แฟนเราไปนอนกับผู้ชายคนอื่นอย่างหน้าตาเฉย บอกว่าเป็นเรื่องปกติของเขา เราควรทำไงดี?

เรื่องมีอยู่ว่าเราสองคนเจอกันในโรงเรียนวัดที่ต่างจังหวัด ซึ่งตอนนั้นเธอปิดเทอม และเราก็มีโอกาสไปสอนพิเศษเด็กที่โรงเรียนนั้น เเรกๆที่เจอกันเราก็ชอบเธอ เธอเองก็ยังไม่มีท่าทีที่จะชอบเรา อาจจะดูเกลียดเราด้วยซ้ำ แต่พอนานๆไปพ่อเธอกับเรารู้จักกัน เราสองคนด็ไปมาหาสู่กันบ่อยขึ้น เขาอายุน้อยกว่าเรา3ปี เราทำงานแล้วแต่เธอยังเรียนมหาลัยอยู่ เราพอรู้มาบ้างว่าเธอมีผู้ชายเข้าหาเยอะ ในสายตาผู้ชายคนอื่นเธอเป็นผู้หญิงที่อาจจะดูแรงไป แต่ไม่มีใครรู้หรอกเวลาที่เค้าไม่เที่ยว เวลาที่เธอได้ทำกิจกรรมอะไรที่ดีๆ เช่นมาช่วยเราสอนเด็กๆที่ยากจนไร้โอกาสตามชนบทเธอกลับกลายเป็นผู้หญิงที่น่ารักมาก น่ารักจนเรามองข้ามสิ่งที่ทุกคนดูถูกเขาไปเลย เวลาผ่านไปประมาณเกือบ 2เดือน เราสองคนสนิทกันคุยได้ทุกเรื่องแม้กระทั่งเรื่องผู้ชายของเธอแต่ละคน ซึ่ง ณตอนนั้น เรารู้ตัวเองเลยว่า เราหึงเธอ ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน ความรู้สึกหลงรักผุ้หญิงคนนี้มันมากขึ้นมากขึ้นทุกวัน จนเราเอ่ยปากขอเธอเป็นแฟนทั้งๆที่ไม่ได้คิดเลยว่าเธอจะตอบตกลง แต่ก่อนที่เธอจะตอบตกลงนั้น เธอมีคำถามที่ถามเราว่า ถ้าเป็นแฟนกันแล้วจะบังคับมั้ย เราตอบว่าไม่ แล้วเธอก็ถามต่อว่า ถ้าเป็นแฟนแล้วจะคุยกับคนอื่น นอนกับคนอื่น(หมายถึงคนที่เธอมีซัมติงมาก่อนหน้านี้แล้ว) คือเธอจะไม่เลิกกับผู้ชายพวกนั้น แล้วเราจะรับได้ไหม จะยอมไหม เราเอก็คิดแล้วตอบไปว่ายอม (ในใจคือคิดว่าเธอคงอยากรู้คำถามเฉยๆไม่คิดจริงๆ) และหลังจากนั้นตั้งแต่วันคบกันวันแรก เธอทำให้เรารู้สึกดีมีความสุขมาก ก็เหมือนกับคนเป็นแฟนกันใหม่ๆ เธอดีกับเราทุกอย่าง และหลังจากนั้นเธอก็กลับไปเรียนที่ กทม. ส่วนเราก้สอนที่ต่างจังหวัด เราสองคนไม่มีเวลาเจอกัน แต่ก็โทรหากันตลอด เราพยายามเชือใขเธอ เธอเองก็พยายามทำให้เราเชื่อใจ จะไปไหนมาไหนก็รายงาน ตอนนั้นยอมรับเลยว่าอาจจะโง่ไปมาก แต่เอาจรงๆคือเรารักเธอมากจริงๆ มากจนคิดที่จะแต่งงานกับเธอ แต่พอมาวันนึงที่เธอไปหาเพื่อนที่หอ แล้วชวนกันไปเที่ยวผับ เราก็เชื่อพยามไว้ใจ เธอส่งข้อความมาว่ากลับถึงห้องแล้ว พร้อมกลับรูปถ่าย วันนั้นเราคิดเอะใจว่าทำไมมันแปลกๆ จนตอนเช้ามาเราได้ยินเสียงสนทนาระหว่างเธอกับเพื่อนว่าเรื่องเมื่อคืนกลับจากห้องผู้คนนั้นเป็นยังไง เราเองถึงกับสตั้น แต่เราก็ไม่พูดอะไร ก็ยังคุยต่อและเจอกันกับเธอ คบกันมาปกติ แต่เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นซ้ำๆ ประมาณ2-3ครั้ง ทุกครั้งเราต้องร้องไห้คนเดียว คิดทบทวนว่าควรทำยังไง จะออกมาก็ออกมาไม่ได้ เวลาโกรธเธอก็ง้อเราตลอด จนเราใจอ่อน อยู่มาวันนึงวันที่ทำให้ความจริงกระจ่าง วันที่ทำให้ความเชื่อใจของเรามันหายไป วันนั้นเรากลับจาก กทม เธอมาส่งเราที่สนามบินทุกอย่างดูโอเค ดูรักกันดี แต่พอกลับถึงหอ เราคุยกับเธอและเผลอนอนหลับไปประมาณ3ทุ่มครึ่ง เราโทรกลับไปเธอก็ไม่รับสาย จนตอนเช้าเธอก็ยังไม่รับ เรารอจนเย็นก็ไม่รับ จนดึกๆ เธอยอมบอกว่าเธออยุ่ลพบุรี เราอึ้งมาก เธอทำได้ยังไง เธอบอกเธอไปกับเพื่อนตั้งแต่เมื่อคืน เเต่เราเองก็รู้อยู่เต็มอกว่ามันไม่ใช่ เธอบอกว่าตอนเช้าจะโทรหาจะกลับมาเรียนให้ทัน เธอคุยกับเราทั้งน้ำตาว่าเธอรักเรา รักเรามาก เราเองก็ยอมโง่เชื่อต่อไป จนตอนเช้าของวันจันทร์ที่เธอสัญญาว่าจะกลับมาจากลพบุรี แต่กลับไร้วี่แวว เราได้แต่รอ รอ รอ รอ จนวันอังคาร พุธ ก็เงียบหายไป มารู้อีกทีเธอก็ไปโผล่ชลบุรีซะแล้ว เราเสียใจมากยิ่งรู้ว่าเธอไปนอนกับใคร เธอใจร้ายมาก เราเมาเหมือนหมาทุกวัน จนตอนบ่ายของวันพฤหัส เธอติดต่อมาว่าเธออยู่หอแล้ว เธอยอมรับว่าไปกับคนอื่น เราเองก็ทำใจได้มากแล้ว แต่ยอมรับว่าเสียใจกับเรื่องนี้จริงๆ หลายคนมองว่าเราโง่ที่ยอมให้อภัยเธอ จนอีกวันต่อมา วันศุกร์ เธอนั่งเครื่องมาหาเราที่ต่างจังหวัด เราขับรถไปรับเธอที่สนามบิน ในสายตาเราเธอยังเป็นแฟนที่น่ารัก เป็นเด็กน้อยของเราเสมอ แต่เราก็ยังไม่ลืมภาพร้ายๆที่เธอไปนอนกับผู้ชายคนอื่นได้เลย หลังจากนั้นเรากับเธอก็ไปมาหาสู่กันบ่อยขึ้น แต่ในทุกๆครั้งที่อยู่ด้วยกัน เธอคุยไลน์กับคนอื่นตลอด เราไม่เคยจับมือถือเธอเลย ไม่เคยเลย แต่เราก็รู้ว่าเธอมีคนอื่น เธอเองก็ยอมรับแต่เธอก็บอกว่าแค่คุยเฉยๆ แต่เรารู้สึกได้ว่าเธอไม่ได้บอกใครหรอกว่ามีเราเป็นแฟน เราเหมือนคนในมุมมืด เหมือนคนที่เธอเก้บไว้มากกว่า เราเองก็ไม่รู้จะพูดยังไง ไม่รู้จะทำยังไง เราอยากให้เธอทำเหมือนคนเป็นแฟนกันที่ว่า มีเราคนเดียวไม่ทำแบบนี้ แต่นั่นมันก็เป็นข้อตอกย้ำว่าตอนแรกที่จะคบกัน เธอออกตัวมาแล้วว่าเธอจะทำให้เราเสียใจ แต่เราเอง เราเองที่เสร่อเดินเข้าไปในชีวิตเธอ มารู้ตัวอีกทีก็รู้ตัวอีกรักจนไม่อยากจะเสียเธอไปแล้ว เราอยากสร้างอนาคตกับเธอ หวังแค่ว่าความดีจะช่วยทำให้เธอสงสารเราบ้าง