ผมป็อป (นามสมมติ) อายุ 22 ปี เป็นนักศึกษาธุรกิจการบิน ปี 3
.......จุดเริ่มต้นที่รู้ว่าตัวเองมีเชื้อ เริ่มต้นจากเรื่องนี้.......ผมกำลังจะทำการศัลยกรรมที่คลีนิกดังแห่งหนึ่ง ซึ่งทางคลีนิกนี้จะต้องตรวจเลือดก่อนการผ่าตัด ซึ่งวันนั้นผมมั่นใจมากว่า ยังไงผมก็คงได้ทำแน่ๆ เพราะ 2 เดือนที่ผ่านมา ผมเพิ่งไปตรวจเลือดมา เลือดผมยังปกติดีอยุ่ เลยไม่ได้คิดอะไรจนหมอเรียกเข้าห้องคุยเป็นการส่วนตัว คำพูดที่หมอบอกผมแทบช็อค "พี่หมอตรวจพบเชื้อน้อง HIV นะ" และปฏิเสธการผ่าตัดครั้งนี้ไปในที่สุด กลับบ้านมาผมแคบไม่ได้นอน ได้แต่ภาวนาว่าเครื่องมือหมอไม่ดี ผลเลยออกมาแบบนั้น .
.......วันรุ่งขึ้น ผมตัดสินใจไปตรวจเลือดให้มั่นใจ ปรากฎมันเป็นบวกจริงๆ วันนั้นคำถาม ความกลัวเข้ามาในหัวมากมาย แต่หมอบอกอยุ่ว่ายังดีที่เข้ามาตรวจเร็ว เพราะ CD 4 ยังอยุ่ 1,144 ถือว่ายังสุงมากอยุ่... กลับบ้านมานั่งคิดทบทวนดูว่าเชื้อนี้ได้มาจากใคร จะโทรไปถามแฟนเก่าๆก็คงจะไม่ใช่เรื่องดีอะไร จึงเริ่มเข้าการรักษาและทานยาต้าน มาถึงวันนี้ก็ 3 อาทิตย์กว่าแล้ว แต่ความกลัว ความเหงา โดดเดี่ยว อ้างว้างมันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ คนรอบตัวผมไม่มีใครรุ้สักคน แม้แต่คนที่ผมกำลังคุยอยุ่ กลัวบอกไป ถ้าเขารับไม่ได้ละ ...
........วันนี้คุณยังเห็นผมเป็นคนเดิมที่ดูยิ้มแย้ม ตลกไปเรื่อย แต่กลับบ้านมานอนร้องไห้เกือบทุกคืนทุกวัน ยิ่งคิดไปเรื่องว่าอีกปีผมเรียนจบ ผมจะหางานทำได้รึป่าว ? ความใฝ่ฝันที่ว่า ได้เป็นสจ๊วต ร่ำเรียนทางด้านนี้โดยเฉพาะคงดับสลาย.....เพียง เพราะ การ ไว้ ใจ รึ เปล่า
........................ตอนนี้ผมไม่รุ้ต้องทำตัวอย่างไร ไม่รุ้จะระบายให้ใครฟัง หากไม่รังเกียจ ผมขอกำลังใจเล็กๆน้อยๆเพื่อสุ้กับน้อง H ต่อไปได้รึเปล่าครับ ขอบคุณมากนะครับที่รับฟัง T T ...
>>> สุดท้ายนี้ขอให้ฝากอะไรเล็กๆน้อยๆว่า อย่าขาดสติ เพราะความสุขชั่วคราว อาจต้องแลกกับความทุกข์ชั่วชีวิตอย่างผม นี่ ไง ครับ .
ผมได้รับเชื้อ hiv ... ผมต้องทำตัวอย่างไรดีครับ ?
.......จุดเริ่มต้นที่รู้ว่าตัวเองมีเชื้อ เริ่มต้นจากเรื่องนี้.......ผมกำลังจะทำการศัลยกรรมที่คลีนิกดังแห่งหนึ่ง ซึ่งทางคลีนิกนี้จะต้องตรวจเลือดก่อนการผ่าตัด ซึ่งวันนั้นผมมั่นใจมากว่า ยังไงผมก็คงได้ทำแน่ๆ เพราะ 2 เดือนที่ผ่านมา ผมเพิ่งไปตรวจเลือดมา เลือดผมยังปกติดีอยุ่ เลยไม่ได้คิดอะไรจนหมอเรียกเข้าห้องคุยเป็นการส่วนตัว คำพูดที่หมอบอกผมแทบช็อค "พี่หมอตรวจพบเชื้อน้อง HIV นะ" และปฏิเสธการผ่าตัดครั้งนี้ไปในที่สุด กลับบ้านมาผมแคบไม่ได้นอน ได้แต่ภาวนาว่าเครื่องมือหมอไม่ดี ผลเลยออกมาแบบนั้น .
.......วันรุ่งขึ้น ผมตัดสินใจไปตรวจเลือดให้มั่นใจ ปรากฎมันเป็นบวกจริงๆ วันนั้นคำถาม ความกลัวเข้ามาในหัวมากมาย แต่หมอบอกอยุ่ว่ายังดีที่เข้ามาตรวจเร็ว เพราะ CD 4 ยังอยุ่ 1,144 ถือว่ายังสุงมากอยุ่... กลับบ้านมานั่งคิดทบทวนดูว่าเชื้อนี้ได้มาจากใคร จะโทรไปถามแฟนเก่าๆก็คงจะไม่ใช่เรื่องดีอะไร จึงเริ่มเข้าการรักษาและทานยาต้าน มาถึงวันนี้ก็ 3 อาทิตย์กว่าแล้ว แต่ความกลัว ความเหงา โดดเดี่ยว อ้างว้างมันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ คนรอบตัวผมไม่มีใครรุ้สักคน แม้แต่คนที่ผมกำลังคุยอยุ่ กลัวบอกไป ถ้าเขารับไม่ได้ละ ...
........วันนี้คุณยังเห็นผมเป็นคนเดิมที่ดูยิ้มแย้ม ตลกไปเรื่อย แต่กลับบ้านมานอนร้องไห้เกือบทุกคืนทุกวัน ยิ่งคิดไปเรื่องว่าอีกปีผมเรียนจบ ผมจะหางานทำได้รึป่าว ? ความใฝ่ฝันที่ว่า ได้เป็นสจ๊วต ร่ำเรียนทางด้านนี้โดยเฉพาะคงดับสลาย.....เพียง เพราะ การ ไว้ ใจ รึ เปล่า
........................ตอนนี้ผมไม่รุ้ต้องทำตัวอย่างไร ไม่รุ้จะระบายให้ใครฟัง หากไม่รังเกียจ ผมขอกำลังใจเล็กๆน้อยๆเพื่อสุ้กับน้อง H ต่อไปได้รึเปล่าครับ ขอบคุณมากนะครับที่รับฟัง T T ...
>>> สุดท้ายนี้ขอให้ฝากอะไรเล็กๆน้อยๆว่า อย่าขาดสติ เพราะความสุขชั่วคราว อาจต้องแลกกับความทุกข์ชั่วชีวิตอย่างผม นี่ ไง ครับ .