ากลัวเลย

แต่เนื่องจากเห็นว่ายังจบแบบค้างคา ไม่ได้บอกว่าหลังจากนี้เนื้อเรื่องจะเดินตาม "ท่อนหลัง" ของเพลงที่ว่าหรือเปล่า เลยยังไม่ใส่ก่อนละกัน

รอลุ้นกันตอนหน้าโลดละครับว่าจะออกมาเป็นอย่างเพลงที่ว่าหรือไม่