อ่อ...."เหงา"มันเป็นแบบนี้นี่เอง

เรื่องนี้มาลึกซึ้งในใจ
เนื่องจากวันนี้ไปงานลดราคาที่เมืองทองมาครับ

ตามวิสัยคนโสด เราอยากไปไหนก็ไป อยากทำไรก็ทำ
พูดอีกแนวคือ
เพื่อนมันไม่ค่อยว่าง มันก็ไปมีวิถีของมันก็หมดละ

จริงๆแล้ว ผมเชื่อว่าตัวเองชินกับชีวิตโสดมาก มันไม่วุ่นวาย ไม่ปวดหัว
เราเลือกเอง และแฮปปี้ที่จะเป็นแบบนี้

จนกระทั่ง
งานนี้มีรองเท้าลดราคาครับ
ผมก็ชอบรองเท้ามาก คือ ผมเป็นคนเท้าใหญ่ รองเท้าหาใส่ยาก
พอเจอไซส์ใหญ่มากๆ จะติดนิสัยซื้อมาเก็บ (อ้างกับตัวเองว่า"เผื่อพัง")

ตอนนี้รองเท้าเริ่มมีจำนวนสต๊อก เยอะเกินไปแล้ว พังไม่ทันใส่ ดองไว้เพียบ
แต่เจอคู่ใหญ่ต้องปรี่เข้าไปดูเหมือนเดิม

คราวนี้ เหมือนเราจะสำนึกตัวเองได้ ว่ารองเท้าเยอะเกินไปแล้ว
เรามอง รองเท้าคู่ใหญ่นั้น
ใจบอกว่า อยากได้
เหตุผลบอกว่า สิ้นเปลือง

วูบนึงเราก็รู้สึกขึ้นมาได้ว่า
เราอยากได้คนเถียงกับเรา
มากกว่าที่เรามาเถียงกับตัวเองในหัว

เราอาจจะแค่อยากเอาชนะ คนอื่น
มีความอยากแอบซื้อ อยากให้ความชอบมันชนะเหตุผลได้
ในจุดนี้ผมรู้แล้วว่า เหตุผลของผมมันจะชนะ ผมไม่ซื้อหรอก

ผมอยากฟังใครซักคนมาเชียร์ผมว่า ซื้อๆไปเถอะ เธอไม่ได้ซื้อของให้ตัวเองนานแล้ว
หรือไม่ก็
ฟังใครสักคนค้าน แล้วผมก็ไปแอบซื้อ แอบเม้มเงินไปซื้อ เพราะอยากลองดื้อดู

เอา"เหตุผล"กับ"ใจตัวเอง" นั่งเถียงกันในหัว
ไม่สนุก และไม่ลุ้นเลย

มองดูคนรอบๆตัวเรา
"ตัวเอง ซื้ออันนี้เถอะ"
[เยอะแยะเต็มบ้านไปหมดแล้ว ไม่ซ์้อนะ ถ้าซื้อเราจะโกรธ]
"โธ่....."

อืมมม

เราอยากมีโมเมนท์แบบนี้บ้างแฮะ
เป็นสิ่งที่คนโสดมีไม่ได้จริงๆ


เหงาครับ